Πέμπτη 6 Φεβρουαρίου 2025

Κύκλος Ποιητών: Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας (θα εορταστεί την παραμονή της, 8.2.2025)




Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας 
(9 Φεβρουαρίου)
ο Κύκλος Ποιητών διοργανώνει Ημερίδα
με τίτλο 
βασισμένο σε στίχο του ποιητή Κώστα Μόντη:

«Όμως αντισταθμίζει που γράφουμε ελληνικά.
Για τη γλώσσα της ελληνικής ποίησης και την ποίηση της ελληνικής γλώσσας»

Το 
Σάββατο 8 Φεβρουαρίου
στο Ίδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη

(Ιστορική Βιβλιοθήκη Ιδρύματος Λασκαρίδη,
2ας Μεραρχίας 36 και Ακτής Μουτσοπούλου, Πειραιάς)
ώρες 10:00-15:00


Οι εισηγήσεις καλύπτουν τις ακόλουθες θεματικές:

α. Η συνομιλία της σύγχρονης λογοτεχνίας με τη γλωσσική μας παράδοση (αρχαία, βυζαντινή, δημώδη, σύγχρονη). 

β. Ποια είναι η θέση της ελληνικής γλώσσας στην εποχή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και της τεχνητής νοημοσύνης. 

Στην Ημερίδα θα αναγνωστούν και ποιήματα που αναφέρονται στη γλώσσα.

~

Πρόγραμμα Ημερίδας

10:30-10:45 Ιουλίτα Ηλιοπούλου: Γλώσσα και Ποίηση- Επτά αμφίδρομες σκέψεις.
10:45-11:00 Ευριπίδης Γαραντούδης: Παρατηρήσεις για τη γλώσσα της σύγχρονης ελληνικής νεανικής ποίησης.
11:00-11:15 Τασούλα Καραγεωργίου: Εμείς και η ποιητική γλώσσα της ελληνικής αρχαιότητας. Μια κυκλοδίωκτη σχέση.
11:15-11:30 Παντελής Μπουκάλας: Για τη γλώσσα του δημοτικού τραγουδιού.
11:30-11:45 Θανάσης Χατζόπουλος: Γλώσσα: η πρώτη ποίηση της ζωής μας. 

11:45-12:00 ~ Διάλειμμα ~ 

12:00-12:15 Αναστάσης Βιστωνίτης: Η ποίηση στην ψηφιακή εποχή.
12:15-12:30 Θεοφάνης Τάσης: Άνευ παραλήπτη: Σκέψεις για την μετάβαση από την ανθρώπινη στην τεχνητή νοημοσύνη.
12:30-12:45 Γιώργος Κεντρωτής: Η ποίηση του σήμερα και η γλωσσική της παράδοση.
12:45-13:00 Βασίλης Ρούβαλης: Τρόποι αξιοποίησης διαλεκτικού υλικού στη σύγχρονη ποίηση. Μια δοκιμή.
13:00-13:15 Χρύσα Ευστ. Αλεξοπούλου: Διδάσκοντας την ελληνική σε ξένους.
13:15-13:30 Άννα Γρίβα: Μεταφράζοντας Σεφέρη στην ιταλική Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση: Η αξιοποίηση της γνώσης των αρχαίων ελληνικών στη διδασκαλία της νεοελληνικής ποίησης.

14:00-15:00 Διαβάζουν ποιήματα για τη γλώσσα:
Άννα Αφεντουλίδου, Γιώργος Γώτης, Στέλλα Δούμου, Σόνια Ζαχαράτου, Αλέξιος Μάινας, Αντώνης Μακρυδημήτρης, Χάρης Μελιτάς, Μάριος Μιχαηλίδης, Γιώργος Ίκαρος Μπαμπασάκης, Κωνσταντίνος Μπούρας, Ειρήνη Ρηνιώτη, Σωτήρης Σαράκης, Θωμάς Τσαλαπάτης.


Τετάρτη 5 Φεβρουαρίου 2025

Ασημίνα Λαμπράκου, "Δρόμοι ευμένειας"





ΔΡΟΜΟΙ ΕΥΜΕΝΕΙΑΣ


Τους ίσκιους κυνηγάω των βουνών
             στων λαϊκών οδών τις ρόδες

Ήταν τότε
δεκαεπτά στις  φορές ανίσκιωτο το δένδρο
όταν τόση η ωρίμανση που
             της φωνής το χαμηλό
             το υψηλόν του δένδρου αρνείται

Ρίζες το στέρεο διατρυπούν
             του αστικού τοπίου
μα καρπός πορτοκαλόχρους η ευμένεια
κι ένας Δούρειος Ίππος το παιδί
να βρίσκει ο δισταγμός συγγένεια

Άλμα εξωσκελετό του σκύλου
στο κόκκινο που
             στο χορτάρι ξαπλωμένο
ψυχή είναι
             κόστους συναρμογής φτηνό

Οι σπόροι στο στόμα του σπίνου
ένα της γλώσσας βύζαγμα πλαστικό
Δίπλα τα περιστέρια, Ευμενίδες
Κόρες του τοπίου που σε διαστρέφει

Δρόμος και άνθρωπος σμίγουν
κι εγώ αντάμα συναινώ και δοξάζω

Ποιος δρόμος στη μάνα μ’ επιστρέφει
Αφίλητη μια Περσεφόνη



                           Ασημίνα Λαμπράκου




Από την υπό διαμόρφωση συλλογή:
«η σκιά του ανθρώπου κι ο λυγμός του σκύλου (ο περισσότερο ήλιος)».


Πρώτη δημοσίευση.

Το εικαστικό είναι έργο της Ασημίνας Λαμπράκου.

Τρίτη 4 Φεβρουαρίου 2025

Αποχαιρετώντας την Γιολάντα Σακελλαρίου (1948 - 31.1.2025)

 

 
Να υπηρετείς τη ζωή
με όλες σου τις ηλικίες
(Γιολάντα Σακελλαρίου)


SUMMERTIME


Με γάντια και παλτό σκύβεις
στα πλήκτρα πιάνου
σαν κάτοψη 
συμμετρικής ρυμοτομίας
μια πόλη μπρος σου που τη χτίσαν  
ήχοι

Ανοίγεις παγωμένη τις φτερούγες
πιέζεις ψαύοντας μηχανικά
τα άσπρα και τα μαύρα κτίσματα
που μια καταποντίζονται
και μια αναβλύζουν    
μια μουσική αλλόκοτη – σαν στεναγμός 
που σταδιακά αλλάζει 

Ομίχλη στους καθρέφτες σου 
σαν αντανάκλαση χωρίς μορφές
κανένας τόπος ούτε χρόνος
ώσπου

μια ήπια θαλπωρή σε κατακλύζει
απλώνεται στην παγωμένη
ασπρόμαυρη πόλη
θάλλει

Να ’ναι οι χαμένοι κήποι
της Εδέμ  
ή σκίρτημα αποδημητικού
που νοσταλγεί ξανά
το μέλλον;





ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ


Γυμνό δωμάτιο. Θαμμένο μες στη γη. Πλατεία Bebel στο Βερολίνο
λευκοί τοίχοι. Βιβλιοθήκες λευκές. Άδειες. Επίμονη σαν μνήμη
η λάμπα. Φως από έναστρη οροφή. Κανένας δεν το κατοικεί.
Μόνο μια πεταλούδα ξαφνικά σαν από χαραμάδα του μυαλού
εισβάλλει στο απόλυτο. Στης σιωπής το ελάχιστο φτερούγισμα.
Όπου ραγίζει η ακινησία. Μια νύχτα μπορεί να ’ρθει απρόβλεπτη
βροχή. Από πυγολαμπίδες. Οπτασίες ίσως θα ’ναι καμένων λέξεων.
Φλόγες αόρατης πυράς. Ν’ αχνοφέγγουν και να ηχούν μες στην αγρύπνια
πάνω από τέτοιες σκοτεινές
άρρωστες μέρες





ΣΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ


προσδοκία 
να είσαι με το μέρος
των αλκυονίδων





ΤΟΣΟ ΕΜΕΙΣ


Όσο ποτέ κανείς
μου επιστρέφεις τη ζωή
κάθε φορά πιο διάφανη

Σε γεωγραφίες άλλες 
δεν είμαστε ποτέ τόσο εμείς
όσο μαζί





ΒΥΘΙΖΟΝΤΑΣ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ ΣΤΙΣ ΜΝΗΜΕΣ


Βρεγμένο χώμα
του φθινοπώρου
αίσθηση πρόσφατης στοργής
στην άκρη των δακτύλων

Πριν ένα χρόνο
ακόμη αγαπούσες τα χρυσάνθεμα
μητέρα





ΥΣΤΑΤΟ ΑΣΤΡΟ


Του εφήμερου λευκό πανάκι
θ’ αρμενίζεις στο μελάνι των λυγμών
μέχρι το φέγγος





Ποιήματα από τη συλλογή: «Η Γιασμίν ο Άχμεντ και Ιζάρ ο μικρός τους γιος»,
Εκδόσεις Μικρή Άρκτος, 2022.



Η ποιήτρια Γιολάντα Σακελλαρίου, γεννημένη το 1948 στην Αθήνα, έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της στην πρωτεύουσα εργαζόμενη ως λογοπεδικός (λογοθεραπεύτρια). Είχε σπουδάσει Ελληνική & Γαλλική φιλολογία στην Αθήνα, παθολογία λόγου-φωνής-ομιλίας και επικοινωνίας στο Παρίσι και ήταν διδάκτωρ του Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης. Ποιήματα και διηγήματά της φιλοξενούνται σε ανθολογίες, έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά, και σε μια ισπανική ανθολογία σύγχρονης ελληνικής ποίησης. Είχε δημοσιεύσει τρεις ποιητικές συλλογές: Κάποιες φορές ένας θλιμμένος λύκος (Εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2009), Αόρατο τρωκτικό (Εκδ. Γαβριηλίδης, 2013), Η Γιασμίν ο Άχμεντ και Ιζάρ ο μικρός τους γιος (Εκδόσεις Μικρή Άρκτος). Υπό έκδοση (στις Εκδ. Μικρή Άρκτος) ήταν η τέταρτη ποιητική συλλογή της. Η Γιολάντα Σακελαρίου έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 77 ετών, στις 31 Ιανουαρίου 2025.


~ * ~


Πρόσφατη πεζογραφική δημοσίευση: https://bonsaistoriesflashfiction.wordpress.com.

Ποιήματά της, που πρωτοδημοσιεύτηκαν στο Diastixo.gr, μπορείτε να διαβάσετε εδώ και εδώ.

Η φωνή της: η ποιήτρια διαβάζει ποιήματά της

Άλλες δημοσιεύσεις της 
- https://www.periou.gr/


Για το υλικό της δημοσίευσης, φρόντισε ο ποιητής Αλέξιος Μάινας.

Κυριακή 2 Φεβρουαρίου 2025

Δημήτρης Παπακωνσταντίνου, "Στους φεγγίτες η έξοδος (σπουδή στο φως σου)"




Στους φεγγίτες η έξοδος
(σπουδή στο φως σου)


(Αποσπάσματα από τον πρόλογο του βιβλίου)

Η συλλογή «Στους Φεγγίτες η Έξοδος» κάνει την εμφάνισή της σε μια περίοδο όπου ο σεβασμός προς τις βασικές ηθικές αξίες, όπως και η αξία της ανθρώπινης ζωής βρίσκονται στο ναδίρ, υπό την απειλή των πολεμικών συρράξεων και του θανάτου ως Δαμόκλειο Σπάθη επί των κεφαλών των αθώων.
    Ο ποιητής Δημήτρης Παπακωνσταντίνου ανήκει στη γενιά των λογοτεχνών που αποτυπώνουν με ειλικρίνεια και ψυχραιμία τη δυστοκία της εποχής και γράφουν με ευθύνη και διαύγεια, καθώς διαπιστώνουν ότι η σήψη δεν πρόκειται να διορθωθεί ως δια μαγείας. Και βεβαίως στη γενιά που γνωρίζει πως η ποίηση οφείλει, σε συνέργεια με τις λοιπές μορφές τέχνης, να αποτελεί προπύργιο και αρωγό στη νέα προσπάθεια για δημιουργία δεξαμενής σκέψης, απαραίτητης για τον σύγχρονο άνθρωπο.
[…] Εν τέλει, έστω και ως μεγάλο, εκτενές και πολύπλευρο μονοποίημα, η σύνδεση του κεντρικού νοήματος του «Στους Φεγγίτες η Έξοδος» με την έννοια της στιγμιαίας σύλληψης ενός φύλλου που πέφτει και μαζεύεται με άλλα φύλλα ως την αποσύνθεσή τους, θυμίζει την τεχνική της δημιουργίας ενός συμπυκνωμένου χαϊκού κατά την ιαπωνική τεχνοτροπία, όπου η σύλληψη μιας στιγμής δύναται να συμπυκνώνει συμπαντικής διάστασης νοήματα. Ο αναγνώστης καλείται να αποσυμπιέσει και να ταυτιστεί με τον περιπλανητή σε μια άκρως ενδιαφέρουσα πορεία προς το φως των φεγγιτών.


Χρίστος Λ. Τσιαήλης
Εκπαιδευτικός-Λογοτέχνης-Θεατρολόγος



ΙV


Είμαι νερό, είπε και ξάπλωσε γελώντας:

Θρέφω, ξεπλένω, παρασέρνω, ανταριάζομαι
κύματα-κύματα ξεσπώ, πέτρες κοιλαίνω
μολύνομαι, βαλτώνω, καθαρίζομαι
πέφτω βροχούλα δροσερή κι όλα τ’ αγιάζω.

Μα εσύ,
θέλεις μονάχα να ’σαι δέντρο
για να ψηλώνεις, να λυγιέσαι, να επαίρεσαι.
Νίκες μικρές να καμαρώνεις, τ’ άσπρα ανθάκια σου
μικρούς θανάτους να θρηνείς, φύλλα πεσμένα.

Κι όλο να κάνεις πως δεν είδες, πως δεν ένιωσες
τον ξυλοκόπο που στη ρίζα σου κοιμόταν.





Χ


Αθόρυβα πεθαίνουνε τα φύλλα, δίχως δάκρυα
λύνουν τα χέρια και στον άνεμο ξαπλώνουν.
Πώς λαμπυρίζουνε στο φως, πώς στροβιλίζονται
στον τελευταίο τους χορό πώς γαληνεύουν.

Κι αν τρίζουν κάποτε στον δρόμο που κοκκίνισε
δεν είναι θρήνος που Φθινόπωρο τα βρήκε.
Πουλιών φωνές παραμιλούν, ανέμων τάματα
μέσα στον ύπνο που γλυκά-γλυκά τα παίρνει.





ΧΙΙΙ


Τόσο αλμυρή στα μάτια μου η βροχή
κατάδυση αργή προς τα ναυάγια

− πολύκλωνα κοράλλια τα κυκλώνουνε
κι οι πεταλίδες γλιστερές στις λαμαρίνες −

Κι όλα τα τρώει αδιάκοπα ο καιρός
μάτια ξυπνούν μες στα σκοτάδια μου
                                             και σβήνουν
μέρες παλιές που ξεθωριάσανε και χάθηκαν
ξέφτια, πολύχρωμες κλωστές, φθηνά σαρίδια:

Όπως μαζεύουν τα νερά στοίβες ξερόφυλλα
στο πίσω μέρος της αυλής στα πρωτοβρόχια.





ΧVII


Θ’ αναδυθεί, το ξέρω, κάποτε η αλήθεια
από τον πιο βαθύ βυθό νησί ακέραιο
με τα λιμάνια του ν’ αστράφτουνε στο φως
με τα σοκάκια του στους τέσσερις ανέμους
σαν την πατρίδα που ξεχάσαμε − οι άμυαλοι −
στην εξορία του Θεού, θα το θωρούμε
σαν την Ιθάκη καθενός και θα σκουπίζουμε
με τις παλάμες ανοιχτές τα δυο μας μάτια.

Κι όλα στο φως θα μοιάζουν μάταια κι ασήμαντα
τα βάσανά μας κωμικά και θα γελάμε
γιατί οι θλίψεις της ζωής κι οι χίλιες έγνοιες της
παιχνίδια θα ’ναι παιδικά, χαριτωμένα.

(Θ’ αναδυθεί, το ξέρω, κάποτε η αλήθεια
γνώση κατόπιν εορτής, τόσ’ ανωφέλητη,
κι ούτ’ άλλα βήματα μπροστά ούτ’ άλλα
                                                       θαύματα:
Το τέλος της διαδρομής άκρη του χάρτη).





Από τη συλλογή «Στους φεγγίτες η έξοδος (σπουδή στο φως σου)», εκδ. Κυβέρτι, 2024.
Δίγλωσση έκδοση
Μετάφραση στα αγγλικά: Κασσιανή Μαρτινάκη
Πρόλογος: Χρίστος Λ. Τσιαήλης




Ο Δημήτρης Παπακωνσταντίνου γεννήθηκε στη Λάρισα το 1967. Ζει με την οικογένειά του στην Κοζάνη, όπου εργάζεται ως καθηγητής Μέσης Εκπαίδευσης. Είναι τακτικό μέλος της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης και της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών. Ποιήματα και κριτικά σημειώματά του για έργα άλλων δημιουργών φιλοξενούνται σε συλλογικούς τόμους και σε διάφορα έντυπα και διαδικτυακά περιοδικά. Κάποια από τα έργα του απέσπασαν βραβεία και διακρίσεις σε Πανελλήνιους Διαγωνισμούς. Μερικά έχουν μεταφραστεί στην αγγλική και τη γαλλική γλώσσα. Από τον Νοέμβριο του 2022 συνδιευθύνει το περιοδικό ΝΟΗΜΑ (Τετραμηνιαίος Πυρήνα Νόησης και Λόγου) που εκδίδεται στη Θεσσαλονίκη. Τον Νοέμβριο του 2022, εκδόθηκε στη Σεβίλλη και κυκλοφόρησε στα ισπανικά από τον εκδοτικό οίκο Padilla Libros το βιβλίο του “Εn mi barro los labios” (“Στον πηλό μου τα χείλη”), σε μετάφραση του διακεκριμένου ελληνιστή, Jose Antonio Moreno Jurado.
Εργογραφία:
Πεζογραφία:
Νυχτοπερπατήματα, νουβέλα (24γράμματα, Αθήνα 2017)
Η τροχιά του βέλους (Όστρια, Αθήνα 2018)
Ποίηση:
Μικρή Περιήγηση (Νέα Πορεία, Θεσσαλονίκη 1996/ Εντύποις, Αθήνα 2017)
Ψιθυριστά στο φως, στο έρεβος (Πηγή, Θεσσαλονίκη 2016)
Αχαρτογράφητα (24γράμματα, Αθήνα 2017)
Ο Μέσα Ήλιος (Εντύποις, Αθήνα 2018)
Μνήμες της ρίζας (Κουκκίδα, Αθήνα 2020)
Δρόμοι στη σκόνη (Κουκκίδα, Αθήνα, 2021)
Διαλέγω το λευκό (Ρώμη, Θεσσαλονίκη 2022)
Λιωμένος Χρόνος (Ρώμη, Θεσσαλονίκη 2023)
Στους φεγγίτες η έξοδος (Κυβέρτι, Αθήνα 2024)



Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2025

ΕΜΙΠΗ: «In Memoriam – Δημήτρης Καρασάββας: Προς Βερροιείς»





«In Memoriam – Δημήτρης Καρασάββας: Προς Βερροιείς»: Εκδήλωση της ΕΜΙΠΗ και της Δημόσιας Βιβλιοθήκης Βέροιας στη Μνήμη του Δημήτρη Καρασάββα

(Σάββατο 1 Φεβρουαρίου 2025, ώρα 11.30 – Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Βέροιας)


Η Εταιρεία Μελετών Ιστορίας και Πολιτισμού Ν. Ημαθίας (Ε.Μ.Ι.Π.Η.) και η Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Βέροιας (ΔΚΒΒ), διοργανώνουν το Σάββατο 1 Φεβρουαρίου 2025 και ώρα 11.30, στην αίθουσα εκδηλώσεων της Δ.Κ. Βιβλιοθήκης Βέροιας, εκδήλωση προς τιμήν του Δημήτρη Ιορδ. Καρασάββα, ο οποίος έφυγε από την ζωή την 1η Φεβρουαρίου 2022.

Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης, με τίτλο «Δημήτρης Καρασάββας – In Memoriam: Προς Βερροιείς», θα παρουσιαστεί το 47ο τεύχος του περιοδικού «Χρονικά Ιστορίας και Πολιτισμού Ν. Ημαθίας» της Ε.Μ.Ι.Π.Η., το οποίο είναι αφιερωμένο στη μνήμη του.


Το πρόγραμμα της εκδήλωσης:

11.30 Έναρξη εκδήλωσης – Χαιρετισμοί Προέδρου της Ε.Μ.Ι.Π.Η. Νίκου Βουδούρη και αν.  Διευθυντή της ΔΚΒΒ Αντώνη Γκαλίτσιου

11.40 Χαρούλα Ουσουλτζόγλου, πρ. Δήμαρχος Βέροιας – Δημοσιογράφος: Για τον Δημοσιογράφο και Εκδότη Δημήτρη Καρασάββα

11.50 Δημήτρης Παπαστεργίου, Ποιητής – Μέλος «Ποιητικού Πυρήνα»: Για τον Ποιητή Δημήτρη Καρασάββα

12.00 Γιώργος Γώτης, Συγγραφέας – Ποιητής: «Η ευεργετική σιωπή»

12.10 Δημήτρης Πυρινός, Γραμματέας Δ.Σ. ΕΜΙΠΗ – Διευθυντής 6ου Δ.Σ. Βέροιας: Για τον «Βικελιστή» Δημήτρη Καρασάββα

12.20 Ολυμπία Μπέτσα, μέλος Δ.Σ. ΕΜΙΠΗ – Φιλόλογος στην Μεγάλη του Γένους Σχολή: Παρουσίαση 47ου τόμου «Χρονικών» αφιερωμένου στη μνήμη του.

12.30 In Memoriam – Προς Βερροιείς: Ανοιχτό Βήμα στο κοινό της εκδήλωσης για τον Δημήτρη Καρασάββα.

Την εκδήλωση θα συντονίσει η Σοφία Γκαγκούση, Δημοσιογράφος – υπεύθυνη Δημοσίων Σχέσεων της Ε.Μ.Ι.Π.Η.

(Η εκδήλωση θα μεταδοθεί ζωντανά μέσω του ΔΙΑΥΛΟΣ)



Πηγή: https://faretra.info/

Δευτέρα 27 Ιανουαρίου 2025

Κωνσταντίνα Μπιζέ, "Ντρέτα κάμπο"




Με μιαν ανάσα


ανάσα κοφτή. κάτω από στεγνά χείλη
ρώγα βαλσαμώνεται περήφανα    υγρή
γλώσσα ξεπροβάλλει σκαλίζοντας
νοήματα στο δέρμα     γυμνό χέρι ξένη
ραχοκοκαλιά     να τιθασεύσει αρπάζει
μυστικά στο αυτί ψιθυρίζει περάσματα
για τ’ αηδόνια με τα κόκκινα φτερά
καρτερούν σε σπηλιές να βρεθούν με
χρώματα / ήχους απ’ τα λαγόνια όταν
ενώνονται τις νύχτες με βροχή στάζουν
αργά τ’ αρώματα οι πόροι ξανοίγονται και
σμίγουνε στη θάλασσα     που στον ρυθμό
στενάζει με μίαν ανάσα    ξεψυχάν:


-σκορπίσαν τώρα τα πουλιά.





Ρωγμή μιας γνώσης


Τα πιο μεγάλα ψέματα
καθώς τρωγόμαστε
στον έρωτα
θα πούμε.





Μυστικά του δάσους


          Κάτω από τις ανάσες
          κανείς δεν έμαθε
          τα μυστικά του δάσους
          παρά μόνο τα σώματα.


                    Η αστραπή ούρλιαξε
                    και ο κεραυνός χτύπησε
                    τ’ άμοιρο δέντρο
                    αλλότριων σκέψεων θύμα.





Βέρα


νυμφεύτηκε με μαύρη βέρα
τους φόβους και το αίμα
τα δάκρυα και τους θυμούς
τις θύμησες και τους εχθρούς
τη θεωρία την ανταρσία και τα χαστούκια
τον θάνατο τους εραστές και τους νεκρούς

[έτοιμη πια να ζήσει ήταν
αγαπημένη με τα κοράκια και τους λαγούς]





[νότες]


Στο κάτω χείλος
     παραμονεύουν
κρυμμένα ψέματα

-ωραία λόγια νοτισμένα-

τα χαμένα κορμιά σε οθόνες
εμφανίζονται
σαν υπενθύμιση πως
κάπως ζήσανε
κοιτάζοντας το μέλλον

νότες του χθες καραδοκούν
          να εξευμενίσουν
όλες, τις άτρωτες στιγμές.





57 ποιήματα για τον έρωτα και την απώλεια. Διαδρομή του κύκλου ζωής του από την οπτική της έλλειψης. Η επανάληψη πορείας –σχεδόν μοτίβο– ποτέ ίδια με την προηγούμενη. Εδώ τον λόγο έχει το όνειρο και το σώμα. Το σώμα ως ορατό, οριοθετημένο πεδίο τραυμάτων, φέρει εμπειρίες, αναζητά λύτρωση. Ο δ’ έρωτας ως θεραπεία ενώ μπερδεύεται το όνειρο με την πραγματικότητα, αναδεικνύει τα αρχέτυπα. Αέναη κίνηση: Οι αποστάσεις, οι ενώσεις των σωμάτων χορεύουν κι ανασαίνουν· έλλειψη ολοκλήρωσης λαχταρά, ποιεί τον έρωτα. Σε κάθε στάδιο μια αποκάλυψη / αναγνώριση εαυτού.
Από την έκδοση




Η Κωνσταντίνα Μπιζέ γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου ζει και εργάζεται. Είναι απόφοιτη του τμήματος αρχιτεκτόνων μηχανικών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ενώ συνέχισε μεταπτυχιακές σπουδές στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Το Ντρέτα κάμπο είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή.





Από τη συλλογή «Ντρέτα κάμπο», εκδόσεις Ενύπνιο, 2024.

Έργο εξωφύλλου: Κωνσταντίνα Μπιζέ.

Τετάρτη 22 Ιανουαρίου 2025

Γιώργος Σιώμος, "Δελτίο θυέλλης"




Δελτίο θυέλλης


Ο ήλιος λούζει τα κεραμίδια της εκκλησίας της Αγίας Άννας, πέφτει στα κίτρινα φύλλα των δέντρων, στα πράσινα ακόμα, εισχωρεί στις φυλλωσιές και καταλήγει στις πλάκες, στους κυβόλιθους και στις φαλάκρες των θαμώνων των καφέ.
    Στο τσιρτσιβί της εκκλησίας δυο γριές, με γούνες, κινητά, τσιγάρα και τις μάσκες να κρέμονται από το αυτί, μιλούν, χειρονομούν, αδιαφορούν για τον ήλιο του Οκτώβρη, ακόμα κι όταν λούζει ολόκληρη μια νέα μαμά η οποία στο ένα χέρι κρατάει ένα μπαλόνι, στο άλλο την κούπα του καφέ, το μωρό κλαίει, σκύβει να το αγκαλιάσει κι από το V της άσπρης μπλούζας πετούν δυο ολόλευκα περιστέρια.
    Μεγάθυμος ο ήλιος, ως αυτός ο αληθινός θεός, συνεχίζει Νοέμβρη μήνα, να λούζει με το γλυκό του φως, εμάς, τα σπίτια μας, τους δρόμους, τα λιβάδια, τα λιγοστά κοπάδια με τα γίδια.
    Στο τσιρτσιβί της εκκλησιάς η γριά με τη μάσκα να κρέμεται στο αφτί, ανάμεσα σε άλλες δυο γριές, καπνίζει αρειμανίως, όλες μαζί καπνίζουν και μιλούν, χειρονομούν και λένε. Τσιγάρο, καφές πικρός και μαύρα γυαλιά. Άντρας δεν έχει θέση στο τραπέζι τους.
    Ωστόσο, μια ηλιαχτίδα χτυπάει στο πλατανόφυλλο, εξοστρακίζεται, κυλάει στο κεραμίδι, γλιστράει στον κόσμο της γριάς, κι αυτή γελάει, αστειεύεται, χτυπάει τη διπλανή στην πλάτη.
    Ενώ ο ήλιος κυλάει πάλι στα κεραμίδια αμέριμνος, ζεσταίνει ολοένα και περισσότερο με το ευεργετικό του φως τις συντροφιές των ανθρώπων περασμένης ηλικίας που πίνουν τον καφέ τους, καθώς η κληματαριά και τα τέσσερα δέντρα έχουν αραιώσει αρκετά τα φύλλα τους, η γνωστή κυρία στο τσιρτσιβί με τη μάσκα στο αυτί, ήρθε, παραμέρισαν, της κάναν τόπο οι φίλες της −θα ’ναι κάποια σημαντική− σε θέση μπρος στην πόρτα κι απέναντί της όλοι εμείς εδώ οι χαζολογούντες κι ενώ, λέω, όλα είναι στη θέση τους και τίποτα δεν προμηνά μεταστροφή καμιά, η ΕΜΥ ετοιμάζει δελτίο καιρού.
    Ο ήλιος θα κρυφτεί. Πυκνά σύννεφα θα γεμίσουν τον ουρανό. Νερά θα πέσουν με ορμή. Ξερά ποτάμια θα ξεχυθούν τυφλά. Φρεάτια θα φουσκώσουν και θα πετάξουν τα καπάκια. Θα ξεσπάσουν άνεμοι γυριστοί. Θα γκρεμιστούν καμινάδες, δέντρα με ρίζες αβαθείς και ό,τι δεν είναι καρφωμένο καλά στον τόπο του.
    Ενήλικες και υπερήλικες βιδωθείτε, στερεωθείτε κι εσύ κυρία στο τσιρτσιβί, με το αυτοκρατορικό σου ύφος, άλλαξε στέκι.

Νέο Δελτίο Θυέλλης. Πρώτα θα χλομιάσει ο ήλιος. Ησυχία θα απλωθεί σε όλη την πλάση. Ύστερα ο ήλιος θα κρυφτεί πίσω από σταχτιά και μαύρα σύννεφα. Θα βουβαθεί το στερέωμα. Ο Ουρανός θα κλαίει με αναφιλητά και οι βοριάδες θα σκούζουν σαν λύκοι τα μεσάνυχτα πεινασμένοι. Τα δάκρυα τ’ ουρανού βίαια θα χυθούν σε αυλάκια, σοκάκια, χαράδρες, ακόμα και μέσα στις λεωφόρους των μεγάλων πόλεων που κάποτε ήταν ποτάμια.
    Νέοι και ενήλικες σταματήστε να γυρνάτε σαν σβούρες, καθίστε στα σπίτια σας τις ώρες που θα λείπει ο θεός.
    Θύελλα δεν υπήρξε. Ο ήλιος κρύφτηκε για λίγο πίσω από ένα παντελόνι. Οι αέρηδες μας χάιδεψαν γλυκά τα αυτιά. Τη νύχτα που κοιμόμασταν έπεσαν πέντε έξι στάλες βροχής. Ακόμα πέφτουν μερικές αυτή την ώρα στον Σιδηροδρομικό Σταθμό της Έδεσσας. Ο φίλος ακόμα να φανεί. Στο σταυροδρόμι στέκομαι μήπως τον δω να έρχεται από καμιά μεριά. Κάπου κερνάνε κονιάκ και πικρό καφέ. Αργεί. Μάλλον δεν θα έρθει. Σίγουρα δεν θα έρθει. Το παίρνω απόφαση πως δεν θα τον ξαναδώ. Η μνήμη του ολοζώντανη γυρνάει στον Σταθμό, στην οδό Σαρανταπόρου, στους Καταρράκτες που πωλούσε τα βιβλία του, στο σπίτι του της οδού Γ. Σεφέρη τα τελευταία χρόνια.
    Ο ήλιος που κρύφτηκε και η απαλή βροχή πάνε γάντι με την ετήσια απουσία του.



Γιώργος Σιώμος



_______
Σημείωση
Τσιρτσιβί: η αστρέχα, η άκρη άκρη της κεραμοσκεπής, από όπου πέφτουν τα νερά της βροχής, καθώς και ο από κάτω χώρος.





Ο Γιώργος Ν. Σιώμος γεννήθηκε το 1949 στη Λόχμη Γρεβενών και ζει στη Βέροια. Έχει εκδώσει τις συλλογές διηγημάτων: «Ο κορυδαλλός» (Αλεξάνδρεια 2012), «Το παράπονο του Εμμανουήλ Παππά» (Γαβριηλίδης 2014), «Ο κόκκινος σπάγκος» (Αλεξάνδρεια 2017) και «Μικρά πεζά» (Ενύπνιο 2021). Το τελευταίο του βιβλίο, «Όμορφα χωριά» (Παρέμβαση 2023), απαρτίζεται από διηγήματα και ποιήματα.



Πρώτη δημοσίευση


Στην εικόνα: Βέροια, η εκκλησία της Αγ. Άννης (της Αγοράς), ανάμεσα στις οδούς Πρ. Ηλία και Αντ. Τσούπελη.

Πηγή για την εικόνα: Αρχείο Ποιητικού Πυρήνα.


Κυριακή 19 Ιανουαρίου 2025

Μαρία Λάτσαρη, "Γιώργος Λ. Οικονόμου, ποιητής, 1960-2024"





Γιώργος Λ. Οικονόμου, ποιητής, 1960-2024

γράφει η ποιήτρια Μαρία Λάτσαρη


Το γράφω για να το πιστέψω- στις 20/01/2024 ο σπάνιος ποιητής και καρδιακός φίλος Γιώργος Λ. Οικονόμου έφυγε από τη ζωή. Ο Γιώργος Λ. Οικονόμου με τις στρωτές κουβέντες, τις ζεστές χειραψίες, την ανοιχτή αγκαλιά, το βαθύ χαμόγελο, τα διαπεραστικά μάτια, το ειλικρινές βλέμμα, την καλή του καρδιά ήταν ένας γνήσιος ποιητής και με αυτή την ιδιότητα αξίζει να τον θυμόμαστε.  Μερικά χρόνια πριν είχε χάσει την αγαπημένη του σύντροφο ζωής Δώρα. Μετά τη μεγάλη αυτή απώλεια ο Γιώργος Οικονόμου κούρνιασε στις λέξεις του και στους φίλους του για να μπορέσει να ανοίξει τα φτερά του και να ξαναπετάξει. Και πέταξε...

                                 Της Δώρας
Θα ξαναβρεθούμε
την ώρα που τα παιδιά
μαθαίνουν το άλφα.
Μ’ ένα χαμόγελο και άδολη ματιά
ρούχα καθαρά, νύχια κομμένα
κανέναν δεν έχουμε να καταδώσουμε
ποιήματα παλιά μας νανουρίζουν.
Θα ξαναβρεθούμε
σε μια αιώνια άνοιξη
την ώρα της Ανάστασης.
Θα είμαι φαντάρος
και θα ’σαι απολυτήριο,
θα είμαι λάθος
και θα ’σαι συγγνώμη,
διψασμένος
κι εσύ νερό,
κυνηγημένος
κι εσύ κρυψώνα.

Θα ξαναβρεθούμε –
σπουργίτι εσύ
ψίχουλο εγώ.

Από τη συλλογή «Γιώργος Λ. Οικονόμου: 15 νέα ποιήματα» (εκδ. Μπιλιέτο, 2020).


Μετά τον θάνατο της Δώρας, ο Γιώργος Οικονόμου έζησε στα όρια σχεδόν του αυτοεγκλεισμού, σαν να προετοιμαζόταν για την αναγκαστική απομόνωση λόγω Covid. Μετά το παρανοϊκό διάστημα της καραντίνας, πέρασε μια περίοδο εξωστρέφειας και όταν έκλεισε το αγαπημένο του στέκι, το καφέ «Γαζία» στο κέντρο της πόλης ξαναμπήκε στο καβούκι του. Στην ποίησή του ο Γιώργος Οικονόμου για να αντιμετωπίσει το αβέβαιο και αδιέξοδο παρόν ψάχνει θαλπωρή στο καταφύγιο του παρελθόντος, στην παιδική ηλικία με τις αξεπέραστες αναμνήσεις, στην οικογένεια και τους φίλους παλιούς και νέους, στην αγαπημένη του που δεν είναι πια εδώ, όπως και η μάνα και ο πατέρας. Κυρίαρχο είναι το στοιχείο της μοναξιάς στην ποίησή του, το οποίο όμως επιδρά λυτρωτικά στους αναγνώστες διότι ο Γιώργος Οικονόμου, σχήμα οξύμωρο, λιτανεύει τη μοναξιά:

Παράγγειλα καινούργιο στρώμα.
«Διπλό!» είπα του παπλωματά
με περηφάνεια.
Έτσι τη νύχτα, η μοναξιά
Θα ‘χει τη θέση της πλάι μου
χωρίς να με πλακώνει.

Από τη συλλογή «1981-2021. 40 Ποιήματα σαν λαϊκά τραγούδια» (Ιδιωτική έκδοση, 2021).


Γέννημα-θρέμμα της Θεσσαλονίκης, ο Γιώργος Οικονόμου στα ποιήματά του φοράει τα γυαλιά και τα ακουστικά της πόλης και εντρυφεί στην ανθρωπογεωγραφία της. Απλώνει ριζώματα στην πόλη και ανοίγματα στους ανθρώπους της. Η Θεσσαλονίκη αποτελεί το σκηνικό –ως επί το πλείστον ασπρόμαυρο, σαν σε ταινίες νεορεαλιστικές του ιταλικού κινηματογράφου– σχεδόν σε όλες τις συλλογές του:

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Και πού να πάω μου λες
γεννήθηκα μεγάλωσα αλήτεψα
πέθανα κι αναστήθηκα εδώ

Δυο χρόνια μόνο έλειψα μακριά
όταν με πήρανε φαντάρο.

Πώς γίνεται ζωή χωρίς τις Εξοχές
την Αρετσού τα Κάστρα το Ντεπό
χωρίς την Τσιμισκή με τις ωραίες γκόμενες

Και πού να πάω μου λες
κοντά στο σπίτι μου η Τούμπα
άμα κερδίσει ο Ολυμπιακός και λείπω
πώς θ’ ακούσω τη σιωπή της κερκίδας

Από τη συλλογή «Η σιωπή της κερκίδας» (εκδ. Τύρφη, 2021)


Ο ποιητής αποτραβηγμένος από τα εγκόσμια αλλά με καρδιά γεμάτη ανθρωπιά για όλον τον κόσμο αφουγκράζεται τους απλούς δοκιμαζόμενους ανθρώπους και τους προσκαλεί να του αραδιάζουν ιστορίες. Με γιώτα μικρό. Άλλωστε τόσο μοναχικός ο Γιώργος Οικονόμου, χωρίς τις ιστορίες των άλλων και τις αναμνήσεις δεν θα ήταν ποιητής. Παρόλο που η ποίησή του είναι κυρίως βιωματική και αυτοβιογραφική, η συλλογική ζωή δεν αποτελεί ξένο σώμα. Τα ατομικά συμβάντα δένονται αρμονικά με γενικά θέματα και συχνά καυτηριάζεται ο κυνισμός και η αδιαφορία της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας.

ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ

Φτηνό καπνό καπνίζουν
οι φίλοι μου φτηνά τσιγάρα
δρόμο δεν τους αφήσατε
γωνιά να σταθούν

σφουγγαρίζουν γραφεία
έρχονται από μακριά
ζητιανεύουν οι φίλοι μου
παίζουν λατέρνα ακορντεόν

στήνονται χαμογελαστοί
για μια αναμνηστική φωτογραφία
των διακοπών σας

δεν ήταν ποτέ με τους νικητές
οι φίλοι μου ζητούν συμπόνια
μαζεύουν αυτά που πετάτε
και στολίζουν γωνιά τού σπιτιού τους

Μην τους φοβάστε τους φίλους μου
κακό δεν κάνουν

ένα χαμόγελο θέλουν μόνο
όρθιοι να σταθούν

Από τη συλλογή «Η σιωπή της κερκίδας» (εκδ. Τύρφη, 2021).


Από τους τελευταίους εκπροσώπους της Διαγωνίου, ποιητής αυθεντικός, με ευγένεια και ήθος που του επέτρεπαν να ζει μακριά από την αμετροέπεια και τις μικροπρέπειες της εγχώριας λογοτεχνικής σκηνής. Ο Γιώργος Οικονόμου μιλούσε μόνο με το έργο του. Μοιραζόταν ποιήματά του στο fb και είχε φανατικούς φίλους-αναγνώστες, οι οποίοι καλημέριζαν το καινούργιο πρωινό μ’ ένα ποίημα - δώρο του. Με τις αναρτήσεις του επικοινωνούσε με τους άλλους, τους καλλιεργούσε την πίστη ότι οι ποιητές είναι άνθρωποι απλοί. Τα ποιήματα του Γιώργου Οικονόμου συναισθάνονται τους αναγνώστες σαν προσευχές. Είχε καταφέρει να μετατρέψει τη virtual reality των μέσων κοινωνικής δικτύωσης σε πραγματικό χώρο όπου δημιουργούνται καταστάσεις ζωής. Κατά κάποιο τρόπο έκανε δημόσια τέχνη (public art), την οποία δεν μπορείς να την πάρεις πίσω από τη στιγμή που έχει συντελεστεί όπως δεν μπορείς να πάρεις πίσω και τον λόγο σου. Ο Γιώργος Οικονόμου κάθε μέρα, λοιπόν, έδινε τον λόγο του. Ήταν ειλικρινής και αυτό που έκανε ήταν τρομερά αληθινό.  Κι έτσι ήταν και ως άνθρωπος, αφοπλιστικά ειλικρινής. Δεν έλεγε ούτε τα κατά συνθήκη ψέματα. Είναι από εκείνους τους σπάνιους λογοτέχνες που η ζωή τους ταυτίζεται με το έργο τους. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που το προφίλ του ακόμη είναι ενεργό. Αυτό δεν νομίζω ότι έχει προηγούμενο στο fb. Τα ποιήματα του  Γιώργου Οικονόμου είναι εθιστικά.

Ποιήματα με μεγάλη διεισδυτικότητα στον εσωτερικό κόσμο των ανθρώπων έστω και αν φαινομενικά ο ποιητής αναφέρεται σε πράγματα για πολλούς ασήμαντα και περιττά. Ποιήματα με λακωνική λιτότητα, ακριβολογία και συμπύκνωση που προέκυψαν με πολλή αφαίρεση. Η προσπάθεια αυτή, όμως, δεν φαίνεται. Σε πολλά από αυτά ο αναγνώστης έχει την αίσθηση ότι ο Οικονόμου έγραφε όπως έπινε νερό. Χωρίς ηχηρές λέξεις, χωρίς να μετρά συλλαβές για να ολοκληρώσει το ποιητικό μέτρο, το τελικό αποτέλεσμα και ποιητικό ρυθμό διαθέτει και νοηματικό βάθος. Και η ανατροπή συχνά στους τελευταίους στίχους μας προκαλεί ρίγη:

 Ένα σημάδι
ν’ αφήσω θέλω
ένα –μικρό κι ασήμαντο
για τους πολλούς– σημάδι.
Σαν τα τραγούδια
που ακούγονται απ’ τα μεγάφωνα
κάθε Κυριακή στα στρατόπεδα
κάθε γιορτή στο Ψυχιατρείο»

Από τη συλλογή «Ένα με τη σκόνη» (εκδ. Τύρφη, 2017).


Οφείλουμε να σκύψουμε με ευλάβεια πάνω στα ποιήματά του και να τον τιμήσουμε όπως αξίζει στην ποίησή του. Και όσοι αγαπάμε την ποίηση και αναζητούμε τη γνήσια, ας κάνουμε χώρο στην βιβλιοθήκη μας για τον Γιώργο Οικονόμου.
Την δικαιούται αυτή τη θέση.





Πηγή: Χρονικά Δυτικής Μακεδονίας, 6.9.2024.

Πηγή για την εικόνα, η σελίδα του Γ.Λ. Οικονόμου στο facebook.

Παρασκευή 17 Ιανουαρίου 2025

Θοδωρής Βοριάς, "Ποιήματα 2005-2024", (Μετάφραση στην αγγλική γλώσσα: Μαρία Ανδρεαδέλλη)




Στην εξορία


Πήρες τον κόσμο
να τον ρουφήξεις μονοκόμματα
και βρέθηκες εξόριστος
μ’ ένα τσιγάρο στο μπαλκόνι.
Όχι εδώ, κάτω μονάχα,
στους δρόμους τσακίζει η εξορία.
Το πετροβόλημα δεν τάραξε τις συνειδήσεις.
Οι γροθιές σε πόνεσαν, μεγάλωσαν το τείχος.
Ξεθώριασαν οι αφίσες, περίμενες να ξεφωνίσουν,
ούτε τα συνθήματα ξεφώνισαν στον τοίχο,
καλύφθηκαν με διαφημίσεις.
Οι στίχοι σε χάραξαν,
ρυτίδα - ρυτίδα μετράω τα ποιήματά σου.
Πήρες τα μάτια σου,
τα έκλεισες στο κουτάκι των γυαλιών.
Πήρες τα χέρια, τα δίπλωσες
μαζί με τη σημαία στο συρτάρι.
Πήρες τ’ αυτιά σου και τα σφράγισες,
στην εξορία, είπες, δεν χρειάζονται πολλά.



In the exile


You took the world
to suck it in one piece
and found yourself exiled
with a cigarette in the balcony.
Not here, only there
in the streets the exile will smash you.
The stone throwing didn't move consciences
the fists hurt you, they enlarged the wall.
The posters faded, you expected them to scream
not even the signs did they yell on the wall,
they were covered by advertisements.
The verses engraved you
wrinkle by wrinkle I count your poems.
You took your eyes,
you kept them in the small box of your eyeglasses.
You took your hands you folded them
with the flag in the drawer.
You took your ears and you sealed them,
in the exile, you said, one does not need many.


Από την ποιητική συλλογή
«Το Τρύπιο Ταβάνι», 2005





Άγγελοι φονιάδες


Άγγελοι φονιάδες, τις νύχτες του έρωτα
τραβούν κάτω από τα πόδια σου
τα πεταμένα ρούχα.

Γλιστράνε μέσα τους,
σκοτώνουν τις τελευταίες σου ανάσες.

Φλέγεσαι και λιώνεις
πάνω από τα νεκρά σου ρούχα.
Στάζεις στα μάτια που σε κοιτάζουν
από τα μανίκια
και τα διαρρηγμένα φερμουάρ.



Angels of murder


Angels of murder
in the nights of love,
pull the cast-off clothes
under your feet.

They slide inside them,
kill your last breaths.

You blaze and melt
over your dead clothes,
trickle into the eyes
that stare at you through the sleeves,
through the ruptured zippers.


Από την ποιητική συλλογή
«Νυχτερινές επιπλοκές», 2008





Φύσηξε από τη μεριά της Παλαιστίνης


Φύσηξε από τη μεριά της Παλαιστίνης
Τα σύννεφα έφεραν πόλεμο
στη νυσταγμένη πολιτεία μας.
Πρώτα ψιχάλιζε δάκρυα
και τώρα βρέχει αίμα.
Αν το γυρίσει σε χαλάζι,
ο Θεός να φυλάξει
τους νυχτερινούς διαβάτες
που δε θα ’χουν
αλεξίσφαιρες ομπρέλες.



The wind blew from the direction of Palestine


The wind blew from the direction of Palestine.
The clouds brought war
into our drowsy state.
It drizzled tears first
but now it is pouring blood.
If it starts hailing,
God bless
the night walkers
who will not have
bulletproof umbrellas.


Από την ποιητική συλλογή
«Στιγμές από το ρεπερτόριο του θανάτου», 2018





Άννα


Το 1950 αλώνιζε Κιλκισιώτικα χωράφια
με το άλογο, στην «Αλωνάρα».

Το ’70 αλώνιζε τα σοκάκια της Σαλονίκης,
από τα Κάστρα ως το Καπάνι.

     -Πάνε χρόνια που έχω να μιλήσω

Ύφαινε χαλιά στον αργαλειό της το ’80,
σ’ ένα παλιό ψηλοτάβανο στην Άνω Πόλη.

     -το κατάκοιτο ταβάνι με στοιχειώνει

Μέχρι το ’90 άσπριζε και χουσμέτευε
σπίτια και σπίτια.

     -άσπρισα.
     Το κρεβάτι πληγιάζει το κορμί μου.
     Θεέ μου, ποιος με ντύνει, ποιος με ταΐζει.
     Δεν θυμάμαι…
     άντρα, παιδιά αν είχα, δεν...
     Έρχονται, φεύγουνε μορφές,
     μάνα με λένε…
     Άννα με φωνάζουν.

     Τα μαλλιά μου,
     χρόνια έχω να φτιάξω τα μαλλιά μου.
     Δεν θυμάμαι αν με λέγαν Άννα.



Anna


In 1950 she threshed Kilkisian fields
along with a horse, in Alonara.

In 1970s she was full of go in the alleys of Salonika
from the Castles to Kapani.

     -It has been years since I last talked

She weaved rugs at her loom in 1980s
in an old high-ceiling room in Ano Polis.

     -The bedridden ceiling haunts me

Up to 1990s she whitewashed houses
and did errands for numerous families.

     -I have whitened. The bed ulcerates my body.
     Dear God, who dresses me, who feeds me?
     I do not remember
     if I had a husband or children, I can’t…
     Figures come and go
     they call me Mum,
     they name me Anna.

     My hair,
     it has been years since I last had my hair done.
     I cannot remember whether my name was Anna.


Από την ποιητική συλλογή
«Χαμένες ψηφίδες 2», 2024





Το βιβλίο Thodoris Vorias POEMS 2005-2024 κυκλοφόρησε σε ψηφιακή μορφή τον Ιανουάριο του 2025. Είναι μια δίγλωσση ποιητική ανθολογία 20 ποιημάτων του Θοδωρή Βοριά από το σύνολο των ποιητικών συλλογών του μεταφρασμένων στην αγγλική γλώσσα. Η μετάφραση των ποιημάτων στην αγγλική έγινε σταδιακά και σε βάθος πενταετίας από την Μαρία Ανδρεαδέλλη.
Στην ανθολογία τα ποιήματα παρατίθενται ανά ποιητική συλλογή, στην ελληνική γλώσσα και στην αγγλική μετάφραση.





Ο Θοδωρής Βοριάς γεννήθηκε το 1970 στη Θεσσαλονίκη. Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές: «Το τρύπιο ταβάνι» (Ερωδιός 2005), «Νυχτερινές επιπλοκές» (Ερωδιός 2008), «Πυγολαμπίδες» (Οκτασέλιδο του Μπιλιέτου 2011), «Χαμένες ψηφίδες» (ιδιωτική έκδοση 2012), «Στιγμές από το ρεπερτόριο του θανάτου» (ιδιωτική έκδοση 2018), «Ανιλίνες» (Οκτασέλιδο του Μπιλιέτου 2021), και «Χαμένες ψηφίδες 2» (ιδιωτική έκδοση 2024). Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, ιταλικά, ισπανικά, πολωνικά και ρουμάνικα. Διατηρεί στο διαδίκτυο το ηλεκτρονικό περιοδικό «Λογοτεχνικά Επίκαιρα» (http://logotexnika-epikaira.blogspot.com) και την ιστοσελίδα «Το Εργαστήρι» (http://vorias.blogspot.com). Υπήρξε υπεύθυνος σύνταξης του μηνιαίου ψηφιακού περιοδικού «Λογοτεχνικά Σημειώματα» που κυκλοφόρησε ελεύθερα στο διαδίκτυο μέσω της ιστοσελίδας «Λογοτεχνικά Επίκαιρα» από τον Σεπτέμβριο του 2010 μέχρι τον Ιανουάριο του 2012. Ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί στα περιοδικά: Νέα Ευθύνη, Πλανόδιον, Μπιλιέτο, Το Κοράλλι, Τα Ποιητικά, Μανδραγόρας, Ρωγμές, Ενδοχώρα, Νέα Σκέψη, Σύγχρονη Σκέψη, Σοδειά, Diario de Avisos (Ισπανία), Pro Libris (Πολωνία), Steaua Dobrogei και Miscarea Literara (Ρουμανία) κ.ά. Στα διαδικτυακά περιοδικά: Βακχικόν, Εξιτήριον, Νέο Πλανόδιον, Περί Γραφής, Ποιείν, Στάχτες κ.ά. και στις ποιητικές ανθολογίες: Πινακοθήκη «Λυρικών» ποιημάτων, Πολύτροπος Ανήρ, Δεκαεννέα Ποιητές της Καλής Μεριάς, Ό,τι χαρτοκόπτει, εν τω άμα, χαρτογραφεί, Ποιητικό Ημερολόγιο, Ξένων αιμάτων τρύγος, Poesia Neogreca και Pegaso Greco (ιταλικές εκδόσεις) κ.ά.





Από το βιβλίο «Θοδωρής Βοριάς, Ποιήματα 2005-2024», Ελληνοαγγλική έκδοση
Μετάφραση: Μαρία Ανδρεαδέλλη
Άδεια διανομής: Creative Commons BY-SA (Αναφορά πηγής – Παρόμοια διανομή)
ISBN 978-618-87568-0-9
Σελίδες: 74 // Έτος έκδοσης: 2025


Πηγές:
http://vorias.blogspot.com/
https://www.openbook.gr/poiimata-2005-2024/