Τρίτη 30 Αυγούστου 2022

Ολυμπία Τσικαρδάνη, "Δύο ποιήματα"




Οδυσσείς


Ερωτευτήκαμε το άγνωστο
που αναζητά ένα φως
μέσα σε νύχτες γυάλινες.
Σαλπάραμε σε θάλασσες γαλάζιες
ψάχνοντας την αχνή στεριά ανέγγιχτων σκιών
και ορκιστήκαμε,
πως δε θα κάψουμε τα κέρινα φτερά μας
με σμίλη αποτυπώνοντας το σχήμα τους
πάνω σε αιώνιες πέτρες.

Με Λόγο, ίχνη αφήσαμε του νου.
Κάποτε δε μας ταίριαζε η υποταγμένη σιωπή.
Στην ενατένιση του έναστρου ουρανού
ξοδέψαμε αιώνες
κι ανθίσαμε σε άνυδρα τοπία
αφήνοντας τον Αίολο αφύλακτο
να μας φυσά σ’ απόκρημνες ακτές.

Στο νόημα του τραγικού υψώσαμε το βλέμμα
σαν το χορό που ζει το δράμα με ρυθμό
και στους καιρούς σκορπίσαμε
τα Ευ, το Γνώθι και το Μέτρο.

Μας καταδίκασε η Οδύσσεια πορεία μας στο χρόνο,
να ψάχνουμε περάσματα μέσα σε Συμπληγάδες
κι έπειτα να μεθάμε με κρασί στα όνειρα του απείρου.

Λέξεις σκορπίσαμε παντού,
να πυρπολούν τα μονοπάτια του μυαλού
στα μήκη και στα πλάτη Νοημάτων.
Κι αν βολευτήκαμε στη λήθη
τρώγοντας τους λωτούς της λησμονιάς
ανοίγουν μες τη μνήμη μας οι λέξεις μονοπάτια
και απαιτούν,
μια νέα εμπιστοσύνη.

Δραπέτης του ελεύθερου
το Φως των Ιδεών
αμάθητο στους αριθμούς
παλεύει με σκοτάδια
και αργοσαλεύει στης απάτης τον καιρό.
Κι αν οι σιωπές
στο κύλισμα του αβέβαιου οδηγούν
ρόζους δεν πρόφτασε να βγάλει η περηφάνια…


                                                   Β’ βραβείο ποίησης
                                                   Πνευματική συντροφιά Λεμεσού 2018





Σαν παραμύθι


Μικρή σαν ήταν,
μάθαινε όλα τα παραμύθια.
Λάτρευε τη βροχή,
τη θάλασσα και τ’ ανθισμένα βλέμματα.
Της άρεσε,
να λύνει αινίγματα,
να ζωγραφίζει χρώματα
και στα παλιά σκοτάδια
να ρίχνει φως και ανεμώνες.
Ήξερε πάντα της,
κλειστά παράθυρα ν’ ανοίγει
σε σπίτια ερημωμένα απ’ την αγάπη.
Με ροζ κλωστές,
έμαθε να κεντά μεταξωτά,
και να στολίζει σπιτικά με καλημέρες.
Στόλισε τα μαλλιά με ρόδα
και ξέπλυνε με δάκρυα και κόπο,
αιώνιες του φύλου διαψεύσεις.
Της είπαν να φοβάται τον καιρό,
τα άγρια δάση και τον έρωτα.
Μα εκείνη,
πεισματάρα και αγέρωχη,
βγήκε για βόλτα σ’ άφεγγες γειτονιές,
λάμπρυνε Κυριακές,
φόρεσε επιθυμίες
και μάζεψε κοχύλια σε ακροθαλασσιές.

Μονάχα αυτά δεν έμαθε...
Πώς να γλυτώνει απ’ τα σημάδια του κραγιόν
σε χείλη λυσσασμένα.
Πώς να διακρίνει πίσω απ’ τα μαύρα τους γυαλιά,
τα μάτια που δεν κλαίνε.
Πώς να αρνείται τα δώρα της καρδιάς,
σε άκαρδες υπάρξεις.
Και πώς,
να μην αφήνει ενοχές να της φορτώνουν…
Γι’ αυτό συχνά τη βλέπεις,
μόνη της να θρηνεί το αεράκι της ζωής.
Άπειρη ερημία,
γεμίζει την ψυχή
των γυναικών που ζουν στο φόβο.



                                                             Ολυμπία Τσικαρδάνη





Στην εικόνα: J. M. W. Turner, «Ulysses deriding Polyphemus» (1829).
Πηγή για την εικόνα: Wikimedia Commons.

Κυριακή 28 Αυγούστου 2022

Τόλης Νικηφόρου, "σαν τον πυράκανθο"

 


σαν τον πυράκανθο


να μη φοβάσαι σκοτεινιά και κρύο
ν’ απλώνεις φωτεινά κλαδιά το καταχείμωνο

σαν τον πυράκανθο ν’ ανθίζεις με το ελάχιστο
λίγα να ζητάς πολλά να δίνεις
και με τα κοφτερά αγκάθια σου να προστατεύεις
τα λευκά άνθη τους φλογισμένους σου καρπούς

δίπλα στο χάδι της ελιάς και της ροδιάς
να είσαι εσύ το πάθος κι η αλήθεια της ζωής





αν μ’ αγαπούσες


θα χάραζε μεσάνυχτα
θα γύριζαν τα χελιδόνια
και θ’ άνθιζαν τα δέντρα
μέσα στον πιο βαρύ χειμώνα
θα ζούσαμε για πάντα
στα εφηβικά μας χρόνια

αν μ’ αγαπούσες
θα πίστευα στα θαύματα
θα σου ’γραφα εκατό ποιήματα
το μαγικό υμνώντας ποίημα
που είσαι εσύ στο κάθε τι

αν μ’ αγαπούσες
θα ’σουν όλα τα φώτα τ’ ουρανού





η αλήθεια της ζωής


ο πυριφλεγής αρνείται
την αόρατη ημερομηνία λήξης

τη φύση του για να αντέξει
ασυναίσθητα την αγάπη υποδύεται
μέχρι την αδυσώπητη αλήθεια
να αποδείξει ο χρόνος

όταν όμως η φλόγα σβήνει
ακέραιο παραμένει το φως
και τα φαρμακωμένα χείλη
δεν αναιρούν τη γλύκα των καρπών

πονάει αφόρητα η αλήθεια
κι ας είναι τελικά η μόνη λύτρωση





ποτέ δεν χάνεται


έκθαμβη χρόνια μετά θα διακρίνεις
στα μάτια σου να φτερουγίζει
αυτή που κάποτε εγκατέλειψες στην ερημιά

όταν εγώ δεν θα υπάρχω πια
θα μένει ένα χάδι στα μαλλιά
σε κάθε απαλή καμπύλη σου
κάτι σαν χάραμα στη σκοτεινιά

θα ’ναι η αγάπη μας γεμάτη τραύματα
που όμως ποτέ δεν χάνεται
και ψιθυρίζει πάντα λέξεις μαγικές
για να γεμίσει φως τη μνήμη
δάκρυα τα μάτια σου





σκιάς όναρ άνθρωπος


τα δάκρυά μου ισχυρίζονται
πως είχα κάποτε γονείς κι αδέρφια
και πως υπήρξε κάποια νιότη
ισχυρίζονται πως κάποτε αγάπησα
φίλους γυναίκες και ταξίδια
πως διάβασα ατέλειωτα βιβλία
κι άλλα βιβλία εγώ έγραψα
ισχυρίζονται πως όλα αυτά
δεν ήτανε καπνός στα μάτια κι αυταπάτη

όνειρο μιας σκιάς όμως εγώ
δεν ξέρω καν αν και τώρα υπάρχω


_________________________________________
Σκιάς όναρ άνθρωπος, Πίνδαρος, Πυθιονίκαις
VIII





Από τη συλλογή «σαν τον πυράκανθο», εκδ. Μανδραγόρας, 2022.
Έργο εξωφύλλου: Απόστολος Γιαγιάννος.

Παρασκευή 26 Αυγούστου 2022

Λεόντιος Πετμεζάς, "Πέντε ποιήματα"




                                Λεξιλόγιο άυλης ευωδίας


        Η ταυτότητα της ζώσας υπόστασης αναστατώνεται συχνά
        από την αρμύρα της θάλασσας, το χρώμα που αφήνει η σελήνη
        και την φωτεινή αντανάκλαση του φεγγαριού στην ακρογιαλιά.
        Ναρκισσεύεται η ψυχική λαχτάρα στην σμαραγδένια αμμουδιά
        από το μεθυσμένο λεξιλόγιο του ασφάλτου φωνητικού στοχασμού.
        Ο υψηλός σκοπός της περιπλέκεται με ηδονική παρόρμηση
        γίνεται πολύτιμο νόμισμα και άλλοτε κόσμημα πολύ ακριβό.
        Απαραίτητη αφορμή για κάθε διαχωρισμό που καρτερικά
        απελευθερώνει με την μουσική την χρησιμότητα των ρόλων.
        Μέσα από τις αυτοτελείς ωδές το κύμα της μοναχικότητας,
        της υπέρβασης και της παρέμβασης επιστρέφει απεγνωσμένα
        το πέπλο της αγάπης στην πρωταρχική αφετηρία της σιγής.





                     Επαρκής ασυγκράτητη προσήμανση


           Στα αναπόδραστα μέρη του ερωτικού ολοκαυτώματος
           της μνημειακής περίπτυξης των θερμών επιθυμιών
           με αγωγιμότητα και επαρκή προσήμανση αγγιγμάτων
           οι συρφετοί των νόθων στεναγμών της λαβωμένης καρδιάς
           εξαργυρώνουν με την λήθη και την λυτρωτική προσευχή
           την αμφισημία των εγγενών αξιών που αντιφεγγίζουν.
           Παγιδεύουν εκθαμβωτικά και ασίγαστα πτυχές θλίψης
           από το βιωματικό διατοπικό μωσαϊκό που εξοστρακίζει
           ενδοιασμούς αναρρίχησης από την αθέατη πλευρά
           στους μονόδρομους της ατέρμονης οδυνηρής οδύσσειας.





                        Αρχετυπικό παρόν απεραντοσύνης


                    Του όλβου η λήκυθος με μύριες διαρρυθμίσεις
                    αναζητά ανυπότακτα το αρχετυπικό παρόν
                    στο σκιερό σταυροδρόμι της διακλάδωσης
                    των ανεξερεύνητων πόλων του εγερτηρίου.
                    Η στεγανή δυσανάλογη παράξενη επώαση
                    δεν ναυαγεί ποτέ κοντά στο σιωπηλό ακρωτήρι.
                    Κυριαρχεί με αφαιρετική φειδωλή λακωνικότητα.
                    Με λεκτική παθιασμένη δεξιοτεχνία κρυπτογραφεί
                    απεγνωσμένα αμφίδρομες και ωκεάνιες διαδρομές.
                    Οι ψευδαισθήσεις που νικήθηκαν πρώτιστα
                    δεν άφησαν αναπάντητα, ούτε αδιερεύνητα
                    τα κυνικά ερωτηματικά της νωχελικής ομίχλης.
                    Η απάτη της ασύστολης φλογισμένης πλάνης
                    χαραγμένη αλλά δυσανάγνωστη ερμηνευτικά
                    έλκει την ιταμή άβυσσο της λιπόψυχης ελπίδας.
                    Επιτρέπει στην σκουριά των ποικίλων αρμόσεων
                    να αποχρωματίσει την οξείδωση της ανεπάρκειας.





                          Φθαρμένη θρυμματισμένη βιτρίνα


            Στο απύθμενο βάθος των αλγεινών αποκωδικοποιήσεων
            τα ανυπότακτα ψήγματα των αφώτιστων μαιάνδρων
            κλέβουν κάτι από τα απωθημένα θρυμματισμένα μύχια
            της άγονης εκποίησης των ανισότιμων εκσφενδονίσεων.
            Το μετέωρο μετείκασμα του καθολικού περιθωρίου
            μέσα από το τζάμι της φθαρμένης γυάλινης κορνίζας,
            εκθέτει αναπόφευκτα τις κεντημένες γλαφυρές εικόνες.
            Το βιαστικό εκλεπτυσμένο ένδυμα των άνισων ελιγμών
            του ανθεκτικού χρόνου που καθυποτάσει τα πάντα
            προσπαθεί να φυλακίσει με ανέλπιδες ιχνηλασίες
            την ενάργεια της εισπρακτικής υποταγής στην ρηχότητα.
            Το βλέμμα και η προσοχή των περιστασιακών φίλων
            στο σκηνικό της αρρυθμίας, προδίδεται και απαλλοτριώνεται.





                              Ομοιόθερμη άλικη διέγερση


                 Οι γνώριμοι κώδικες στους δαιδαλώδεις δρόμους
                 της κυτταρικής ομοιόθερμης διέγερσης της μέθης
                 αρτιώνουν με αλληγορική αργόσυρτη νηνεμία
                 τον λαβύρινθο των συστάσεων του ναρκισσισμού.
                 Βυθίζουν τις ισοδύναμες ροές των ανταλλαγμάτων
                 στη διένεξη του ωκεάνιου αδιάβροχου τόξου.
                 Σε αλίμενα απάνεμα και ανενδοίαστα πελάγη
                 επαρμένης συμβατικά ονειροπόλας αναδίπλωσης.
                 Διεκδικώντας τη κρύπτη των γυμνών παροχών
                 στα άδυτα σύνορα του ασίγητου μυστηρίου
                 υπερφαλαγγίζουν το επίγειο ζωδιακό άπαν
                 από τις άγραφες συνταγές της ψευδαίσθησης.



                                                                                    Λεόντιος Πετμεζάς



Πρώτη δημοσίευση.

Από την υπό έκδοση ποιητική συλλογή «Συστοιχίες της αυριανής εξορίας», που αναμένεται να κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Όστρια.

Στην εικόνα: Evelyn de Morgan, «Earthbound» (1897).
Πηγή για την εικόνα: Wikimedia Commons.

Τετάρτη 24 Αυγούστου 2022

Θεοδώρα Βαγιώτη, "Ολιγόλεκτα ΙΙΙ"




Ολιγόλεκτα ΙΙΙ


*

Αληθής λήθη
ιερότητα του λήθαργου
κάτω από το δέντρο με τον βαρύ ίσκιο·
μόνο η ευχή δεν κοιμάται,
να πέθαινε τώρα ο νους
που είναι ακαμάτης



*

Το νόημα
κι ο αντίλαλος των λέξεων
δέκα φορές πιο ποίημα
στο τελευταίο δευτερόλεπτο
της ζωής μου



*

Εσύ οδηγέτης κι αρωγός
μέντωρ άκτωρ
οιακοστρόφος στο ταξίδι μου
άλαστος άληκτος
αμάραντος στον κήπο της Εδέμ
κι εγώ η άμπελος
ο αμνός
θυσιασμένο ζώο·
ο σταυρός στον λαιμό μου
προοικονομία



*

Διαβάζω, οίστρε μου Οδυσσεύ,
μέσα στα μάτια σου
όλα τα ποιήματα·
ανάπαιστη σκέψη ριγεί
τα στήθη μου
όταν γελάς



                                                 Θεοδώρα Βαγιώτη



Πρώτη δημοσίευση

Στην εικόνα: John William Waterhouse, «Naiad» or «Hylas with a Nymph» (1893).
Πηγή για την εικόνα Wikimedia Commons.

Δευτέρα 22 Αυγούστου 2022

Χρήστος Τουμανίδης, "Κουβέντα δίχως όρια"





               ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΔΙΧΩΣ ΟΡΙΑ
                              [αποσπάσματα]

                                                  στο Γιώργο Μαρκόπουλο


Σ’ έναν παλιό, μακρόσυρτο ρυθμό όλο φαράγγια
ακουμπισμένοι απόψε.
Ποιος να το έλεγε - νεκροί σχεδόν -
την ώρα ετούτη που οι φλέβες αδειάζουν στην Ασία
κι ένα ποτάμι από φωνές γονατισμένες,
διασχίζοντας τη γήινη σιωπή, φτάνει ως εδώ.
Ακούς;
[…]

-Η Ποίηση, ξέρεις, είναι ένας τρόπος
να αρνιέσαι την Άρνηση,
τις επιβεβλημένες λέξεις.
Τη νύχτα αυτή που ανοίγει τα πηγάδια της.
Το βλέπεις δα.
Μόνη βεβαιότητα τα τραπέζια,
η γρατζουνιά της βελόνας.
Η διαφάνεια του γυαλιού.
Ίσως πονέσουμε απόψε, Γιώργο.

(Δε θα ξεχάσω πλάι στην ωραία στάχτη,
το χαμόγελό του.)

[…]

Σ’ έναν παλιό μακρόσυρτο ρυθμό όλο φαράγγια-
Που κοιτάς; Δεν έχει δέντρα εδώ.
-Όχι η μνήμη, αυτό το κτίσμα
με τα εφιαλτικά πατώματα, λέω,
θα πέσει;
Το ασανσέρ αδειάζει αδιάκοπα, σε άλλους ουρανούς,
-στα έγκατα της γης-
αδειάζει ονόματα, χρονολογίες, γεγονότα.
[…]
Τι να σου πω.
Τα βράδια εκείνα πάντα παραμονεύουν.
Όταν, χωρίς σήμανση, εμβαθύνεις τη μοναξιά σου.

[…]

-Μεσάνυχτα, και κείνο το άστρο εκεί, στο χειρουργείο,
είναι ένα μάτι που επίμονα γυρεύει.
Όχι όπως ο καπνός και το κονιάκ. Ψάχνει…
Θα το αντέξουμε;
Γιατί σωπαίνεις; «Καληνύχτα».
-Πάντως, εγώ πιστεύω στη σοφία των άστρων,
όπως και στων παιδιών.
-Κι εγώ λέω: «Θα προχωρήσω».
Κάτω απ’ τα νυσταγμένα φώτα.
Σ’ αυτό το ρυθμό που συνεχίζεται παλιός
και επικίνδυνος.
-Δεν είναι τα ρεμπέτικα που αγαπήσαμε.
Δεν είναι ο Σκαλκώτας.
-Ξέρω. Είναι η μεγάλη πολιτεία.
Αυτή που έρχεται πάλι, από το παρελθόν.
Έρχεται ν’ ανάψει τα ψεύτικα φώτα της.
-Είναι ο ανάπηρος Λυκαβηττός,
ο Υμηττός στο βάθος, και πιο πέρα,
η Δευτέρα.
Μόλις που προφταίνουμε Γιώργο, «καληνύχτα».

Κι ήτανε τότε ακριβώς που φώναξαν άγρια οι ώρες.


-------------------------------------------
Από την συλλογή, «Απόπειρες» (1981)





Αποσπάσματα από το Οκτασέλιδο του Χρήστου Τουμανίδη, «Κουβέντα δίχως όρια» με τον Γιώργο Μαρκόπουλο, που τυπώθηκε στην Αθήνα με την επιμέλεια του συγγραφέα το καλοκαίρι του 2022.
Ναρκοπέδιο - Οκτασέλιδο, Αριθμός έκδοσης xii.
Έργο εξωφύλλου: Πάνος Βαλσαμάκης, «Σύνθεση
1».


Ολόκληρο το βιβλίο στον ακόλουθο σύνδεσμο:

Παρασκευή 19 Αυγούστου 2022

Δημήτρης Παπακωνσταντίνου, "Εσπερινοί"





ΕΣΠΕΡΙΝΟΙ


Κι έβλεπα τότε μ’ απορία δίχως λέξη
μες στους αργόσυρτους ψαλμούς στα θυμιάματα
την αγωνία στη ματιά το σιγομούρμουρο
όπως προσπέφταν στα εικονίσματα οι γριούλες.
Κι έλεγα μέσα μου αλήθεια, ποιος θα πει
η τόση θέρμη αληθινή αν είν’ αγάπη
ή μήπως τρόμος στο σκοτάδι τ’ αξημέρωτο
να ξορκιστεί το Αιώνιο Τίποτα να φύγει.

Και σαν να μάντεψε τη σκέψη ο διπλανός
−ίσως γιατί κοιτούσα ώρα θαμπωμένος−
είπε ακριβό, πολύ ακριβό ζητούν αντάλλαγμα
της θλιβερής ανημποριάς, Ζωή Αιώνια.

Κοίτα πώς ψάχνουν το κλειδί σκυφτές στα γόνατα
χίλιες φορές, μα κάπου κύλησε κι εχάθη.



                                                Δημήτρης Παπακωνσταντίνου





Πηγή: Περιοδικό Νόημα, τόμος 15, Ιούνιος 2022.

Στην εικόνα:
Θεόδωρος Ράλλης, «Προσευχή σε ελληνική εκκλησία, Μονπαρνάς» (1876).
Πηγή για την εικόνα: Wikimedia Commons.

Παρασκευή 12 Αυγούστου 2022

Περιοδικό Δίοδος 66100, τεύχος 22, Ιούλιος 2022




Δίοδος 66100
Εξάμηνη περιοδική έκδοση Λόγου και Τέχνης
Περίοδος Β΄, τεύχος 22, Ιούλιος 2022


ΠEPIEXOMENA

    3   EDITORIAL

    4   ΚΟΡΝΗΛΙΑ ΤΡΑΚΟΣΟΠΟΥΛΟΥ-ΤΖΙΜΟΥ:
         Τα προσφυγικά σχολεία του Μεσοπολέμου:
         Το 10ο δημοτικό σχολείο Σιδηροδρομικού Σταθμού Δράμας (1928-1936)

  22   ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΛΑΧΟΣ: Μουσκεύοντας φασόλια.
         Ένα απλό μάθημα πρακτικής φιλοσοφίας.

  28   ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΓΚΑΤΖΟΥΛΗΣ: Συνέντευξη στον ΒΑΣΙΛΗ ΤΣΙΑΜΠΟΥΣΗ

  37   ΓΕΩΡΓΙΑ ΜΠΑΚΑΛΗ: Μαρτυρίες του ’22. Πρόσφυγες στη Δράμα αφηγούνται
 
  44   ΣΤΑΥΡΟΣ ΓΙΑΓΚΑΖΟΓΛΟΥ: Θεολογία και επιστήμη στη σκιά της πανδημίας
  54   ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΣΙΝΙΚΟΠΟΥΛΟΣ: Το πρόβλημα της θεοδικίας στον Καζαντζάκη
  59   ΙΩΑΝΝΑ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ-ΑΓΟΡΑΣΤΟΥ:
         Η φιλοσοφία των Χαρίτων στην κλασσική Βαϊμάρη

  65   ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΜΑΡΤΙΝΗΣ: Ιστορία των Ηπειρωτών του Νομού Δράμας.
         Ενότητα Δ΄: Κωνσταντίνος Στολίγκας (1917-1984)

  53   ΜΟΥΡΑΤΗΣ ΚΟΡΟΣΙΑΔΗΣ: Πολύτιμη λήθη

  76   ΣΟΦΙΑ ΜΠΟΝΤΡΟΥΑ-ΜΑΥΡΙΔΟΥ: Το ταξίδι κι η εξομολόγηση.
         Συνέντευξη στους ΚΩΣΤΑ ΒΙΔΑΚΗ και ΣΑΚΗ ΓΑΛΟΠΟΥΛΟ

  98   ΧΑΡΑ ΓΚΛΑΒΟΠΟΥΛΟΥ:
         Τέσσερις νέοι λυρικοί τραγουδιστές που αξίζει να γνωρίσουμε

      ποίηση

108   ΑΝΤΩΝΗΣ Δ. ΣΚΙΑΘΑΣ
110   ΑΛΕΞΙΟΣ ΜΑΙΝΑΣ
112   ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΣΑΠΙΔΗΣ
113   ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΪΤΑΤΖΗ ΧΟΥΛΙΟΥΜΗ
114   ΕΥΤΥΧΙΑ ΖΑΦΕΙΡΗ
116   ΠΟΛΥΝΑ Γ. ΜΠΑΝΑ
118   ΣΤΕΛΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ
119   ΔΗΜΗΤΡΗΣ Γ. ΠΑΠΑΣΤΕΡΓΙΟΥ
120   ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΒΟΥΖΗΣ
121   ΝΟΠΗ ΧΑΤΖΗΙΓΝΑΤΙΑΔΟΥ
122   ΜΑΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑΡΗ
124   ΔΗΜΗΤΡΗΣ Ι. ΜΠΡΟΥΧΟΣ
126   ΧΡΗΣΤΟΣ ΝΤΙΚΜΠΑΣΑΝΗΣ
128   ΕΛΣΗ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΔΟΥ

130   ΕΦΗ ΦΡΥΔΑ: ΙΩΑΝΝΑ ΤΕΡΛΙΔΟΥ, Η παράδοση στο υφάδι της τέχνης

137   ΝΤΙΝΟΣ ΜΕΛΑΧΡΙΣ: Ακατανόητον
140   ΝΙΚΟΛΑΟΣ Θ. ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ: Τα σμαραγδένια gioielli της Δράμας
150   ΓΙΑΝΝΗΣ ΝΤΑΟΥΛΤΖΗΣ: Στη Μασσαλία ήμουν τότε…
154   ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΑΧΑΝΙΩΤΗΣ: Το αμπάρι
158   ΒΑΣΙΛΗΣ ΧΑΤΖΗΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ: Ο Αβράμοφ

162   ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΕΝΕΣΙΔΗΣ: Έργα
 
173   ΚΩΣΤΑΣ ΒΙΔΑΚΗΣ: Το φεγγάρι, τα άστρα και η συγκομιδή φαρμακευτικών φυτών

177   ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΒΛΑΧΟΣ: Χορεύοντας τη Σέρρα.
         Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης, Το χιόνι των Αγράφων
182   ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΟΥΡΝΑΡΑΣ: Αθηνά Πριμικίρη, Εκπαίδευση 4.0*. Μάθηση και
         δεξιότητες του 21ου αιώνα. Επιχειρηματικές Δεξιότητες στην Εκπαίδευση
184   ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ: Για μια άγνωστη χώρα.
         Κώστας Γ. Βιδάκης, ΔΡΑΜΑ Terra incognita
186   ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ: Με την ευαισθησία του παιδιού.
         Βάλια Γκέντσου, Παραμύθια ανάποδα

189   λιχνεύματα
         Επιλογή ποιημάτων από πρόσφατες εκδόσεις

192   αρχείο
         Αιτησιογράφοι


Εξώφυλλο:
Ιωάννα Τερλίδου, Η κάπα του παππού (υφαντό σε όρθιο αργαλειό με μοχέρ, 130x30 εκ.)




Πώς μπορείτε να προμηθευτείτε τη Δίοδο:
Τηλεφωνώντας στο 25210-55700 (κυρία Μαρία Λιθοξοπούλου) ή στέλνοντας e-mail στο diodos66100@gmail.com, το περιοδικό θα σας αποσταλεί με αντικαταβολή στη διεύθυνσή σας, στην τιμή των 6e, με δώρο τα ταχυδρομικά έξοδα.
Κάθε νέο τεύχος του περιοδικού, εκτός από τα βιβλιοπωλεία της Δράμας, θα διατίθεται και στα βιβλιοπωλεία: Πλειάδες, Παγκράτι, Αθήνα 210-7249604 / Βιβλιοπωλείο Βαταμίδη, Αλεξανδρούπολη, 25510-25446 / Ηλιοτρόπιο, Βέροια, 23310-24672 / Πλαστελίνη, Βόλος, 24210-51200 / Σαιξπηρικόν, Θεσσαλονίκη, 2310-220545 / Εκλογή, Καβάλα, 2510-837082 / Δημοκρίτειο, Κομοτηνή, 25310-84041 / Γραμμή, Λάρισα, 2410-531686 / Βιβλιοπωλείο Πυργελή, Ξάνθη, 25410-72363 / Πολύεδρο, Πάτρα, 2610-277342 / Πλαίσιο, Ρέθυμνο, 28310-26183.

Κυριακή 7 Αυγούστου 2022

Μαρία Ζαγκλαρά, "Τοπογραφία της νοσταλγίας"

 


ΠΕΙΡΑΙΑΣ


Υπάρχει ένα λιμάνι στα στενά του Πειραιά
Στον ντόκο δένουν κυρίως πουλιά
Λένε ιστορίες απ’ τα ταξίδια τους
καπνίζουν πίπες με άρωμα μπέρμπον
μα σταματούν σαν κάποιος κοιτάξει ψηλά
καταπίνοντας καπνούς γέλια και κλάματα
Μόνο όταν περνώ εγώ δε σιωπούν
Κοίτα την! λένε (μόνο αυτό)
Μια θλίψη κορίτσι δείχνουν, μπαλκόνι μικρό
Εκείνη γνέφει στα καράβια
Μα δεν υπάρχουν καράβια − μονάχα πουλιά

Γιατί μόνο εγώ σας ακούω,
                 ρωτώ κάποια μέρα
Α, μόνο για σένα ήμασταν εδώ,
                 λένε όλα μαζί

Πάμε τώρα στο επόμενο κορίτσι; κοιτάζονται

Και φεύγουν





ΜΕΔΟΥΣΑ


Σαν την μέδουσα φτύνω φίδια
Όποιον αγάπησα, έγινε πέτρα
Θεέ μου, ένας σωρός πέτρες όλη μου η ζωή
Κι έπεφτα πάνω τους με τόση φόρα!
Λες κι ήταν η αγάπη βαμβάκι

Ανόητη

Τώρα γεμάτη πληγές· βλέπεις;

Τώρα όπου και να μ’ αγαπήσεις − πονάω





ΣΤΟΝ ΑΓΝΩΣΤΟ ΠΟΙΗΤΗ


Όταν χτυπάει ο ήλιος τούς τοίχους
οι δρόμοι αποκτούν τη μορφή σου
Εισπνέεις με δυσκολία
Εκπνέεις λέξεις
Μια ριπή απ’ την ανάσα σου η ποίηση
Κρεμασμένη πασχαλιά να περιμένει ανάσταση
Μυρίζει απρίλη ο μάρτης
Μα εσύ στον λαιμό κουβαλάς καλοκαίρι
               – το ξέρω, το ένοιωσα
(πώς μπερδεύουν οι μυρωδιές τις αγάπες)
Όταν χτυπάει ο ήλιος τούς τοίχους
οι προδομένοι ανοίγουνε κουρτίνες και παράθυρα
Μια ευκαιρία να μπει μέσα το φως, η ποίηση
               – μια ακόμη είναι ευκαιρία

Ό,τι δικό σου αγγίζω πονάει
Μ’ έναν πόνο αμετάβατο κι οριστικό
Μ’ αυτό που μοιράζεσαι δίνει νόημα στα αύριο

Να τις γιορτάζεις τις αρνήσεις σου, ναι
Σημαίνουν μέσα ζωή
Μα μη μ’ αρνηθείς

(Μη με φοβηθείς)





ΣΤΟ ΧΑΝΤΑΚΙ


Η νιότη ραγίζει κάτω απ’ τις σόλες των παπουτσιών μου
Σκάμματα γύρω απ’ τα χείλη, χώματα στα μάτια
Χρόνια τώρα κλαίω λασπόνερα κι υποσχέσεις
Όχι, δε φοβάμαι − Φοβάσαι όταν ελπίζεις

Χρόνια παλεύω να αλλάξω τον κόσμο
Μάταιο
Το μόνο που κατάφερα, δε μ’ άλλαξε αυτός

(χάρισμά σας)





*  *  *

γράφουμε, μα κάποιοι δεν είμαστε φτιαγμένοι απ’ το υλικό
που γίνονται οι ποιητές·
κάποιοι είμαστε φτιαγμένοι απ’ το υλικό που γίνονται τα
ποιήματα − κατάλαβες;





Από τη συλλογή «Τοπογραφία της νοσταλγίας», ΑΩ Εκδόσεις, 2022.

Φωτογραφία εξωφύλλου: Ειρήνη Ζαγκλαρά