Γεωργία Τρούλη, "Πριν εισέλθετε, βεβαιωθείτε"

Η ΡΩΓΜΗ / ΤΟ ΟΛΟΓΡΑΜΜΑ

                                                  (Όσο υπάρχει εξαντλείται η πρόθεση)

Την ρωγμή

Βαθιά την ρωγμή

Όπως όταν σκίζεις ύφασμα πολυθρόνας

Για να αλλάξεις τον τρόπο που κάθεσαι

Σε όλο το βάθος που μπόλιασε το κάθισμα

Την συζήτηση τον έρωτα την συνεύρεση

Την εναλλαγή την ρωγμή

Σαν ρυτίδα που ποτέ δεν περίμενες – Να

Εμφανιστεί σε αυτό ακριβώς το σημείο

Με τόση ελάχιστη απόσταση από το λείο κομμάτι

Του πραγματικού

Τότε που έδινες κέρμα κέρμα την συσφικτική θέαση

Και τον καθρέφτη τον αλοιφή γεμάτο σκόνη

Γιατί ως γνωστόν

Η θολότητα διευκολύνει

Την εξομοίωση

Την εξομάλυνση

Την ανακρίβεια

Την διάθλαση – είδωλο

Σε νεότερη ανάκλαση

Η ρωγμή

Σαν κρέας κρεμασμένο σε Bacon
Θηλιές ασημένιες δεξιά αριστερά

Ακόμη να σπαρταρά –άλλοτε τρίπτυχο–

Ακόμη να ζητάει συγχώρεση

Εξήγηση υπεκφυγή

Και με αιχμηρό αναπόσπαστο του σημερινού

Έρχεται ακριβώς να σπάσει στην μέση

Με τον ήχο μουσαμά εύθραυστο και νωπό

Που αφήνεται σε συνεχή λύση της συνεχείας

Του δέρματος

Και μόνο ένας κατατάσσει το κενό που συμβαίνει

Σε ονόματα διαφορετικά από τον εκτελεστή

Ένα θύμα τη φορά η οπή που δημιουργεί

Η σχάση

Κενό Ι κενό ΙΙ κενό διάστικτο

Η ρωγμή

Έρχεται σε σκουριασμένη φορεσιά

Γύρω γύρω βρύα και λειχήνες

Σε μια ράγα διάνοιξης πάνω στο ανοξείδωτο

Που λέγεται μπαλκόνι

Και προστατεύει από το πολύ ύψος

Από την πολλή αιώρηση

Λάθος το βάρος των πουλιών

Το είπαμε

Λογοκλεμμένα τιτιβίσματα

Η ρωγμή

Σοβαρή μεγαλοπρεπής

Και ωραία κοιμωμένη

Σε σελίδες βιβλίων

Ακόμη κι ανάμεσα σε γράμματα

Που δεν ολοκλήρωσε η σινική

Η ελλειπτικότητα και η gestalt ολοκλήρωση

Η ρωγμή

Κάθε τόσο πιο σίγουρη γίνεται εκείνη

Για την φωνή που φωνάζω

Πιο βραχνή ανοίγω το στόμα

Περισσότερη ρυτίδα στα μάγουλα

Καθώς κάθομαι στον ξεκοιλιασμένο καναπέ

Διαβάζω ένα βιβλίο για τον Bacon και

Βλέπω απέναντι έναν πίνακα

Οσφυονωτισίας διάσχισης

Ποτέ άλλοτε δεν υπήρξε αυτή η σάρκα

Μέσα μου και από πάνω τόσο ψυχή

Να προστατεύει σαν φιλμ διάφανο

Την πτώση των κυττάρων που λέγονται

Που λέγονται ρωγμή Ι ρωγμή ΙΙ ρωγμή ΙΙΙ

Πολυθέμελη συθέμελη αμνιοπαρακεντημένη

Παροχετευμένη διαμπερής

Ακατάληπτη

Και

Το κενό

Πάντα να συμπληρώνει διάκενα

Από τη συλλογή «Πριν εισέλθετε, βεβαιωθείτε», εκδόσεις Σαιξπηρικόν, 2013

Γεωργία Τρούλη, "Ποίηση σε ένα οβάλ περιβάλλον"

                    ΤΕΡΑΤΟΣ - ΓΕΝΕΣΗ 2

Στην αρχή και στο τέλος του έρωτα

Ερωτεύεσαι με τον ίδιο τρόπο

Με ίδια αυταρέσκεια

Στην αρχή για το άγνωστο

Στο τέλος για το οικείο που απομακρύνει

Στη διάρκεια για το παραλήρημα

Με τον ίδιο ορμητικό στοχασμό αρχίζεις

Την ίδια γοητεία για τη γοητεία

Την ίδια γοητεία για το ξεφλούδισμά της

Έτσι με πληρότητα για το συγγενές και το ανόμοιο

Φεύγεις

Με ένα κενό να χάσκει σαν γέλωτας σατυρικός

Που δείχνει τα δόντια

Μετρημένα φιλιά του χρόνου

Που υπήρξαμε και δεν υπήρξε

Ένοχοι της ηδονής της αυταπάτης

Για διάρκεια

(ΜΙΑ ΣΑΡΚΑ ΦΩΤΕΙΝΗ ΠΟΥ ΑΝΕΒΑΙΝΕΙ

                    ΩΣ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ)

                  Πόσες φορές ακόμη

                  Μουσική λιωμένη

                  Από χιόνι παγωμένο

                  Στο στόμα θα γευόσουν;

                  Έχω γεμίσει ύπνο

(ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΙΚΡΟ ΨΕΜΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ

                     ΣΤΙΣ ΑΚΡΕΣ ΤΟΥ

  ΔΥΟ ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ ΜΙΣΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ)

        Δημιουργεί χώρο το ελάχιστο

        Αλλά σε αυτήν την έκταση

        Όλο συνοψίζω φυγή

        Και αυτή όλο επικολλάται

        Στο δέρμα

        [Δημιουργούνται σημεία και στίξη.]

                  (ΚΟΥΑΡΚ ΚΟΥΑΡΚ)

Η κάθε ματαιοδοξία μέσα στην τραγικότητά της

Είναι πολύ αισιόδοξη

Και νιώθεις πως το μόνο

Που έχει συνέχεια

Είναι η φράουλα από το κοντόλαιμο κοτσάνι

Η σαύρα από την ουρά της

Ο κομήτης από το δευτερόλεπτο

Η εικόνα από τον τοίχο

Το βαμβάκι από τα σύννεφα

Η κατσαρίδα από την μεταμόρφωση

Η φυγή από την πραγματικότητα

Η μαϊμού από το έλλογο

Το άλογο από το χαλινάρι

Η κενότητα από το φως

Η πατούσα από το Βάρος

Το χαρτί από το Δέντρο

Το μελάνι από την Μοναξιά

Το πιρούνι από την Δημιουργία

Η χαρά από το Τραγικό

Μόνο

Και Αδιάσειστο

Είμαστε όλοι ένα Ον/είδος Μούχλας

Και

Ούτω καθεξής

Η φυγή

Επαναλαμβάνεται

Κουάρκ Κουάρκ

Φωνάζουν οι βάτραχοι

Στην Άκρη του

Πάντοτε

         Η ΚΑΜΠΥΛΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΠΟΛΥΤΟΥ

Η απολυτότητα του απόλυτου χάσκει σαν πληγή

Πάνω σε φυλλώματα αλυκών

Αν η σιωπή μου ήταν η απάντηση σου στα ερωτήματα

Θα έγνεφα

Ακόμη και το πιρούνι και όλα δημιουργήθηκαν

Από μια βαθιά θλίψη

Ακόμη και η χαρά γι’ αυτό εφευρέθηκε

Σαν χελώνες του Αμαζονίου θα βαδίζαμε

Κάτω από έναν ήλιο τελείως κρυμμένο

Από τις κορυφές που φτιάχνει το πράσινο

Τόσο αδιαπέραστο να μοιάζει το φως, που να αναπα-

      ράγεται σαν δυνατότητα

Βλέπεις τα χρώματα

Πάνω σε μια πεταλούδα

Στο γυαλισμένο μάτι του κροκόδειλου

Στο ανάγλυφο δέρμα μιας πέτρας

Μια συνεχή μετατόπιση του ποτέ είναι ο έρωτας

Η σταγόνα μυρίζει αρωματισμένη σιωπή και ονείρωξη

Ήθελε όλη την τραγικότητα για το εαυτό του

Να την καταπιεί

Να ροκανίσει αργά αργά και ανυπόφορα όλο

Το μέσα της δέρμα

Μια μικρή εμβάθυνση τέλους είναι ο έρωτας

Οι μετατοπίσεις αλλάζουν γραμμή

Να ξεφλουδίζονται όλα τα στρώματά της

Όλες οι έμμηνες ρήσεις τότε που −ακόμη αχοιβάδα−

Δεν είχε δείξει κανένα προμήνυμα και προοικονομία

Για το μέγεθος που θα έπαιρνε μέσα στον κόσμο

Τις διαστάσεις γίγαντα μέσα στο πιο μικρό κύτταρο

Που το ξεφλουδίζει και το βάζει σε διάταξη άλλη

Και από την ανάποδη

Τώρα που καταλαβαίνει το γήρας να έρχεται

Σκονισμένο πάνω σε άρμα με τέσσερα άλογα

Και τέσσερις πιθανές διαδρομές για πρόωρο θάνατο

Εκεί την αγάπησε ο κόσμος την Ροδινία

Εκείνη του δόθηκε

Και εκεί την αγάπησε γιατί δεν θέλησε να του δοθεί

      ξανά

Αλλά εκείνη τραγική και πεισματάρα

Σαν έρπητας ζωστήρας του δόθηκε ξανά ένα πρωινό

Που είχε χρώμα ξινόγαλου

Και σαπισμένου κυδωνιού

Πάνω στο χώμα ενός αλαζονικού αμαζόνιου δάσους

Ταλαντεύτηκε σαν ασημένια αλυσίδα κούνιας

Που γυαλίζει στον ήλιο

Και από το όχι εγώ προήλθε το εγώ της

Από τη συλλογή «Ποίηση σε ένα οβάλ περιβάλλον», εκδόσεις Σαιξπηρικόν 2015