Μαρία Σκουρολιάκου, "Ιδού Εμείς"

Άγρια ζάχαρη


Φλούδα νεράντζι θα σε πω,
αλλιώτικη μοσκοβολιά
π’ ανθίζει
και πικραμύγδαλο που κύλισε
άγρια ζάχαρη στην άκρια των χειλιών.
Θα σε ονομάσω ανάσα,
ζεστή ανατολή
ολόγιομο φεγγάρι.

Θάλασσα θα σε πω βαθιά
με το κρυφό σου σώμα να σαλεύει
κοράλλια, βότσαλα στιλπνά
φύκια φυλακισμένα,
ν’ αναρριπίζει πεθυμιές
στον φιλντισένιο κόρφο που ριγά
κι ο παφλασμός σου
ερωτινό τραγούδι.





Η κραυγή

                                        Στων Τεμπών τη μνήμη


Στην πρώτη τη σελίδα, η κραυγή
φρικτά καίει τα σπλάχνα.
Στη δεύτερη, κρούει τις θύρες των ανθρώπων.
Πλήθος συμπάσχοντες έκπληκτοι τάχα,
ρωτούν πούθε η κραυγή να βγαίνει.
Στην τρίτη, αίμα στάζει η κραυγή
−ποτάμι κόκκινο φρουμάζει.
Στην τέταρτη, στην πέμπτη, κάποιοι
τρέχουν μες στη νύχτα,
μπαζώνουν το ποτάμι. Τ’ αλλαξοδρομούν
μη φτάσει στις αυλές τους και τους πνίξει.
Στην έκτη, ένα τσούρμο άνανδρες σκιές
γλείφουν το ψέμα να τους κρύψει.
Φορούνε τ’ άλλο πρόσωπο
ως ν’ αποκάμει η κραυγή· να τη φιμώσουν.
Από την έβδομη και πέρα

λευκές σελίδες ντύνουν την ντροπή.





Αλύτρωτη εποχή


Αλύτρωτη εποχή.
Σέρνει και ξεγυμνώνει
σώματα υποταγής.
Κομπάζει
σε άδειους στίχους.
σε θρυμματισμένες σχέσεις.

Ποιός είσαι;
Ποιοι είμαστε;

Καθρέφτες λασπωμένοι
αγεφύρωτες μορφές
που κολυμπούν στο ψέμα.
με φιέστες
και ηλεκτρονικά κοάσματα.
Με αίμα.

Πες μου ότι δεν είναι αργά
σ’ αυτόν τον κόσμο.
πως είναι
οφθαλμαπάτη ετούτη η άβυσσος.





Γκρι φωνήεντα


Χρωμάτισες
με γκρι απόχρωση το κόκκινο
και με ζητάς
σ’ ασπρόμαυρες στιγμές Ιανουαρίου.
Σ’ έναν χωλό Φλεβάρη.

Μα, με χειμώνα όταν μεθάς,
σύμφωνα και φωνήεντα μπερδεύεις.
Απάτη βλέπεις στην αγάπη
το όμορφο σαν άμορφο
κι ένας βοριάς ρυτιδωμένος
το γέλιο φέρνει χιόνι.

− Η άνοιξη κατά βάθος
ποτέ δεν έχει μοναχά τρεις μήνες!





Φτερά, η αγάπη


Μακρινή ηχώ
κυλά δάφνες και χώματα
θρυμματισμένα φέγγη
και σκιές
πάμφωτης ωραιότητας.

Καθρέφτης το στερέωμα
αντιφεγγίζει τη μοιραία πτώση,
των ημερών τα ολοκαυτώματα,
του Ήφαιστου τη φλόγα
που νυχτώνει
σε σιδερένιους δρόμους.

Στο ημερολόγιο
περπατώ
που έγραφα ταξίδια
κι αίθρια ονόματα
που έγιναν πουλιά.

Άλλα δεν έχω πια φτερά
εκτός απ’ την αγάπη.





ΙΔΟΥ ΕΜΕΙΣ! Το όγδοο ποιητικό βιβλίο της Μαρίας Σκουρολιάκου και το δεύτερο μέσα στο 2024 (Την άνοιξη εκδόθηκαν οι ποιητικοί της στοχασμοί με τον τίτλο ‘’Μικρογραφές’’).
ΙΔΟΥ ΕΜΕΙΣ. Με την εμφατική λέξη Ιδού, σαν σήμα κινδύνου στους χαλεπούς καιρούς και στον γενικευμένο παραλογισμό, παράλληλα δε, προτρεπτική ως ‘δες, πάλεψε, ζήσε. Με την πληθυντική λέξη ΕΜΕΙΣ που ονομάζει την ομορφιά του «μαζί» αλλά και την συνένοχη πτώση αν δεν χτιστεί με τα υλικά της αγάπης και της αντίστασης.
Ποίηση άλικο πουκάμισο, ελάφι που χορεύει στο στήθος, αιώνων άνθη κι εωθινά ποτάμια αναζητώντας το θαύμα στον κήπο των ανθρώπων, ασθμαίνοντας να κερδίσει το φως που πάντα στο πλήρωμα του πόνου έρχεται. Ποίηση κραυγή σε τόπον πληγής και απωλειών, όπου η ποιήτρια ανεμίζει στο άνω διάζωμα κορδέλες κόκκινες, επιμένοντας πως «στο βάθος η άνοιξη ποτέ δεν έχει μονάχα τρεις μήνες».
Ποιήματα για τοπία ανθρώπων και ψυχών, για το ατελές της ύπαρξης, για τους δρόμους της εσωτερικής αποστολής μας. Ποίηση της ζωής καθώς ‘το αίνιγμα πάντα πορεύεται άλυτο’. Μια πλούσια συλλογή, με γλωσσική αρτιότητα, με αποστάγματα τρυφερότητας και βαθιάς πίστης, με δυνατά αναχώματα, υπερασπίζοντας την επιστροφή στις πηγές, στις αξίες, στις αισθήσεις, στις δυνάμεις που συγκροτούν το είναι, κατέναντι του θανάτου και με προορισμό το φως.

(Από την έκδοση)

Από τη συλλογή «Ιδού Εμείς», εκδ. Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Πάτση, 2024.





Η Μαρία Σκουρολιάκου γεννήθηκε στην Τιθορέα Φθιώτιδας.
   Εργάστηκε στην Εθνική Τράπεζα, απ’ όπου συνταξιοδοτήθηκε ως Διευθύντρια. Σπουδάστρια του Ανοικτού Πανεπιστημίου στον Ελληνικό Πολιτισμό. Παρακολούθησε πρόγραμμα Δημιουργικής γραφής του Πανεπιστημίου της Αθήνας.
   Είναι μέλος του Κύκλου Ποιητών, της UNESCO Τεχνών, Λόγου & Επιστημών Ελλάδος, της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών, της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών. Ποιήματά της, άρθρα και δοκίμια έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά έντυπα και διαδικτυακά και στην Μεγάλη Λογοτεχνική Εγκυκλοπαίδεια ΧΑΡΗ ΠΑΤΣΗ. Έχει συμμετάσχει σε συλλογικές εκδόσεις και ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά και ιταλικά.
    Το ποιητικό της έργο έχει κριθεί από εξαιρετικούς κριτικούς.
    Έχει βραβευτεί με το βραβείο «Μάρκου Αυγέρη» της Ε.Ε.Λ το 2017, για την ποιητική της συλλογή «Χρώμα Αύριο». Έχει λάβει το Α΄ Πανελλήνιο βραβείο της Π.Ε.Λ. για το ποίημα «Μάνα», καθώς και άλλα πανελλήνια Βραβεία.

Ποιητικό έργο:
«Αντίδωρο καρδιάς», Αυτοέκδοση, εκδ. Λαμιακός Τύπος, 1999, 2005, 2011.
«Δακτυλικά αποτυπώματα», εκδ. Γαβριηλίδης, 2005.
«Ακάθιστος λόγος», Αυτοέκδοση, εκδ. Λαμιακός Τύπος, 2008, Β΄ εκδ. Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Πάτση, 2020.
«Χρώμα Αύριο», Αυτοέκδοση, Λαμιακός Τύπος, 2015, Β΄ έκδ. 2022.
«Χρώματα του Αναστάση», εκδ. Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Πάτση, 2020.
«Σώμα του Χρόνου», εκδ. Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Πάτση, 2021.
«ΜικροΓραφές», εκδ. Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Πάτση, 2024.
«Ιδού Εμείς», εκδ. Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Πάτση, 2024.

Παραμύθι:
«Το αστεράκι του Μάριου», εκδ. Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Πάτση, 2020.

Μαρία Σκουρολιάκου, "ΜικροΓραφές"

Μες στων γκρεμνών την άκτιστη ηχώ
γράφουν συνθέσεις τα πουλιά
κι ακοίμητα νερά
λέξεις μιλούν αρχέγονες.

Από την ενότητα «Τέθριππα»

                       *   *   *



Κάθε Γενάρη άνεμος μέλλοντος φυσά
κι όλο ένα «θα» βεγγαλικό εκρήγνυται
σε χίλια άστρα μυστικά
που ζωγραφίζουν ένα καλεντάρι.

Από την ενότητα «Ιερή Γεωγραφία»

                       *   *   *



Δεν θα σε συγχωρήσω
ότι να κάμεις μπόρεσες
τον ποταμό μου λίμνη.

Από την ενότητα «Ανθρώπων Μέτρα»

                       *   *   *



Στον δικό σου λαβύρινθο
μην κάμεις το λάθος
και δώσεις ποτέ σε άλλον τον μίτο.

Από την ενότητα «Λάμπα Θυέλλης»

                       *   *   *



Όταν τα χέρια λησμονούν τις αγκαλιές
είναι οι άγγελοι που ’χασαν τα φτερά τους.

Από την ενότητα «Το Πυρ το Εσώτερον»

                       *   *   *



V
Οι μέρες, λέξεις σ’ άγριες δημοσιές.
Ανθρώπινοι συρμοί κορμιά ληγμένα
και οι πεινασμένοι να τρυγούν
αμέτρητους λωτούς.

Από την ενότητα «Επι-Πτώσεις»

                       *   *   *



Να ’ρχεσαι πλάι μου
μ’ όλες τις λέξεις αναμμένες.
Ποιήματα να γράφω
στις σελίδες του κορμιού σου.

Από την ενότητα «Ερωτινό Συντακτικό»

                       *   *   *



Ρυτίδες δεκαπεντασύλλαβες.
Πλούσιες διαθήκες μάτια
κι αγάπη Εκατονταπυλιανή το βιός τους.


                       *   *   *


Κοντά στις εκβολές
θεριεύει ο ποταμός.
Εκεί που νιώθει πως τελεύει.

Από την ενότητα «Προς Δυσμάς»

 

Από τη συλλογή «ΜικροΓραφές», εκδ. Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Πάτση, 2024.

Η Μαρία Σκουρολιάκου γεννήθηκε στην Τιθορέα Φθιώτιδας.

   Εργάστηκε στην Εθνική Τράπεζα, απ’ όπου συνταξιοδοτήθηκε ως Διευθύντρια. Σπουδάστρια του Ανοικτού Πανεπιστημίου στον Ελληνικό Πολιτισμό. Παρακολούθησε πρόγραμμα Δημιουργικής γραφής του Πανεπιστημίου της Αθήνας.

   Είναι μέλος του Κύκλου Ποιητών, της UNESCO Τεχνών, Λόγου & Επιστημών Ελλάδος, της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών, της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών. Ποιήματά της, άρθρα και δοκίμια έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά έντυπα και διαδικτυακά και στην Μεγάλη Λογοτεχνική Εγκυκλοπαίδεια ΧΑΡΗ ΠΑΤΣΗ. Έχει συμμετάσχει σε συλλογικές εκδόσεις και ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά και ιταλικά.

    Το ποιητικό της έργο έχει κριθεί από εξαιρετικούς κριτικούς.

    Έχει βραβευτεί με το βραβείο «Μάρκου Αυγέρη» της Ε.Ε.Λ το 2017, για την ποιητική της συλλογή «Χρώμα Αύριο». Έχει λάβει το Α΄ Πανελλήνιο βραβείο της Π.Ε.Λ. για το ποίημα «Μάνα», καθώς και άλλα πανελλήνια Βραβεία.

Ποιητικό έργο:

«Αντίδωρο καρδιάς», Αυτοέκδοση, εκδ. Λαμιακός Τύπος, 1999, 2005, 2011.

«Δακτυλικά αποτυπώματα», εκδ. Γαβριηλίδης, 2005.

«Ακάθιστος λόγος», Αυτοέκδοση, εκδ. Λαμιακός Τύπος, 2008, Β΄ εκδ. Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Πάτση, 2020.

«Χρώμα Αύριο», Αυτοέκδοση, Λαμιακός Τύπος, 2015, Β΄ έκδ. 2022.

«Χρώματα του Αναστάση», εκδ. Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Πάτση, 2020.

«Σώμα του Χρόνου», εκδ. Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Πάτση, 2021.

«ΜικροΓραφές», εκδ. Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Πάτση, 2024.

Παραμύθι:

«Το αστεράκι του Μάριου», εκδ. Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Πάτση, 2020.

Μαρία Σκουρολιάκου, "Σώμα του χρόνου"

 

Βαθιά νερά


Αναρχικούς ψαλμούς ανέμισα
στα βάραθρα της μοίρας,
των φυλλοβόλων χρόνων το έρμα
και τα μάταια πετώντας όνειρα.

Είμαι γκρεμός κι είμαι γεφύρι πέτρινο.
Βρύχια νερά διαπλέουν το σώμα μου.
Ρέω στο θάμπος που χαράζει, της αυγής.
Στο σύγκρυο κάθε νύχτας που έρχεται,
γυμνές αιτίες κυλώντας,
ως το δέλτα των γρίφων.

Των αλγεινών στιγμών εξόφλησα τις οφειλές.
Φορώ το μαγικό των στίχων έλυτρο
και πια σωπαίνοντας,
ακούω της γης μονάχα τους αρχαίους ήχους.





Ψέμα διαρκείας


Το ξέρεις πια.
Οι ώρες θρέφουνε το έρεβος.
Αναγελά ο φόβος καθώς τρέμεις.
Παρηγορείς
τα διαλείμματα του ύπνου με ευχές,
με προσευχές και με φτηνές δικαιολογίες
αθωότητας.

Κι αν περπατάει
το φως του φεγγαριού μαζί σου
κι αν σε μια χούφτα θάλασσα
το θαύμα κοινωνάς
κι αν μια κιθάρα
τις στιγμές σου ζωγραφίζει,

όλος ο κόσμος ανοιχτή πληγή
που υποσχέσεις και συνθήκες, τάχα,
θα την κλείσουν.

Ψέμα διαρκείας ντυμένο αρετή
και δεν αντέχω πια τη φορεσιά του.





Ίσκιος ονείρου*


Φρουμάζει το σκοτάδι,
ώρα τρεις.
Στου ρολογιού τους δείχτες
κρεμασμένες οι σκιές
σε όνειρο βαθύ χορεύουν.
Κυκλοβολούν στο σπήλαιο,
το πλάνο φέγγος τού «εγώ» θωρώντας
στων λόγων τα χαλάσματα.

Το φως μακριά,
σ’ αλλότρια χέρια κατοικεί.
Σε ηφαίστεια σώματα
και σε ψυχές που ανθίζουν.

Βρυχάται του ανθρώπου η νύχτα.
Κι ανάμεσα,
λύκοι που διώχνουν τη ζωή
κι αηδόνια που μιλούν τη λύπη.


_____________
*Πίνδαρος, Πυθιονίκαις, επωδ.ε,8. 95





Όλα χώμα


Θα ’ρθει στιγμή που όλα θα γίνουν χώμα. Που θα μυρίζουν χώμα και νερό. Τα χρώματα θα ’χουν μισέψει στο ηλιοβασίλεμα. Το μαύρο θα δοξάζουν τα ρολόγια. Θα προσδεθείς σ’ έναν Ερμή με αναγκαστική απογείωση.
Η «Ασκητική» στο μάρμαρο πεσμένη, να τη διαβάζει ο αγέρας δυνατά κι ένα σκαθάρι, με την κερασιά θα την μπερδέψει. Πονάς για τα βιβλία που δεν τέλειωσες, τους στίχους που παλιώσαν στο συρτάρι, τις χειραψίες που σήπονται στη γη.
Οι άλλοι με τα μάτια ζωντανά βλέπουνε την ανατολή. Ο ήλιος ζωγραφίζει την εξώπορτα. Μεστώνει τους καρπούς τού δένδρου. Φλόγες χορεύουνε στις αγκαλιές.
Μέσ’ από μια φωτογραφία θωρείς την απουσία σου. Τις λέξεις που δεν είπες όσο θα ’θελες:
Αστροσπορά, χιλιοδώρητο, πεντάλευκος, παντοθώρητη, ηλιόψαρο, αλατινό, βυθοπατώ, γιασεμόκορφη, ηλιοκράτημα, πελαγοθώρητος, μελισόγλωσση, ποθόπλεκτος, αποκαρπίζω, γαλαζένιος, πολυδιάβατες, αλεξίκακος, ερωτινή, χιλέρημος, βαθύπονο, αχτιδένια…

Μα πιο πολύ το σ’ αγαπώ. Κυρίως ασυναίρετο.





Ένα σκισμένο ποίημα


Πύρινους λόγους ομιλούν οι ασεβείς
περί θολών υδάτων.

Στις έρημες ψυχές
κείτεται πένθιμη άνοιξη.

Η ποίηση αγρυπνά,
τη λέξη της για να κρατήσει
μακριά απ’ τις προθέσεις.
Ν’ αντιπαλέψει
την προσ-ποίηση, την παρα-ποίηση,
την αντι-ποίηση και την εκ-ποίηση.

Στο πεζοδρόμιο αιμορραγεί
ένα σκισμένο ποίημα.
 

Από τη συλλογή «Σώμα του χρόνου»,

Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Τζο Πάτση, 2021.

Μαρία Σκουρολιάκου, "Χρώμα Αύριο"

Χρώμα αύριο

Τότε

θα σηκωθούνε κύματα ψηλά βουνά

τη λύπη να ξεπλύνουν απ’ τα πρόσωπα

που έγιναν λασπωμένοι δρόμοι κι έρημοι,

πεδία βολής κι ανάστεροι ουρανοί.

Ακράτητος ο ήλιος

στα πληγωμένα χέρια θα χορέψει

καίγοντας τα λευκά μαντήλια στον αέρα.

Θ’ ανθίσουνε των κοριτσιών τα ματωμένα χείλη

εφτάχρωμα φιλιά και φίλντισι.

Τότε,

των ποιητών που αγάπησαν,

η πιο γλυκιά ευχή

απ’ τα παμπάλαια βιβλία καρτερώντας,

σαν ευαγγέλιο και γέννα θα αληθέψει.

Ως τότε,

στην καρδιά μας μόνο ένα.

Χρώμα αύριο.

Μια μέρα

Ανοιγοκλείνουν οι καρδιές με πάταγο

μες στις ασπρόμαυρες διαδρομές της μέρας.

Προσοχή στο κενό.

Ασφαλισμένοι σ’ έναν καναπέ μετά,

μασάμε άνοστο ψωμί

ακούοντας μακρινούς θανάτους.

Πίνουμε υπνωτικό νερό

από χλωριωμένες σκέψεις.

Να δούμε όνειρα χρωματιστά.

Σώματα ξεφυλλίζουμε στη λήθη

και το ξημέρωμα

φοράμε τη στολή της μάχης.

Μια μέρα,

θα ζωγραφίσω στο κορμί σου

τις παραστάσεις της ασπίδας του Αχιλλέα.

Αιμορραγώ

Αιμορραγώ

μες στις καλπάζουσες σιωπές

στις διάφανες πλατείες των υγρών ματιών

στα πεινασμένα χέρια

που απλώνονται

κι άλλοτε αρπάζουν τις φωτιές

άλλοτε γίνονται φτερά

πιασμένα με κερί που λιώνει

απ’ την απόγνωση.

Στις εσοχές των δρόμων

ντύνομαι υπόστεγα

σκεπάζομαι ντροπή

και λυπημένα βλέμματα.

Το αύριο

ψάχνει σε κάδους σκουπιδιών

τον άνθρωπο.

Να μη μ’ αφήσεις

Σφιχτά κρατιέμαι απ’ τις προσφωνήσεις

να μη γλιστρήσω στων δακρύων την ακράτεια

γιατί κλειδώνονται ολοένα οι δρόμοι

από των χρόνων τα βαθιά τα χάσματα.

Να μη μ’ αφήσεις χαμογέλιο μου.

Μη γκρεμιστώ σε άδεια αγκαλιά το σούρουπο.

Σε βλέμματα μεσάνυχτα μην βυθιστώ.

Όταν ο κήπος μέσα θα φυλλοροεί

και οι ψίθυροι της νύχτας δεν θα είναι γέλιο

σαν θα καρφώνονται αγκάθια στα ματόκλαδα

κι ο ήλιος δεν θ’ ακούει τη φωνή μου

όταν στο σώμα θα φορώ πέτρες βαριές

και το οξυγόνο θα κλειστεί σε ασημένιους όλμους

να μη μ’ αφήσεις χαμογέλιο μου.

Να μην ξεχνάς να με φωνάζεις μάνα!

ΨΗΦΙΔΕΣ

(επιλογή)

~*~

Θέλησαν να ισκιώσουν.

Το δέντρο ήταν φυλλοβόλο.

~*~

Ένα κόκκινο “θέλω” χτυπάει τους τοίχους.

Ένα γκρίζο “πρέπει” φρουρεί.

Εμπιστεύομαι τη δύναμη του χρώματος.

~*~

Θάθελα να φύγω

πλήρης λέξεων.

~*~

Εκατό φορές τιμωρία.

“Να μην προδώσω τις λέξεις μου”.

~*~

Ποίηση από το αύριο κι ας έχει ξηρασία.

~*~

Κι ας έχει το αύριο σκοτάδι

άναψε την καρδιά

Και φέξε το.

~*~

Μες στο κλουβί, πικρό πουλί, εισπράττει επαίνους.

~*~

Στις ρωγμές του κόσμου επίχρισματα φόβου.

Κι από πάνω το μοντέρνο χρώμα της καταστολής.

Από τη συλλογή «Χρώμα Αύριο», Λαμία 2015