Λίνα Φυτιλή, "Τρία ποιήματα"

Καθ’ οδόν

Την ώρα

Που βασίλευε η μουσική

Έφεγγε το αιώνιο σκοτάδι.

Περπατώντας

Σαν τιμωρία

Στον ταπεινό λόφο,

Είδα κάτω στα παράθυρα

όπως σε όνειρο

Τρεις γενιές πίσω,

Οικογένειες αγνώστων

Να τσουγκρίζουν

Μέσα στη νύχτα

Τα ποτήρια τους.

Σε μια διάλεκτο άγνωστη

Έλεγαν εις υγείαν

Κι εκείνη η κλειστή ψυχή

Του νοήματος

Δεν άνοιγε με τίποτα

Την πόρτα,

Κάτω απ’ τα φώτα

Του κεφιού

Να δω τα πρόσωπά τους,

Μήπως μάθω,

Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι

Από πού ήρθαν

Φυγή

Είναι μια ύπουλη γροθιά

Το πρωί

Ένα ημερολόγιο

που καταγράφει απουσίες.

Κι η ομοιομορφία των τοίχων,

Η τύψη της φωνής

Στον ώμο σου τον πένητα.

Δε θα δω πια τίποτα

Από της εβδομάδας

Τα συμβάντα,

Τα ίχνη των βημάτων,

Κι απ’ τους αγίους που

εξημερώνουν

περιπλανώμενα σκυλιά.

Ώρα οχτώ και μισή,

επιστρέφουν

καβάλα με τον έφορο

η θεία Καίτη,

οι ανθισμένες νεραντζιές,

το φεγγάρι

στον ακάλυπτο −

τα χρόνια μου που πιο

βαθιά από ρυτίδες

κόβουν −

Παίζουν την ιστορία

στα δάχτυλα,

ορμούν στο αλώνι με

τις μαργαρίτες

και θάλλει − η εκτός τόπου

παρουσία σου −

ψηλώνουν τα χορτάρια

Τα ποιήματα της Λίνας Φυτιλή δημοσιεύονται για πρώτη φορά.

Ο πίνακας είναι της Νατάσας Μεταξά και φέρει τον τίτλο «Κυριακάτικο τραπέζι».

Λίνα Φυτιλή, "Δύο ποιήματα"

Εις το επανιδείν

Όταν φύγω

Ένα ρούχο παλιό

να ρίξετε στο δρόμο

Πρώτα στη χάση

Μετά στη φέξη

και τέλος όλα.

Όταν φύγω,

θα είναι μέρα μεσημέρι

χωρίς ευχές, σαν φλύαρες ρεκλάμες.

Με το γδαρμένο πόδι

προχωρώντας

σε μια στροφή θα αλλάξω δέρμα

ενώ θα μου κουνάτε το μαντίλι,

δίπλα στο τραίνο όλοι μαζεμένοι,

με μια φωνή

στο στόμα να ρεκάζει

Έχει ο καιρός γυρίσματα,

μητέρα

Υπόμνηση

Τώρα λέω να ξεχάσω

τους τυφλούς στο δρόμο,

τους υπόκωφους ήχους

τη νύχτα

τα μοιραία λάθη

το δόλο της μέρας,

την τρύπια οροφή,

τα χρόνια εγκαύματα

της μνήμης,

Τα ξένα σώματα κυρίως,

(να ξεχάσω) που

με κρατούν

από εκατό μεριές

Δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Παρέμβαση,

Πνευματική επιθεώρηση της Κοζάνης / Τεύχος υπ’ αριθ. 175 / 2015

Λίνα Φυτιλή, "Μυθική μέρα"

Μυθική μέρα

                                                   Σε βλέπω στον ύπνο μου

                                         

                                                   είσαι δεκάξι

                                                   με την παλιά φωνή,

                                                   το γέλιο σου φωταγωγημένο

                                                   και λέω

                                                   μήπως ξεχάσω τη χρονιά του ΄90

                                                   που έμπασε τη θάλασσα στο σπίτι-

                                                   Θηρίο της αποκάλυψης

                                                   αν έγραφα το ποίημα

                                                   απόψε-

                                                   θα είχες 

                                                   κάτι από την αύρα

                                                   των ψυγείων

                                                   στα μαλλιά σου

                                                        Πρότερος έντιμος βίος

                                        Τι πειράζει που δεν είσαι ο Καραβόμυλος,
                                        όταν ανάμεσα στα πόδια μου
                                        μπαίνεις
                                        όταν φτάνουμε σε ένα τέλος
                                        ελαφρύτερο
                                        από το ποίημα,
                                        με μάτια ξυράφια
                                        και το τριλαμπές της μιας Θεότητας.

                                   (Μετρώντας) σαράντα μέρες με την όπισθεν

                                        το φως το βίαιο,
                                        το σπαραχτικό
                                        σε μια θάλασσα στάχτης
                                        ανάμεσα στους απόντες,
                                        μια ακόμα φορά ανάβω.

                                        Μ΄ ελάχιστη απόκλιση
                                        τα τυφλά σημεία
                                        σαν χρόνια παιδικά
                                        λάμπουν

                                         Τι θα πει μαύρη γη,
                                        δεν ξέρω,
                                        άσε κάτω τα κονιάκ
                                        να τα πιούμε γιαγιά
                                        επί τόπου,
                                        μήπως παν τα φαρμάκια
                                        κάτω.



Από τη συλλογή "μυθική μέρα", εκδόσεις Ενδυμίων 2014