Θανάσης Κουτλής, "Με δυο σταγόνες ήλιο"

ΜΟΝΑΧΑ Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΜΟΥ ΞΑΓΡΥΠΝΟΥΣΕ


Μ’ έσπρωξαν βίαια στο μέλλον μου με προσταγές μαδώντας το γαλάζιο:
Και σάστισαν, σταυρώνοντας τα χέρια τους τα δέντρα
Δάκρυσαν οι φτωχές μου εληές, ανατριχιάσανε τα στάχυα, κι απλώθηκαν
παντού σκιές.

Και μες στη νύχτα −που βούλιαζε στο αίμα μου, νάρκωνε την ψυχή μου−
Μονάχα ο Άγγελός μου ξαγρυπνούσε παίζοντας με πεφτάστερα
Να μη με πάρει ο ύπνος του θανάτου.





ΜΕΤΑΜΕΣΟΝΥΧΤΙΟ


Μόνιμη θλίψη
Άσπρισαν οι τύψεις σου
Σ’ ένα κρανίο πιο αργό
Κι από ρολόι





ΠΙΟ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΟΤΑΝ ΜΙΛΩ

                               στον Κώστα Ε. Τσιρόπουλο


Πιο σίγουρος όταν μιλώ στους πεθαμένους
Σκύβω με προσοχή πάνω απ’ τη νύχτα
Πατώ στις μύτες των ποδιών
Για ν’ αποσπάσω ένα μυστικό τους

Κρυώνω στο δωμάτιο
Κι αυτοί μου στέλνουν χρυσαλλίδες
Βρύα της πάχνης
Και κλαριά του φεγγαριού.

Τα βήματά τους απαλά
Σκεπάζουνε τη μνήμη
Περνά το μυστικό τους σα φιλί
Θλιμμένης αύρας.





ΑΙΘΡΙΟ


Ονειρεύομαι κι ακουμπώ στη δροσιά των καλαμποκιών

Δίπλα στο φράχτη κουδουνίζουν οι σιωπές και πάνω
Θροΐζει με κρινάκια φωτεινά ο ουρανός

Γιορτάζω στη φωνή σου το γαλάζιο απόγευμα

Απόγειο ένα ρεύμα ασημί μακρυά γλιστράει
Σπάζει στ’ αυτί μου το φιλί σου και σκιρτά στη φυλλωσιά
Με πόδια αγέρινα ο πόθος σαν ελάφι

Κρατώ ένα σύννεφο και νοιώθω το σφυγμό σου:
Λευκός λαιμός περιστεριού που περπατά στη χλόη.





ΣΑΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

                                στον π. Χαρίτωνα Λαυριώτη


Τάχασα όλα
Κι έκλαιγα στον κήπο

Κι ήρθε ξανά ο φίλος με το φίδι στον κόρφο

Κι ο σκίουρος της πάχνης με ασήμι στην ουρά

Τα γελαστά κυκλάμινα κι οι πένθιμες καμπάνες

Του φεγγαριού τα δίχτυα και τα κρόταλα

Η πόλη με τις εύθραυστες αιώρες
Τις κόκκινες καρφίτσες
Και τα μαύρα δάχτυλα

Οι νοσοκόμες με τα πέπλα της ομίχλης

Ο άτακτος βοσκός απ’ τη βροχή

Ο θάνατος με τα κίτρινα γιαπιά
Στα φύλλα και στα κρύσταλλα

Οι μέρες με τα πέδιλα του ήλιου

Τα κρίνα του αγρού

(Ο κόκκορας τρελλάθηκε στο φράχτη
και γύριζε με κόκκινα φτερά).

Τα βρήκα όλα
Κι έκλαιγα στον κήπο

Κάτω απ’ τις στέγες γύριζε η ανέμη

Στις καμινάδες οι Άνεμοι

Οι πελαργοί οι εποχές

Το χιόνι

Γύριζαν.





Από τη συλλογή «Με δυο σταγόνες ήλιο», Αστρολάβος/Ευθύνη, 1995.

Ο Θανάσης Κουτλής γεννήθηκε το 1954 στη Λαμία. Σπούδασε νομικά στη Νεάπολη της Ιταλίας. Έχουν δημοσιευθεί οι συλλογές του, Νυκτερεία (Οιωνός, α΄ έκδ. 1988, β΄ έκδ. 2006), Με δυο σταγόνες ήλιο (Αστρολάβος/Ευθύνη, 1995), Του φθινοπώρου και της λησμονιάς (Οιωνός, 2006) και Άχρονα (εκτός εμπορίου, Λαμία, 2025). Ποιήματα και μεταφράσεις του δημοσιεύτηκαν στα λογοτεχνικά περιοδικά: "Γράμματα και Τέχνες", "Πόρφυρας", "Πάροδος", "Νέα Πορεία", "Το Δέντρο", "Ανακύκληση", "Εμβόλιμον", "Γραφή", "Φθιωτικά Χρονικά", "Ελίτροχος", "Παρέμβαση", "Οδός Πανός" και "Ευθύνη" της οποίας είναι τακτικός συνεργάτης. Έχει μεταφράσει ποίηση των: Quasimodo, Pasolini, Luzi, Turoldo, Pavese, Rebora, Saba, Montale, Pascoli, Raboni, Porta, Sereni, Cardarelli, καθώς επίσης και πεζά των: Pavese, Turoldo, Montale, Svevo, Ginsburg, Ballo, Landolfi, Leopardi, Cecchi, Magris, Sant'- Agostino, Mussati, Tozzi, Settembrini κ.ά. Ποιήματά του έχουν συμπεριληφθεί σε ανθολογίες. Ζει στη Λαμία.