Χρήστος Τεμιρτζόγλου, "Μνήμες"

Εις υγείαν

Στέκει ένα μισοάδειο ποτήρι κρασί −ροζέ κεχριμπαρένιο− στο τραπέζι. Έχει στραγγίξει από τα μέσα μας φόβους και ανασφάλειες. Γλώσσα και μυαλό ροδάνι. Μισοάδειο ποτήρι, μισοάδεια ζωή. Πικρή στα χείλη η γεύση από το τσιγάρο. Έχει ποτίσει νοσταλγία και πόθους. Κάπου στα μισά του δρόμου μας τελείωσε και ο αναπτήρας και δεν έχουμε τώρα στη μοίρα μας να ανάψουμε ένα κερί. Άντε να δούμε και τούτο πώς θα πάει.

Προέκταση

Περίεργα όνειρα θα ’βλεπα· ξυπνώντας στο κρεβάτι μουδιασμένος κ’ ιδρωμένος. Άπλωσα το χέρι να φτάσω μια ψυχή στο άγγιγμα. Μα στο τέντωμα έμεινε μετέωρο, κενό. Μονάχα μια δροσιά, μια παγωνιά πάνω στο σεντόνι. Κ’ εγώ από συνήθεια να κοιμάμαι μόνο δεξιά.

Πάλι ξέχασες πως είσαι μόνος.

Μνήμες

Τρέχουν πάνω-κάτω συνεχώς οι αναμνήσεις στον διάδρομο. Σκοντάφτουν, πέφτουν, χτυπάνε. Άλλες αλλοιώνονται και παίρνουν αλλιώτικα σχήματα. Άλλες πάλι γεράσανε, δε λένε με τίποτα να βγουν (εκτός και αν τις σπρώξει κάποιος τρίτος στην αυλαία). Κάποιες γίνονται παρανάλωμα, μας καίνε μέσα στα σωθικά μας. Άλλες κλαίνε, άλλες γελάνε, άλλες πονάνε. Μνήμες όλες, σαν στάμπα από μελάνι, σαν ουλές στο σώμα.

Χρήστος Τεμιρτζόγλου

Πρώτη δημοσίευση

Στην εικόνα:

Nick Scheerbart, «Walking in a canyon» (Fossen bratte, Norway, 9/10/2016).
Πηγή για την εικόνα: Wikimedia Commons.

Χρήστος Τεμιρτζόγλου, "Μάνα"

Μάνα

Γιατί ’σαι περήφανη για μένα

ακόμη δεν καταλαβαίνω.

Να είσαι πάντα πρώτη στις κερκίδες

στους πιο δύσκολούς μου αγώνες

και να φωνάζεις τ’ όνομα μου.

Μα είμαι δειλός, συγχώρεσέ με,

δεν πανηγύρισα ποτέ μαζί σου κάποια νίκη

αλλά στις ήττες ήσουν πάντα δίπλα μου

πολλές φορές και μοναχή σου.

Κ’ εγώ σ’ αυτές τις καταστάσεις

σε απωθούσα όσο πάει πιο μακριά

κ’ ύστερα έψαχνα ο βλάκας τη μορφή σου

σε φώναζα μέσα στο άμοιρο κενό,

κ’ εσύ σαν πιστό σκυλί με χαρά δεχόσουν

την τρυφερή και μαλακή αγκαλιά μου.

Είμαι δειλός, τουλάχιστον ήμουν,

δε σου είχα πει ούτε ούτε μια φορά συγγνώμη

κι ας το ένοιωθα βαθιά μέσα μου

πως οφείλω, πως πρέπει να στο πω,

καμιά φορά μόνο τύχαινε να σου το ψιθυρίσω

μη και με ακούσει κάποιος άλλος και ντραπώ,

τώρα αλλάξανε τα πράγματα

δε φοβάμαι ν’ απογυμνωθώ

δε φοβάμαι να πω "σ’ αγαπώ"

γιατί τρομάζω στη σκέψη πως κάποια μέρα

θα φύγεις και δε θα μου χαμογελάς.

Το ποίημα "Μάνα" του Χρήστου Τεμιρτζόγλου είναι από τη συλλογή

"Παλέτα συναισθημάτων" του 1ου Γ. Ε. Λυκείου Βέροιας.