Αντώνης Μπουντούρης, "Απύρετοι πολιορκημένοι"

ΑΠΥΡΕΤΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ

Πράγματι

το πένθος αν τραβήξει ως το τέλος

υπάρχει ελπίδα να μας εξαγνίσει.

Για να φανεί στο βάθος η πολιορκία.

Του παράφορου κύματος η σπρωξιά

που τσάκισε ανέμελους γλάρους

και βεβαιότητες.

Η θερμοκρασία των πολλών παραμένει σταθερή.

Η ανταλλαγή σιωπής το νέο νόμισμα.

Η βασιλεία του Ιδιωτικού το πολίτευμά μας.

Το Τέρας της Αδηφαγίας λένε πως θα μείνει

Απύρετο ακόμη για καιρό.

Ο εφιάλτης της Ανάπτυξης διασωληνωμένος.

Ο ασεβής Ερυσίχθονας αποκρουστικός

θα τρώει τις σάρκες του.

Όσο πλαταίνει η εξορία μέσα μας

η Φύση βρυχάται.

Το αλώνι στενεύει.

Ο χορός αργεί.

Μα θάρθει.

Κι όταν έρθει

γοργά θ’ αγκαλιαστούμε και θα

σμίξουμε στον κύκλο.

Ασφαλείς.

Αντώνης Μπουντούρης

Στην εικόνα: Jean-François Millet, «Spring Landscape with Rainbow» (1868-1873).

Πηγή για την εικόνα: Wikimedia Commons.

Αντώνης Μπουντούρης, "Εκμαγεία ανέμων"

ΕΚΜΑΓΕΙΑ ΑΝΕΜΩΝ

1

Αφού καψαλίσω τις άκρες τους

Ανάβω τους ανέμους

Τρελός χορός.

2

Φυσάει δεν αστειεύεται

για να σπρωχτεί το πέλαγο

σ’ ανήκουστη σφαγή.

Πάνω απ’ τις Μυκήνες τα Ψαρά

το Μοναστήρι τη Σμύρνη

και το Δίστομο.

Θα κομπιάζει η φωνή μας μια ζωή.

3

Αχτένιστη περνά από πάνω μας η Ιστορία

και φυσά.

Τεντώνω την ηχώ

Συνάζω σιωπές.

Κι όλο φυσά.

4

Τρεκλίζει απόψε ο βοριάς

Σκορπά το ξεραμένο αίμα

από τότε.

Ατλάζι που λερώθηκε

και δε θυμάμαι πότε.

5

Ψιχαλίζει στα γυμνά μας πόδια

κι ακούω πως

ο καιρός θα χαλάσει κι άλλο.

ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ

Ι

Καλύτερα θύματα της φαντασίας μας

Παρά χαφιέδες που συνάζουν βιός.

ΙΙ

Κρίνα χωρίς άμμο

Μαρμαρόπλακες ανωνύμων

Παρ’ όλα αυτά

ενωμένοι κατάστηθα

σε ένα χρέος.

Όλοι δεσμοφύλακες ανέμων.

ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ

Έβαλε σ’ ένα καυκί τα ψέματα που του ’παν

και τρώει μικρές κουταλιές την κόλαση του.

Κι αυτό το ποδοβολητό του φόβου

μέχρι να ξημερώσει το ’χε εξημερώσει.

ΤΩΝ ΑΝΕΜΩΝ

Όπου κι αν κατοίκησε

διαρκώς χειμώνιασε ο τόπος

κι έφευγε με την πεποίθηση

πως πάντα φταίχτης είν’ ο καιρός

*

Άνεμοι σαλιώνουν την ψυχή του

για να κολλήσει πάνω της

έρωτας λεπτός σε χρώμα ανεμώνης

Από τη συλλογή «Εκμαγεία ανέμων», εκδ. Κουκκίδα, 2019.

Αντώνης Μπουντούρης, "Δύο ποιήματα"

ΑΓΑΠΗ

Ο έρωτας γεννιέται μες στο φως και θέλει σιωπή.

Είναι το λίπασμά του.

Να σημαδεύεις μέσα σου βαθιά.

Να σιωπάς.

Η παχύσαρκη αγάπη είναι πόνος.

Έχεις πια μάθει τόσα χρόνια από υπερβολές.

Του παρελθόντος τα καρτέρια είναι γεμάτα

νεκρές χαρές-χτυπημένες στην καρωτίδα.

Μη μιλάς.

Κι αν νιώσεις αφρούρητες τις νύχτες σου

χωρίς διαβήματα και προσωπεία

έχεις μάθει ν’ αγαπάς.

ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΕΡΩΤΙΔΕΙΣ

Στριφογυρίζει η σχέση ανάστατη

                              Τόσα μουγγά φιλιά...

Μες στη παλάμη σκάει ένα δάκρυ.

Επόμενο ήταν αφού

πολλές φορές μ’ αγκάλιασες

ποτέ όμως δε μ’ είδες

στο πέταγμά μου επάνω.

Πάντα αλλού κοιτούσες.

Αντώνης Μπουντούρης

Στην εικόνα: Francesco del Cossa, «Allegory of April: Triumph of Venus».

Πηγή: Wikimedia Commons.

Αντώνης Μπουντούρης, "Δύο ποιήματα"

ΚΕΡΑΜΕΙΚΗ

Τα χέρια της σπιθίζουν

σα τροχός.

Μου πρόσφερε ξανά το λαιμό της

για πηλό.

Να μαθητεύσω στη γλυπτική.

Κι αυτή

Ωραία αφυπνισμένη

να παραμείνει πάντα.

ΜΟΙΡΑΣΙΑ

Ένα στέρνο που ομολογεί μη το φοβάσαι.

Τη ματιά που σημαδεύει τον ώμο από ντροπή

να την εμπιστεύεσαι.

Το λέγαμε από παλιά.

Οι αυθεντικοί άνθρωποι είναι βαθιά σκαμμένοι.

Εύκολα γίνονται παιδιά.

Βρίσκουν με άνεση ένα λιακωτό

και κάθονται.

Να μοιράσουν και να μοιραστούν.

Αντώνης Μπουντούρης

Στην εικόνα: «Γαλάζια κόρη» (με βεντάλια και μαντήλι στα μαλλιά). Μουσείο του Λούβρου, Παρίσι, περ. 330-300 π.Χ. (Πηγή: https://el.wikipedia.org/)

Αντώνης Μπουντούρης, "Τρία ποιήματα"

ΔΕ ΘΕΛΕΙ ΠΟΛΥ

                                τούτο το μέλλον μας πηγαίνει πίσω....

Μετά τη νάρκωση

(πολλών ετών)

η ψυχή

τι νομίζεις ότι θέλει...

Ένα ελαφρύ σπρώξιμο

                         θέλει

για να πέσει.

Οκνηροί, κατατονικοί και νάρκισσοι

δεν αξίζουμε μήτε τη λύπηση των εχθρών μας.

ΣΑΝ ΗΣΥΧΙΑ

Κωφός

Ενίοτε διαβάζω χείλη

Δεν ακούω

Τους ασήμαντους ήχους σας

που με στροβιλίζουν

στο κενό.

Της φλυαρίας σας

                     τις σχισμές

                      δρασκελίζω και ξεφεύγω

Είναι κι η θωριά σας

ξέπνοη.

Καλύτερα κωφός.

ΑΦΑΝΕΙΑ

Μ’ ενδιαφέρει πολύ η

                        εγκατάσταση σε τούτο το μέρος.

Αρκεί να καλονυχτώνει.

Αντώνης Μπουντούρης

Τα ποιήματα του Αντώνη Μπουντούρη δημοσιεύονται για πρώτη φορά.

Στην εικόνα: Giorgio de Chirico, «The predictor», 1916.

Αντώνης Μπουντούρης, "Η αλλαξιά της θάλασσας"

ΤΡΟΠΟΣ

Μίλα μου αργά.

Τύλιγε απαλά τα λόγια

γύρω απ’ τους καρπούς μου.

Για μένα

Ο τρόπος

Υπήρξε πάντοτε ο Τόπος.

ΑΝΤΙΛΑΛΟΣ

μας ξέκαναν τα όνειρα, διάτρητα ρυτά αγγεία…

Γελαστήκαμε.

Δεν ήταν αστέρι αυτό

                           που αγναντεύαμε

                                          αγκαλιασμένοι.

Προβολέας ανάκρισης

Ήταν.

ΠΑΡΑΚΜΗ

Πάνω στον τρούλο

Το ένα μάτι του Χριστού

Λείπει.

ΑΛΑΔΟ ΚΑΝΤΗΛΙ

Ασθενική φλόγα παίρνει

σχήμα λιγνό

φυσογέρνει, ξεψυχά.

Κρίνο που αργά πλαγιάζει.

Το μνήμα αδάκρυτο

                    αφρόντιστο

                    στεγνό.

Τα κυπαρίσσια αναμάρτητα

Εκτελούν αποστολή Υψίστου.

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ

η ματιά σου - σβησμένος κεραυνός μες στη κακοκαιρία

ΧΕΙΜΩΝΑΣ

Φυσάει μίσος η ματιά σου

Θα ντυθώ χοντρά

και θα ξανάρθω.

ΑΝΟΙΞΗ

Μάτια βαθιά

Σαν τάφος

Θείος όνειρος

Το πρόσωπό της

Σαν Ανάσταση.

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

Αν στην ίριδα κατοικείς εσύ

(κόρη των εκατόμορφων εντυπώσεων)

Τότε

Πού κατοικεί ο παράδεισος;

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

Κι όλες οι σχισμές ν’ ανοίξουν

Πάλι δεν θά ’μαι σίγουρος

Για την ορμή των ποταμών

Που θα ξεπλύνουν τη ματιά μας.

Από τη συλλογή «Η αλλαξιά της θάλασσας», εκδ. Πανοπτικόν, 2017.

Αντώνης Μπουντούρης, "Τέσσερα ποιήματα"

ΕΓΚΟΣΜΙΑ

Μια σιωπή εσωτερική, βαρύτερη από χώμα.

Θαυμαστικό περίλαμπρο που

στολίζει τα εγκόσμια.

Μια σιωπή σα στόματα

που μοιάζουνε με βλέμμα.

Αυτά που αρέσουν στους μυημένους σιωπηλούς

Που ξέρουν και ακούν προσεκτικά τις στάλες

του ιδρώτα

τον γδούπο από τις νότες των προγόνων.

Αυτός ο καμβάς ακόμη κι αν έχει τελειωμό

ελπίζω στη Σιωπή να μη χαθεί.

ΑΜΥΝΑ

Διπλώνει αργά το δέρμα της, το κάνει σα χωνί

Γουλιές θα ρίξει μέσα του

τους χτύπους της καρδιάς της.

Για να ντυθεί απ’ την αρχή

Ο Ερωτάς της.

ΑΝΤΗΧΗΣΕΙΣ

Συνείδηση μεσίστια που έγινε συνήθεια.

Ηδονές που σάπισαν θλιμμένα

Ματόκλαδα σα μυρμηγκιές

ερμητικά κλεισμένα.

Δε βοηθούν κι οι εποχές...

Χειροκροτήματα που δεν αντηχούν

γεννοβολούν κρεμάλες.

Ούτε τα στήθη βοηθούν.

Που στένεψαν πολύ

Και δε σηκώνουν βόλι.

ΣΥΣΤΗΜΕΝΟ ΓΡΑΜΜΑ

Η θύελλα που έρχεται λέγεται ανημπόρια

και συλλαβίζεται αργά χωρίς παραφωνίες.

Η θύελλα που έρχεται θα πολιτογραφηθεί

σα νέα ποίηση που

έμπνευση θ’ αντλεί

απ’ τους σφαγμένους βολβούς

των οφθαλμών μας

Χωρίς ν’ αναγνωρίζει υποσχέσεις και

συχώρια.

Σκαμμένα σπλάχνα μάτια μου

όλα τα βλέμματά σου...

Ο χρόνος μας τινάζεται σαν ύστερη κραυγή

Και μας εγκαταλείπει.

Αντώνης Μπουντούρης

Στην εικόνα: φωτογραφία του Nicolaus Wegner

Αντώνης Μπουντούρης, "Τέσσερα ποιήματα"

ΑΠΟΡΙΑ

Σαν το πουλάρι απ’ τον δρυμό

κατέφθασες κοντά μου

Μ’ οπλές γεμάτες μυστικά.

Στο χυμό ενός λωτού

βούλιαξα μαζί σου.

Με ηχοτάξιδα, ευχές κι ευλογημένα λάθη.

Μέχρι σήμερα

μανικώνεις σπασμένα αγάλματα

μ’ εφηβικούς σπασμούς.

Σφουγγάρι ευγνωμοσύνης η ματιά σου.

Άραγε, το αξίζω τόσο βάρος;

ΚΡΙΣΗ

Κρεμασμένα αναφιλητά

Μονόχορδα

Οι μέρες μας.

Χωρίς πνοή

Η αναπνοή

Τις νύχτες μας.

ΧΡΕΟΣ

Δεν χρωστάω πουθενά

Μονάχα στη θάλασσα

Την τέφρα μου.

Ο ΓΑΜΟΣ

Κι ύστερα ήρθαν τα γεμάτα απογεύματα.

Εκείνα που κωπηλατούσε μ’ εμμονές πάνω μου.

Άρχισε να μου ζητά σκοτωμένο χρώμα, κόκκινο.

Στο έλιγος του έρωτα οι φλέβες έγιναν σχοινιά

Οι αναμνήσεις μια θηλιά.

Ήθελε την αγάπη ζωγραφιά για να

την δείχνει.

Υδροφόρα φορτωμένη σπίθες η κάθε μου στιγμή.

Όταν χτύπησα με το κοντάκι την καμπάνα

αντήχησε αίμα το χωριό.

Κι από τότε

Κάθε Κυριακή

Μικρά παιδιά πετούν

στο κεφάλι μου

ζωγραφιστά κουφέτα.

Αντώνης Μπουντούρης

Τα ποιήματα του Αντώνη Μπουντούρη δημοσιεύονται για πρώτη φορά.