Αχιλλέας Κατσαρός, "Cabaret Voltaire"

Λαβίδα

Ημέρα τρίτη.

                              Αναστάσιμη μέρα.

Έξω από τον τάφο δεν θα δεις άγγελο ούτε γυναίκες.

   Η κόλαση είναι πιο ζωντανή από κάθε περιγραφή.

                              Σπάνε οι βράχοι.

               Χιλιάδες λεύγες πραγματικότητα,

                  αυτό είναι το αλύτρωτο κρασί.

Το κεφάλι μου

                             σκέφτεται με ελαφρόπετρες

παράγεται στη Νίσυρο

                             δώδεκα οικογένειες το ζουν

στα μάτια έχω ηφαίστειο

πλάκες τεκτονικές στα βλέφαρα

τα στεφάνια φρύδια μου

           θρηνούν νεκρούς στην Καλλονή

μυρόβλητος μνήμη

ο θάνατος των εραστών

                                            ίσως είναι γαλάζιος

καντάδα πίνει νερό στην άκρη του γκρεμού

μύτη μυρίζει πέτρες

ευφραίνεται από τη λάβα των ματιών σου

               γράφει στον λαιμό

αυτό που δεν θα πει

                                                          και τον καρατομεί

                               μένουν τα χείλη

                      αιμοσταγή και αδιάβροχα

                                όπως οι ήττες

το φιλί δεν φορά ιωνικό ρυθμό

δεν έχει κίονες ούτε θεριεμένους Δωριείς

μόνο νεκρούς έχει

       βρέφη που δεν θα προλάβουν να γίνουν κλαδί

            επίχρυσες μάνες καραμελωμένης αμαρτίας

                πατέρες εποχής αποξηραμένων φρούτων

                                                                         αιμομίκτες

                                                              ωδές λαιμητόμων

                                            αυτόχειρες ώμοι και στήθη

              μέγας αυτόχειρ η σπονδυλική στήλη

            εκεί οι ρώγες μοιάζουν πολιορκημένοι

                          πάνω στην Μπόχαλη

μικρό σπουργίτι ο μηρός

γόνατο της μνήμης ο αναστεναγμός

                                                   πατρίδα ο χρόνος

στις κνήμες και στα πέλματα

αξίωμα του λυρισμού

να φύγεις νύμφη

                            τίποτε πιο λυρικό

                  από την επιστροφή στη φλόγα

                  κι αυτό θα το ’χεις λησμονήσει

                                 άθλιο σώμα

                              λαβίδα ροδαλή

Από τη συλλογή «Cabaret Voltaire», Μινθη 2016

Αχιλλέας Κατσαρός, "Οδός βράχων ανατολικά"

XII

                                          η οδός του μαρτυρίου έλεγες
                                          ξεκίνησε με αργοναυτική εκστρατεία

                                          δεν καταλάβαινα
                                          έβλεπα μόνο τις φλόγες

                                          το δέντρο της γνώσης που κάηκε
                                          το μήλο σαν μεγάλη σφαίρα
                                          να έχει διαπεράσει τον κορμό

                                          να έχει ανοίξει τον δρόμο στο χάος

                                          μπροστά απ’ όλα αυτά
                                          ο άνθρωπος σαν κύκνος

                                          φτερά ανοιγμένα

                                          αυτό το μαύρο τι ζόρι τραβάει
                                          και μοιάζει με στόμα
                                          που δεν αφήνει τον κύκνο να πετάξει;





Από τη συλλογή "Οδός βράχων ανατολικά", θράκα 2015

Αχιλλέας Κατσαρός, "Η χειρουργική των έσω ουρανών"

ΓΕΩΡΓΙΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

                            στον Πάνο Σταθόγιαννη

 1

Ένας μικρός καλλιεργητής

είμαι για σένα γη.

Δεν ξέρω τη σπορά

και τον καρπό.

Χάζευα όνειρα

όταν μου δείχνανε

να καλλιεργώ.

 2

Κάθε στιγμή μελετώ

την γεωργία της σιωπής.

Την κάνω άγαλμα

και την παγώνω ολάκερη.

Ένα άγαλμα σιωπής

να το κάνω άπειρα κομμάτια.

Αυτή είναι η σπορά μου.

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΚΙΡΚΗΣ

                            στην Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ

Σου έχω γυρίσει το κεφάλι.

Δεν φοβάμαι να σε μεταμορφώσω.

Φοβάμαι να μεταμορφωθώ.

Τα μαλλιά μου μαύρα και ίσια

απλώνονται ως την πλάτη μου

κι ακολουθούν τα βήματά σου

έτσι όπως σε βρίσκει η σιωπή.

Σέρνω αλυσίδες.

Γυναίκα είμαι.

Επανάσταση είμαι.

Σίσυφος βυθισμένος

μες στον γαλάζιο λαιμό της Λυπηού.

ΚΑΤΙ ΑΠΟ ΘΕΡΟΣ

Ν’ αρμενίσει ο Φλεβάρης σιγά σιγά την αγάπη

σταγόνες να μην έχει η βροχή.

Θέλω να βρέχει μήλα.

Να μας μιλάνε οι νεκροί με

τα προπατορικά αμαρτήματα.

LES GRANDES PERSONNES

Η τέχνη ν’ αγαπάς

είναι μεταξωτή.

Άσε τα λόγια τα μικρά

για τον μεγάλο κόσμο.

Κύλα μέσα στο τετράγωνο σύρμα σου.

Πινελιά βαθιά που σε χαράζει

το κύμα-φύγε.

Φύγε… Για να ξαναρθείς…

Κύλα στις μαύρες πεταλούδες σου

να γίνουν ποτάμια οι σταυροί σου.

Κύλα μέχρι να γίνεις αποσιωπητικό.

Από τη συλλογή «Η χειρουργική των έσω ουρανών», εκδ. ARS POETICA, 2014

Αχιλλέας Κατσαρός, "Ιχνηλάτες Ανέμων"

ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΑΛΦΑΒΗΤΑ
                 (αποσπάσματα)

α. Είθε
είθε να μετράς τις ρωγμές στο χρόνο
και να βγαίνεις όχι λιγότερος
από τον υπέροχο άνθρωπο που είσαι!
β. Πρώτη φορά
πρώτη φορά με πήρες άνεμε αγκαλιά
κι αποκοιμήθηκα ήσυχος
γιατί κατάλαβα ότι η αγκαλιά σου
είναι ολάκερος ο κόσμος!
.......................................................................
ε. Αυτό που φοβάσαι
δεν είναι τίποτε άλλο
παρεκτός της θλίψης μέσα σου
ή της ενοχής
για τα καλοκαίρια που σκότωσες
αλλά τούτο μόνο να θυμάσαι
άνθρωπος είσαι
δε θα μπορούσες
να μη σκοτώσεις καλοκαίρια!
ζ. Κοίτα το φως
που σκάει πάνω απ’ το λαιμουδάκι
της χαράς σου
όταν θυμάσαι τα θέλω σου
ανθρωπάκι μου
γλυκέ μου βυσσινόκηπε εαυτέ!

.......................................................................
ι. Έκλαψα χθες
για μια παγερή αδιαφορία
για μια χαμένη πολιτεία
κ. Ο κόκορας
λέτε να πάρουμε από έναν
να μας ξυπνάει το πρωί
να μας θυμίζει ότι είμαστε ζωντανοί;
.......................................................................

ο. 1000 αύριο δε συγκρίνονται με ένα χθες
υπάρχει το ναι και υπάρχει το όχι
Ναι αν το χθες ήταν ο Παρθενώνας
Όχι αν το χθες ήταν η απουσία σου
.........................................................................
τ. αγαπημένε
τι να σου πω
τι παράδειγμα να σου δώσω
με τι φωνή να σου φωνάξω
και με τι αέρα να σε φυσήξω;
........................................................................
χ. φιλία
δε σπουδάζεται
δικάζει και δικάζεται…
ψ. αφανής
αφανής ή αχανής δεν έχει σημασία
ναύτης είσαι
υπηρέτης της θάλασσας
πλάτυνε λοιπόν το χαμόγελό σου
για τη γαλάζια κυρά..
ω. τι θα πει άνθρωπος
να αγαπάς και να συγχωρείς..
το πρώτο ωθεί στη θέωση
το δεύτερο τη δεσμεύει..

Από τη συλλογή "Ιχνηλάτες Ανέμων", 2013