Τρίτη 11 Φεβρουαρίου 2025

Γιώργος Γώτης, "Μικρές αγγελίες"





ΙΕΡΟΓΛΥΦΙΚΑ


Τα ίχνη χάνονται στο νερό και στην άμμο.
Πρώτα τα βήματα κατόπιν τα σώματα.
Τα ξεχασμένα μας ίχνη όπως μακραίνουν
σχηματίζουν δυο χαρακιές ποταμούς
που κυλούν
τα ιερογλυφικά της ζωής στην παλάμη μας.





ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ


Οι λέξεις κοιτάζουν την αντανάκλασή τους στο χαρτί.
Χαμογελούν στον εαυτό τους, χειρονομούν, μορφάζουν και
σοβαρεύουν καθώς
αυτό αρχίζει να σκοτεινιάζει.





ΕΠΕΑ ΠΤΕΡΟΕΝΤΑ


Πολύχρωμα πουλιά οι λέξεις φτερουγίζουν
με το δικό τους κελάηδισμα.
Έρχονται από το πουθενά και πάνε
γι’ άγνωστα μέρη.
Σε ενός άλλου τον τόπο βρίσκουν φωλιά και
άλλο χρόνο επιστρέφουν.
Αγωνιούν στης επιθυμίας τις ξόβεργες πιασμένες.
Η λέξη μου η λέξη σου στην άκρη των χειλιών
έτοιμες να πετάξουν πόσα δεν λένε
λίγο πριν αυτά ενωθούν.





ΑΠΟΚΡΙΑ


Θα φορέσουμε τη μάσκα μας.
Θα συμφιλιωθούμε με τον εαυτό μας.
Ανάμεσα στο πολύχρωμο πλήθος
μια κουκκίδα χρώματος και μεις
κανέναν δεν θα γνωρίζουμε
κανείς δεν θα μας αναγνωρίζει.
Αλλόκοτες θα φαντάζουν οι μορφές μας
στου ουρανού το στερέωμα
και θα ’ναι αυτή η Αποκριά
πορεία αυτογνωσίας.





ΓΛΑΥΚΗ ΕΠΟΧΗ


Ι

Γεμάτη ουρανό μια σταγόνα βροχής.


ΙΙ

Όπλων κλαγγή στα σύννεφα
αλαφροπάτητη βροχή.


ΙΙΙ

Στην αμετάκλητη σιωπή του βράχου
του αγριολούλουδου ο ανθισμένος ήχος.


IV
 
Στων καλαμιών τις άκρες οι χαιρετισμοί μας
τους παίρνει ο άνεμος μακριά.
Ανάμεσά τους ψιθυρίζει το φθινόπωρο.


V

Τα φύλλα των δέντρων φτιάχνουν μια κοίτη
για το ποτάμι του ήλιου τής σελήνης τον χείμαρρο
για του ανέμου τα λόγια.
Τα φύλλα που άκουσες την άνοιξη τη μουσική τους
ίσως δώσουν το φθινόπωρο ρυθμό στα βήματά σου.





Από τη συλλογή «Μικρές αγγελίες», εκδ. Στιγμή, 2025.
Τα σχέδια του βιβλίου φιλοτέχνησε ο Θανάσης Παναγιώτου.




Ο ποιητής Γιώργος Γώτης γεννήθηκε στην Ανδραβίδα το 1956. Σπούδασε στην Οδοντιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Υπήρξε μέλος της συντακτικής επιτροπής των περιοδικών Διάλογος (1978-1983) και Εκ Παραδρομής (1985-1992).
Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές: Όρθρου βαθέος (1988), Φυσική ιστορία (1991), Κρυμμένη εικόνα (1999), Χρονογραφία (2007), Δίχως χάρτη (2011), More Veneto [Βενετικό Ημερολόγιο] (2013), Στοιχειώδη Σωμάτια (2015), Συγκλίνοντες άνεμοι (2018), Ταξίδι στη Σκιά (2021) και Μικρές αγγελίες (2025), όλες από τις εκδόσεις Στιγμή του Αιμίλιου Καλιακάτσου.
Η συλλογή Χρονογραφία τιμήθηκε με το βραβείο ποίησης του περιοδικού Διαβάζω, το 2008.
Το 2016 τιμήθηκε με το Βραβείο Ιδρύματος Κώστα και Ελένη Ουράνη Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο του έργου του.
Ζει και εργάζεται ως οδοντίατρος στην Αθήνα.



Σάββατο 8 Φεβρουαρίου 2025

Κώστας Θ. Ριζάκης, "το κυριλέ «ταμείον»"




το κυριλέ «ταμείον»

                στον ομότεχνο Θανάση Γ. Μίχο


διπλάρωνεν μεσοδρομίς πολλά-πολλά
χωρίς τουτέστιν τέλος τα προσχήματα
σώθηκαν οι προφάσεις κοντόψαλμος η
ανάγκη εδώ νέα δανεικά (το αγύριστα

ας μη ακουσθεί εκ των χειλέων ποιητή) χε
πάει ευτρόπως προζητών «πάρτ’ ό,τι για
ενέχειρον λιμοκτονώ ειδάλλως» οπόσους
τον ελέησαν σκοτάδισε η μαρμάγκα ψευδές

και ότι τα έφαγα αφού, εντόκως δίνω ρέστα



                                      Κώστας Θ. Ριζάκης




Ο ποιητής Κώστας Θ. Ριζάκης (Λαμία, 1960) εξέδωσε δεκαέξι συλλογές, τη μία συγκεντρωτική (των εξ πρώτων ‒ γ΄ επαν. Κουκκίδα 2020). Διηύθυνε ή και συνδιηύθυνε επτά έως τώρα (σε εννέα εν συνόλω περ.) λογ. περιοδικά. Επίσης, επιμελήθηκε περί τα 200 βιβλία (ιδία ποιητικά), αρκετά αφιερώματα σε έντυπα άλλων, καθώς και τιμητικούς τόμους σε μορφές (Κ.Ε. Τσιρόπουλο, Γ. Πέγκλη, Μ. Μέσκο, Ο. Αλεξάκη, Σ. Σαράκη, Ζ. Σαμαρά, Β.Π. Καραγιάννη, Δ. Αγγελή, Γ.Χ. Θεοχάρη, Κ.Α. Κρεμμύδα, Σ.Σ. Σταμπόγλη ‒ τα τελευταία 3 υπό έκδοσιν) τής λογοτεχνίας μας. Ενασχολείται δε και συνεχίζει, με τη σύγχρονη γυναικεία γραφή (Ζ. Δαράκη, Λ. Παππά, Μ. Καραγιάννη, Κ. Κούσουλα, Χ. Κουτσουμπέλη, Έ. Λάγκε, Έ. Κορνέτη, Ν. Κεσμέτη, Κ. Ρουκ, Μ. Κουγιουμτζή, Α. Μπακονίκα, Ά. Γρίβα, Δ. Δημητριάδου, Ν. Χαλκιαδάκη, Δ. Μήττα, Η. Νικοπούλου, Λ. Καλλέργη). Πρόσεξε πολύ όσους νεώτερους άξιους. Τελευταία του συλλογή (με τον Σταύρο Σταμπόγλη) η, πυξίδα ουρανομήκης, εκδ. Παρέμβαση 2023. Έχουν γραφεί και εκδοθεί πολυάριθμα μελετήματα για το ποιητικό του έργο.



Πρώτη δημοσίευση

Στην εικόνα: Doris Lee, «General store and post office».
Πηγή για την εικόνα: Wikimedia Commons.


Πέμπτη 6 Φεβρουαρίου 2025

Κύκλος Ποιητών: Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας (θα εορταστεί την παραμονή της, 8.2.2025)




Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας 
(9 Φεβρουαρίου)
ο Κύκλος Ποιητών διοργανώνει Ημερίδα
με τίτλο 
βασισμένο σε στίχο του ποιητή Κώστα Μόντη:

«Όμως αντισταθμίζει που γράφουμε ελληνικά.
Για τη γλώσσα της ελληνικής ποίησης και την ποίηση της ελληνικής γλώσσας»

Το 
Σάββατο 8 Φεβρουαρίου
στο Ίδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη

(Ιστορική Βιβλιοθήκη Ιδρύματος Λασκαρίδη,
2ας Μεραρχίας 36 και Ακτής Μουτσοπούλου, Πειραιάς)
ώρες 10:00-15:00


Οι εισηγήσεις καλύπτουν τις ακόλουθες θεματικές:

α. Η συνομιλία της σύγχρονης λογοτεχνίας με τη γλωσσική μας παράδοση (αρχαία, βυζαντινή, δημώδη, σύγχρονη). 

β. Ποια είναι η θέση της ελληνικής γλώσσας στην εποχή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και της τεχνητής νοημοσύνης. 

Στην Ημερίδα θα αναγνωστούν και ποιήματα που αναφέρονται στη γλώσσα.

~

Πρόγραμμα Ημερίδας

10:30-10:45 Ιουλίτα Ηλιοπούλου: Γλώσσα και Ποίηση- Επτά αμφίδρομες σκέψεις.
10:45-11:00 Ευριπίδης Γαραντούδης: Παρατηρήσεις για τη γλώσσα της σύγχρονης ελληνικής νεανικής ποίησης.
11:00-11:15 Τασούλα Καραγεωργίου: Εμείς και η ποιητική γλώσσα της ελληνικής αρχαιότητας. Μια κυκλοδίωκτη σχέση.
11:15-11:30 Παντελής Μπουκάλας: Για τη γλώσσα του δημοτικού τραγουδιού.
11:30-11:45 Θανάσης Χατζόπουλος: Γλώσσα: η πρώτη ποίηση της ζωής μας. 

11:45-12:00 ~ Διάλειμμα ~ 

12:00-12:15 Αναστάσης Βιστωνίτης: Η ποίηση στην ψηφιακή εποχή.
12:15-12:30 Θεοφάνης Τάσης: Άνευ παραλήπτη: Σκέψεις για την μετάβαση από την ανθρώπινη στην τεχνητή νοημοσύνη.
12:30-12:45 Γιώργος Κεντρωτής: Η ποίηση του σήμερα και η γλωσσική της παράδοση.
12:45-13:00 Βασίλης Ρούβαλης: Τρόποι αξιοποίησης διαλεκτικού υλικού στη σύγχρονη ποίηση. Μια δοκιμή.
13:00-13:15 Χρύσα Ευστ. Αλεξοπούλου: Διδάσκοντας την ελληνική σε ξένους.
13:15-13:30 Άννα Γρίβα: Μεταφράζοντας Σεφέρη στην ιταλική Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση: Η αξιοποίηση της γνώσης των αρχαίων ελληνικών στη διδασκαλία της νεοελληνικής ποίησης.

14:00-15:00 Διαβάζουν ποιήματα για τη γλώσσα:
Άννα Αφεντουλίδου, Γιώργος Γώτης, Στέλλα Δούμου, Σόνια Ζαχαράτου, Αλέξιος Μάινας, Αντώνης Μακρυδημήτρης, Χάρης Μελιτάς, Μάριος Μιχαηλίδης, Γιώργος Ίκαρος Μπαμπασάκης, Κωνσταντίνος Μπούρας, Ειρήνη Ρηνιώτη, Σωτήρης Σαράκης, Θωμάς Τσαλαπάτης.


Τετάρτη 5 Φεβρουαρίου 2025

Ασημίνα Λαμπράκου, "Δρόμοι ευμένειας"





ΔΡΟΜΟΙ ΕΥΜΕΝΕΙΑΣ


Τους ίσκιους κυνηγάω των βουνών
             στων λαϊκών οδών τις ρόδες

Ήταν τότε
δεκαεπτά στις  φορές ανίσκιωτο το δένδρο
όταν τόση η ωρίμανση που
             της φωνής το χαμηλό
             το υψηλόν του δένδρου αρνείται

Ρίζες το στέρεο διατρυπούν
             του αστικού τοπίου
μα καρπός πορτοκαλόχρους η ευμένεια
κι ένας Δούρειος Ίππος το παιδί
να βρίσκει ο δισταγμός συγγένεια

Άλμα εξωσκελετό του σκύλου
στο κόκκινο που
             στο χορτάρι ξαπλωμένο
ψυχή είναι
             κόστους συναρμογής φτηνό

Οι σπόροι στο στόμα του σπίνου
ένα της γλώσσας βύζαγμα πλαστικό
Δίπλα τα περιστέρια, Ευμενίδες
Κόρες του τοπίου που σε διαστρέφει

Δρόμος και άνθρωπος σμίγουν
κι εγώ αντάμα συναινώ και δοξάζω

Ποιος δρόμος στη μάνα μ’ επιστρέφει
Αφίλητη μια Περσεφόνη



                           Ασημίνα Λαμπράκου




Από την υπό διαμόρφωση συλλογή:
«η σκιά του ανθρώπου κι ο λυγμός του σκύλου (ο περισσότερο ήλιος)».


Πρώτη δημοσίευση.

Το εικαστικό είναι έργο της Ασημίνας Λαμπράκου.

Τρίτη 4 Φεβρουαρίου 2025

Αποχαιρετώντας την Γιολάντα Σακελλαρίου (1948 - 31.1.2025)

 

 
Να υπηρετείς τη ζωή
με όλες σου τις ηλικίες
(Γιολάντα Σακελλαρίου)


SUMMERTIME


Με γάντια και παλτό σκύβεις
στα πλήκτρα πιάνου
σαν κάτοψη 
συμμετρικής ρυμοτομίας
μια πόλη μπρος σου που τη χτίσαν  
ήχοι

Ανοίγεις παγωμένη τις φτερούγες
πιέζεις ψαύοντας μηχανικά
τα άσπρα και τα μαύρα κτίσματα
που μια καταποντίζονται
και μια αναβλύζουν    
μια μουσική αλλόκοτη – σαν στεναγμός 
που σταδιακά αλλάζει 

Ομίχλη στους καθρέφτες σου 
σαν αντανάκλαση χωρίς μορφές
κανένας τόπος ούτε χρόνος
ώσπου

μια ήπια θαλπωρή σε κατακλύζει
απλώνεται στην παγωμένη
ασπρόμαυρη πόλη
θάλλει

Να ’ναι οι χαμένοι κήποι
της Εδέμ  
ή σκίρτημα αποδημητικού
που νοσταλγεί ξανά
το μέλλον;





ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ


Γυμνό δωμάτιο. Θαμμένο μες στη γη. Πλατεία Bebel στο Βερολίνο
λευκοί τοίχοι. Βιβλιοθήκες λευκές. Άδειες. Επίμονη σαν μνήμη
η λάμπα. Φως από έναστρη οροφή. Κανένας δεν το κατοικεί.
Μόνο μια πεταλούδα ξαφνικά σαν από χαραμάδα του μυαλού
εισβάλλει στο απόλυτο. Στης σιωπής το ελάχιστο φτερούγισμα.
Όπου ραγίζει η ακινησία. Μια νύχτα μπορεί να ’ρθει απρόβλεπτη
βροχή. Από πυγολαμπίδες. Οπτασίες ίσως θα ’ναι καμένων λέξεων.
Φλόγες αόρατης πυράς. Ν’ αχνοφέγγουν και να ηχούν μες στην αγρύπνια
πάνω από τέτοιες σκοτεινές
άρρωστες μέρες





ΣΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ


προσδοκία 
να είσαι με το μέρος
των αλκυονίδων





ΤΟΣΟ ΕΜΕΙΣ


Όσο ποτέ κανείς
μου επιστρέφεις τη ζωή
κάθε φορά πιο διάφανη

Σε γεωγραφίες άλλες 
δεν είμαστε ποτέ τόσο εμείς
όσο μαζί





ΒΥΘΙΖΟΝΤΑΣ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ ΣΤΙΣ ΜΝΗΜΕΣ


Βρεγμένο χώμα
του φθινοπώρου
αίσθηση πρόσφατης στοργής
στην άκρη των δακτύλων

Πριν ένα χρόνο
ακόμη αγαπούσες τα χρυσάνθεμα
μητέρα





ΥΣΤΑΤΟ ΑΣΤΡΟ


Του εφήμερου λευκό πανάκι
θ’ αρμενίζεις στο μελάνι των λυγμών
μέχρι το φέγγος





Ποιήματα από τη συλλογή: «Η Γιασμίν ο Άχμεντ και Ιζάρ ο μικρός τους γιος»,
Εκδόσεις Μικρή Άρκτος, 2022.



Η ποιήτρια Γιολάντα Σακελλαρίου, γεννημένη το 1948 στην Αθήνα, έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της στην πρωτεύουσα εργαζόμενη ως λογοπεδικός (λογοθεραπεύτρια). Είχε σπουδάσει Ελληνική & Γαλλική φιλολογία στην Αθήνα, παθολογία λόγου-φωνής-ομιλίας και επικοινωνίας στο Παρίσι και ήταν διδάκτωρ του Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης. Ποιήματα και διηγήματά της φιλοξενούνται σε ανθολογίες, έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά, και σε μια ισπανική ανθολογία σύγχρονης ελληνικής ποίησης. Είχε δημοσιεύσει τρεις ποιητικές συλλογές: Κάποιες φορές ένας θλιμμένος λύκος (Εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2009), Αόρατο τρωκτικό (Εκδ. Γαβριηλίδης, 2013), Η Γιασμίν ο Άχμεντ και Ιζάρ ο μικρός τους γιος (Εκδόσεις Μικρή Άρκτος). Υπό έκδοση (στις Εκδ. Μικρή Άρκτος) ήταν η τέταρτη ποιητική συλλογή της. Η Γιολάντα Σακελαρίου έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 77 ετών, στις 31 Ιανουαρίου 2025.


~ * ~


Πρόσφατη πεζογραφική δημοσίευση: https://bonsaistoriesflashfiction.wordpress.com.

Ποιήματά της, που πρωτοδημοσιεύτηκαν στο Diastixo.gr, μπορείτε να διαβάσετε εδώ και εδώ.

Η φωνή της: η ποιήτρια διαβάζει ποιήματά της

Άλλες δημοσιεύσεις της 
- https://www.periou.gr/


Για το υλικό της δημοσίευσης, φρόντισε ο ποιητής Αλέξιος Μάινας.

Κυριακή 2 Φεβρουαρίου 2025

Δημήτρης Παπακωνσταντίνου, "Στους φεγγίτες η έξοδος (σπουδή στο φως σου)"




Στους φεγγίτες η έξοδος
(σπουδή στο φως σου)


(Αποσπάσματα από τον πρόλογο του βιβλίου)

Η συλλογή «Στους Φεγγίτες η Έξοδος» κάνει την εμφάνισή της σε μια περίοδο όπου ο σεβασμός προς τις βασικές ηθικές αξίες, όπως και η αξία της ανθρώπινης ζωής βρίσκονται στο ναδίρ, υπό την απειλή των πολεμικών συρράξεων και του θανάτου ως Δαμόκλειο Σπάθη επί των κεφαλών των αθώων.
    Ο ποιητής Δημήτρης Παπακωνσταντίνου ανήκει στη γενιά των λογοτεχνών που αποτυπώνουν με ειλικρίνεια και ψυχραιμία τη δυστοκία της εποχής και γράφουν με ευθύνη και διαύγεια, καθώς διαπιστώνουν ότι η σήψη δεν πρόκειται να διορθωθεί ως δια μαγείας. Και βεβαίως στη γενιά που γνωρίζει πως η ποίηση οφείλει, σε συνέργεια με τις λοιπές μορφές τέχνης, να αποτελεί προπύργιο και αρωγό στη νέα προσπάθεια για δημιουργία δεξαμενής σκέψης, απαραίτητης για τον σύγχρονο άνθρωπο.
[…] Εν τέλει, έστω και ως μεγάλο, εκτενές και πολύπλευρο μονοποίημα, η σύνδεση του κεντρικού νοήματος του «Στους Φεγγίτες η Έξοδος» με την έννοια της στιγμιαίας σύλληψης ενός φύλλου που πέφτει και μαζεύεται με άλλα φύλλα ως την αποσύνθεσή τους, θυμίζει την τεχνική της δημιουργίας ενός συμπυκνωμένου χαϊκού κατά την ιαπωνική τεχνοτροπία, όπου η σύλληψη μιας στιγμής δύναται να συμπυκνώνει συμπαντικής διάστασης νοήματα. Ο αναγνώστης καλείται να αποσυμπιέσει και να ταυτιστεί με τον περιπλανητή σε μια άκρως ενδιαφέρουσα πορεία προς το φως των φεγγιτών.


Χρίστος Λ. Τσιαήλης
Εκπαιδευτικός-Λογοτέχνης-Θεατρολόγος



ΙV


Είμαι νερό, είπε και ξάπλωσε γελώντας:

Θρέφω, ξεπλένω, παρασέρνω, ανταριάζομαι
κύματα-κύματα ξεσπώ, πέτρες κοιλαίνω
μολύνομαι, βαλτώνω, καθαρίζομαι
πέφτω βροχούλα δροσερή κι όλα τ’ αγιάζω.

Μα εσύ,
θέλεις μονάχα να ’σαι δέντρο
για να ψηλώνεις, να λυγιέσαι, να επαίρεσαι.
Νίκες μικρές να καμαρώνεις, τ’ άσπρα ανθάκια σου
μικρούς θανάτους να θρηνείς, φύλλα πεσμένα.

Κι όλο να κάνεις πως δεν είδες, πως δεν ένιωσες
τον ξυλοκόπο που στη ρίζα σου κοιμόταν.





Χ


Αθόρυβα πεθαίνουνε τα φύλλα, δίχως δάκρυα
λύνουν τα χέρια και στον άνεμο ξαπλώνουν.
Πώς λαμπυρίζουνε στο φως, πώς στροβιλίζονται
στον τελευταίο τους χορό πώς γαληνεύουν.

Κι αν τρίζουν κάποτε στον δρόμο που κοκκίνισε
δεν είναι θρήνος που Φθινόπωρο τα βρήκε.
Πουλιών φωνές παραμιλούν, ανέμων τάματα
μέσα στον ύπνο που γλυκά-γλυκά τα παίρνει.





ΧΙΙΙ


Τόσο αλμυρή στα μάτια μου η βροχή
κατάδυση αργή προς τα ναυάγια

− πολύκλωνα κοράλλια τα κυκλώνουνε
κι οι πεταλίδες γλιστερές στις λαμαρίνες −

Κι όλα τα τρώει αδιάκοπα ο καιρός
μάτια ξυπνούν μες στα σκοτάδια μου
                                             και σβήνουν
μέρες παλιές που ξεθωριάσανε και χάθηκαν
ξέφτια, πολύχρωμες κλωστές, φθηνά σαρίδια:

Όπως μαζεύουν τα νερά στοίβες ξερόφυλλα
στο πίσω μέρος της αυλής στα πρωτοβρόχια.





ΧVII


Θ’ αναδυθεί, το ξέρω, κάποτε η αλήθεια
από τον πιο βαθύ βυθό νησί ακέραιο
με τα λιμάνια του ν’ αστράφτουνε στο φως
με τα σοκάκια του στους τέσσερις ανέμους
σαν την πατρίδα που ξεχάσαμε − οι άμυαλοι −
στην εξορία του Θεού, θα το θωρούμε
σαν την Ιθάκη καθενός και θα σκουπίζουμε
με τις παλάμες ανοιχτές τα δυο μας μάτια.

Κι όλα στο φως θα μοιάζουν μάταια κι ασήμαντα
τα βάσανά μας κωμικά και θα γελάμε
γιατί οι θλίψεις της ζωής κι οι χίλιες έγνοιες της
παιχνίδια θα ’ναι παιδικά, χαριτωμένα.

(Θ’ αναδυθεί, το ξέρω, κάποτε η αλήθεια
γνώση κατόπιν εορτής, τόσ’ ανωφέλητη,
κι ούτ’ άλλα βήματα μπροστά ούτ’ άλλα
                                                       θαύματα:
Το τέλος της διαδρομής άκρη του χάρτη).





Από τη συλλογή «Στους φεγγίτες η έξοδος (σπουδή στο φως σου)», εκδ. Κυβέρτι, 2024.
Δίγλωσση έκδοση
Μετάφραση στα αγγλικά: Κασσιανή Μαρτινάκη
Πρόλογος: Χρίστος Λ. Τσιαήλης




Ο Δημήτρης Παπακωνσταντίνου γεννήθηκε στη Λάρισα το 1967. Ζει με την οικογένειά του στην Κοζάνη, όπου εργάζεται ως καθηγητής Μέσης Εκπαίδευσης. Είναι τακτικό μέλος της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης και της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών. Ποιήματα και κριτικά σημειώματά του για έργα άλλων δημιουργών φιλοξενούνται σε συλλογικούς τόμους και σε διάφορα έντυπα και διαδικτυακά περιοδικά. Κάποια από τα έργα του απέσπασαν βραβεία και διακρίσεις σε Πανελλήνιους Διαγωνισμούς. Μερικά έχουν μεταφραστεί στην αγγλική και τη γαλλική γλώσσα. Από τον Νοέμβριο του 2022 συνδιευθύνει το περιοδικό ΝΟΗΜΑ (Τετραμηνιαίος Πυρήνα Νόησης και Λόγου) που εκδίδεται στη Θεσσαλονίκη. Τον Νοέμβριο του 2022, εκδόθηκε στη Σεβίλλη και κυκλοφόρησε στα ισπανικά από τον εκδοτικό οίκο Padilla Libros το βιβλίο του “Εn mi barro los labios” (“Στον πηλό μου τα χείλη”), σε μετάφραση του διακεκριμένου ελληνιστή, Jose Antonio Moreno Jurado.
Εργογραφία:
Πεζογραφία:
Νυχτοπερπατήματα, νουβέλα (24γράμματα, Αθήνα 2017)
Η τροχιά του βέλους (Όστρια, Αθήνα 2018)
Ποίηση:
Μικρή Περιήγηση (Νέα Πορεία, Θεσσαλονίκη 1996/ Εντύποις, Αθήνα 2017)
Ψιθυριστά στο φως, στο έρεβος (Πηγή, Θεσσαλονίκη 2016)
Αχαρτογράφητα (24γράμματα, Αθήνα 2017)
Ο Μέσα Ήλιος (Εντύποις, Αθήνα 2018)
Μνήμες της ρίζας (Κουκκίδα, Αθήνα 2020)
Δρόμοι στη σκόνη (Κουκκίδα, Αθήνα, 2021)
Διαλέγω το λευκό (Ρώμη, Θεσσαλονίκη 2022)
Λιωμένος Χρόνος (Ρώμη, Θεσσαλονίκη 2023)
Στους φεγγίτες η έξοδος (Κυβέρτι, Αθήνα 2024)



Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2025

ΕΜΙΠΗ: «In Memoriam – Δημήτρης Καρασάββας: Προς Βερροιείς»





«In Memoriam – Δημήτρης Καρασάββας: Προς Βερροιείς»: Εκδήλωση της ΕΜΙΠΗ και της Δημόσιας Βιβλιοθήκης Βέροιας στη Μνήμη του Δημήτρη Καρασάββα

(Σάββατο 1 Φεβρουαρίου 2025, ώρα 11.30 – Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Βέροιας)


Η Εταιρεία Μελετών Ιστορίας και Πολιτισμού Ν. Ημαθίας (Ε.Μ.Ι.Π.Η.) και η Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Βέροιας (ΔΚΒΒ), διοργανώνουν το Σάββατο 1 Φεβρουαρίου 2025 και ώρα 11.30, στην αίθουσα εκδηλώσεων της Δ.Κ. Βιβλιοθήκης Βέροιας, εκδήλωση προς τιμήν του Δημήτρη Ιορδ. Καρασάββα, ο οποίος έφυγε από την ζωή την 1η Φεβρουαρίου 2022.

Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης, με τίτλο «Δημήτρης Καρασάββας – In Memoriam: Προς Βερροιείς», θα παρουσιαστεί το 47ο τεύχος του περιοδικού «Χρονικά Ιστορίας και Πολιτισμού Ν. Ημαθίας» της Ε.Μ.Ι.Π.Η., το οποίο είναι αφιερωμένο στη μνήμη του.


Το πρόγραμμα της εκδήλωσης:

11.30 Έναρξη εκδήλωσης – Χαιρετισμοί Προέδρου της Ε.Μ.Ι.Π.Η. Νίκου Βουδούρη και αν.  Διευθυντή της ΔΚΒΒ Αντώνη Γκαλίτσιου

11.40 Χαρούλα Ουσουλτζόγλου, πρ. Δήμαρχος Βέροιας – Δημοσιογράφος: Για τον Δημοσιογράφο και Εκδότη Δημήτρη Καρασάββα

11.50 Δημήτρης Παπαστεργίου, Ποιητής – Μέλος «Ποιητικού Πυρήνα»: Για τον Ποιητή Δημήτρη Καρασάββα

12.00 Γιώργος Γώτης, Συγγραφέας – Ποιητής: «Η ευεργετική σιωπή»

12.10 Δημήτρης Πυρινός, Γραμματέας Δ.Σ. ΕΜΙΠΗ – Διευθυντής 6ου Δ.Σ. Βέροιας: Για τον «Βικελιστή» Δημήτρη Καρασάββα

12.20 Ολυμπία Μπέτσα, μέλος Δ.Σ. ΕΜΙΠΗ – Φιλόλογος στην Μεγάλη του Γένους Σχολή: Παρουσίαση 47ου τόμου «Χρονικών» αφιερωμένου στη μνήμη του.

12.30 In Memoriam – Προς Βερροιείς: Ανοιχτό Βήμα στο κοινό της εκδήλωσης για τον Δημήτρη Καρασάββα.

Την εκδήλωση θα συντονίσει η Σοφία Γκαγκούση, Δημοσιογράφος – υπεύθυνη Δημοσίων Σχέσεων της Ε.Μ.Ι.Π.Η.

(Η εκδήλωση θα μεταδοθεί ζωντανά μέσω του ΔΙΑΥΛΟΣ)



Πηγή: https://faretra.info/

Δευτέρα 27 Ιανουαρίου 2025

Κωνσταντίνα Μπιζέ, "Ντρέτα κάμπο"




Με μιαν ανάσα


ανάσα κοφτή. κάτω από στεγνά χείλη
ρώγα βαλσαμώνεται περήφανα    υγρή
γλώσσα ξεπροβάλλει σκαλίζοντας
νοήματα στο δέρμα     γυμνό χέρι ξένη
ραχοκοκαλιά     να τιθασεύσει αρπάζει
μυστικά στο αυτί ψιθυρίζει περάσματα
για τ’ αηδόνια με τα κόκκινα φτερά
καρτερούν σε σπηλιές να βρεθούν με
χρώματα / ήχους απ’ τα λαγόνια όταν
ενώνονται τις νύχτες με βροχή στάζουν
αργά τ’ αρώματα οι πόροι ξανοίγονται και
σμίγουνε στη θάλασσα     που στον ρυθμό
στενάζει με μίαν ανάσα    ξεψυχάν:


-σκορπίσαν τώρα τα πουλιά.





Ρωγμή μιας γνώσης


Τα πιο μεγάλα ψέματα
καθώς τρωγόμαστε
στον έρωτα
θα πούμε.





Μυστικά του δάσους


          Κάτω από τις ανάσες
          κανείς δεν έμαθε
          τα μυστικά του δάσους
          παρά μόνο τα σώματα.


                    Η αστραπή ούρλιαξε
                    και ο κεραυνός χτύπησε
                    τ’ άμοιρο δέντρο
                    αλλότριων σκέψεων θύμα.





Βέρα


νυμφεύτηκε με μαύρη βέρα
τους φόβους και το αίμα
τα δάκρυα και τους θυμούς
τις θύμησες και τους εχθρούς
τη θεωρία την ανταρσία και τα χαστούκια
τον θάνατο τους εραστές και τους νεκρούς

[έτοιμη πια να ζήσει ήταν
αγαπημένη με τα κοράκια και τους λαγούς]





[νότες]


Στο κάτω χείλος
     παραμονεύουν
κρυμμένα ψέματα

-ωραία λόγια νοτισμένα-

τα χαμένα κορμιά σε οθόνες
εμφανίζονται
σαν υπενθύμιση πως
κάπως ζήσανε
κοιτάζοντας το μέλλον

νότες του χθες καραδοκούν
          να εξευμενίσουν
όλες, τις άτρωτες στιγμές.





57 ποιήματα για τον έρωτα και την απώλεια. Διαδρομή του κύκλου ζωής του από την οπτική της έλλειψης. Η επανάληψη πορείας –σχεδόν μοτίβο– ποτέ ίδια με την προηγούμενη. Εδώ τον λόγο έχει το όνειρο και το σώμα. Το σώμα ως ορατό, οριοθετημένο πεδίο τραυμάτων, φέρει εμπειρίες, αναζητά λύτρωση. Ο δ’ έρωτας ως θεραπεία ενώ μπερδεύεται το όνειρο με την πραγματικότητα, αναδεικνύει τα αρχέτυπα. Αέναη κίνηση: Οι αποστάσεις, οι ενώσεις των σωμάτων χορεύουν κι ανασαίνουν· έλλειψη ολοκλήρωσης λαχταρά, ποιεί τον έρωτα. Σε κάθε στάδιο μια αποκάλυψη / αναγνώριση εαυτού.
Από την έκδοση




Η Κωνσταντίνα Μπιζέ γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου ζει και εργάζεται. Είναι απόφοιτη του τμήματος αρχιτεκτόνων μηχανικών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ενώ συνέχισε μεταπτυχιακές σπουδές στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Το Ντρέτα κάμπο είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή.





Από τη συλλογή «Ντρέτα κάμπο», εκδόσεις Ενύπνιο, 2024.

Έργο εξωφύλλου: Κωνσταντίνα Μπιζέ.

Τετάρτη 22 Ιανουαρίου 2025

Γιώργος Σιώμος, "Δελτίο θυέλλης"




Δελτίο θυέλλης


Ο ήλιος λούζει τα κεραμίδια της εκκλησίας της Αγίας Άννας, πέφτει στα κίτρινα φύλλα των δέντρων, στα πράσινα ακόμα, εισχωρεί στις φυλλωσιές και καταλήγει στις πλάκες, στους κυβόλιθους και στις φαλάκρες των θαμώνων των καφέ.
    Στο τσιρτσιβί της εκκλησίας δυο γριές, με γούνες, κινητά, τσιγάρα και τις μάσκες να κρέμονται από το αυτί, μιλούν, χειρονομούν, αδιαφορούν για τον ήλιο του Οκτώβρη, ακόμα κι όταν λούζει ολόκληρη μια νέα μαμά η οποία στο ένα χέρι κρατάει ένα μπαλόνι, στο άλλο την κούπα του καφέ, το μωρό κλαίει, σκύβει να το αγκαλιάσει κι από το V της άσπρης μπλούζας πετούν δυο ολόλευκα περιστέρια.
    Μεγάθυμος ο ήλιος, ως αυτός ο αληθινός θεός, συνεχίζει Νοέμβρη μήνα, να λούζει με το γλυκό του φως, εμάς, τα σπίτια μας, τους δρόμους, τα λιβάδια, τα λιγοστά κοπάδια με τα γίδια.
    Στο τσιρτσιβί της εκκλησιάς η γριά με τη μάσκα να κρέμεται στο αφτί, ανάμεσα σε άλλες δυο γριές, καπνίζει αρειμανίως, όλες μαζί καπνίζουν και μιλούν, χειρονομούν και λένε. Τσιγάρο, καφές πικρός και μαύρα γυαλιά. Άντρας δεν έχει θέση στο τραπέζι τους.
    Ωστόσο, μια ηλιαχτίδα χτυπάει στο πλατανόφυλλο, εξοστρακίζεται, κυλάει στο κεραμίδι, γλιστράει στον κόσμο της γριάς, κι αυτή γελάει, αστειεύεται, χτυπάει τη διπλανή στην πλάτη.
    Ενώ ο ήλιος κυλάει πάλι στα κεραμίδια αμέριμνος, ζεσταίνει ολοένα και περισσότερο με το ευεργετικό του φως τις συντροφιές των ανθρώπων περασμένης ηλικίας που πίνουν τον καφέ τους, καθώς η κληματαριά και τα τέσσερα δέντρα έχουν αραιώσει αρκετά τα φύλλα τους, η γνωστή κυρία στο τσιρτσιβί με τη μάσκα στο αυτί, ήρθε, παραμέρισαν, της κάναν τόπο οι φίλες της −θα ’ναι κάποια σημαντική− σε θέση μπρος στην πόρτα κι απέναντί της όλοι εμείς εδώ οι χαζολογούντες κι ενώ, λέω, όλα είναι στη θέση τους και τίποτα δεν προμηνά μεταστροφή καμιά, η ΕΜΥ ετοιμάζει δελτίο καιρού.
    Ο ήλιος θα κρυφτεί. Πυκνά σύννεφα θα γεμίσουν τον ουρανό. Νερά θα πέσουν με ορμή. Ξερά ποτάμια θα ξεχυθούν τυφλά. Φρεάτια θα φουσκώσουν και θα πετάξουν τα καπάκια. Θα ξεσπάσουν άνεμοι γυριστοί. Θα γκρεμιστούν καμινάδες, δέντρα με ρίζες αβαθείς και ό,τι δεν είναι καρφωμένο καλά στον τόπο του.
    Ενήλικες και υπερήλικες βιδωθείτε, στερεωθείτε κι εσύ κυρία στο τσιρτσιβί, με το αυτοκρατορικό σου ύφος, άλλαξε στέκι.

Νέο Δελτίο Θυέλλης. Πρώτα θα χλομιάσει ο ήλιος. Ησυχία θα απλωθεί σε όλη την πλάση. Ύστερα ο ήλιος θα κρυφτεί πίσω από σταχτιά και μαύρα σύννεφα. Θα βουβαθεί το στερέωμα. Ο Ουρανός θα κλαίει με αναφιλητά και οι βοριάδες θα σκούζουν σαν λύκοι τα μεσάνυχτα πεινασμένοι. Τα δάκρυα τ’ ουρανού βίαια θα χυθούν σε αυλάκια, σοκάκια, χαράδρες, ακόμα και μέσα στις λεωφόρους των μεγάλων πόλεων που κάποτε ήταν ποτάμια.
    Νέοι και ενήλικες σταματήστε να γυρνάτε σαν σβούρες, καθίστε στα σπίτια σας τις ώρες που θα λείπει ο θεός.
    Θύελλα δεν υπήρξε. Ο ήλιος κρύφτηκε για λίγο πίσω από ένα παντελόνι. Οι αέρηδες μας χάιδεψαν γλυκά τα αυτιά. Τη νύχτα που κοιμόμασταν έπεσαν πέντε έξι στάλες βροχής. Ακόμα πέφτουν μερικές αυτή την ώρα στον Σιδηροδρομικό Σταθμό της Έδεσσας. Ο φίλος ακόμα να φανεί. Στο σταυροδρόμι στέκομαι μήπως τον δω να έρχεται από καμιά μεριά. Κάπου κερνάνε κονιάκ και πικρό καφέ. Αργεί. Μάλλον δεν θα έρθει. Σίγουρα δεν θα έρθει. Το παίρνω απόφαση πως δεν θα τον ξαναδώ. Η μνήμη του ολοζώντανη γυρνάει στον Σταθμό, στην οδό Σαρανταπόρου, στους Καταρράκτες που πωλούσε τα βιβλία του, στο σπίτι του της οδού Γ. Σεφέρη τα τελευταία χρόνια.
    Ο ήλιος που κρύφτηκε και η απαλή βροχή πάνε γάντι με την ετήσια απουσία του.



Γιώργος Σιώμος



_______
Σημείωση
Τσιρτσιβί: η αστρέχα, η άκρη άκρη της κεραμοσκεπής, από όπου πέφτουν τα νερά της βροχής, καθώς και ο από κάτω χώρος.





Ο Γιώργος Ν. Σιώμος γεννήθηκε το 1949 στη Λόχμη Γρεβενών και ζει στη Βέροια. Έχει εκδώσει τις συλλογές διηγημάτων: «Ο κορυδαλλός» (Αλεξάνδρεια 2012), «Το παράπονο του Εμμανουήλ Παππά» (Γαβριηλίδης 2014), «Ο κόκκινος σπάγκος» (Αλεξάνδρεια 2017) και «Μικρά πεζά» (Ενύπνιο 2021). Το τελευταίο του βιβλίο, «Όμορφα χωριά» (Παρέμβαση 2023), απαρτίζεται από διηγήματα και ποιήματα.



Πρώτη δημοσίευση


Στην εικόνα: Βέροια, η εκκλησία της Αγ. Άννης (της Αγοράς), ανάμεσα στις οδούς Πρ. Ηλία και Αντ. Τσούπελη.

Πηγή για την εικόνα: Αρχείο Ποιητικού Πυρήνα.