Αντώνης Φωστιέρης, "Ποίηση μες στην Ποίηση"

Στον Θανάση Θ. Νιάρχο

  

4

Πάνω στον στίχο που θα γράψω ακροβατώ

Πάνω στον στίχο που ’χω γράψει ισορροπώ∙

Ένα κλαδί γερό είναι το ποίημα

Που δένω πότε πότε εκεί την κούνια μου

Να αιωρούμαι πάνω από το μαύρο.

7

Τώρα κοιμάσαι σ’ αλμυρά χαλίκια

Σώμα της λύπης, στρώμα του καιρού,

Πτώμα εκβρασμένο απ’ το κύμα της μνήμης

Στην απόκρημνη ακτή

αυτού του ποιήματος.

10

Εδώ ήτανε κάποτε ένα ποίημα

Εμπόδιο του καιρού, φτερό των πόθων.

Ερείπιο κατάντησε

Μια μαύρη τρύπα κι άσχημη κατάντησε

Τέσσερις πέντε στίχοι που καπνίζουν.

13

Τη νύχτα έβλεπε στον ύπνο του ένα στίχο

Που να ψηλώνει ατέλειωτα.

Τρυπώντας το ουράνιο περίβλημα

Αρχίζανε να πέφτουν

τα υπερκόσμια σκεύη.

Από την συγκεντρωτική έκδοση «ΑΝΤΩΝΗΣ ΦΩΣΤΙΕΡΗΣ - ΠΟΙΗΣΗ, 1970-2005»,

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ 2008