Θάνος Γώγος, "Γλασκώβη"

ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ

1η μέρα

Οι ανεμώνες έδιωξαν το κακό

κι εμείς να πλέουμε ορεξάτοι

στη μελωδία του ακορντεόν

ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ

2η μέρα

«Θα σε σκοτώσω»

«Ναι καλά...»

«Όχι σοβαρά»

«Δεν θα το κάνεις

Σε κάνω να αισθάνεσαι πράγματα».

ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ

3η μέρα

Ει!−Ναι!

δική μας η θάλασσα

δικό μας το ποίημα

Είναι δικιά μας η μουσική.

άφησα πάλι τον κόσμο μικρό

μινόρε

έκπληκτο σε κλίμακες της χαράς

ελεύθερο στις άκρες των δακτύλων σου

ακορντεόν!

—Ήμασταν υπέροχοι μέσα στον στροβιλισμό

Προκυμαίες και πύργοι στο πέλαγος

Σύννεφα στο μπλε

Ερωτικοί σαν τα χείλη

Φλογίσαμε τον νέο κόσμο

Με είδη ευφάνταστα

Και προικισμένα όλα τους

Να αγαπούν τις εμμονές μου

Όπως εσένα προσέχουν

Σε άλλες χώρες

Πόσα ποίηματα ναυαγοί;

Από τη συλλογή «Γλασκώβη», εκδ. Θράκα 2014

Θάνος Γώγος, "Μεταιχμιακή χαρά"

II

Απόψε που κρίνεται η απολέπιση των αξιών μας

Τα πιο τρελά μας χρώματα

Είναι μόνο μάτια

Με ένα χέρι κλειστό

Στοχάσου:

Ένα παράθυρο από φύλλα

Όστρακο

Και κάτι ευθύ:

Υπάρχουν έξω καρδιές που σχηματίζουν πνευμόνια

Και σκαλίζουν το πρόσωπό σου στο πρόσωπό μου

Αιμοπετάλια στο χρώμα της κίνησης

Τραγουδούν το νήμα της οδοντοστοιχίας

Έχοντας απολέσει κάτι για τον καθένα.

XIV

Σαν παιδί

δοκίμαζε τον ουρανό

πετώντας τις προσευχές του

έξω απ’ τον κόσμο

Τώρα πια

χωρίς τετραγωνικές ρίζες

για το κεφάλι του

θέλει να ζήσει

σε κάθε σώμα.

ΠΟΛΥ ΝΤΕΚΟΡ ΧΕΔΕΡΣ

II

(δίχως αισθαντικότητα καμιά)

Ανάμεσα στα μικροσκοπικά της δάκτυλα

Που αλείφουν την πόλη τ’ απογεύματα

Και όχι πολύ μακριά από αυτό που αποκαλούν μυαλγία

Στις εφτά και δεκαέξι ακριβώς

Μια τρύπα στο χρονικό των ταχυδευτερολέπτων

Ανοίγει

Και όπως

ΑΝΟΙΓΕΙ

Ανοίγουν και δυο βεντάλιες

Γοητευτικές

με τις οξείες τους

και τα ποιήματά της

νιφάδες

Να εκτρέπουν αυτή τη γυμνή φιλαρέσκεια

που επιδέξια τόσο έχει δημιουργήσει.

DRINK ’N DRIVE

Ήχοι χρωματίζουν τον κόσμο και χρώματα τους ανθρώπους. Είναι αλήθεια! – Η μοτοσυκλέτα μαρσάρει και αφήνει το βαθύ μπλε όπως ακριβώς το αεροπλάνο τα καύσιμά του. Στις βραδινές μας αγαπητές βόλτες τρεις γραμμές πιο σκοτεινές απ’ τη νύκτα, πιο ορθωμένες απ’ τις λογικές μας, σχηματίζουν κάτι σαν δίεση με τα ηλεκτροφόρα καλώδια που αφήνουμε πίσω να συνοδεύουν τις ευθείες λευκές ή διακεκομμένες παύσεις.

Από τη συλλογή «ΜΕΤΑΙΧΜΙΑΚΗ ΧΑΡΑ», εκδ. Φαρφουλάς 2013

IGGY POP - TV Screen