Κατερίνα Ατσόγλου, "Το βάρος της μοναξιάς"

 
ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ


Στο παιδικό κρεβάτι ζουν ακόμη τα όνειρά μου,
τρέχουν φορώντας άσπρα λουλούδια στα μαλλιά
και ψιθυρίζουν μύθους στα παιδιά μου.

Δίνουν στο στόμα μου φωνή
και βοηθούν να προχωρήσω.
Όπου υπάρχει εμπόδιο έρχονται αετοί

με παίρνουν στα φτερά τους
και βλέπω από ψηλά αλήθειες,
εκείνες που λησμόνησα για το καλό μου.

Στο παιδικό κρεβάτι ζουν ακόμη τα όνειρά μου,
έχουν χέρια μακριά
και με τρομάζουν άθελά τους.





ΗΤΑΝ ΜΑΙΟΣ


Έχασα στα χαρτιά
έχασα στην αγάπη
έχασα το σπίτι μου
τους φίλους μου
έχασα τη ζωή που ονειρευόμουν
και τώρα πληρώνω δόσεις
και ληξιπρόθεσμες οφειλές
να σώσω μια χώρα στα πρόθυρα του θανάτου.

Τις Κυριακές κοιτάζω τις βιτρίνες,
μοιάζουν κουρασμένες γυναίκες
που προσπαθούν να συμμαζέψουν τ’ άπλυτα
και να ταιριάξουν ένα ζευγάρι κάλτσες.
Κάποιες, Κυριακές, τουλάχιστον
θυμάμαι τον πατέρα ν’ ανάβει μια φωτιά
και εμείς, ν’ απλώνουμε τα χέρια·
ήταν Μάιος κι εγώ χαμογελούσα!





ΕΙΜΑΙ ΣΑΝ ΕΣΕΝΑ


Πατέρα
ακόμα σε αναζητώ
δεν με κατάλαβες ποτέ
ούτε εγώ εσένα.

Στέκεσαι σιωπηλός
στέκεσαι μακριά μου
δεν έτρεξα ποτέ
στην αγκαλιά σου.

Σκληρός σαν το μυστρί
που μας έθρεψε
και καθαρός σαν το νερό
μες τον ασβέστη.

Πατέρα, μου έλειψες πολύ
ήθελα στον αέρα αγκαλιές
και βόλτες με ποδήλατο
ήθελα να έχω χρώμα ροζ για σένα.

Είμαι σαν εσένα
σκληρή και μόνη!





ΠΛΑΝΗ


Αν ήξερα την ανηφόρα μου
κι αν γνώριζα πως στην καρδιά σου δεν υπάρχω,
τόσο χειμώνα δεν θα ξόδευα, για να σε πείσω
πως ο κοκκινολαίμης τις νύχτες δεν κοιμάται.





ΙΑΣΗ


Πάντα έχω στην τσέπη μου
λίγη κλωστή και μια βελόνα
για να μπαλώνω τις καταστροφές
και της ζωής να διορθώνω τα στριφώματα.





Από τη συλλογή «Το βάρος της μοναξιάς», εκδ. Βακχικόν, 2024.

Η Κατερίνα Ατσόγλου γεννήθηκε τον Μάιο του 1977 στην Κόρινθο. Σπούδασε Λογιστική στο Πανεπιστήμιο Εφαρμοσμένων Επιστημών Δυτικής Μακεδονίας και το 2023 ολοκλήρωσε το Μεταπτυχιακό με τίτλο «Δημιουργική Γραφή» στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο. Σήμερα εργάζεται στη Δημοτική Επιχείρηση Ύδρευσης και Αποχέτευσης του Δήμου Σικυωνίων.
     Ποιήματα και κείμενά της δημοσιεύονται σε ηλεκτρονικά και έντυπα περιοδικά και blogs. Το Σεπτέμβριο του 2019 συμμετείχε στη συλλογική ανθολογία των μεταπτυχιακών φοιτητών του ΕΑΠ Κι αν τα κτήρια μιλούσαν (εκδόσεις Κέδρος). Τον Ιανουάριο του 2020 κυκλοφόρησε η πρώτη της ποιητική συλλογή Συμβολισμοί (εκδόσεις Βακχικόν). Τον Απρίλιο του 2021 συμμετείχε στην ανθολογία με θέμα τον Νόστο στο περιοδικό Απίκο, ενώ τον Ιούνιο του 2023 συμμετείχε στην ανθολογία Στο ξάφνιασμα της ομορφιάς για τον Τίτο Πατρίκιο, στο περιοδικό Intellectum. Το 2023 το έργο της συμπεριλήφθηκε στη συγκεντρωτική συλλογή της Εταιρείας Κορινθίων Συγγραφέων 95 Παρουσιάσεις στα Κορινθιακά Γράμματα (εκδόσεις Πολύφεγγος).
    Διατηρεί ένα προσωπικό ιστολόγιο αφιερωμένο στη λογοτεχνία, το «Προοίμιον», και μέσα από τη διαδικτυακή συχνότητα του web radio του Ελληνικού Ανοιχτού Πανεπιστημίου «δημιουργεί» ραδιοφωνικές εκπομπές, όπου διαβάζει λογοτεχνία κι επιλέγει τη μουσική.
     Το βάρος της μοναξιάς είναι η δεύτερη ποιητική συλλογή της.

Κατερίνα Ατσόγλου, "Συμβολισμοί"

                      Ο ΕΡΩΤΑΣ

Ο έρωτας δεν ρωτά.

Δεν ζητά τον λόγο ευγενικά.

Δεν αναγνωρίζει απαγορευτικά.

Δεν υπολογίζει λογικές.

Ζει κάτω από χόρτα ξερά

έτοιμα να προκαλέσουν πυρκαγιά

μέρα μεσημέρι στο τελείωμα του Αυγούστου.

Ο έρωτας έρχεται…

Σκαρφαλώνει στα πόδια σου

τρυπά το στέρνο σου και μπαίνει μέσα σου

κατακτά τα φρούρια

σπάει τις πανοπλίες.

Σε γυμνώνει.

Σε αποτελειώνει.

Σε συνθλίβει.

Σε αφήνει μόνο.

                          ΠΛΑΝΗ

είμαι μια ξεχαρβαλωμένη σημαία

στην άκρη μιας προβλήτας

χωρίς χρώμα και πατρίδα

είμαι μια ξεχασμένη περηφάνια

που αφήνει τον άνεμο

να κάνει ρεσάλτο

αδίκως περιμένω τα χέρια σου

να μαζέψουν τα κουρέλια μου

                                 ~*~

εκείνος έδειχνε την έξοδο

και εγώ κοίταγα τα λατρεμένα χέρια του

τα μαγικά του δάχτυλα

τις φλέβες

που έμοιαζαν ρυάκια

σε μαραμένη γη

                                 ~*~

η απόσταση και η σιωπή

μας κρατάνε αγαπημένους

έγιναν οι λέξεις επικίνδυνες

ματώνουν σαν καρφιά

                 ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

Λιώνω

με βλέπω να λιώνω

λιώνουν τα μαλλιά μου και κυλούν

λιώνουν τα μάτια μου

και η φωνή μου

και το σώμα μου ρέει

και η ψυχή μου

ακόμη

και όλα αυτά γιατί έχεις τρεις ώρες να μου μιλήσεις

               ΓΥΝΑΙΚΑ

Γυναίκα που ποθεί

ντυμένη στα κόκκινα

περπατά στο δάσος

πατά κλαριά σπασμένα

όχι από λάθος

μα για να ακουστεί.

Θήραμα προς αναζήτηση

παραδομένη στον οίστρο της.

                  ΕΝΑ ΜΑΤΣΑΚΙ ΑΡΩΜΑ

Αν μπορούσα να νικήσω τον χρόνο

θα το έκανα σήμερα για να σου φέρω ζεστό καφέ

και να σου πω από κοντά μια καλημέρα

ύστερα θα περπατούσα στην πόλη σου

στους δρόμους σου

θα άγγιζα τις εικόνες των ματιών σου

και θα ’κλεβα από μια γλάστρα

ένα ματσάκι άρωμα

για να θυμάμαι στην επιστροφή.

Αν μπορούσα να νικήσω τον χρόνο

θα ’μουν τώρα μια ανάσα από τα χείλη σου.

Από τη συλλογή «Συμβολισμοί», εκδ. Βακχικόν, 2020.

Ερίνα Εσπιρίτου, "Τρία ποιήματα"

Οι εραστές

Οι εραστές δεν μένουν στο ίδιο σπίτι

ούτε μοιράζονται τα ίδια σεντόνια

δεν βλέπουν μαζί το δελτίο των οχτώ

και δεν ανησυχούν ποιος θα βγάλει τα σκουπίδια.

Οι εραστές δεν έχουν κατοικίδια

ούτε στο μπαλκόνι γλάστρες

δεν κλείνουν τις κουρτίνες

μήτε τα φώτα.

Οι εραστές ξυπνούν χαράματα

με ένα χαμόγελο σε χείλη που διψούν

και ακατανίκητο πόθο

χαϊδεύουν τις λέξεις στα σημειώματα

και μετά καίνε τις σελίδες.

Οι εραστές δεν πεθαίνουν ποτέ

ζουν κάτω από τις στάχτες

και περιμένουν μιαν αναπνοή

μια και μόνο αναπνοή

να φουντώσει την φλόγα

που κάθε βράδυ προσπαθούν

μάταια να σβήσουν.

Οι εραστές φτιάχνουν σενάρια

μίσους και απιστίας

και την ίδια στιγμή θα πούλαγαν και την ψυχή τους

για μια αγκαλιά “ακόμα”.

Είμαστε μόνοι μας

θα ζούσα την κάθε στιγμή για χάρη σου,

θα λάτρευα το αεράκι που σε δροσίζει και

θα ’κανα σκιά με τα χέρια μου να ξαποστάσεις

τα μεσημέρια του καλοκαιριού.

είμαστε μια σκέψη στο άπειρο

μια βαρκάδα κάτω απ’ το φως της σελήνης

είμαστε μόνοι μας

χαμένοι

με χαλασμένη πυξίδα

θα ζούσα στην άκρη του ονείρου σου

και εσύ κατάλαβες

στην άκρη του κόσμου

από τότε έχω να σε δω

Ο Γερανός

Οι άνθρωποι θέλουν να ξεχειμωνιάζουν

στις πλάτες των άλλων

και να κρατούν για τους ίδιους τα καλοκαίρια

εγώ θέλω ένα ταίρι

όπως οι γερανοί

να μου φτιάξει φωλιά και να με περιμένει

όλες τις εποχές

ακόμα και εκείνες που δεν έχουν τελειωμό

να τρώει από το στόμα μου

και να με κοιτά στα μάτια

Τα ποιήματα «Οι εραστές» και «Είμαστε μόνοι μας», έχουν δημοσιευτεί στο ιστολόγιο της ποιήτριας (http://erinaespiritu.blogspot.gr/).

Το ποίημα «Ο Γερανός», δημοσιεύεται για πρώτη φορά.

Στην εικόνα: Adriaen van Cronenburg, «Portrait of a Dutch Lady» (Detail), 1567.