ΜΕΓΑΛΗ ΟΘΟΝΗ
αύριο
δεν είναι ποτέ μια άλλη μέρα
αύριο
είναι πάντα χτες
οι
φίλοι έχουν όλοι φύγει
μια
ορχήστρα αόρατη παίζει
σε
σάλα αδειανή το βαλς
μιας
ζωής σπαταλημένης σε ξένες οφειλές
πυκνή
σιωπή επικάθηται στα έπιπλα
στο
πάτωμα ίχνη από παλιά ναυάγια
φτερά
από καπέλα εποχής
μια
πέρλα ανάμνηση από λαιμό λευκό
που
αγαπήθηκε πολύ
ασπρόμαυρα
ενσταντανέ βουβής ταινίας
κι
εμείς θεατές σε χρόνο νεκρό
κοιτάμε
βουβοί την οθόνη
πριν
μείνουμε μόνοι και πέσουν
οι
τίτλοι του τέλους
ΕΝΥΠΝΙΟ
στη νύχτα θα μπούμε
με
πόδια γυμνά
θα
φυτρώνουν αγκάθια
στους
βολβούς των ματιών μας
το
μυαλό μας θα λιώνει
σε
τοίχους με χρώματα
ένας
σκύλος θα γαβγίζει σε τέλειο ανάπαιστο
θα
είμαστε ήδη νεκροί
τυλιγμένοι
σε φύλλα από δέντρα
στη νύχτα θα μπούμε
από
περάσματα άδεια
που
οδηγούνε σε σώματα
Παύλου
Μελά Λασσάνη Προξένου Κορομηλά
σε
πολιτείες ανυπόταχτες θα απλώσουμε
την
πραμάτεια μας
ένα
άδειο κουφάρι από κάποτε δέρμα
γάμπες
γόνατα κνήμες φλέβες χεριών
σε
τιμή ευκαιρίας
στη νύχτα θα μπούμε
μετέωροι
ξένοι
που
πουλάνε στιγμές στο δρεπάνι του χρόνου
από
τη νύχτα θα μας βγάλει
μια
σφαίρα
καρφωμένη
στα
σπλάχνα της μέρας
ΟΔΗΓΙΕΣ ΠΛΕΥΣΕΩΣ ΓΙΑ
ΓΙΟΡΤΙΝΕΣ ΗΜΕΡΕΣ
το
πένθος τις γιορτές
ένα
στολίδι στο αθέατο κλαδί του δέντρου
ένα
ντο μιας παιδικής φωνής που λέει τα κάλαντα
το
καρουζέλ το βράδυ με τα φώτα
ένα
αχνιστό ψωμί που μύριζε βούτυρο και κανέλα
δείξτε
τη δέουσα προσοχή
ενόσω
επιδίδεστε σε γιορτινές συνήθειες
τοποθετήστε
με επιμέλεια −και προπαντός δικαιοσύνη−
τα
λαμπιόνια στο δεντράκι
αποφύγετε
μελωδικές φωνές με ήχους άλλων εποχών
προτιμήστε
αντί πολύχρωμα αλογάκια παγοδρόμια
−υπάρχει
πάντα εκεί το ενδεχόμενο της πτώσης−
και
προπαντός φουρνίστε μόνοι τα ψωμιά σας
δίχως
καρυκεύματα πολλά
−το
πένθος ξέρει καλά να εισχωρεί
σε
αθώα αντικείμενα−
έχετε
έτσι πιθανότητες να αποφύγετε
τη
βίαιη πρόσκρουση μαζί του
(πάντα
υπάρχουν άλλωστε και οι Κυριακές)
ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ
ξαπλώνει
στο κρεβάτι του
αγγίζει
τα οστεώδη χέρια του
το
κορμί του ζεστό
το
στόμα του άγραφη σελίδα
δεν
τον φιλά
ανασαίνει
δυο στιγμές σιωπής και φεύγει
μέσα
της χιονίζει λέξεις
FROGNER
PARK
τα
αγάλματα τις νύχτες
ψιθυρίζουνε
το αναπότρεπτο
χρόνια
τώρα η ανθρωπότητα περπατάει ανάπηρη
κραδαίνοντας
διαψεύσεις
κοινοτοπίες
του συρμού
−η
ιστορία δήθεν επαναλαμβάνεται−
ο
θάνατος μονάχα είναι αυτός που επαναλαμβάνεται
ακούγεται
σαν χλεύη μυστική
συντρίβοντας
κάθε αυταπάτη
κι
εμείς αναρωτιόμαστε
τι
κάνουμε εδώ
ταξιδιώτες
με ακυρωμένο εισιτήριο
με
τον οβολό εκ γενετής στα μάτια
τα
καρφωμένα πρόχειρα
στον
ουρανό
μιας μνήμης
Από
τη συλλογή, «Μελάνι στον ουρανίσκο», εκδ. Μελάνι, 2015
