Στο λιβάδι
Ευτύχησα να δω έστω κρυφά
Από μια τρύπα σκοτεινή
Το σπίτι που όλο γέλια
Πήγε εκδρομή σ' εκείνο το λιβάδι
Θαρρώ ήταν χειμώνας κι ίσως γι' αυτό
Έλαμπε γυμνό μες στην εικόνα του
Πουλιά και σαύρες τρέχανε
Στην κεραμοσκεπή σαν σε κυνηγητό
Και μια δεκαοχτούρα πίσσα μαύρη
Περιπαίζοντας το γελαδάρη έλεγε
Δέκα-οχτώ δέκα-οχτώ χρονώ
Σ' αγάπησα τρελά
Απ' τα μαλλιά πιανότανε τα ζούδια
Αστεία κορμιά με χάχανα σα να'ταν
Βασιλιάδες με κεραίες στ' αυτιά
Κι αχ τι γελοία τραγούδια τι ψέματα
Φωνάζανε στην μπόχα του μεσημεριού
Που των αλόγων νέμονταν τη χαίτη και την ουρά
Αλογόμυγες και τσιμπούρια μέχρι αίματος
Και το σπίτι της εκδρομής
Έζησε για πάντα κάτω στο λιβάδι
Μέχρι τους τάφους βαθιά κι ακόμα
Η δεκαοχτούρα περιπαίζει το γελαδάρη
Δέκα-οχτώ δέκα-οχτώ χρονώ σ' αγάπησα τρελά
(Από την ποιητική συλλογή της Μαρίας Κέντρου-Αγαθοπούλου "Σεντόνια της αγρύπνιας", Μεταίχμιο 2006)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου