Δημήτρης Πέτρου, "Α' Παθολογική"

Το πορτρέτο της Άννας

Η Άννα κατάκοιτη

πάνω σε μια νύχτα που απλωνόταν σαν τις φλοκάτες στη βροχή.

Το σπίτι μικρό, τόσο μικρό, που ούτε η σιωπή

έβρισκε μέρος να σταθεί.

Για κουρτίνες είχε το νυφικό της φόρεμα

και στα πολύφωτα κούρνιαζε σκόνη μαύρη σαν ρόγχος

ή σαν θηλιά δεμένη πρόχειρα.

Κάποτε είχε φυτρώσει ένα χταπόδι-δέντρο στο σαλόνι

και οι γείτονες μαζεύτηκαν με τα κουζινομάχαιρα να το πελεκήσουν

κι ύστερα κάθισαν και τους κέρασε γλυκό.

Η Άννα κατάκοιτη

έριχνε στο ποτάμι των μαλλιών της ενθύμια και βρισιές,

για έναν άντρα που αγάπησε τετρακόσια χρόνια

– όσα τα χρόνια που έζησε με την αρρώστια –

με τα βλέφαρα της στο κομοδίνο

σ’ ένα ποτήρι δάκρυα.

Τη μέρα που τη θάψαμε, ο ήλιος είχε πρόσωπο συγκεκριμένο.

Ένας ήλιος γκρινιάρης, σακάτης και μοχθηρός,

ανεβοκατέβαινε από τον κόσμο των τυφλών

στον κόσμο των βαριεστημένων.

Κεντρικός συνοικισμός

Αν δε δίναμε σημασία στα λόγια των ειδημόνων, καθότι

καμία λέξη δεν μπορεί να εξηγηθεί,

κι αν στο επόμενο φανάρι ανοίγαμε τις πόρτες και βγαίναμε

σε διαφορετική ζωή, η φύση θα έβρισκε πάλι τρόπο

να μας γεννήσει.

Μεγαλώνοντας ανατρέπεις πολλά δεδομένα, αυτό είναι γνωστό,

και ξαφνικά τα μάτια δακρύζουν.

Μην αναρωτιέσαι λοιπόν γιατί τα σπίτια τρίβονται,

γιατί το χορτάρι φυτρώνει στις ταράτσες και γιατί

όσα ονειρεύτηκες δε θα εκπληρωθούν.

Εδώ τελούνται μυστήρια. Ζωή γεμάτη πολυφαινόλες

και άγρια δέντρα.

Είναι μαγεία να ανακαλύπτεις κατσαρόλες στα ερείπια.

Προδημοσίευση από την ποιητική συλλογή του Δημήτρη Πέτρου «Α' ΠΑΘΟΛΟΓΙΚΗ» που αναμένεται να κυκλοφορήσει σύντομα από τις εκδόσεις ΜΙΚΡΗ ΑΡΚΤΟΣ