Λουί Αραγκόν, "Τα μάτια της Έλσας"

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΕΛΣΑΣ

Τόσο βαθιά τα μάτια σου πόσκυψα να πιω πάνω

Κι είδα τους όλους ήλιους σ’ αυτά ν’ αντιφεγγούν

Και τους απελπισμένους να πέφτουν να πνιγούν

Τόσο βαθιά τα μάτια σου που εκεί τη μνήμη χάνω

Κάτω από σύννεφο πουλιών μουντός ωκεανός

Και φέξιμο ύστερα ουρανών στα μάτια σου ανεφέλων

Το θέρος κόβει σύννεφα στις ρόμπες των αγγέλων

Πάνω απ’ τα στάχυα ο ουρανός τόσο είναι γαλανός

Πασχίζει η αύρα του γλαυκού τα νέφη ν’ αλαφιάσει

Τα μάτια σου πιο διάφανα στο δάκρυ τους υγρά

Που κι ο ουρανός ο απόβροχος ζηλιάρης τα τηρά

Γαλάζιο τόσο το γυαλί στο μέρος πόχει σπάσει

Μάνα των εφτά βάσανων σελαγισμέ μου υγρέ

Εφτά ρομφαίες πέρασαν το πρίσμα των χρωμάτων

Οι ωραίες μέρες έχουνε πικρό το χάραμά των

Η μελανόστικτη ίριδα στα μαύρα είναι πιο μπλε

Τα πονεμένα μάτια σου ρήγμα διπλό ανοιγμένο

Απ’ όπου μεταγίνεται το θαύμα σαν μεμιάς

Οι Μάγοι οι τρεις αντίκρισαν με χτύπο της καρδιάς

Το φόρεμα της Παναγιάς στη φάτνη κρεμασμένο

Λόγια στου Μάη τη μουσική και στον πολύ καημό

Θα ’φτανε κι ένα μοναχό στόμα να δώσει πλέρια

Μονάχα ένα άπειρο στενό και θα ’πρεπαν στ’ αστέρια

Τα μάτια σου με των Διδύμων τον αστερισμό

Ούτε παιδί που εκστατικό θαυμάζει ωραίες εικόνες

Δε στήνει μάτια σαν κι εσέ μεγάλα φωτερά

Δεν ξέρω αν λες και ψέματα σα γίνονται γλαρά

Άγριες θαρρείς απ’ τη βροχή κι ανοίγονται ανεμώνες

Να κρύβονται άραγε αστραπές μες στη λεβάντα αυτή

Που εντόμων μέσα της σφοδρός ερωτισμός ανάφτει

Στων διαττόντων πιάστηκα το δίχτυ σαν το ναύτη

Μεσαύγουστο από κύματα πόχει άξαφνα αρπαχτεί

Τράβηξα αυτό το ράδιο από ουρανίτη ουσία

Τα δάχτυλά μου καίγοντας σ’ απρόσιτη φωτιά

Κοντά μου είσαι παράδεισε κι ωστόσο είσαι μακριά

Περού μου είναι τα μάτια σου Γολκόνδη μου κι Ινδία

Κι ήρθε ένα βράδυ που το σύμπαν έγινε κομμάτια

Σε βράχους που τους κόρωσαν οι ναυαγοί μα εγώ

Πάνω απ’ τη θάλασσα έβλεπα ζευγάρι λαμπερό

Τα μάτια της Έλσας τα μάτια της Έλσας τα μάτια

                                      Μετάφραση: Αλέξανδρος Μπάρας

Από το βιβλίο: Χριστόφορος Λιοντάκης, «Ανθολογία Γαλλικής Ποίησης

Από τον Μπωντλαίρ ως τις μέρες μας», Καστανιώτης 2000 

Λουί Αραγκόν, "Δεν υπάρχει αγάπη ευτυχισμένη"

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΓΑΠΗ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ

Τίποτα δε χαρίστηκε στον άνθρωπο ποτέ. Μηδέ η δύναμή του,

Μηδέ αδυναμία, μηδέ καρδιά. Κι όταν νομίζει πως

Τα χέρι’ ανοίγει, ο ίσκιος του είναι σωστός σταυρός

Και μνέσκει μες στη χούφτα του της ευτυχίας του η σποδός

Είναι μια προδοσία φριχτή κι αλλόκοτ’ η ζωή του.

Δεν υπάρχει αγάπη ευτυχισμένη.

Η ζωή του... Μοιάζει σε στρατιώτες με στολές

Μα δίχως όπλα, για έναν άγνωστο σκοπό ταγμένους.

Τι κι αν τους έβρεις το πρωί ετοιμασμένους,

Αυτούς, οπού το βράδυ θα τους δεις αβέβαιους, νικημένους;

Πείτε μονάχα: η ζωή μου! Και βαστήχτε των δακρύων σας τις πηγές...

Δεν υπάρχει αγάπη ευτυχισμένη.

Ωραία μου αγάπη, καλή μου αγάπη, οδύνη και πλάνη,

Μαζί μου σ’έχω, μέσα μου, σαν πουλί πληγωμένο·

Κι όλοι γύρω μάς βλέπουν μ’ένα βλέμμα χαμένο,

Ξαναλέγοντας, πίσω μου, κάθε λόγο που είχα πλεγμένο

Στα μεγάλα τα μάτια σου –κι έχει τώρα πεθάνει...

Δεν υπάρχει αγάπη ευτυχισμένη.

Ο καιρός να μάθουμε να ζούμε έχει διαβεί...

Κλαίνε στην ένωσή τους οι καρδιές μας κάθε βράδι,

Για το σπαθί της δυστυχίας που της χαράς το υφάδι

Κόβει, για τις λύπες που πληρώνουν ένα χάδι,

Τα όσα δάκρυα για μια κιθάρας πνοή.

Δεν υπάρχει αγάπη ευτυχισμένη.

Δεν υπάρχει αγάπη, σαν κισσός στον πόνο να μη στρέφεται,

Δεν υπάρχει αγάπη που να μη σε πεθαίνει,

Δεν υπάρχει αγάπη που να μη σε μαραίνει,

Και της πατρίδας όχι πιότερο η αγάπη η βλογημένη

Δεν υπάρχει αγάπη που απ’ το κλάμα να μη θρέφεται.

Δεν υπάρχει αγάπη ευτυχισμένη.

Κι όμως, μ’ αγάπη εμείς οι δυο είμαστε δεμένοι!

Μετάφραση: Αντώνης Φωστιέρης

Από το βιβλίο: Χριστόφορος Λιοντάκης, «Ανθολογία Γαλλικής Ποίησης. Από τον Μπωντλαίρ ώς τις μέρες μας», Καστανιώτης 2000