Νίκος Καρούζος, "Συντήρηση ανελκυστήρων"

ΨΥΧΑΓΩΓΙΑ ΕΙΣ ΥΨΟΣ


Ευτύχησα μόνος μου.
Χωρίς ιερότητα χωρίς
      υγεία.
Μερίζοντας τρόμους
ανώφελα μεγάλα κομμάτια
      σήμερα πεθαίνω
      αύριο πεθαίνω.
Στον άγιο αριθμό των ανέργων
είμαι πάντοτε μέσα.
Διεθνής κι ακάθεχτος
      υποφέρομαι
στη θρησκεία του σκούληκα.
Επώνυμο: Πλήρης.





ΛΕΚΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΑΡΟΣ


Ας μαίνεται ο διχασμός μιας άρρωστης
      εννοιολογίας.
Καμιά θεόνυμφη δέσποινα τινάζοντας
      τα λαγόνια της έκφρενη!
Κι απόμεινε ο ταπεινός ληστής ο αγαθιάρης
      περίπου σε αποκρήμνιση
μ’ ένα πουλί που ράμφισε απάνω στο σταυρό
      ολάξαφνα το μάγουλό του
τίκτοντας αίμα για να φτερουγίσει αμέριμνα
      σε αστάθμητο ύψος.
Η θάλασσα όρμημα κ’ οι σκοτεινές μου εκείνες όψεις
      ανατέλλοντας αναγέννηση
στοιχήματα παιγμένα στο λιθόστρωτο μ’ αγριοφωνάρες
      τα υλικά φρονήματα της Κυρίας Πιλάτου.
Τι θόρυβος που γίνεται τι θάνατος λαλούμενος
      υπεράγαν...
Χρώματα συν αρώματα τοις αρχιερεύσι μα ο ιπτάμενος
      κακούργος ευλαβείται
            την πτήση με τρισύλλαβο μνήσθητι
χωρίς ελπίδα για βροχή χωρίς την ευωδιά να διαχέει
      χάρμα γαιώδες ο ληστής
διαθλώμενος από τέτοιαν ηδυπάθεια και τέτοια τύχη.
      Η μοναξιά δεν είναι αμαρτία στην Ελλάδα
            κι ο χρόνος
                  φραγγελώσας την αιωνιότητα
      με ξεκοκαλίζει.





ΜΟΡΦΗ ΚΑΤΑΠΛΗΞΕΩΣ


Οι άρρωστοι ξεχωρίζουν αναμεταξύ τους
      οι υγιείς είναι ίδιοι·
περνώντας απ’ το γέλιο γνωρίζω αλάνθαστα
      και τους μεν και τους δε^·
τείνω στην άπνοια του νου με λευκότητα
οι δυστυχίες διαφέρουν η ευτυχία είναι μία.





ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΑ


Νεκρός με τους νεκρούς
αγέλαστος μ’ αγέλαστους
αρουραίος μ’ αρουραίους
ο κ. Νέκυς ο διαχειριστής
κ’ η θυρωρίνα σε φραστική
      διασκέδαση
φερμένη απ’ την Πίνδο
συντήρηση ανελκυστήρων
      ερημότοπος.





ΕΛΚΗΘΡΟ ΔΙΑ ΒΙΟΥ


Στην ερήμωση του πάγου στις διαφωνίες
      φύσεως και λογικής
με όλα συγκρουόμενα με όλα διδάσκοντας
      ο μέγας αυταπατώμενος
             είν’ ο ποιητής
αποφεύγει τις εγκυκλοπαίδειες κι αναδύεται
      στη γειτονιά του τυχάρπαστος.
Αυτό ελκύει κι οδηγεί στο αχανές κι αναπόκριτο.
             Στην Αυλίδα ή στην Ταυρίδα;





ΞΕΦΡΑΓΟ ΕΙΝ’ ΤΟ ΑΠΕΙΡΟ·


στο διπλανό μου σκύλο λέω πάντοτε
μαζί δυστυχούμε.





ΩΡΑΪΣΜΑ ΚΑΙ ΘΕΡΜΗ ΑΡΙΘΜΗΣΗ


Ραμφίζω οντολογία.
Τα χουγιαχτά της καταιγίδας μ’ αστραπόνερα
σε ποσότητες θάμβους ανήλιαγος Δίας.
Μεγάλη τύχη να ’χω πάντοτες εγώ ο μαύρος
ηλεχτρική επαφή με το τίποτα για να δικαιώνει
το υλιστικό μου πρόσωπο που ενοχλεί οποιαδήποτε
καλαίσθητη ποιητίζουσα μούρη.
Στη λησμονιέρα μου εγώ κι ας μην είν’ από πορσελάνη!





ΚΡΕΟΠΩΛΕΙΟ


Η εδώδιμη άνοιξη κι o απόμακρος Αμνός
      που μερίζεται
στην κατάμαυρη του θανάτου αγραμματοσύνη.






Από τη συλλογή «Συντήρηση ανελκυστήρων» (1986).
Πηγή: «Νίκος Καρούζος, Τα ποιήματα Β΄ (1979-1991)», 3η έκδοση, Ίκαρος 2007.


Στην εικόνα: Juan de Echevarría, «El paria castellano» (1917).
Πηγή για την εικόνα: Wikimedia Commons.

Ντέμης Κωνσταντινίδης, "Τρία ποιήματα"

Ο πάγος


Απέναντι στο ταβερνάκι
που πίνω το ούζο μου,
φούνταραν χθες μάνα και γιος.
Στο ίδιο μέρος σήμερα
κάτι τουριστριούλες
πλατσούριζαν στα ρηχά.
Κι εγώ απολάμβανα
τη μυρωδιά του αντηλιακού τους.
Βάζοντας ακόμη λίγο πάγο
στο ούζο μου.
Ζαλισμένος, χωρίς να ψάχνω νόημα.





Το επίγραμμα


O ποιητής δεν έχει φτιαχτεί
να ξυπνάει κάθε πρωί
στη δουλίτσα να πηγαίνει
μεροκάματο να βγαίνει

Ο ποιητής έχει φτιαχτεί
να κλαίει στη χαρά
και να γελάει στη λύπη

Σ’ όλη του τη ζωή
το επίγραμμά του να σκαλίζει
και να τη βγάζει μ’ ένα πιάτο ρύζι

Να κουβαλά το καύκαλό του
πέρα κι από το θάνατό του





Οι μπογιές


Κύριε μπογιατζή, έπηξαν οι μπογιές σου.
Οι βούρτσες στέγνωσαν στον ήλιο.
Κύριε μπογιατζή, άσε τη δουλειά ημιτελή.
Το μεροκάματό σου πιο μικρό
από εκείνο το λουλουδάκι
που φύτρωσε πεισματικά ανάμεσα στις πέτρες.
Κύριε μπογιατζή, τέλειωσε το τσιγάρο σου
κι από αύριο γράφε μόνο συνθήματα.
Ούτε ένας ξασπρισμένος τοίχος.
Πες το και στους άλλους.
Κύριε μπογιατζή, κάθε αύριο.
Μέχρι να τη βάψουνε.



                                      Ντέμης Κωνσταντινίδης



Πρώτη δημοσίευση

Στην εικόνα: Honoré Daumier, «The Uprising».
Πηγή για την εικόνα: Wikimedia Commons.



O Ντέμης Κωνσταντινίδης γεννήθηκε το 1976 στη Θεσσαλονίκη, όπου και ζει. Σπούδασε Αρχαιολογία και Μουσειολογία στο Α.Π.Θ. Έχει εργαστεί ως αρχαιολόγος πεδίου, ως επιμελητής εκθέσεων και παιδαγωγός. Δημοσιεύει στο skorpieslekseis.blogspot.gr, ενώ έχει συνεργαστεί με τα διαδικτυακά λογοτεχνικά περιοδικά Βακχικόν και Χίμαιρα, καθώς και με σημαντικά ιστολόγια και ιστοσελίδες λογοτεχνικού ενδιαφέροντος. Έχει εκδώσει έντεκα ποιητικές συλλογές.

Παρέμβαση, Περιοδικό Λόγου και Τέχνης, τεύχος 209-210

Παρέμβαση

Περιοδικό Λόγου και Τέχνης

τεύχος 209-210

Περιεχόμενα

    1.  Ηλίας Κεφάλας, Νυχτώνει, ποίημα
    2.  Γιάννης Στεφανάκις, 11 χαϊκού
    3.  Β. Π. Κ., ενδόδημα και αποικιακά
    9.  Τάσος Καλούτσας, Το μυστήριο της αγάπης, διήγημα
  13.  Olga Orozco, Παραλλαγές πάνω στο χρόνο, μτφρ. Γ. Κεντρωτής
  15.  Γιώργος Δελιόπουλος, Μωμόγεροι, ποίημα
  16.  Καίτη Παυλή, Δίδυμες, ποίημα
  17.  Κώστας Θ. Ριζάκης, 2 ποιήματα
  18.  Αντώνης Κάλφας, διήγημα
  21.  Μάκης Καραγιάννης, Ο τρόμος του πεζογράφου
  23.  Aleksandr Blok, 2 ποιήματα, μτφρ. Θ. Κούτλης
  24.  Θανάσης Κούτλης, Άηθες άσμα λαϊκόν, ποίημα
  25.  Δημήτρης Γ. Παπαστεργίου, 2 ποιήματα
  26.  Κώστας Ακρίβος, Ανδρωμάχη, διήγημα
  30.  Αναστάσιος Μπέλλος, εισήγηση
  34.  Βάννα Γ. Πασούλη, διήγημα
  36.  Δήμητρα Αναστασίου, Ο κήπος της Μαρίας, διήγημα
  39.  Ρέα Γαλανάκη, συνέντευξη στη Δήμητρα Καραγιάννη
  44.  Αντώνης Ν. Παπαβασιλείου, Επί της παραλίας, διήγημα
  45.  Σουλτάνα Βουδούρη, 2 ποιήματα
  46.  Π. Καβανά, ποιήματα, μτφρ. Μ. Συμεωνίδου
  48.  William Wordsworth, μια Νυχτερινή σκέψη, μτφρ. Μ. Συμεωνίδου
  49.  Μαξίμ Κριστόφ, ποίημα, μτφρ. Δ. Τριανταφυλλίδης
  52.  Τίνα Κουτσουμπού, Δεκατέσσερις ημέρες, διήγημα
  54.  Παρασκευή Ζώγου, Μ’ αρέσεις όταν είσαι λυπημένος, ποίημα
  55.  Σοφία Ελευθερίου, Ο Θανάσης, διήγημα
  58.  Γ. Πανούσης, 2 ποιήματα
  60.  Δημήτρης Παπακωνσταντίνου, ποιήματα
  62.  Εκδήλωση «Τόπος και λογοτεχνία» 26-27 Αυγούστου, Κοζάνη
  64.  Γεωργία Μακρογιώργου, ποιήματα
  66.  Γιώργος Γαβάρης, 2 ποιήματα
  67.  Χρηστίδου Φωτεινή, Γιορκ, Νέα Αγγλία
  68.  Τζώρα Νικολίνα-Ιωσέφα, 2 ποιήματα
  69.  Φωτεινή Βασιλοπούλου, 2 ποιήματα
  70.  Π. Δημόπουλος, παρτιτούρα
  71.  Χρυσάνθη Βλάχου, 2 ποιήματα
  72.  Βασίλης Μαρκόπουλος, Βαγγέλας ο κιμπάρης
  75.  Αναστάσιος – Μάριος Μιχαηλίδης, Το θύμα της ζωής, ποίημα
  76.  Χριστίνα Καραντώνη για Δημήτρη Γ. Παπαστεργίου
  79.  Παναγιώτης Δημόπουλος, Χάιλιγκενστατ
  85.  Αθανάσιος Καλλιανιώτης, Θύελλα στον βόρειο Ατλαντικό
  91.  Φιλιώ Μπτούρη, Ο κόσμος της λογοτεχνίας με μια ματιά…
  95.  Σεβαστή Κωνσταντινίδου για Γιώργο Π. Κωνσταντινίδη
  97.  Άννα Κουστινούδη για Μαρία Πολίτου
100. Δώρα Τσικαρδάνη για Μιχάλη Τριανταφυλλίδη
103. Μιχάλης Πιτένης για Κατερίνα Λάκκα
105. Σωτήρης Παστάκας για Τασούλα Τσιλιμένη
106. Σεβαστή Κωνσταντινίδου για Αλεξία Βόγδου
109. Μάριος - Κυπαρίσσης Μώρος, Η πατρική μνήμη και υϊκή γραφή
110. Επιστολή του Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλου
111. Οδός βιβλίων...

Έργο εξωφύλλου: Τάκης Χάτσιος

Γιώργος Σεφέρης, "Τρία κρυφά ποιήματα"

ΠΑΝΩ ΣΕ ΜΙΑ ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ


Γ΄

Οι σύντροφοι μ’ είχαν τρελάνει
με θεοδόλιχους εξάντες πετροκαλαμήθρες
και τηλεσκόπια που μεγαλώναν πράγματα−
καλύτερα να μέναν μακριά.
Πού θα μας φέρουν τέτοιοι δρόμοι;
Όμως η μέρα εκείνη που άρχισε
μπορεί δεν έσβησε ακόμη
με μια φωτιά σ’ ένα φαράγγι σαν τριαντάφυλλο
και μια θάλασσα ανάερη στα πόδια του Θεού.



Δ΄

Είπες εδώ και χρόνια:
«Κατά βάθος είμαι ζήτημα φωτός».
Και τώρα ακόμη σαν ακουμπάς
στις φαρδιές ωμοπλάτες του ύπνου
ακόμη κι όταν σε ποντίζουν
στο ναρκωμένο στήθος του πελάγου
ψάχνεις γωνιές όπου το μαύρο
έχει τριφτεί και δεν αντέχει
αναζητάς ψηλαφητά τη λόγχη
την ορισμένη να τρυπήσει την καρδιά σου
για να την ανοίξει στο φως.





ΕΠΙ ΣΚΗΝΗΣ


Δ΄

Η θάλασσα· πώς έγινε έτσι η θάλασσα;
Άργησα χρόνια στα βουνά·
με τύφλωσαν οι πυγολαμπίδες.
Τώρα σε τούτο τ’ ακρογιάλι περιμένω
ν’ αράξει ένας άνθρωπος
ένα υπόλειμμα, μια σχεδία.

Μα μπορεί να κακοφορμίσει η θάλασσα;
Ένα δελφίνι την έσκισε μια φορά
κι ακόμη μια φορά
η άκρη του φτερού ενός γλάρου.

Κι όμως ήταν γλυκό το κύμα
όπου έπεφτα παιδί και κολυμπούσα
κι ακόμη σαν ήμουν παλικάρι
καθώς έψαχνα σχήματα στα βότσαλα,
γυρεύοντας ρυθμούς,
μου μίλησε ο Θαλασσινός Γέρος:
«Εγώ είμαι ο τόπος σου·
ίσως να μην είμαι κανείς
αλλά μπορώ να γίνω αυτό που θέλεις».



ΣΤ΄

Πότε θα ξαναμιλήσεις;
Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας.
Σπέρνουνται γεννιούνται σαν τα βρέφη
ριζώνουν θρέφουνται με το αίμα.
Όπως τα πεύκα
κρατούνε τη μορφή του αγέρα
ενώ ο αγέρας έφυγε, δεν είναι εκεί
το ίδιο τα λόγια
φυλάγουν τη μορφή του ανθρώπου
κι ο άνθρωπος έφυγε, δεν είναι εκεί.
Ίσως γυρεύουν να μιλήσουν τ’ άστρα
που πάτησαν την τόση γύμνια σου μια νύχτα
ο Κύκνος ο Τοξότης ο Σκορπιός
ίσως εκείνα.
Αλλά πού θά εισαι τη στιγμή που θα ’ρθει
εδώ σ’ αυτό το θέατρο το φως;





ΘΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙ


Γ΄

Κι όμως σ’ αυτό τον ύπνο
τ’ όνειρο ξεπέφτει τόσο εύκολα
στο βραχνά.
Όπως το ψάρι που άστραψε κάτω απ’ το κύμα
και χώθηκε στο βούρκο του βυθού
ή χαμαιλέοντας όταν αλλάζει χρώμα.
Στην πολιτεία που έγινε πορνείο
μαστροποί και πολιτικιές
διαλαλούν σάπια θέλγητρα·
η κυματόφερτη κόρη
φορεί το πετσί της γελάδας
για να την ανεβεί το ταυρόπουλο·
ο ποιητής
χαμίνια του πετούν μαγαρισιές
καθώς βλέπει τ’ αγάλματα να στάζουν αίμα.
Πρέπει να βγεις από τούτο τον ύπνο·
τούτο το μαστιγωμένο δέρμα.



Ε΄

Ο κόσμος τυλιγμένος στα ναρκωτικά σεντόνια
δεν έχει τίποτε άλλο να προσφέρει
παρά τούτο το τέρμα.
                                        Στη ζεστή νύχτα
η μαραμένη ιέρεια της Εκάτης
με γυμνωμένα στήθη ψηλά στο δώμα
παρακαλά μια τεχνητή πανσέληνο, καθώς
δυο ανήλικες δούλες που χασμουριούνται
αναδεύουν σε μπακιρένια χύτρα
αρωματισμένες φαρμακείες.
Αύριο θα χορτάσουν όσοι αγαπούν τα μυρωδικά.

Το πάθος της και τα φτιασίδια
είναι όμοια με της τραγωδού
ο γύψος τους μάδησε κιόλας.






Τρία κρυφά ποιήματα (1966).
Πηγή: «Γιώργος Σεφέρης, Ποιήματα», εκδ. Ίκαρος, 20^η έκδοση, 2000.

Αφροδίτη Διαμαντοπούλου, "Δύο ποιήματα"

Παραμύθια


Κάνω τα λάθη μου παραμύθια
Κάτι νύχτες άυπνες
τα λέω, τα ξαναλέω στον εαυτό μου
Και τις μέρες
προσθέτω λεπτομέρειες ν’ αρέσουν στα παιδιά
Ανακατεύω δαντέλες και μεταξωτά για να ακουμπά ο πόνος
Άρωμα από κανέλα και γιασεμί να ευφραίνεται η ψυχή
Γλυκόπιοτο κρασί να αποκοιμιέται η μνήμη.
Δεν έχουν δράκους τα δικά μου παραμύθια
Στάζουν αγάπη τα λάθη μου
Τα παιδιά λατρεύουν, λένε, τα παραμύθια
Τα δικά μου, τα βρίσκουν βαρετά.





Πατέρας


Άδειο, λιωμένο σακάκι ο πατέρας
Σκιάχτρο πεσμένο στο κρύο μάρμαρο
Πάλι δραπέτευσες μπαμπά
Σαν αεράκι περιδιάβηκες τη ζωή μου, αθόρυβα.
Μ’ ένα τσιγάρο στα χείλη
Χωρίς ρητορείες
χωρίς συναισθηματικές εξάρσεις
Έμαθα να σε αποκρυπτογραφώ
βλέποντας τη σκιά σου στις στροφές του δρόμου,
τη λάμψη στα μάτια τα λαδιά κάθε που μιλούσες για μένα
Μ’ αγάπησες τελικά όπως έζησες… διακριτικά



                                                           Αφροδίτη Διαμαντοπούλου




Πρώτη δημοσίευση

Στην εικόνα: Édouard Vuillard, «Children Reading» (1909).
Πηγή για την εικόνα: Wikimedia Commons.

Ποιητικό Αναλόγιο στη Βέροια (η εκδήλωση)

Ποιητικό Αναλόγιο στη Βέροια

(η εκδήλωση)

Μία ιδιαίτερη βραδιά είχαν την ευκαιρία να ζήσουν οι φίλοι της ποίησης, το Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου, στη Βέροια. Ο λόγος, για την μουσικοποιητική παράσταση Ποιητικό Αναλόγιο στη Βέροια, μία εκδήλωση η οποία έλαβε χώρα στο καφέ Εκτός Χάρτη και συνδιοργάνωσαν, η Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Βέροιας, η γκαλερί Παπατζίκου και ο Ποιητικός Πυρήνας.

Ποιήτριες και ποιητές από πέντε πόλεις (Θεσσαλονίκη, Κοζάνη, Έδεσσα, Σέρβια και Βέροια), συνέθεσαν με τις φωνές τους μία ποιητική ανθολογία, ενώ, στις μουσικές σελίδες της, τους θεατές ξενάγησαν οι: Φωτεινή Γεωργουδάκη (τραγούδι), Σίσσυ Γεωργοπούλου (φλάουτο) και Γιάννης Γεωργουδάκης (κιθάρα).

Την εκδήλωση παρουσίασε η Ειρήνη Μπουτάρη, η οποία σύστησε στο κοινό τις ποιήτριες, τους ποιητές, τα μέλη της μουσικής συντροφιάς, και συντόνισε τα τέσσερα κεφάλαια της παράστασης, κάθε ένα από τα οποία αποτελούσαν ένα ποιητικό και ένα μουσικό μέρος.

Ποιήματά τους κατ’ αλφαβητική σειρά διάβασαν οι: Γιώργος Δελιόπουλος, Ξανθίππη Ζαχοπούλου, Ειρήνη Ιωαννίδου, Δημήτρης Καπετανάκης, Δήμητρα Κουβάτα, Δημήτρης Παπακωνσταντίνου, Δημήτρης Γ. Παπαστεργίου, Παύλος Παρασκευαΐδης, Θοδωρής Σαρηγκιόλης και Ολυμπία Τσικαρδάνη, ξεδιπλώνοντας και χρωματίζοντας με τον δικό τους μοναδικό τρόπο, τον ποιητικό τους λόγο στους φίλους της ποίησης.

Το Ποιητικό Αναλόγιο στη Βέροια, διανθίστηκε με την εικαστική παρέμβαση της ζωγράφου Φωτεινής Χαμιδιελή, έργα της οποίας προβάλλονταν καθ’ όλη την διάρκεια της εκδήλωσης συνομιλώντας χαμηλόφωνα με τα ποιήματα και τις μελωδίες της παράστασης.

Η όλη εκδήλωση, πέραν του ότι αποτέλεσε μία ευκαιρία να ανταμώσουνε και πάλι, έπειτα από δύο χρόνια εγκλεισμών, οι φίλοι της ποίησης και να ζήσουνε μία όμορφη βραδιά, λειτούργησε και ως υπενθύμιση στους συμπολίτες μας, ότι δίπλα τους και ανεξάρτητα από κάθε συγκυρία, πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που γράφουν ποίηση και οι οποίοι, μαζί με τους μουσικούς του Ποιητικού Αναλογίου και την εικαστική παρέμβαση της Φωτεινής Χαμιδιελή, το βράδυ του Σαββάτου, κατάφεραν να ζωντανέψουν εικόνες, ιδέες, συναισθήματα, τραγούδια και μουσικές, δημιουργώντας και ξεφυλλίζοντας μία πλούσια και πολυθεματική ποιητική ανθολογία, ένα μαγικό βιβλίο.

*  *  *

_______________________________
Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Βέροιας
http://www.libver.gr
.
Γκαλερί Παπατζίκου
gallerypapatzikou@gmail.com
.
Καφέ Εκτός Χάρτη
Βενιζέλου 43, Βέροια

τηλ: 2331400998
.
Ποιητικός Πυρήνας
https://ppirinas.blogspot.com/
e-mail: ppirinas@gmail.com

*  *  *

Γιώργος Δελιόπουλος

Ειρήνη Ιωαννίδου

Δημήτρης Καπετανάκης

Δήμητρα Κουβάτα

Θοδωρής Σαρηγκιόλης

Ειρήνη Ιωαννίδου, Δήμητρα Κουβάτα, Ξανθίππη Ζαχοπούλου
(αρχείο Ξανθίππης Ζαχοπούλου)

Ολυμπία Τσικαρδάνη, Σίσσυ Γεωργοπούλου, Φωτεινή Γεωργουδάκη

Φωτογραφίες: Δήμητρα Κουβάτα

Τόλης Νικηφόρου, "χειμωνιάτικος ήλιος"

χειμωνιάτικος ήλιος, 2


όπως ψηλά οι γκρίζες στέγες των σπιτιών
φωτίζονται νοσταλγικά
από τον ήλιο του χειμώνα
ακόμα βουτηγμένες στη βροχή

όπως το μακρινό βουνό
υψώνεται και αιωρείται πάνω στη θάλασσα
σχεδόν αγγίζει την ακτή
μέσα στη διαφάνεια του πρωινού αέρα
 
όπως τα μάτια της γάτας
ανθίζουν με μικρές φωτιές τη νύχτα
έτσι και το χαμόγελό σου μπουμπουκιάζει
ανάμεσα στους τοίχους και την άσφαλτο
 
είσαι ένα φύλλο πράσινο
με φλέβες νοτισμένες από τη βραδινή δροσιά
μια κίνηση ανάλαφρη που ζωντανεύει τη χαρά
ένα γλυκό του κουταλιού
ένα νερό στον δίσκο της γιαγιάς
μέσα στην κάτασπρη αυλή της συνοικίας

                                                             (1982)





Άφυτος, 2


είναι γλυκό το φως
αιώνες που ωρίμασε στην απουσία
και αναδύεται τώρα σε αρχαία ερείπια

αστράφτουν γύρω τα ταπεινά του κόσμου
φύλλα ζουζούνια αγριόχορτα
μια σαύρα ακίνητη στο πρόσωπο της πέτρας
σαν προσευχή η μοναχική γυναίκα
στον δρόμο που ανεβαίνει προς τα μνήματα
ανάμεσα σε ξαφνικά λιλά και κίτρινα

είναι γλυκό το φως
μετά το ατέλειωτο ταξίδι στο σκοτάδι
και η μικρούλα έρημη εκκλησιά
με το θαμπό της κόκκινο

                                                             (1997)





το χάραμα δεν έχει μνήμη


το χάραμα δεν έχει τραύματα και ουλές
δεν έχει μνήμη
δεν έλαμψε ποτέ πάνω από δάκρυα και χαμό
δεν φώτισε εκτελέσεις
γι’ αυτό σαν από θαύμα αστράφτει
και πάλι στην αιώνια εφηβεία του
λέει, καλημέρα σας παιδιά
αγγίζει εδώ κι εκεί τα δέντρα
πιάνει κουβέντα με το αδέσποτο σκυλί
το χάραμα δεν έχει μνήμη
έχει μονάχα ένα βαθύ γαλάζιο φως
και το απλώνει χωρίς δισταγμό πάνω στον κόσμο

                                                             (2002)





να μου διαβάζεις το βαθύ γαλάζιο
 
 
σ’ ένα δωμάτιο παλιό, μοναχικό
σ’ ένα δωμάτιο γκρίζο
να μου διαβάζεις το βαθύ γαλάζιο
και το κόκκινο,
να μου διαβάζεις ήχους, μουσικές,
να μου διαβάζεις ποιήματα
 
στο μισοσκόταδο τα μάτια σου να λάμπουν
να κελαρύζει, να μοσκοβολάει η φωνή σου
να πλημμυρίζει το δωμάτιο λέξεις μυστικές
που αχνίζουν και θαμπώνουν τα παγωμένα τζάμια
 
στα χείλη σου να ανθίζει
ένα χαμόγελο κρυφό
όπως πετούμενο που ξαφνικά φτερούγισε
σε ερειπωμένο σπίτι
ή ο ξενιτεμένος που επιτέλους γύρισε
στη μία και μοναδική πατρίδα του
 
να μου διαβάζεις ποιήματα
και να μ’ αγγίζεις με το φως
με κείνο το αχνό λησμονημένο όνειρο

                                                             (2012)





μακρινά φώτα


η μουσική της κάθε λέξης
κι η μουσική κάθε φωνής
συνθέτουν το χρώμα κάθε στίχου
κι όλοι μαζί οι στίχοι
το ποίημα σαν ουράνιο τόξο
μετά τα δάκρυα της βροχής

όλα τ’ αστέρια τ’ ουρανού
ποιήματα είναι μυστικά
που κάποτε έλαμψαν στη γη
κι έγιναν φώτα μακρινά
για τη νυχτερινή πορεία της ψυχής

χαράζει
στήνεται πάλι το αρχαίο σκηνικό
νέα ποιήματα κυοφορεί ο πόνος
στο πολυσέλιδο τετράδιο της ζωής

                                                             (2020)





Από το βιβλίο «χειμωνιάτικος ήλιος», 44 ποιήματα για το φως (1979-2022),

εκδ. Μανδραγόρας, 2022. 

Γιώργος Σιώμος, "Υπολείμματα φρουράς των ανακτόρων"

Υπολείμματα φρουράς

Σε βαθουλώματα της γης, σε όχθες σκιερές, σε λάκκους και νεροσυρμές, εκεί τα χιόνια δεν έχουν λιώσει ακόμη. Απεγνωσμένα αμύνονται μπρος στην ορμή της άνοιξης που πλησιάζει ζωογόνα. Μοιάζουν με υπολείμματα φρουράς των ανακτόρων, που τα κατέλαβαν οι επαναστάτες τα μεσάνυχτα, κι αυτά πιστά στους άνακτες αμύνονται ματαίως.

Χυμός ροδιών

Το λάδι στο μπακάλικο που λαμπυρίζει στο μπουκάλι, είναι χυμός ροδιών που πριν τη σύνθλιψη στίλβουν πάνω στο δέντρο της ροδιάς σαν κόκκινοι πλανήτες στο στερέωμα, αντανακλώντας και διασκορπίζοντας το ηλιακό φως έτη πολλά πριν γεννηθούμε εμείς και καταστραφούν εκείνοι

Μια αγελάδα στο λιμάνι

Μια αγελάδα στο λιμάνι

σαν να δέχτηκε ακαριαίο τσίμπημα από οίστρο στα καπούλια

τινάζει ξαφνικά τα πισινά της πόδια στον αέρα

και εκσφενδονίζεται προς τη θάλασσα

Θρονιάζεται στο σκαμπό του μπαρ την ώρα που διέρχεται το καραβάκι

κι ο μπάρμαν της προσφέρει ένα δυνατό ποτό για να στανιάρει.

Δρόμοι παλιοί

Όταν παλιώνει η άσφαλτος

βγάζει κι αυτή ρυτίδες

σαν άνθρωπος που πέρασε η ζωή του

Διαβάτες δεν την πατούνε πια

μόνο λουλούδια φυτρώνουν στις σχισμές της

Οι δοκοί

Οι σιδερένιοι δοκοί που τη σκεπή στηρίζουν και δένουν το σώμα των σπιτιών, πυροβολούν τις νύχτες του καλοκαιριού.

Ζωντανά είναι τα σπίτια, με μάτια, στόμα, χέρια, ραχοκοκαλιά και πόδια. Πονούν κι αυτά όπως κι εμείς. Κουρασμένα από τη ζέστη της ημέρας, τις νύχτες που εμείς κοιμόμαστε, αυτά αγρυπνούν. Τεντώνουν το κορμί, τα γόνατά τους τρίβουν με τα χέρια, τους σπονδύλους με λάδι αλείφουν, όλες τις αρθρώσεις τους φροντίζουν και μας ξυπνούν των σκελετών τους οι τριγμοί μέσα στη νύχτα του καλοκαιριού.

Δεν ξεκουράζονται ποτέ τα σπίτια.

Γιώργος Ν. Σιώμος

Πρώτη δημοσίευση

Στην εικόνα: Emil Lugo, «Erlenbruck am Titisee» (1900).

Πηγή για την εικόνα: Wikimedia Commons.

Ελίνα Αφεντάκη, "Dementia"

Dementia


Κάθε πρωί που ανοίγω τα μάτια μου είν’ εκεί...
Ο τοίχος,
το καρφί,
το κάδρο
και μέσα μια θάλασσα.
Αυτός που τη ζωγράφισε δεν την ταξίδεψε...

Κάθε πρωί που ανοίγω τα μάτια μου ειν’ εκεί.
Μια γυναίκα.
Δεν είναι η αγάπη μου...
- εκείνη ξαπλώνει πλάι μου κάθε βράδυ και μόλις νοιώσει το χέρι μου

      τρέμει σύγκορμη...σα ζωντανή.

Ετούτη δω είν’ ένα παξιμάδι που μιλάει τρεις λέξεις:
"Εσύ - πρέπει - φαΐ"

Γι’ αυτό τα λέω σε σένα.
Λυπήσου με τον άρρωστο κυπρίνο...
Φίλα με στο στόμα
Φίλα με ανάποδα.
Όχι να δώσεις!
Να πάρεις την ξερή μου ανάσα.
Έτσι... χωρίς μυστήριο να φύγω.

Άλλωστε χωρίς αίμα τί σώμα να μεταλάβεις;



                                                          Ελίνα Αφεντάκη




Η Ελίνα Αφεντάκη γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Έργα της: "Σιγά, η θεία Λένα κοιμάται" (νουβέλα) εκδόσεις Τσουκάτου, "Παγοθραυστικό" (ποιητική συλλογή) εκδόσεις Θράκα, ενώ επίκειται η έκδοση μιας δεύτερης ποιητικής συλλογής. Στίχοι της έχουν μελοποιηθεί από το Γιώργο Ανδρέου, Άκη Περδίκη και Σπύρο Σούκη.


Στην εικόνα: Christian Krohg, «A French Sailor» (1897).
Πηγή για την εικόνα: Wikimedia Commons. 

Κώστας Θ. Ριζάκης, "η συγκάτοικος"

η συγκάτοικος


με την προϋπόθεση πως δεν θα με πονέσεις
δέχομαι: ας μου κάμεις προτομή
στην βέβαιη σμίλη όμως αρκούντως ν’ αφαιρέσεις
λίγο από μάρμαρο μα πιο πολλήν ψυχή
 
υπήρξα ο άρρωστος με ντόπαραν οι ενέσεις
στους εφιάλτες υπερίσχυσες μορφή
κ’ επέστρεψα οίκαδε: κακές δείχνεις προθέσεις
‒ το διαλύουμε; προέτασσες κοφτή
 
μήνα θεός μην ο καιρός δεν έστρεξες σ’ εφέσεις
κομμάτια πάγωσες πρωτίστως το κορμί
κ’ ερπετοΰπουλος τι προσπαθείς να δέσεις
πόσα συντρίμμια σε ανανήπτουσα πυγμή;
 
τόσων καυχώμεθα θρυπτών πριν αποθέσεις
στων σκοταδιών μι’ άχαρον νυν στιγμή
φως θέλουμε ‒ τρύπια πώς θα επιδέσεις
φόρτσα μπαλώματα για ψεύδη εμφανή;
 

 
 
                                                          Κώστας Θ. Ριζάκης




Ο ποιητής Κώστας Θ. Ριζάκης (Λαμία, 1960) εξέδωσε δώδεκα συλλογές, τη μία συγκεντρωτική (των εξ πρώτων ‒ γ΄ επαν. Κουκκίδα 2020). Διηύθυνε ή και συνδιηύθυνε επτά έως τώρα (σε εννέα εν συνόλω περ.) λογ. περιοδικά. Επίσης, επιμελήθηκε περί τα 200 βιβλία (ιδία ποιητικά), αρκετά αφιερώματα σε έντυπα άλλων, καθώς και τιμητικούς τόμους σε μορφές (Κ.Ε. Τσιρόπουλο, Γ. Πέγκλη, Μ. Μέσκο, Ο. Αλεξάκη, Σ. Σαράκη, Ζ. Σαμαρά, Β.Π. Καραγιάννη, Γ.Χ. Θεοχάρη, Δ. Αγγελή ‒ τα τελευταία 2 υπό έκδοσιν) τής λογοτεχνίας μας. Ενασχολείται δε και συνεχίζει, με τη σύγχρονη γυναικεία γραφή (Ζ. Δαράκη, Λ. Παππά, Μ. Καραγιάννη, Κ. Κούσουλα, Χ. Κουτσουμπέλη, Έ. Λάγκε, Έ. Κορνέτη, Ν. Κεσμέτη, Κ. Ρουκ, Μ. Κουγιουμτζή, Α. Μπακονίκα, Ά. Γρίβα, Δ. Δημητριάδου, Ν. Χαλκιαδάκη). Πρόσεξε πολύ όσους νεώτερους άξιους, ιδρύων σχετικήν (με την Μ. Ζαγκλαρά) σειρά. Τελευταία του συλλογή (με τον Σταύρο Σταμπόγλη) η, πυξίδα ουρανομήκης, εκδ. Παρέμβαση 2023. Έχουν γραφεί και εκδοθεί πολυάριθμα μελετήματα για το ποιητικό του έργο.


 
Πρώτη δημοσίευση

Στην εικόνα:

Gaetano Previati, «Paolo e Francesca (Morte di Paolo e Francesca)» (1887).
Πηγή για την εικόνα: Wikimedia Commons.