Ξανθίππη Ζαχοπούλου, "Στύβοντας παπαρούνες"

Α΄

ΡΑΝΙΔΕΣ ΦΩΣ

ΕΥΟΙ ΕΥΑΝ


Κόκκοι της άμμου
σε απέραντη έρημο
όμως γυαλίζοντες
κάτω απ’ τον ήλιο
και τη χάρη
αρδεύοντας σμήνη φωτός
Μεθυστικά πίνοντας
μια ζωή που χωράμε
μόνο σ’ αυτήν
κι έτσι όπως η κλεψύδρα κυλάει
κυλάμε σε ανύποπτες αγκαλιές
που κρατάνε
το σχήμα του αρχαίου αγγείου
και χωράνε
το κρασί μεθυστικών χρόνων

Ευοί ευάν
και μια πόρπη που λύνεται





ΓΥΜΝΙΑ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΟΣ


Η γύμνια στο σκοινί
ισορροπεί στις ξύλινες πατούσες
Είναι γυμνή
και ψάχνει ρούχο
εκεί που υφαίνονται αποβραδίς τα όνειρα
κι οι Πηνελόπες τα ξηλώνουν το πρωί
Γιατί οι μνηστήρες μπήκανε στη σάρκα μας
και πίνουνε κρασί το αίμα μας
και θέλουν να παντρευτούνε την ανάσα μας

Γύμνια
συνήθισες το κρύο, το σκοτάδι
ξιπόλητη στα χιόνια μπαινοβγαίνεις
όμως χωρίς να ξέρεις
βαθιά κι απέραντα
σε βιτρίνα λευκό ένδυμα
περιμένει
να τη σπάσεις

Β΄

ΑΛΗΘΕΙΑ x 3

ΙΙ


Η Αλήθεια της Ζωής είναι ένα πέταλο.
Αν η γέννησή του συμπέσει με το φύσημα του ανέμου
δε μαραίνεται ποτέ.

*

Αν χαράξεις πάνω τα αρχικά σου θα μεθάς για πάντα από
τη μυρωδιά της γέννησής σου. Οι χειμώνες θα μαραίνονται
απ’ το χρώμα του. Και τα δέντρα θα μοιράζουν τα φύλλα τους.

*

Όταν ένα βότσαλο πέσει στο νερό σχηματίζει τους κύκλους
των ματιών μας να βλέπουν στην άλλη όψη τ’ ουρανού.
’Εκεί που ο Θεός βαστά εν’ άστρο. Και δείχνει.

*

Αν αγκαλιάσεις τον κορμό ενός δέντρου σαν να βαστάς όλη τη γη
αισθάνεσαι τη ζωή να βουίζει μέσα σου, χρυσό ποτάμι.
Η σκιά των φύλλων σου χαρίζει τη δροσιά των αιώνων.
Παρόν, παρελθόν, μέλλον, ένα, εσύ.

*

[…]

*

Ο χρόνος του έρωτα δείχνει καλοκαίρι.
Στα χρυσά στάχυα ωριμάζει η αλήθεια. Και στο στήθος
ένα τριαντάφυλλο. Για σένα.

*

Τα μάτια σου έχουν το χρώμα της βροχής όταν αγγίζει τη γη.
Μέσα τους κουβαλούν τον ουρανό.

*

Αν μαδήσεις ένα τριαντάφυλλο θα ανακαλύψεις ότι
σ’ αγαπούν οι τσιγγάνες.
Και θα ελευθερωθείς.

*

Η σιωπή δεν είναι χρυσός. Είναι μάρμαρο που παγώνει.
Κάποτε δεν μπορείς να κινήσεις τα δάχτυλά σου.

*

[…]

Γ΄

ΣΤΥΒΟΝΤΑΣ ΠΑΠΑΡΟΥΝΕΣ

ΜΝΗΜΗ ΙΙΙ


Ήρθες
αλλά νόμισα πως ήταν το στεγνό καλοκαίρι
Άνοιξες στη χούφτα σου δυο στάχυα
Μοίρα αλλοτινή, περασμένη
Μου πέρασες ένα σταυρουδάκι θάλασσα
Θα σε φυλάει απ’ τις φουρτούνες
Ύστερα άνοιξες το κύμα
ρούφηξες τον βυθό σου

*

Φίλα με στο στόμα
φίλα με στο στόμα φίλα με στο στόμα
Οι άνθρωποι χάσαν τα φιλιά
Ανεβαίνουν τη μέρα
με την πίκρα μιας ζωής που δε διάλεξαν
Διαλέγεις τη ζωή ή σε διαλέγει;
Κοιμήσου στα πόδια μου
κοιμήσου στα πόδια μου κοιμήσου στα πόδια μου
Το βάρος τους μου ελαφρώνει τις νύχτες
κι είναι τα καλοκαίρια φτερά που ανεβαίνουν
ύπνος ελαφρύς που όλα τα ακούει
Δώσ’ μου τα μαλλιά σου
δώσ’ μου τα μαλλιά σου δώσ’ μου τα μαλλιά σου
κύματα να ταξιδέψω





Από τη συλλογή «Στύβοντας παπαρούνες», Το Ροδακιό, 2022.

Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου, "Φώτα στη διαπασών"

Διανομή ρόλων με σειρά εμφάνισης


Πρώτα το κλάμα
Καμία από τις γνώριμες αισθήσεις στην υποδοχή
Η χαρά με όλες τις ευθείες της αμηχανίας
κυλάει ξεκούρδιστη
μέχρι να βρει τον χρόνο της
Μετά μια σιωπή πρωτόγονη
σαν αποτύπωμα σε μέτωπο προϊστορικό
Ήχος τρομαγμένου ζώου σε δάσος δίχως ξέφωτο
Άναρθρες μέρες που λιώνουν σαν παγάκια σε ανάμνηση
Ένα αίσθημα μόνο από κρύο
καθώς μεγαλώνει η λάβα από ηφαίστεια
που δεν υπήρχαν σε κανένα χάρτη
Λέξεις που μαστιγώνουν και δεν ερμηνεύονται
Νηστεύεις τη θέληση για αμαρτίες που θα έρθουν
Μια εφηβεία σαν ταραγμένη διδαχή
Κανείς δεν αποφαίνεται για το ηθικό δίδαγμα
Και κάπως έτσι σιγοσβήνει στη φωτιά του ο μύθος
Αντίθετα με το ρεύμα
σαν χέλι φτάνεις τελικά σε αναβάσεις
Αν έχεις τα κατάλληλα πόδια επιβιώνεις
Αλλιώς βουλιάζεις μια εποχή νωρίτερα στο χώμα

Ένα κορμί ψηλώνει και θέλει υποστήριγμα
για να κοιτάζει το δικό του άστρο
Σώμα που διαπερνά ο πόθος από μύλο

Το κόκαλο με το κόκκινο μεδούλι
Το ρουφάς αλλά η πείνα απαιτητικός γραφέας
χαράζει μέσα σου συνέχεια επιλόγους
που προσπαθείς σε όλη την έκθεσή σου να αποφύγεις
Δρόμος με ανθισμένες μυγδαλιές
Και τ’ άνθη σε λανθάνουσα ηλικία
Το δέρμα μια συστάδα από καμένα σπίρτα
Μια φλόγα όμως πάντα αναμένεται
Κάτω από τη σάρκα το αίμα μαυρίζει
Φουσκώνει και ορμά
Σπαρτιάτης που τον έθρεψε ο μέλανας θυμός
Τόσο λιτά εκρήγνυται
Και έτσι μπορεί
σαν αυτοδίδακτη τέχνη
να ζωγραφίζει το σκηνικό της επόμενης λήθης





Αρχαίο θέατρο Σαλαμίνας


Κάποιος προσπαθεί να σώσει τον χρόνο και τους θεούς
Κάτω από τα μάρμαρα ξεψυχάει ακόμα ο Οιδίπους τύραννος
Η Θήβα ανακύπτει μετά τις ανασκαφές
Ο Αίαντας κουβαλάει τραγουδώντας την ασπίδα του
Ο Αισχύλος γράφει ξανά τον Αγαμέμνονα
Ο από μηχανής Θεός κατεβαίνει από κόκκινο ουρανό
Έχει τα μάτια του κλειστά
Μέσα στο φως μάς ψηλαφεί και ανακαλύπτει πόσο σκοτάδι ακόμα
πρέπει να σβήσει
για να γραφτεί σωστά η ευτυχία

Εκείνον τον Αύγουστο του ’73, θυμάσαι;
Η Αγία Τηλλυρία περιφερόταν σαν σκήνωμα Αγίου
Φιλούσαν με τα μάτια και τα αυτιά οι ακόλουθοι
ένα σκήνωμα που κρυφά προετοιμαζόταν για το πένθος
ενώ κάπου πιο πέρα ένα θαλάσσιο κήτος
μετρούσε χρόνους που απόμεναν να μας καταβροχθίσει
Οι τουρίστες κρατούσαν λιπόθυμο το καλοκαίρι
Το έσερναν πάνω στο χώμα μέχρι να αναστηθεί στη θάλασσα
Βγαίνει πρώτος ο σκηνοθέτης
υποκλίνεται σε παρατεταμένο χειροκρότημα
Πώς να σου ζωγραφίσω τη μορφή
Μέσα στη νύχτα
μετά το χειροκρότημα
κανένας δεν θα αντιληφθεί το σύρσιμο φιδιού
Ένα γινάτι από παλιό καιρό και νέα Ιστορία

Μείνε όσο επιτρέπουν οι προβολείς
Και χειροκρότησε μία παράσταση
που πρωταγωνιστεί η έριδα θεών
η άγνοια θνητών
η απραξία ημίθεων
Αγία μου πατρίδα
πώς να σκηνοθετήσω τη μορφή σου
πάνω σε κίονα χλομό
κι αγάλματα με ραγισμένες τις πτυχές της Ιστορίας
Και πού τα εφέ και η ανάλογη υπόκρουση

Η μουσική θρήνος θαλάσσης





Θέατρο σκιών


Θα κρυώσεις νύχτα
έτσι καθώς κυκλοφορείς
δίχως ένα άστρο
και το φεγγάρι στη χάση του
Σου δίνω το στερνό λευκό σεντόνι μου
Ανέγγιχτο
από της νιότης μου την προίκα
Παιδί στεκόμουν δίπλα σου
με το σεντόνι να φωτίζει τις σκιές
Εγώ συνέχεια γίνομαι σκιά
γι’ αυτούς που ψάχνουν λαϊκές μορφές
στ’ άσπρα σεντόνια
Απέναντι μου πάντοτε παλάτια
Οι δοξασίες των κρατούντων
Παρήγορες οι διακηρύξεις
Όλοι με τις καλές προθέσεις
Γι’ αυτό απέμεινα με ρήματα
στην παθητική σιωπή τους
Άνοιξε νύχτα το στερνό σεντόνι
Έχω ένα τραγούδι ακόμα
Μέσα στη νύχτα φωτίστε με τα λόγια σας
μία σκιά που απέμεινε απ’ το δικό μου σώμα
Κατανοήστε πως δεν ήμουνα εγώ
Το χέρι μόνο με κινούσε
Τώρα μπορείτε να αποσυνδέσετε
τα μέλη μου ένα προς ένα
για να με ρίξετε στα δάκρυα
Μια χάρτινη φιγούρα είμαι
που κλαίγοντας διαλύεται
και αναχωρεί





Ο μονόλογος του φεγγαριού


Όχι, δεν είμαι το φεγγάρι
Μην ψάχνετε κύκνο στρογγυλό μες στο ποτάμι
Ούτε και μάτι είμαι
στα ψηλά καμπαναριά, στις φυλλωσιές
να βγαίνω σαν πλάνη από φως της χαραυγής
Κι ο Λόρκα με έχει απαρνηθεί

Αυτό που βλέπετε είναι μια σφαίρα
Σημάδεψα κάποτε τον ουρανό και αστόχησα
Από τότε αιωρούμαι
Φωταψία προς αποφυγήν
Λάμπω σαν φόβος που ανάβει
μες στη ματιά ένα καμένο σπίρτο
Περιφέρομαι γύρω από τη γη σας
Ρίχνω μέσα της τον σπόρο της αμφιβολίας
Αν με αντικρίσετε με την ψυχή ανάποδα τα βράδια
Θα δείτε όσα κρύβετε από το πρόσωπό σας

Αθέατη η άλλη όψη της ανάγκης




Finale


Μαλακώνει η υγρασία των ματιών
ένα ψωμί αφημένο χρόνους στο τραπέζι
Κι οι λέξεις βελούδο από παλαιό καθεστώς βασιλείας
πέφτουν ψιλόβροχο στα πέτρινα χέρια
Ένα πηλίκο βροχής
είναι υπόλοιπο υδάτινου φιλιού
Ο μεγαλειότατος καιρός μας στη σκηνή
Υποκλίνομαι
κι απέρχεται





Από τη συλλογή «Φώτα στη διαπασών», εκδ. Μανδραγόρας, 2022.

Περιοδική έκδοση diPgeneration, τχ. 6ο, 2022

Περιοδική έκδοση diPgeneration

Ανθολογία πεζού και ποιητικού λόγου

Τεύχος Έκτο

2022

 
 
Περιεχόμενα:

ΕΛΕΝΑ ΑΚΑΝΘΙΑΣ
ΣΤΕΛΛΑ ΔΟΥΜΟΥ
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΚΑΡΑΝΤΩΝΗ
ΧΑΡΗΣ ΜΕΛΙΤΑΣ
ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΠΑΛΑΣΟΠΟΥΛΟΣ
ΟΛΒΙΑ ΠΑΠΑΗΛΙΟΥ
ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΧΛΙΒΑΝΗ
ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΣΙΑΦΑΚΑ
ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΤΑΜΠΟΓΛΗΣ
ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΤΑΤΣΗ

JORG FAUSER
μετάφραση: Κατερίνα Λιάτζουρα

DiPαίγνιον


Επιμέλεια έκδοσης: Ιφιγένεια Σιαφάκα
Έργο εξωφύλλου, καλλιτεχνική φροντίδα: Στράτος Φουντούλης.




Χάρης Μελιτάς

ΒΙΤΡΙΝΑ


Τρελάθηκε κατόπιν εορτής
δεν έβγαινε με τίποτα ο μήνας
τι θέλει ένας πλάνης ποιητής
ανάμεσα στις κούκλες της βιτρίνας;

Δεν έβγαινε με τίποτα ο μήνας
η φτώχεια χορηγός στο σκηνικό
ανάμεσα στις κούκλες της βιτρίνας
σαν κούρος με βερμούδα και μακό.

Η φτώχεια χορηγός στο σκηνικό
περίγελος στα γυάλινά του τείχη
σαν κούρος με βερμούδα και μακό
μισούσε τους πελάτες και την τύχη.

Περίγελος στα γυάλινά του τείχη
αντίγραφο μιας ποίησης θνητής
μισούσε τους πελάτες και την τύχη:
Τρελάθηκε κατόπιν εορτής.


                                           (στίχοι τραγουδιού)





Αντώνης Μπαλασόπουλος

Γ. «ΚΑΤΟΠΤΡΑ»
ΕΝ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ


Τα ψηλά μανουάλια της ποίησης
μου δείχνουν άσκοπα.
Δεν έχουν
οι λέξεις μου φτερά
να φτάσουν. Μόνο κάτι πτερύγια
από ζώα
αλλόκοτα, γεννημένα για μαχαίρι
και λήθη.
Μόνο κάτι προγονικές γενειάδες
κουρασμένων απ’ τους δρόμους
της Πράγας ραβίνων.

Τι θέλει από μένα η ποίηση;
Τι να θέλει η φτωχή;

Ο τελευταίος μου εχθρός σκοτώθηκε στην Κόρδοβα.
Ο τελευταίος μου φίλος προδόθηκε στη Φλάνδρα.
Η πλάτη μου οργώθηκε από εφτά μαχαίρια.
Η γλώσσα μου μάτωσε από εφτά φλύκταινες.
Σπατάλησα τη νιότη μου σιωπηλά προσευχόμενος
πάνω στο κοιμητήριο μιας τέχνης δύστροπης,
όπως είναι μια μάνα πικρή, όπως είναι
η στροβιλάνθη, το μαβί λουλούδι της Κεράλα.

Τι θέλει από μένα η ποίηση;
Έχω μόνο το σκοτεινό μου άλογο
κι έναν ιπποκόμο βουβό
κι ένα ζευγάρι σπιρούνια
απ’ το ματωμένο ασήμι των Άνδεων
κι έναν σκύλο τυφλό και πιστό.
Έχω μόνο μιαν έρημο μεγάλη σαν κόσμο
κι έναν κόσμο μικρό σαν σημάδι της στίξης.


                                           από τη συλλογή Λευκό στο λευκό





Αγγελική Πεχλιβάνη
 
Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ

                                                στη Δ.Α

Η τελευταία ευκαιρία
έρχεται στριγγλίζοντας
όπως τα φρένα μηχανής στο κόκκινο φανάρι.
Έχει το χρώμα ενός κρασιού
που μάταια παλαιώνεται
(το πορφυρό βαθύ και το βαθύ βαθύ του Ρόθκο)·
τη μυρωδιά της σάλας που σφραγίστηκε
ύστερα από το σωτήριον έτος 2010.
Δεν γίνεται να μην την καταλάβεις.
Η τελευταία ευκαιρία
έχει κάτι από την ατμόσφαιρα
του Φάρου  (θυμίζω τη σκηνή
που ακόμα και η θάλασσα
διαλύεται σε μια γαλάζια αχλή).
Τον ήχο των πλήκτρων που πατάς
καθώς μου γράφεις ξημερώματα
και κάτι από τη θάλασσα −τη θάλασσά σου−
την ιαχή «θάλαττα θάλαττα!».
Δεν γίνεται να μην την καταλάβεις.
Η τελευταία ευκαιρία
είναι το χνούδι τ’ ουρανού
Παρασκευή Μεγάλη ενός γλυκέος έαρος.
Η άσπρη μπλούζα που δε φόρεσες
εκείνο το φθινόπωρο ούτε κανένα άλλο
γιατί σε πρόλαβε ο καιρός, η απουσία των νεκρών
και πιο πολύ των ζωντανών με τα κοινά καντήλια.
Δεν γίνεται να μην την καταλάβεις.

Γίνεται όμως να τη χάσεις.


                                           (Από την ενότητα ΤΑ ΑΣΤΕΓΑ)





Ιφιγένεια Σιαφάκα

ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ


Χτυπούν πάλι Χριστούγεννα εγκάρσια
τον αφημένο πνεύμονα έξω από το σώμα
Καμπαναριά ηχούν με οστά που απέμειναν
απ’ τη Μεγάλη Έξοδο της Νύχτας
Έτσι ανδρώνονται στις ξύλινες κολώνες της ΔΕΗ
εσταυρωμένοι πνεύμονες με μάτια δεινοσαύρων
Εμείς χωρίς ανάσα βελάζουμε σανό
έξω απ’ τη φάτνη, όπου Μάγοι χωριάτες
στοιβάζουνε αυγά μαζί με τα παιδιά τους
 
Εν συνεχεία, η ιστορία είναι γνωστή –
τ’ αυγά γίνονται κότες και τα παιδιά αυγά
ιαχές του τέλους τιτιβίζοντας σαν σκαν σε πέτρες
που χτικιάζουν αειθαλείς τη σιωπή τους
Από τα τσόφλια των σεισμών ανατριχίλα
κόκκινη φυτρώνει παπαρούνες στις ρωγμές
Όταν με καρυοθραύστη ορμάει το φεγγάρι
στα κεφάλια των αυγών, και μας λερώνουν
απαστράπτοντα μεδούλια με παγιέτες
 
Λιωμένος κόσμος αλλά εχέμυθος
την ανακάλυψή του ξαναζεί
την επανάληψη εορτάζοντας
της σκοτεινής περιωπής του


                                           από τη συλλογή Σκαντζόχοιρος με παπιγιόν





Ευαγγελία Τάτση

Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ


Με μια απουσία
αρχίζει και τελειώνει
ο κύκλος του έρωτα
στον πρώτο έρωτα
αυτός που ερωτεύτηκες
ποτέ δεν υπήρξε
στον τελευταίο
αυτός που δεν υπάρχει
είσαι εσύ

ανάμεσα στις απουσίες
ζουν τα σώματα.






Πηγή: Περιοδική έκδοση diPgeneration, τχ. 6ο.
Εκδόσεις Μανδραγόρας, 2022.


Σημείωση: Για την παρούσα ανάρτηση επιλέχθησαν ποιήματα ποιητριών και ποιητών που έως τώρα δεν είχαμε ανθολογήσει στο ιστολόγιό μας.

Χρ. Καραντώνη | Κ. Θ. Ριζάκης - Σ. Γρ. Σταμπουλού, "Εφ’ ενός γίγνεσθαι; 3"

Συμεών Γρ. Σταμπουλού

ΠΡΟΛΟΓΙΣΜΑ

Ποιηταί, αεί νέοι εστέ

(Απόσπασμα από την εισαγωγή της έκδοσης)

Για τρίτη συνεχή χρονιά ο ακάματος Κώστας Θ. Ριζάκης και η εξ ίσου πολύμοχθη Χριστίνα Καραντώνη ανίχνευσαν νέους σπόρους (ακόμη και από παλαιότερες σπορές) στο απέραντο και γόνιμο χωράφι της ελληνικής ποίησης.

[…]

Στο παρόν Ανθολόγιο 2022 που με την εμπιστοσύνη των εμπνευστών του έχω την τιμή να προλογίζω για τρίτη συνεχή χρονιά, παρουσιάζονται με αλφαβητική σειρά 80, όπως ειπώθηκε, ποιητές «αγνώστων λοιπών στοιχείων» (αυτό αφορά τους νεώτερους), τουλάχιστον σε όσους δεν βρίσκονται ως ομότεχνοι στον χώρο. Πάγια αρχή των ανθολόγων ο ποιητής, η ποιήτρια να κρίνονται αποκλειστικά από το έργο τους, χωρίς αναφορά στις προθέσεις ή σε βιογραφικά στοιχεία. Το είπαμε: «Όμηρον εξ Ομήρου σαφηνίζειν». Όπως συνέβη με τον Άγρα, με τους νέους του 2022 ανθολογούνται και παλαιότεροι, από τη χορεία των δοκιμασμένων ήδη ποιητών μας, των «ψημένων» στο καμίνι της ποίησης και ηλικιακά ωριμότερων. […]

Ιωάννα Ευθυμιάδου

ΔΕΣΜΟΙ ΕΝ ΚΙΝΔΥΝΩ


δάσος πυκνό το στήθος
μέσα του άγρια ζώα τριγυρνούν
−από τα σπλάχνα τρέφονται−

ύστερα κατεβαίνουν στον λαιμό
χαράματα εκβάλλουν στο χαρτί
πηχτές κόκκινες λέξεις
ταχύτατα αυτές συνάπτουν σχέσεις
γίνονται σώμα
πτυχές του άλγους στις κλειδώσεις του ανάμεσα

μα πώς ποιήματα
χωρίς το αίμα;





Μαρία Καρδάτου

ΤΙ ΩΦΕΛΕΙ Η ΑΝΟΙΞΗ


Κουράστηκα να περπατώ
πάνω στα φύλλα των ρόδων
απαλά και αθόρυβα
Από κάτω χάσκουν τσουκνίδες
με μαγνητίζουν
και τα δάκρυα λυμαίνονται
τον κόρφο μου
Όταν οι λέξεις
χάνουν το νόημά τους
τότε βραδιάζει στη ζούγκλα μας
Μόνο κραυγές των ζώων και τρόμος
Ο ήχος του νερού
στο ποτάμι κοντά
και το αίμα που ρέει ήσυχα
στους δρόμους της καρδιάς
Η άνοιξη να ρίχνει τα φύλλα της
να βγούμε από το ποτάμι
μα κανείς να μην δίνει σημασία
Τα μωρά γεννιούνται με σοφία
κλαίνε μόλις βγουν στον κόσμο μας
ενώ άλλα στα καταφύγια
γελάνε και παίζουν





Στέλλα-Λουίζα Κατσαμπή

ΟΠΩΣ ΦΙΛΑΝΕ ΟΙ ΠΕΤΑΛΟΥΔΕΣ


Δυο ζευγάρια βλεφαρίδες
στοργικά χαϊδεύονται.
Έτσι φιλάνε, λένε,
οι πεταλούδες.

Τα παιδιά που φεύγουνε
εν ριπή οφθαλμού
τινάζουν τα μαύρα φτερά τους
ανθοστολισμένα
στοργικά σκεπάζουν το χώμα της γης.

Όπως πεθαίνουν δηλαδή οι πεταλούδες.





Λουκάς Λιάκος

1.

Κάθε σούρουπο το βράδυ της ημέρας
Ουσίες άχρωμες υποθέτουν τον τόνο των αντικειμένων γύρω
Το χέρι κάποιου είχε περάσει απαλά πάνω στο χαρτί
Στην αντίστροφη κατεύθυνση που πέφτει το χιόνι
Σέρνοντας όλη τη σάρκα της γλώσσας
Υπήρχαν οι λέξεις
Ψωμί πάνω στο τραπέζι το κρέας ίσιο πάνω στο ψωμί
Κόβοντάς το κάθετα με ένα μεγάλο μαχαίρι
Τα μάτια ήταν το βλέμμα ψηλά την ίδια στιγμή
Ήταν εκείνη τη στιγμή κοιμισμένη
Το στόμα της το κάτω χείλος έτρεμε τώρα
Το χέρι της ακίνητο καθώς χτυπάμε το χέρι
Τα μαύρα μαλλιά το προφίλ του προσώπου το πρόσωπο
Πρόσωπο σε γραμμές και με ραγίσματα
Το πλάι των βλεφάρων η στρογγυλότητα του λαιμού της
Το σχήμα του αυτιού η σιλουέτα η φούστα της
Οι φτέρνες που δεν ακουμπούσαν στο πάτωμα
Όλες οι γραμμές της έμοιαζαν με κλωστή
Ολόκληρη ήταν το υπόλοιπο της αφάνειας
Όλα επάνω της ήταν δίχως ίχνη
Ανέπνεε ζούσε
Η αγάπη την κύκλωνε
Ο αέρας φυσούσε





Κωνσταντίνος Χ. Λουκόπουλος

MEMORABILIA INVICTA


Επιστρέφω από την περιπλάνηση στα πέρατα
κι είμαι πάλι τόσος δα
όσος κι όταν ξεκίνησα
έχω μια πείνα για τις φωτιές και βήχω αιθάλη
− μην καταβροχθίζεις τις στάχτες τους,
μου λες
− εκεί ήμασταν όταν καίγονταν.
Εσύ πάλι με τους νεκρούς σου ποτέ δε συναντιέσαι
όμως μες στα νύχια σου αστράφτουν ακόμα
οι σάρκες τους
κι όσα memorabilia invicta μαζεύαμε
ώσπου να στεγνώσουμε
από τη βροχή των Εγώ σε παράταξη.





Φώτης Σταθόπουλος

ΙΣΟ (ΛΟΓΙΣΜΟΙ)

                                     Μνήμη Γιάννη Κοντού


Κατεβαίνει τη σκάλα βιαστικός
σαν μέρα που τελειώνει

«Κρύο απόψε το φεγγάρι μάρμαρο»
μιλάει η μάνα

Ένα πουλί στο φωταγωγό
πέφτει νεκρό

«Κρύο απόψε το φεγγάρι μάρμαρο,
πού φεύγεις;» ρωτάνε τα δυο χέρια

Στο δρόμο χυμένα λάδια βενζίνη

Πέταξε πάλι
το νεκρό πουλί
έφυγε
απ’ το μισάνοιχτο στόμα

Ξύπνησε η μάνα με τις κλωτσιές του ύπνου
στα μαλλιά της

Κρύο απόψε το φεγγάρι σαν φωταγωγός.





Πηγή:
«Εφ’ ενός γίγνεσθαι; 3, ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ 2022. Άλλως
με τη ματιάν υποκείμενη στο δεσπόζον δυναμικό
της σύγχρονης ποιητικής μας παραγωγής [256
ανέκδοτα ποιήματα τη συναινέσει 80 δημιουργών]»
Εκδόσεις Ρώμη, 2022.
Επιμέλεια: Χριστίνα Καραντώνη
Προλεγόμενα: Συμεών Γρ. Σταμπουλού
Ανθολόγοι: Χριστίνα Καραντώνη - Κώστας Θ. Ριζάκης
Έργα εξωφύλλου και ενοτήτων: Ντίνος Παπασπύρου
Τυπογραφική φροντίδα, επιμέλεια εξωφύλλου: Θοδωρής Κιντάπογλου


Σημείωση: Για την παρούσα ανάρτηση επιλέχθησαν ποιήματα ποιητριών και ποιητών που έως τώρα δεν είχαμε ανθολογήσει στο ιστολόγιό μας.

Περιοδικό "ΑΠΙΚΟ", τχ. 9, "Από την Ουτοπία στη Δυστοπία"

Περιοδικό ΑΠΙΚΟ  τχ. 9

Από την Ουτοπία στη Δυστοπία

Τρομοκρατημένοι από έναν αόρατο εχθρό, κλεισμένοι στα σπίτια μας, στον εαυτό μας, βλέπαμε επί σχεδόν τρία χρόνια τις ραφές της κοινωνικής μας ζωής να ξηλώνονται. Η δυστοπία στην πλήρη δόξα της. Ανατρέξαμε στις σελίδες  του «1984», της «Φάρμας των Ζώων» του Τζορτζ Οργουελ, του «Φαρενάιτ 451» του Ρέι Μπράντμπερι, του «Θαυμαστού καινούργιου κόσμου» του Αλντους Χάξλεϊ  βυθιστήκαμε  στα πλάνα του «Blade Runner», του «Matrix» και  του «Contagion», αναζητώντας τις υπερβολές (;) και τις ομοιότητες.

Συνειδητοποιήσαμε, ότι προφήτευαν ουσιαστικά τη σημερινή μας κατάσταση με τον πανόπτη Μεγάλο Αδελφό, να ορίζει το σημερινό ψηφιακό τέλος της ιδιωτικής ζωής και την κυριαρχία του παγκοσμιοποιημένου κράτους, που με πολέμους, ενεργειακή φτώχεια για τους πολλούς, αλλά υπερκέρδη για λίγους, παντοδύναμο ασκεί τις εξουσίες του.

Πάντα πιστεύαμε ότι η ΤΕΧΝΗ,  μπορεί όχι απλώς να αναλύσει την κάθε συγκυρία, αλλά και να δώσει τις δικές της απαντήσεις. Στο τεύχος που κυκλοφορεί ένα πράγματι χορταστικό αφιέρωμα στις λογής λογής δυστοπίες, αλλά και στις ουτοπίες που ονειρευόμαστε.

Περιεχόμενα

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΥΝΤΑΞΗΣ
ΕΛΕΝΗ ΝΕΣΤΟΡΑ
ΕΛΕΝΑ ΑΚΑΝΘΙΑΣ
ΚΛΕΟΝΙΚΗ ΔΡΟΥΓΚΑ
ΝΙΚΟΣ ΜΕΝΤΖΙΝΗΣ
ΚΟΥΛΑ ΑΔΑΛΟΓΛΟΥ
ΓΕΩΡΓΙΑ ΒΕΛΗΒΑΣΑΚΗ
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΘΑΝΟΠΟΥΛΟΥ
ΕΛΕΝΗ ΛΟΠΠΑ
ΚΩΣΤΑΣ Θ. ΡΙΖΑΚΗΣ
ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΖΑΜΠΑ
ΕΥΑ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΟΥ
ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΤΑΜΠΟΓΛΗΣ
ΜΑΡΙΑ ΚΑΝΤ (ΚΑΝΤΩΝΙΔΟΥ)
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΣΑΠΙΔΗΣ
ΧΑΡΟΥΛΑ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΟΥ
ΓΕΩΡΓΙΑ ΑΡΓΥΡΟΦΘΑΛΜΙΔΟΥ
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΕΛΛΑΣ
ΛΙΝΑ ΒΑΤΑΝΤΖΗ
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΪΤΑΤΖΗ-ΧΟΥΛΙΟΥΜΗ
ΝΕΦΗ ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ
ΦΩΤΕΙΝΗ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ
ΚΩΣΤΑΣ ΛΙΧΝΟΣ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Χ. ΛΟΥΚΟΠΟΥΛΟΣ
ΜΑΡΙΑ ΕΜ. ΜΑΡΑΓΚΟΥΔΑΚΗ
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΚΑΡΑΝΤΩΝΗ
ΖΩΗ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ
ΠΑΣΧΑΛΗΣ ΚΑΤΣΙΚΑΣ
ΖΩΗ ΚΑΡΑΠΑΤΑΚΗ
ΕΥΤΥΧΙΑ-ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΛΟΥΚΙΔΟΥ
ΚΩΣΤΑΣ ΚΟΥΤΡΟΥΜΠΑΚΗΣ
ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΝΟΥΔΑΚΗΣ-ΣΑΝΟΥΔΟΣ
ΙΩΑΝΝΑ ΣΚΟΥΝΑΚΗ
ΣΟΦΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ
ΞΑΝΘΙΠΠΗ ΛΕΥΘΕΡΙΩΤΟΥ
ΕΛΕΝΗ ΜΩΥΣΙΑΔΟΥ-ΔΟΞΑΣΤΑΚΗ
ΣΤΑΥΡΟΣ ΜΙΧΑΣ
ΜΙΛΕΝΑ ΣΠΑΝΟΥ
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ Ν. ΜΑΡΓΕΤΗ
ΕΦΗ ΜΟΥΣΚΑΛΛΗ
ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΜΠΑΚΟΝΙΚΑ
Συνέντευξη ΝΙΚΟΥ ΒΙΣΚΑΔΟΥΡΑΚΗ
ΑΦΙΕΡΩΜΑ (επιμ. ΝΙΚΟΣ ΜΕΝΤΖΙΝΗΣ)
ΜΑΡΙΑ ΠΑΝΟΥΤΣΟΥ
ΟΛΒΙΑ ΠΑΠΑΗΛΙΟΥ
ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΠΑΠΑΜΙΧΟΥ
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Γ. ΠΑΠΑΣΤΕΡΓΙΟΥ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΠΟΥΤΣΗΣ
ΝΙΚΟΣ ΑΝΤ. ΠΟΥΛΙΝΑΚΗΣ
ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΠΟΛΕΝΑΚΗΣ
ΠΟΥΠΕΡΜΙΝΑ (ΜΗΧΑΝΙΚΟ ΜΟΛΥΒΙ)
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΡΩΑΔΙΤΗΣ
ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΣΑΚΑΛΗΣ
Χ. Π. ΣΟΦΙΑΣ
ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΦΙΛΟΣ
ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΠΑΤΡΩΝΟΥ-ΠΑΠΑΤΕΡΠΟΥ
ΧΡΥΣΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΑΚΗ
ΕΛΕΝΗ ΝΑΝΟΠΟΥΛΟΥ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΤΟΥΜΑΝΙΔΗΣ
ΤΑΚΗΣ ΤΣΑΝΤΗΛΑΣ
ΒΑΝΝΑ ΠΑΣΣΟΥΛΗ
ΜΑΡΙΑ ΣΤΥΛΙΑΝΑΚΗ-ΜΑΡΙΝΑΚΗ
ΞΑΝΘΗ ΧΟΝΔΡΟΥ-ΧΙΛΛ
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΧΑΤΖΗΜΩΥΣΙΑΔΗΣ
ΜΑΡΙΝΑ ΜΙΧΑΗΛ-ΧΡHΣΤΑΚΗ
ΑΚΡΙΒΗ ΧΑΖΑΠΗ
ΦΩΤΕΙΝΗ ΨΙΡΟΛΙΟΛΙΟΥ
ΦΩΤΕΙΝΗ ΧΡHΣΤΙΔΟΥ
ΜΑΡΙΑ ΣΚΑΝΤΖΟΥΡΑΚΗ
Συνέντευξη ΔΗΜΗΤΡΗ ΔΑΣΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ
Συνεντεύξεις J. KELTER & C. MERRILL
ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Θέμα επόμενου τεύχους

______________________________________

Η ιστοσελίδα του περιοδικού:
https://apikomagazine.gr/

H Συντακτική Ομάδα:
Διονύσης Αναγνωστόπουλος
Νίκος Μεντζίνης
Ελένη Νέστορα
Μαρία Σκαντζουράκη



Tο 9ο τεύχος του περιοδικού ΑΠΙΚΟ, ταξιδεύει και διατίθεται δωρεάν στους φίλους αναγνώστες του στα παρακάτω βιβλιοπωλεία στην Ελλάδα και Κύπρο:

1. ΑΘΗΝΑ
*ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ «ΠΟΛΙΤΕΙΑ»
Ασκληπιού 1-3, Αθήνα, 10679
ΤΗΛ: 2103-600235
 
*ΕΚΔ. «ΤΟ ΡΟΔΑΚΙΟ» (Τζούλια Τσιακίρη)
Κολοκοτρώνη 59Β, Αθήνα, 10560
ΤΗΛ. 210-3839355
 
*ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΜΟΝΟΚΛ (Αντώνης Τσόκος)
Φειδίου 11, Αθήνα, 10678
ΤΗΛ. 212-1061611
 
 
2. ΠΑΤΡΑ
ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ «ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ»
Γεροκωστοπούλου 31-33, Πάτρα, 26221
ΤΗΛ: 2610-278727
 
3. ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ «ΚΕΝΤΡΙ» (Αντώνης Ελευθεράκης)
Δημ. Γούναρη 22, Θεσσαλονίκη, 54621
ΤΗΛ: 2310-275349
 
4. ΡΕΘΥΜΝΟ
ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ «ΚΛΑΨΙΝΑΚΗΣ»
Λ. Ηγουμένου Γαβριήλ 59
(έναντι Δημοτικού Πάρκου)
Ρέθυμνο, 74131
ΤΗΛ.: 28310-50200
 
5. ΧΑΝΙΑ
*ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ «ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ» (Σκανδάλης Γιώργος)
Πλ. Κολοκοτρώνη 29, Χανιά 73135
ΤΗΛ: 28210-28507
 
*ΨΥΧΑΓΩΓΕΙΟ «ΜΑΝΟΥΑΛΙ» (Μινουδάκης Μιχάλης)
Μάρκου Μπότσαρη 20, Χανιά, 73100
ΤΗΛ.: 6978539541
 
6. ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ «ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙ»
Α. Παπανδρέου 15-17
Άγιος Νικόλαος Κρήτης 72100
ΤΗΛ: 28410- 82076
 
7. ΝΑΟΥΣΑ
ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΕΦΗΣ ΚΑΙ ΜΑΡΙΑΣ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΥ
(Πρώην Μαρνέρης)
Παναγούλη 4, Νάουσα, 59200
ΤΗΛ.: 23320-22420
 
8. ΒΕΡΟΙΑ
ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ «ΗΛΙΟΤΡΟΠΙΟ»
Χριστοδούλου Τασούλα
Τρεμπεσίνα 12, Βέροια, 591 32
ΤΗΛ: 23310-24672
 
9. ΤΡΙΚΑΛΑ
ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ «ΤΑ ΜΑΓΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ»
Βούλα Παπαντώνη - Σελέκου
Καποδιστρίου 6, Τρίκαλα, 42131
ΤΗΛ: 24310-70420
 
10. ΚΟΜΟΤΗΝΗ
ΔΗΜΟΚΡΙΤΕΙΟ ΒΙΒΛΙΟΧΑΡΤΟΠΩΛΕΙΟ (Ιωάννα Δεμιράκη)
Δημοκρίτου 7Α, Κομοτηνή, 69132
ΤΗΛ. 25310-84.040
 
11. ΚΑΛΑΜΑΤΑ
ΒΙΒΛΙΟΧΑΡΤΟΠΩΛΕΙΟ ΤΣΕΡΠΕ (Μάρθα Τσερπέ)
Αριστομένους 85, Καλαμάτα, 24100
ΤΗΛ. 27210-88670
 
12. ΚΥΠΡΟΣ
*ACADEMIC & GENERAL BOOKSHOP
Ανδρέας Χριστοδούλου
Ερμού 41, Λάρνακα, 6023,
ΚΥΠΡΟΣ
ΤΗΛ.: 00357-24628401
 
*ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ Κ.Π. ΚΥΡΙΑΚΟΥ
Λεωφόρος Γρίβα Διγενή 3
(έναντι Δικαστηρίων)
3035 Λεμεσός
ΚΥΠΡΟΣ
ΤΗΛ. 00357-25747555
 

Γιώργος Δελιόπουλος, "Αλιρρόη"

προσευχή


Πάτερ ἡμῶν, πώς με γκρέμισες κάτω
κι απ’ τη γλώσσα μαζεύω συντρίμμια

σκέπασε γύρω τούς τοίχους με σύμβολα
μήπως κοιτώντας τρομάζω λιγότερο

δὸς ἡμῖν σήμερον ένα σημείο φυγής
λίγο ψωμί παραπάνω στα όνειρα

ἄφες ἡμῖν αμαρτίες που σάπισαν
ῥῦσαι ἡμᾶς από σκέψεις που κάρφωσες

Πάτερ ἡμῶν, λιτανείες τα χρόνια μου πέρασαν
στα κηρύγματα βράδιασα κι έμεινα βρέφος

μα προσεύχομαι τώρα, ἐλθέτω ἡ ἔξοδος
κι ένα μόνο ζητώ, γενηθήτω τὸ νῦν θέλημά

Μου.

από την ενότητα:

η εποχή της άρνησης

Στον ναό του Ανθρώπου


μην τολμήσουν προφήτες
να αφήσουν βιβλία στην πόρτα
σαν αυτά που σκονίζονται χρόνια
ξεχασμένα ψηλά στο πατάρι
στην ίδια σελίδα το ίδιο αμήν

Στον δικό μου ναό, και απόψε πεινώντας
θα πετάξω τα θαύματα έξω
δεν υπάρχουν σοφοί, κολασμένοι και άγιοι
ίδια όλοι θηρία σπαράζουν ο ένας το άλλον
και αλλάζουν κλουβί.

από την ενότητα:

η εποχή της οργής

φάρσα


Η βάρδια τέλειωσε
πλένουν τα χέρια τους οι δεσμοφύλακες
μια δεύτερη ζωή φορούν
χωρίς λεκέδες, σιδερωμένοι
αλλάζουν προς τα πίσω βήματα
κι από συνήθεια με χαιρετούν

λίγο πιο πέρα οι δικαστές
μικροί αόρατοι θεοί
σημαδεμένα τα χαρτιά τους
εντός ολίγου εκτυπώνουν
σε φύλλα πάγου την ποινή μου

έναν χειμώνα σ’ επανάληψη
με τις παλάμες παραιτημένες
στο χιόνι επάνω παραπάτησα

κι έμεινα τρόφιμος στην ίδια φάρσα.





στο μαύρο παράθυρο τοίχο


Η νύχτα κρατάει μυστικό το χαμένο της στοίχημα
μη βγουν στον πηλό τ’ ανοιχτά εκμαγεία της ήττας
και ψάξουν τη λάσπη για θαύματα

στο μαύρο παράθυρο τοίχο, προτού ανατείλει
η νύχτα κρεμά τα κλειδιά του αιώνα
τον κόσμο σκεπάζει με πρόχειρα ρούχα
μαζεύει τ’ αστέρια, κλείνει διακόπτες
τραβάει τον σύρτη στη σκέψη
το βάρος του πόνου συνθλίβει

κι ακούς ένα κρακ! στα σεντόνια
− τον ήχο γυναίκας που σπάει.

από την ενότητα:

η εποχή του μηδενός

αντιπαροχή


Ανεβαίνω τη σκάλα και πιάνω ψιθύρους
μυστικά που στραγγίζουν τα λούκια
μουσικές απ’ την πόρτα όπως κλείδωσε
− ποια φωνή συλλαβίζει τη σκόνη;
κι ο αντίλαλος μνήμη στον τοίχο
σαν φολίδες υγρή ξεφλουδίζεται

μην ανοίγεις την πόρτα στο βάθος
από πίσω οι σούστες ουρλιάζουν
στο παλιό σκουριασμένο κρεβάτι
δεν υπάρχει το στρώμα, πετάχτηκε
μα ξαπλώνουν ακόμη λαθραία
μια γραβάτα η ψυχή του πατέρα
μια δαντέλα της μάνας τα όνειρα

στον λαιμό δυο θηλιές κουρασμένες
κι εγώ λύκαινα δείχνω τα δόντια
στον καθρέφτη τούς δένω τα μάτια
στα τσιμέντα τους γράφω: ΠΩΛΟΥΝΤΑΙ

με τη στέπα μου αντάλλαγμα πίσω.

από την ενότητα:

η εποχή στον καθρέφτη

Δεν υπάρχει πιο σκληρή, πιο αδιέξοδη, πιο βασανιστική φυλακή από έναν καθρέφτη. Σε μια τέτοια φυλακή η Αλιρρόη βρίσκεται ξαφνικά αιχμάλωτη και καλείται να ζήσει όλες τις εποχές του εαυτού της. Μέσα από τους στίχους της ποιητικής σύνθεσης του Γιώργου Δελιόπουλου, η Αλιρρόη, μια μορφή ρευστή σαν τη θάλασσα, αρνείται, θυμώνει, βλασφημεί, αποδέχεται την ήττα, βάζει τα κλάματα, απογοητεύεται, ώσπου τολμάει να κοιτάξει στον καθρέφτη το μηδέν της –το ίδιο μηδέν που φοβόμαστε όλοι μας– κατακόρυφα, σαν να κοιτάζει προς τα κάτω το κενό.

Από την έκδοση

Από την ποιητική σύνθεση «Αλιρρόη (το μηδέν στον καθρέφτη)», ΑΩ Εκδόσεις, 2023.

Τόλης Νικηφόρου, "η καταγωγή των ηφαιστείων"

η καταγωγή των ηφαιστείων


η λάβα που αναζητά διέξοδο
από τα έγκατα της γης
και κάποτε αιφνιδίως προκαλεί
την έκρηξη των ηφαιστείων
δεν είναι ένα απλό φυσικό φαινόμενο

το ανέκφραστο υπόγειο πάθος
αιώνες συσσωρεύεται και κοχλάζει
αιώνες ο ανεκπλήρωτος έρωτας
κατακαίει και ρευστοποιεί το χώμα
και κάθε χαμένο όνειρο
αναζητά απελπισμένα τη δικαίωση

να από τι αποτελείται η λάβα
που πρώτα εκτοξεύεται στον ουρανό
και ύστερα ως επίγειο ποτάμι
ασυγκράτητη πυρπολεί τα πάντα





το ποίημα


είναι χαμένη μάχη
αιφνίδια του θνητού
σύγκρουση με το πεπρωμένο

κραυγή και μουσική
επίκληση που αναπέμπεται
σε άδειο ουρανό

μάταιη απόπειρα
ισόβια εξόριστου
να επιστρέψει στην πατρίδα

είναι το αίμα της καρδιάς
που αρχαίος αλχημιστής
μετέτρεψε σε λέξεις





με δάκρυ και με φως


τα όνειρά μας δεν πεθαίνουν
ποτέ δεν σβήνουν
γίνονται άνεμος μετά από μας
αποδημητικά πουλιά
κόκκινο σύννεφο στον ουρανό
ποιήματα και μουσική
και εισχωρούν στις φλέβες των παιδιών
τα μάτια τους φλογίζουν
και παραμένουν ζωντανά
όπως είχαν παραδοθεί σε μας
ακέραια με δάκρυ και με φως





λαθραία στον Άδη


μοναδική μου σκέψη τώρα
που η κρίσιμη ώρα πλησιάζει
είναι τον υψηλό και σκυθρωπό πορθμέα
να βρω ένα τρόπο για να ξεγελάσω
και στην αιώνια νύχτα του Κάτω Κόσμου
εκεί που απολύτως τίποτα μαζί σου
δεν επιτρέπεται να πάρεις

λαθραία να περάσω το άγγιγμά σου
κι ένα παιδικό χαμόγελο





αν ξαναγεννηθώ


να γίνω οπωροφόρο δέντρο
ή φτερωτό στο απέραντο γαλάζιο
ίσως πηγή με δροσερό νερό
για κουρασμένους οδοιπόρους

δεύτερη φορά άνθρωπος δεν θέλω
την τόση οδύνη δεν αντέχω
το θέατρο αυτό του παραλόγου

καλύτερα λοιπόν ο αιώνιος ύπνος
ή κάτι που την άνοιξη ανθίζει
σαν άρωμα, σαν άγγιγμα ή χάδι





Από τη συλλογή «η καταγωγή των ηφαιστείων», εκδ. Μανδραγόρας, 2023.

Ελίνα Αφεντάκη, "A gran voce"

A gran voce


Πες μου κάτι που δεν είναι αποτόκι της αγωνίας...
Μήπως η βροχή;
Ο νεογέννητος αμνός;
Το σπαράγγι που σπρώχνει τη γη για να πάρει ανάσα;

Αποτόκι της αγωνίας κι εσύ.
Καθαρόαιμος γιος της.
Όταν βγαίνεις λυτρωμένος με ιαχές από μέσα μου.
...κι ας μην είμαι εγώ που σε γέννησα.



                                                                            Ελίνα Αφεντάκη




Πρώτη δημοσίευση

Η Ελίνα Αφεντάκη γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Έργα της: "Σιγά, η θεία Λένα κοιμάται" (νουβέλα) εκδόσεις Τσουκάτου, "Παγοθραυστικό" (ποιητική συλλογή) εκδόσεις Θράκα, ενώ επίκειται η έκδοση μιας δεύτερης ποιητικής συλλογής. Στίχοι της έχουν μελοποιηθεί από το Γιώργο Ανδρέου, Άκη Περδίκη και Σπύρο Σούκη.

Στην εικόνα: Ismael Nery, «Namorados».
Πηγή για την εικόνα: Wikimedia Commons.

Δημήτρης Ιορδ. Καρασάββας, "Ποιήματα"

Ο ΕΡΩΤΥΛΟΣ


Πλανόδιος έμπορος ωδικών πτηνών
μου επούλησε παπαγάλο του Σιάμ
ολοπόρφυρου χρώματος
που ήξερε να λέει
“σ’ αγαπώ”
σε ογδόντα γλώσσες
κι εκατό διαλέκτους!
Έκτοτε με συνοδεύει
στα ταξίδια μου.


                                      (Νύχτες στη Βενετια, 1997)





“ΘΑΥΜΑ”


Με λέγανε παράξενο και μουρλό
θαυματοποιό και “ξένο”
και τους απέδειξα του λόγου τους
το αληθές.
Έξω απ’ τη Νέα Ορλεάνη το ’64
το καράβι σταμάτησε
δύο μίλια μακριά
κι εγώ βγήκα στη στεριά
περπατώντας
μ’ ένα μπουκάλι JACK DANIELS.


                                      (Ναυτικόν Φυλλάδιον, 1998)





ΕΥΤΥΧΙΑ

                             Στην Πανόπεια


Τρεις μοίρες του βυθού
μου υποσχέθηκαν αιώνια ευτυχία·
ο Θάνατός μου δεν προήλθε
…από βέβαιον πνιγμό.


                                      (Σπονδες, 2001)





*  *  *

Ήθελε πολύ να γίνει Ποιητής
Δεν το κατόρθωσε
Αντί για στίχους
έφτιαχνε λογαριασμούς
αφού άνοιξε παντοπωλείο σε νησί
Τα βράδια καθώς έκλεινε
το μαγαζάκι "Η Ωραία Πεταλίδα",
έτσι το ’χε βγάλει,
χαμήλωνε το φως της λάμπας
και θυμότανε τον πόθο του
Έγραφε, έγραφε, έγραφε...
Έκλαιγε, έκλαιγε, έκλαιγε...


                                      (Τα Φεγγάρια Του Αυγούστου, 2006)





Η ΑΝΕΜΟΣΚΑΛΑ
 

Κοίταξε να δεις
δεν υπάρχουν ψευδαισθήσεις
στην πορεία όλα είναι δεδομένα
και τα ψέματα, τα πιο πολλά
και οι αλήθειες, οι λιγότερες,
όλα είναι μπροστά μας…
Κι αν δεις ανεμόσκαλα,
να κρέμεται από τον ουρανό
μην πιστέψεις πως σε καλεί
ο Θεός για συζήτηση…
Μάλλον παρατημένη θάναι
από κάποιον αιθεροβάμονα
που δεν θέλησε να κατεβεί
πάλι κάτω…


31.12.2008

                                      (Βιογραφία, 2014)





Ο Δημήτρης Ιορδ. Καρασάββας γεννήθηκε στη Βέροια το 1956. Ήταν δημοσιογράφος, ποιητής και συγγραφέας. Υπήρξε εκδότης-διευθυντής της δεκαπενθήμερης αστικής εφημερίδας της Βέροιας «Οι Καιροί» (1993-2012). Ήταν απόφοιτος του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου της Σχολής «Σπουδές στον Ελληνικό Πολιτισμό». Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές: «Νύχτες στη Βενετία» («τα τραμάκια», 1997), «Ναυτικόν Φυλλάδιον» («τα τραμάκια», 1998), «Σπονδές» («Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου», 2001), «Τα φεγγάρια του Αυγούστου» («Η ΣΥΝ(+)είδηση», 2006) και «Βιογραφία» («Ενδυμίων», 2014).
Ο Δημήτρης Ιορδ. Καρασάββας, έφυγε από τη ζωή την 1η Φεβρουαρίου 2022.