Κώστας Διαμαντής, "Τρία ποιήματα"

~*~

Σαν τον δερβίση χόρευε

Στροβιλιζόταν

σε χορό που έκλεινε

σε εσώτερους κύκλους

και μετά άπλωνε, ανοιγόταν

Γύρω του η αγκαλιά της θάλασσας

πονετικά τον ανέβαζε στον αφρό

κι ύστερα τον έγδερνε στα βράχια

Στον σκοτεινό βυθό της τον τραβούσε

εκεί που αναπαύονταν

τα αγάλματα με τις αρχαίες πληγές

τα σπασμένα κεραμικά

οι αμφορείς με τους οίνους

και τα ιζήματα απ’ τις στάχτες των νεκρών

Έξω, ο ίδιος,

ξυπόλητος περπατά

πάνω στα πυρωμένα απ’ τον ήλιο χαλίκια

Μες από τα μισόκλειστα βλέφαρά του

βλέπει, ονειρεύεται τη στιγμή

που η θύμηση και τα μελλούμενα

θ’ αναληφθούν με τον χορό

στα μαύρα σύννεφα,

γλυκό νερό για να κυλήσουν

στα χείλη του τα διψασμένα

~*~

Μου αρέσει να μπαίνω κάτω απ’ το δέρμα σου

Ν’ ακούω μέσα από τους πόρους σου

τους ήχους του κόσμου

Την θάλασσα ρυθμική σαν την ανάσα σου

Τον αέρα να περνά μες απ’ τα κλαριά

και να μουρμουρίζει παράξενες ιστορίες

Ψαλμούς και γέλια, φωνές

Την ησυχία.

Μ’ αρέσει να κρύβομαι κάτω απ’ το δέρμα σου

σα παιδί κάτω απ’ το τραπέζι

Να ακούω τις πατημασιές σου

πέρα δώθε σαν γυρίζεις

Με το θηλυκό σου βάδισμα

όταν διασχίζεις την γειτονιά

τους ψιθύρους που σε ακολουθούν

Και σαν χαϊδεύεις τους βασιλικούς

ν’ ακούω τον αναστεναγμό τους

Σαν τυφλό κουτάβι να νιώθω τον κόσμο

Να αφουγκράζομαι και να γρυλίζω παιχνιδιάρικα

σε όλους τους άγνωστους ήχους.

~*~

Με γεμάτο το στόμα γυαλιά μιλώ

Ασκήσεις ορθοπονίας

Κι είν’ τα λόγια μου σπασμένα

Με χνούδι μπουκωμένος,

βρύα και χώμα υγρό.

Ξεφλουδίζει το δέρμα μου σαν της σημύδας

λευκό με μαύρα στίγματα.

Τις μυστικές χορδές σου ξαγρυπνώ να ακούσω

να πάλλονται όπως τρίζει το βόρειο σέλας πάνω από τους πάγους.

Για να φωτίζουν οι σκιές

να λάμπουν τα μάτια των αγριμιών που κρύβονται μέσα τους.

Ατέλειωτη λύπη μου και χαρά ανείπωτη

χόρεψε στην παγωμένη νύχτα

Φτερούγισε πάνω απ’ τους σβησμένους κρατήρες των ματιών της

Και με μαχαίρι χάραξέ με

το φαρμάκι να βγει

το αίμα μου να τρέξει

στ’ αυλάκια της σιωπής.

Σαν ξημερώσει

να δω το πέτρινο πρόσωπο της άγνωστης θεάς

που ψηλαφώ μες στα σκοτάδια

με χέρια χάδια

στα χείλη της σημάδια

γέλιου και προσευχής.

Τα ποιήματα του Κώστα Διαμαντή δημοσιεύονται για πρώτη φορά.

Στην εικόνα: Jennifer Vranes, «Love birds».

Ειρήνη Παραδεισανού, "Η παιδική ανταρσία του ποιητή"

(Φωτογραφία: Κώστας Διαμαντής)

Η παιδική ανταρσία του ποιητή

Ο ποιητής είναι ένα παιδί εγκλωβισμένο στον κόσμο των μεγάλων. Οι περιστάσεις τον στενεύουν, τα λόγια των γύρω του τα νιώθει σκάγια. Το βλέμμα του αμείλικτο καρφώνεται στη γύμνια τους και τους τρομάζει.

Στέκεται μετέωρος ανάμεσα σ’ αυτό που ζει και αυτό που νιώθει. Και το «νιώθει» δεν το λέω τυχαία. Οι αισθήσεις του, οι κεραίες με τις οποίες λαμβάνει τα σήματα γύρω του είναι τόσο οξυμένες, που κάθε μέρα σ’ αυτόν τον αντιφατικό κόσμο είναι ένα μαρτύριο.

Μα το αποζητά αυτό το μαρτύριο. Αυτό θα γεννήσει το ποίημα. Και μέσα σ’ αυτό ο ποιητής θα ζήσει – έστω για λίγο – εκεί όπου νιώθει έστω ασφαλής από τα χνώτα των άλλων.

Απ’ αυτήν την άποψη, όποιος στρέφεται στην ποίηση αναζητά παρηγοριά από όλα αυτά που τον έκαναν από παιδί να αισθάνεται μετέωρος και παρείσακτος. Φτιάχνει ένα δικό του παράλληλο σύμπαν όπου αισθάνεται ότι – επιτέλους – ανήκει.

Και χαίρεται αληθινά όταν τον πλησιάζει ένας αναγνώστης για να του πει πως τον συγκίνησε με ένα ποίημά του.

Χαίρεται με τη χαρά του παιδιού που βρήκε έναν συμπαραστάτη στο παιδικό του παιγνίδι, έναν «συνένοχο» στην πρώτη του παιδική ανταρσία, που μοιραία τον ακολουθεί μέχρι το θάνατο.

Ειρήνη Παραδεισανού