Δημήτρης Π. Κρανιώτης, "Ρυτίδες στον καφέ"

Κρυφτό


Έπαιζα κρυφτό
Κέρδισα το πρώτο φιλί
Έπαιζα κουτσό
Έχασα το πρώτο δόντι

Τώρα πια
Συνέχεια κύκλους κάνω
Γυρίζω στην αρχή
Νομίζω δεν με βλέπουν
Ή δεν θέλω να δω

Τον ύπνο μου κι αν χάνω
Δεν κρυφοκοιτάζω
Ξύπνιος
Με τα όνειρά μου

Παίζω ακόμη κρυφτό





Πριν το ποίημα πετάξει


Πουλί το ποίημα
Έτοιμο να πετάξει
Μες στη βροχή
Στα μαύρα σύννεφα
Αστράφτουν λευκές
Οι λέξεις του

Μα εγώ φοβάμαι
Μήπως μείνει λογότυπο
Στο παραθύρι μου
Και σβήσει

Ή μήπως φύγει
Μαζί με τα πουλιά
Που ο κυνηγός
Θα σκοτώσει

Επαίτης


Αγέρωχος στο θρόισμα
Φύλλων συκής
Δέσμιος τιμωρός
Στον ιστό της αράχνης
Που έπλεξες

Ενθαρρύνεις φυγές
Ενσαρκώνεις
Κλεμμένα βάσανα
Καίγοντας
Αιρετικά κείμενα
Που δεν διάβασες

Διαμαρτυρόμενος
Εντός εναλλακτικών θυμών
Εκτός πλαστών περιθωρίων

Επαίτης
Για όσα μπορείς
Μα δεν έκανες
Για όσα δεν μπορείς
Μα θα ήθελες





Ευπώλητα


Ακόμη πονάς
Χωρίς να πετάς
Ό,τι σου δάνεισε
Ένα βιβλίο του συρμού
Που διάβασες

Κι ας βουλιάζει η ποίηση
Στα ευπώλητα
Κι ας αλαλάζει
Σε σκιές ορέων
Πολλαπλών εκδόσεων

Ακόμη πονάς
Χωρίς ν’ απαντάς
Γιατί την ποίηση έχασες
Κι αδιάφορα σφυρίζεις





Από τη συλλογή, «Ρυτίδες στον καφέ», Κέδρος, 2024.




Ο Δημήτρης Π. Κρανιώτης γεννήθηκε το 1966. Kατάγεται από το Στόμιο Λάρισας, όπου μεγάλωσε. Σπούδασε ιατρική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και απέκτησε μεταπτυχιακό δίπλωμα ιατρικής στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Ζει στη Λάρισα και εργάζεται ως ιατρός ειδικός παθολόγος.
Έχει εκδώσει δέκα ποιητικές συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό: Ίχνη (1985), Πήλινα πρόσωπα (1992), Νοητή γραμμή (2005), Dunes-Dune [Θίνες] (Ρουμανία, 2007), Ενδόγραμμα (Μαλλιάρης Παιδεία, 2010), Edda [Έδδα] (Ρουμανία, 2010), Iluzione [Ψευδαισθήσεις] (Ρουμανία, 2010), Foglie vocali [Φύλλα φωνήεντα] (Ιταλία, 2017), Γραβάτα δημοσίας αιδούς (Κέδρος, 2018) και Menos uno [Μείον ένα] (Ισπανία, 2022).
Το 2011 επιμελήθηκε και εξέδωσε στα αγγλικά την ανθολογία World poetry 2011 (205 ποιητές από 65 χώρες).
Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και έχουν δημοσιευθεί σε διάφορες χώρες του κόσμου, ενώ έχει συμμετάσχει σε πολλά διεθνή φεστιβάλ ποίησης στο εξωτερικό.
Το 2011 διοργανώθηκαν υπό την προεδρία του στη Λάρισα το 22ο Παγκόσμιο Συνέδριο Ποιητών και το 1ο Μεσογειακό Φεστιβάλ Ποίησης.
Είναι μέλος του PEN Greece (επικεφαλής της Επιτροπής Συγγραφέων για την Ειρήνη), της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Εθνικής Εταιρείας των Ελλήνων Λογοτεχνών, του World Poetry Movement (WPM) και των Poets of the Planet (POP).

Δημήτρης Π. Κρανιώτης, "Γραβάτα δημοσίας αιδούς"

Υψικάμινος

Πρώιμη στάχτη

Της υψικαμίνου

Πεταμένη στο πέλαγος

Σαν άλλη ξενιτιά

Της μοίρας μας

Το αβέβαιο

Της θέλησής μας

Και το άβατο

Της ηθικής μας

Κάθε πρωί

Που θρηνούμε όνειρα

Κάθε βράδυ

Που κερνάμε υποσχέσεις

Λευκή μαρμαρυγή

Δεν ήταν η σάτιρα

Του δωδέκατου λεπτού

Που βούτηξε

Τη λογική μου

Σε μειδίαμα

Λευκής μαρμαρυγής

Μα η νηφαλιότητα

Των αθώων

Που με οδήγησε

Σ’ ένοχα μυστικά

Διττά κελεύσματα σιωπής

Επίορκων δωρητών ψυχής

Ενός λεπτού σιγή

Κρυμμένο το λεπτό

Της σιγής

Γυρίζει νυχτωμένο

Κι οι λέξεις του

Σαλπάρουν

Σε αμύθητες ωδές

Στρώσε φύλλα

Χωρίς θυμό

Φύτεψε άνθη

Με θυσία

Κι αν το νερό

Ποτίσει ζωές

Το χώμα

Αν θάψει αιώνες

Σβήσε το λάθος

Μα μην κοιμηθείς

Γράψε τη μοίρα

Μα μην ξυπνήσεις

Η δύση της ίριδας

Η δύση της ίριδας

Φωτεινών οραμάτων

Θολώνει συναλλαγές ζωής

Βάφοντας γκρι τον ουρανό

Χωρίς βροντές κι αστραπές

Με τα σύννεφα

Να περισσεύουν

Πραμάτεια ελπίδας

Σε παζάρια ψυχών

Που ακυρώνουν

Κάθε διαθήκη του χθες

Χαμένοι στην άλγεβρα

Σε αδιέξοδα

Που μόνο η ποίηση

Μπορεί ν’ ανατρέψει

Το άγνωστο ποίημα

Ξένος αθέατος αναγνώστης

Άγνωστου ποιήματός μου

Που ακόμη

Δεν εμπνεύστηκα

Το βλέμμα σου

Με ποτίζει λέξεις

Και σκαλίζει μέσα μου

Κήπους ανθέων και δακρύων

Καίγοντας τις άκρες

Των δακτύλων μου

Αρνούμενος να δεχτώ

Να γράψω τους στίχους

Που ήδη ξέρεις

Από τη συλλογή «Γραβάτα δημοσίας αιδούς», εκδ. Κέδρος, 2018.

Δημήτρης Π. Κρανιώτης, "Τρία ποιήματα"

Δια βίου

Λυγμός

σε στάση λεωφορείου,

εντός παρενθέσεων

κοινών συναινέσεων,

θυμός

εκτός δωματίου,

εντός ακραίων θέσεων

απόλυτων αντιθέσεων,

κραυγή δια βίου.

Λευκή επιταγή

Τι μου λες

τώρα για το χτες,

αφού το άτολμο

«υπέρ πάντων»

και το νευρικό

«κατά πάντων»

υπέγραψε προδοσίες

στη λευκή επιταγή

του μέλλοντός μας.

Αποχαιρετισμός

Με λερωμένες

τις παλάμες μου

απ’ των χωραφιών

τις λάσπες,

αποχαιρέτισα

πουλιά που πετούν

στου ήλιου

τα μονοπάτια,

αγγίζοντας ένα σύννεφο

που έβρεχε ασταμάτητα

πλημμυρίζοντας

τα στάχια όλο δάκρυα.

Από τη συλλογή «Ενδόγραμμα», εκδ. ΜΑΛΛΙΑΡΗΣ παιδεία, 2010