Δημήτρης Γ. Παπαστεργίου, ''Όλα στο μαύρο''

[Κάποιες φορές νομίζω πως τρελαίνομαι…]


Κάποιες φορές νομίζω πως τρελαίνομαι.
Είναι κι αυτές οι ευωδιές
που απλώνονται ανεξήγητα, μέρες γιορτών, στο σπίτι·
σαν της αγάπης τ’ άρωμα, που μια ζωή την καρτεράς
όμως δεν πρόκειται ποτέ να συναντήσεις.

Ή, είναι τότε, που χτυπάει το τηλέφωνο.
Νιώθεις και πάλι όμορφα που ακούς
μία φωνή αγαπημένη απ’ τα παλιά
και ακατάπαυστα μιλάς τέσσερις ώρες.
Κάποτε, κλείνοντας με ευχές,
συνειδητοποιείς
πως το τηλέφωνο που μίλαγες
έχει πολύ καιρό που είναι χαλασμένο.

                                            ~

Δεν έχω βρει ακόμη μούσα, να το ξέρεις·
όλα μου τα ποιήματα, απ’ τον καιρό που έφυγες,
φοράνε τ’ αποφόρια σου κι αχτένιστα γυρίζουν.





[Σε έρωτα όπου το βλέμμα ρίξω…]


Σε έρωτα όπου το βλέμμα ρίξω,
γκρεμίσματα,
χαλάσματα που ο πόλεμος ξοπίσω του αφήνει.

(Και τότε εμφανίζομαι στο σκηνικό. Ιδού:
Είμ’ ο τρελός, το αιώνιο μηδέν −
δραπέτης, πάντα, κάποιας τράπουλας ταρώ·
σφυρίζοντας, κρατώ ένα γιασεμί,
και σε γυρεύω).

Κάτω απ’ τις πέτρες σκορπιοί νηστικοί
τίγκα στο δηλητήριο.

Από την ενότητα

"Ο κατάδεσμος του όχι"

[Νερό, λίγο νερό…]


Νερό,
λίγο νερό,
διψάω.
Δυο τρεις σταγόνες στάξε μου
στα χείλη, αγαπημένη.

Το όνομά μου μη ρωτάς·
Ιβάν, Δημήτρης, Παύλος,
τι νόημα έχει πλέον;

Έτσι, καθώς ακούγεται η μάχη να τελειώνει,
λίγο ας πιστέψω ότι συμπονέθηκα κι εγώ
κι ας φύγω μ’ ένα ψέμα

και τελευταία εικόνα μου

το δέντρο που μαράθηκε
στο σφιχταγκάλιασμά μου.

Από την ενότητα

"Τρεις φορές το δεκατρία"

[Μήτε τα ουράνια…]


Μήτε τα ουράνια
μήτε τα καθημερινά.

Μήτε κουβέντα ν’ αρχινώ
με αλχημιστές και μύστες,
μήτ’ ένα σπίτι με γυναίκα και παιδί

παρά τον πόθο σας κοιτώ: να επαιτώ.
Να ζητιανεύω
ένα μελλούμενο στις μάγισσες.

Στον νέο Μεσαίωνά σας,
μια καταιγίδα ζω και παραδέρνω για λιμάνι.

Πολτός! Καλύτερα πολτός! Πιότερο σας συμφέρει.
Γιατί όταν σαν τις μάγισσες με κάψετε,
φλεγόμενα ποιήματα
θα γίνω, ένα σμήνος,
να πέσω λαίμαργα στις σάρκες σας.

Από την ενότητα

"Το εγκόλπιο του καταραμένου ποιητή"

Τούτο το βιβλίο δεν είναι μία μόνο σύνθεση ερωτικών, ως επί το πλείστον, ποιημάτων, μήτε στις τόσες άλλη μια κραυγή απελπισίας. Αλλά, η καταγεγραμμένη αγωνία του ποιητή να ξανακερδίσει την αγάπη της μούσας του, πηγή της έμπνευσής του, σε έναν κόσμο όπου όλα καταρρέουν. Ακόμη κι αν η αναζήτηση αυτή τον φέρει αντιμέτωπο με τους προαιώνιους φόβους του ανθρώπου.

Γιατί τίποτε δεν έχει αξία δίχως λίγη αγάπη.

Γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχει πολύς χρόνος, πρέπει με δεξιότητες αλχημιστή να δράσει, ακόμη κι αν όλοι τελικά αντιληφθούν πως αυτό που αποκαλούν "αύρα" ή "λάμψη" του, δεν είναι τίποτα παραπάνω, από το αθέατο ολοκαύτωμα της πάλης με τα σκοτάδια γύρω του κι εντός του, λίγο πριν βυθιστούν
                                                           Όλα στο μαύρο

                                                                                                        (Από την έκδοση)



Έργο εξωφύλλου: Viktor Mikhaylovich Vasnetsov, Gamayun, The Prophetic Bird (1898).


Από τη συλλογή «Όλα στο μαύρο», εκδ. Ρώμη 2022.

Χρήστος Τουμανίδης, "Από το Ημερολόγιο μιας γυναίκας"

Από το Ημερολόγιο μιας γυναίκας

(Παραλλαγές πάνω στο ίδιο θέμα)

=======

ΚΥΡΙΑΚΗ


Στην αρχή δάκρυα. Έπειτα σιωπή.
Και τέλος· οι καμπάνες.

Σε μία λευκή νυφιάτικη ουτοπία,
τύλιξα τη ζωή μου.
Πριν γίνω ερωμένη, είπα:
Θα γίνω σύζυγος,
                                 μάνα,
                                            γιαγιά.
Μνημείο μιας εξαίσιας αυταπάτης, δηλαδή.
 
(Μέσα στο μύγδαλο, γλύκα πικρή και στεναγμοί χειμώνα.)





ΔΕΥΤΕΡΑ


Μ’ έναν αόρατο ισόβιο σταυρό πορεύτηκα.
Το σπίτι μας και η νιότη μου παράθυρα δεν είχαν.
Ερχόταν άνοιξη; γινόμουν παρελθόν.

Άλλα μου έλεγε η ανθισμένη μυγδαλιά.
Άλλα και το φλιτζάνι.
Τις νύχτες το τραγούδι της βροχής,
μου έστηνε παγίδες.
Βλέμματα, νεύματα, βιαστικά φιλιά…

Ποια ήμουν και πού πήγαινα, λοιπόν;

(Σκυφτή και μόνη και αειπάρθενη, σε μια βαθειά σιγή.)





ΤΡΙΤΗ


Έτσι όπως έπεφτε το φως, θαρρείς πως
ίσκιοι δεν υπήρχαν.

Φυσούσε, ναι, και το παράθυρο
το άφησα ανοιχτό.
Αμέλεια, λάθος, σκοπιμότητα;
 
(Μια διαρκής, γεμάτη υποσχέσεις, προσμονή.)
Θα ’ρθει! Δε θα ’ρθει; Θα.

Κι ο άνεμος, α! ο άνεμος
                          για ποιον τάχα φυσάει,
                                                   Και γιατί;
Ο κήπος όλος μυστικά, αρώματα κι αστέρια.

Έτσι όπως έπεφτε το φως, θαρρείς πως δεν υπήρχα.

ΤΕΤΑΡΤΗ


Η συμβουλή της μάνας· μαχαιριά,
στις βραδινές μου εξόδους:
«Το νου σου στις προκλήσεις, κόρη μου…
Τη νύχτα να φοβάσαι πιο πολύ!»
Κι εγώ, γυμνή μπρος στον καθρέφτη να παλεύω
με είδωλα,
                    με στεναγμούς,
                                                 με φόβους.

Έτσι καιγότανε τα ενδεχόμενα
και η προοπτική·
                               στην καύτρα του τσιγάρου.
Και πάντα αλλού με πήγαιναν τα φοβερά τακούνια.
Στο λίγο φως,
στα ποθητά σφυρίγματα, εκείνα, των αντρών.

(Πλάι μου, αλλά, πάντα μακριά το ρίγος κι η αγάπη.)





ΠΕΜΠΤΗ


Το πρόσωπό μου το έχασα,
μπρος σε θαμπούς καθρέφτες.
Ρυτίδωσε το φως γύρω απ’ τα μάτια μου.
Άσπρισε η μέρα, και οι νύχτες∙ άσπρισαν κι αυτές.

Ξέξασπρη μέσα κι έξω, ολάκερη!
Σαν χιονισμένο παρελθόν.
Σαν μέλλον περασμένο.

Κι ο Πρίγκιπας μου, ακόμη να φανεί.
(Αν θα φανεί ποτέ του.)

Τι λες κι εσύ αηδόνι μου τρελό, τρελό ξετρελαμένο;





ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
 
(Κάτι σαν ελαιογραφία)


Τον είδα μες το σούρουπο,
ανάμεσα στα βράχια και τη θάλασσα.
Σαν μια φωτογραφία.
Έξω από τη ζωή, έλεγες πως γελούσε.

Στη χούφτα του, ένα σβηστό φεγγάρι.

Έπειτα ήρθε η αστραπή!
Άναψε το τσιγάρο.
Ανάψανε κι οι φάροι.

Τα πλοία,
άλλα ξεμάκραιναν διαρκώς,
κι άλλα, σφυρίζοντας,
                                μπαίνανε στο λιμάνι.

Κι εγώ περίμενα, περίμενα…
Ώσπου άρχισε να βρέχει.

Εκείνος δεν φαινόταν πια.
Έσβησε σαν τσιγάρο στη βροχή.

Αύριο, είπα, Σάββατο, θα ’μαι και πάλι μόνη.
Ολομόναχη.
Μέσα στις ανθισμένες ερημιές.
Ένα κλειστό βιβλίο.

Μόνη, ωραία κι άπαρτη, κάτω απ’ τους γαλαξίες.


                                              (Αθήνα, φθινόπωρο 2012 - χειμώνας 2021)


                                                                      Χρήστος Τουμανίδης

====================

Πρώτη δημοσίευση

Στην πάνω εικόνα: Pablo Picasso, «Portrait of Dora Maar» (1937)
Στη δεύτερη εικόνα: Pablo Picasso, «Woman with book» (1932).

Ντέμης Κωνσταντινίδης, "Πέντε ποιήματα"

Με τον ουρανό

Να σε κρατήσουν λίγο ακόμη

τα μάτια μου,

πριν σηκωθείς απ’ το τραπέζι.

Πόσον καιρό είχα να πιω

έναν καφέ της προκοπής.

Λες: "δες το χρώμα της θάλασσας"

Συγκατανεύω: "σαν ένα με τον ουρανό"

Η αφιέρωση

Τζάμπα πήγε η αφιέρωση.

Μείναν άκοπες οι χαρισμένες σελίδες.

Κι ύστερα το βιβλίο πουλήθηκε από τους κληρονόμους

σε παλαιοβιβλιοπωλείο του κέντρου.

Κι άγνωστοι μπορούσαν τώρα να δουν την αφιέρωση.

Κι άγνωστοι να χαϊδέψουν τις άκοπες σελίδες.

Εικόνα από μπετό

Παιδί ήθελα να μένω σε δενδρόσπιτο.

Να κατοικώ πάνω σε κάτι ζωντανό.

Αλίμονο, μεγάλωσα σε τσιμεντόσπιτο.

Έγινα εικόνα από μπετό.

Τα κλειδιά

Τι ν’ ανοίγουν, είπες, αυτά τα κλειδιά;

Σφραγισμένες πόρτες;

Για ποια μέρη ακατοίκητα;

Ορφανά, αταίριαστα κλειδιά.

Και διακόσμησες τον τοίχο σου μ’ αυτά.

Η μπαταρία

Οι άνθρωποι θα έπρεπε κάποτε κι αυτοί

να μπαίνουν για φόρτιση.

Ένα κουδουνάκι να τους ειδοποιεί

ότι θα μείνουν χωρίς δυνάμεις.

Ή ότι εξάντλησαν μακράν τις δυνατότητες

αποθήκευσης.

Ίσως έτσι να ξεφορτώνονταν

τις περιττές αναμνήσεις.

Κι η μπαταρία τους στο μέρος της καρδιάς

κάπως να διαρκούσε.

                                                                 Ντέμης Κωνσταντινίδης

Από την ανέκδοτη επιλογή ποιημάτων «Σκάρτη Πραμάτεια».

Πρώτη δημοσίευση

Στην εικόνα:

Jan Davidsz. de Heem, «Abundant Still Life with a Parrot», 1650 (detail).

Πηγή για την εικόνα: Wikimedia Commons.

Κατερίνα Αγγελάκη - Ρουκ, "Η ανορεξία της ύπαρξης"

ΚΑΤΙ ΤΡΕΧΕΙ


Τα πόδια μου ανοίγουνε
και κλείνουν στο κενό
τα χέρια μου αγκαλιάζουνε το άδειο
κι η φαντασία μου συνωμοτεί με το μηδέν.
Μα τι τρέχει, τι τρέχει
και τίποτα δεν προχωρεί;
Η καταχνιά αρνιέται να γίνει σύννεφο
η υγρασία βροχή
ο χειμωνιάτικος ήλιος αργεί να φανεί
η συντηρητική μελαγχολία
δε λέει να ξεσπάσει σε απελπισία
κι ο ανώνυμος εφιάλτης
διστάζει να ωριμάσει σε συγκεκριμένο φόβο θανάτου.
Αλλά να και μια λαμπερή σκιά:
η τελευταία μέρα μου
όλο αναβάλλει τον ερχομό της.





ΤΙ ΔΙΝΕΙ Η ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΤΙ ΠΑΙΡΝΕΙ


Τι δίνει η ποίηση και τι παίρνει;
Όταν κάτω από το βάρος κάποιου σύννεφου
όλο το μέσα σου σώμα γέρνει
όταν ένα μόνο βλέμμα παλιές πληγές ξύνει
όταν μια νέα αναπηρία καινούργιες πληγές ανοίγει
όταν τα φανάρια τ’ ουρανού σε κοντινή απ’ το μέλλον σου
       απόσταση λάμπουν
κι όλα τα αποθέματα ζωής που ’χεις συλλέξει δεν φτάνουν
όταν σε βασανίζει μια θλίψη που δεν ήρθε ακόμα
όταν ο πόνος δεν έχει όνομα ούτε χρώμα
τότε αγγίζει η ποίηση σαν χέρι τρυφερό το μέτωπό σου
και σε κάνει να πιστεύεις ότι είναι υψηλός ο σκοπός σου
ότι οι στίχοι σου δεν τελειώνουν με τη ζωή σου
ότι η ποίηση είναι η λογοδοσία της ψυχής σου.
Πιάνεις τότε την πένα
και νομίζεις πως γίνεται ένα
με την ωραιότητα και την αθανασία.
Όμως η ποίηση ποια σου ζητάει θυσία;
Τι θέλει για αντάλλαγμα;
Μονάχα ένα πράγμα.
Απ’ τη γη που κατοικείς
τίποτα μην απαιτείς.
Ούτε η πραγματικότητα να σ’ ανταμείψει
να σε πλουτίσει
μ’ αιώνια δεσμά να σε δέσει
ή να ’ναι εκείνη όπως σ’ εσένα αρέσει.
Ένα μόνο να λαχταράς
να ’ναι ακόμα γύρω σου η πραγματικότητα και να την
       αγαπάς
να ’ναι εκεί
κι ας είναι αγέλαστη, ας είναι και στριφνή.





ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΑΣ ΤΑ ΦΙΔΙΑ


Ίσως τα φίδια που μας ζώνουν
να ’ναι πλάσματα καλά
χρήσιμα
αφού ελευθερώνουν τις υποψίες μας
γύρω από τις ψεύτικες υποσχέσεις.
Και όπως ελίσσονται
μας διδάσκουν ότι καμιά πραγματικότητα
δεν είναι πιο πολύτιμη, πιο αληθινή
απ’ την ανάσα της στιγμής.
Τι σου υποσχέθηκαν οι άνθρωποι;
Γλυκιά ζωή;
Μα θέλει μεγάλη φαντασία.
Τι σου υποσχέθηκαν οι άγιοι;
Αιώνια ζωή;
Μα θέλει μεγάλη αντοχή.





ΠΡΩΙΝΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ ΣΤΗ ΜΕΡΑ


Το πρόσωπό του πρωινού είχε μια έκφραση
έμπορα όταν δε διαθέτει το εμπόρευμα
που του ζητάς.
Και πώς να το ’χει, πού να βρει
ελπίδα, φτερά για μια κίνηση ψηλά
τις αλοιφές της ηδονής,
ένα σώμα θαυματουργό να σε κοιτά
πού να βρει την άλλη, τη γυαλιστερή όψη των πραγμάτων
πριν αρχίσει η δοκιμασία της επαλήθευσης
πριν αρχίσει ένα πρωινό
με μια μόνο ευχή:
τη διατήρηση μιας άνοστης υγείας
αφού τα φύλλα δε συγκινούν πια
όπως λικνίζονται στ’ αεράκι,
τα πύρινα δάκρυα του ήλιου που δύει
που πεθαίνει μαζί με τη μέρα
αδιάφορη σ’ αφήνουν
αφού κι η καινούρια να ’ρθει μέρα
τίποτ’ απ’ αυτή δεν περιμένεις.
Καλημέρα λοιπόν... με αποσιωπητικά.





ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ


Τα ποιήματα δεν μπορούν πια
να ’ναι ωραία
αφού η αλήθεια έχει ασχημύνει.
Η πείρα είναι τώρα
το μόνο σώμα των ποιημάτων
κι όσο η πείρα πλουταίνει
τόσο το ποίημα τρέφεται και ίσως δυναμώσει.
Πονάν τα γόνατά μου
και την Ποίηση δεν μπορώ πια να προσκυνήσω,
μόνο τις έμπειρες πληγές μου
μπορώ να της χαρίσω.
Τα επίθετα μαράθηκαν·
μόνο με τις φαντασιώσεις μου
μπορώ τώρα την Ποίηση να διανθίσω.
Όμως πάντα θα την υπηρετώ
όσο βέβαια εκείνη με θέλει
γιατί μόνο αυτή με κάνει λίγο να ξεχνώ
τον κλειστό ορίζοντα του μέλλοντος μου.





Από τη συλλογή «Η ανορεξία της ύπαρξης», Καστανιώτης 2011.

Παρέμβαση, Περιοδικό Λόγου και Τέχνης, τεύχος 205-206, Χειμώνας 2021-22

Παρέμβαση

Περιοδικό Λόγου και Τέχνης

τεύχος 205-206, Χειμώνας 2021-22

 

Περιεχόμενα

 
 
    1.  Γιάννης Υφαντής   3 ποιήματα
    3.  Β.Π. Κ.   Ενδόδημα κι αποικιακά
    9.  Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλος   μικρά διήγηση
  10.  Στέργιος Τσακίρης   ποίημα
  11.  Δημήτρης Αγγελής   Ημερολόγιο ματαίων…
  14.  Κώστας Ριζάκης   3 ποιήματα
  16.  PABLO NERUDA   2 ποιήματα μτφρ. Γ. Κεντρωτής
  18.  Αντώνης Κάλφας   ποίηση
  19.  Μάκης Καραγιάννης   Η καταγωγή της εθνικής…
  21.  Π.Β. Πάσχος   Συμβολές επαρχίας
  22.  Π.Β. Πάσχος   Στα όρη της Λευκοπηγής
  23.  Σταύρος Ζαφειρίου   Μοντάζ ποίηση
  25.  Κ. Τσιώλης   Στέφανος Γρανίτσας κ.λπ
  29.  Σ. Χίνι   Αλφαβήτα μτφρ Μαρίκας Συμεωνίδου
  31.  Γ. Πανούσης   Με τον Ντοστογιέφκσι ή τον …
  36.  Κούλα Αδαλόγλου   2 ποιήματα
  37.  Γιάννης Καισαρίδης   2 διηγήματα
  39.  Σέβη Κωνσταντινίδου   μικρό πεζό
  40.  Νικηφόρος Αντωνόπουλος   Εις μνήμη (του)
  42.  Ελένη Σιγαλού   2 ποιήματα
  43.  Νώντας Κωνσταντακόπουλος   ποίημα
  44.  Γιάννης Βούρος   3 πεζά
  46.  Ευσταθία Δήμου   2 ποιήματα
  47.  Ρωμανός Ντούρος   2 ποιήματα
  48.  Ελένη Δεληβοριά   Βόμβος στο δάσος ποίημα
  49.  Σοφία Πόταρη   2 ποιήματα
  50.  Νίκος Μυλόπουλος   4 ποιήματα
  52.  Λιλιάνα Ντίραν   ποίημα μτφρ. Μ. Δούμπα
  53.  Ντότα Σαρβάνη   2 ποιήματα
  55.  Γ. Δελιόπουλος   Βόμβες αποδημητικές ποίημα
  56.  Δ.Τσινικόπουλος   Αναμνήσεις από Ντίνο Χρσ.
  59.  Δ. Παπακωνσταντίνου   Στον πηλό μου τα χείλη
  61.  Στ. Κολοβός   Η καφετιά θεά πεζό
  72.  Τασούλα Γεωργιάδου   Φωτογραφικό τεκμήριο
  74.  Τίνα Κουτσουμπού   Σουσαμένια κουλουράκια
  77.  Αννα Μαμάτσιου   Η μαντάμ Σουσού …
  80.  Charles Kingsley   μτφρ. Αλεξία Κουντούρη
  83.  Ξεν. Μαυραγάννης   Ο πύργος της πόλης πεζό
  84.  Γ. Κωνσταντινίδης   Η Παρασκευή της πέτρας
  86.  Ιωαν. Λαδοπούλου-Παπαδοπούλου   ποίημα
  87.  Κορίνα Μαυράκη   3 ποιήματα
  88.  Αντώνης Παπαβασιλείου   Ντογάνα πεζό
  89.  Γ. Βεληβασάκη   Μετα-όνειρο ποίημα
  90.  Π. Δημόπουλος   Μουσικό σχόλιο
  90.  Παν. Λυμπέρης   πεζό
  91.  Θαν. Καλλιανιώτης   Οι δάσκαλοι του γένους
  98.  Παρουσιάσεις…
  99.  Κ. Πλαστήρας για τον Κ. Τσιτσελίκη
103.  Μαρία Γεωργίου για Αρχοντούλα Διαβάτη
104.  Λουκάς Δ. Παπαδάκης για Χρ. Καραντώνη
105.  Χρ. Ζαφείρης (δι’ εαυτόν)
107.  Γεωργία Τρανταφυλλίδου για Γιλά Μοσάεντ
109.  Φ. Μπτούρη Ο κόσμος της λογοτεχνίας…
111.  Οδός Βιβλίων πάροδος περιοδικών
 
 
Έργο εξωφύλλου: Γιάννης Στεφανάκις
 

Ευσταθία Δήμου, "Σονέτα"

ΚΑΡΦΙΑ


Αν κοιτάς τον ουρανό
στου κόσμου όλα τα μέρη
κανένα πεφταστέρι
να χαράζει το κενό.

Καμιά ευχή γεμάτη
φως, πύρινο να γίνει
δάκρυ, ν’ αργοσβήνει
κυλώντας απ’ το μάτι.

Μην κοιτάς τον ουρανό
θα τον εύρεις αδειανό.
Στα δυο σου μέσα χέρια

μία νύχτα δίχως ήχο
καρφιά γίναν τ’ αστέρια
καρφιά σε μαύρο τοίχο.





ΠΗΝΕΛΟΠΗ


Στων στίχων σου το υφαντό
προσηλωμένη και πιστή
ψεύτρα αιώνια μνηστή
να καρτερώ το γδικιωμό.

Στο επικό σου σκηνικό
μία κάμαρα μοναχική
μία μαριονέτα που σκυφτή
θρηνεί μπροστά στον αργαλειό.

Στο ευτυχισμένο τέλος
που θα με θάψεις ζωντανή
σιγή θ’ απλώσεις νεκρική

για την πληγή απ’ το βέλος
της τέχνης μου που εμένα
άφησε σχεδόν παρθένα.





ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ


Στο λαβύρινθο αυτό
που χρόνια έχω για σπίτι
σαν το βαρυποινίτη
την έξοδο αναζητώ.

Ένα ατέλειωτο νήμα
ακολουθώ στα ίδια
δώματα· αιφνίδια
στην πόρτα εμπρός το βήμα

σταματώ − μένω ενεός
χαλάλι τα νυχτέρια
μα πριν κραυγάσω ζήτω

βλέπω στο ελλείπον φως
πως τύλιξα τα χέρια
τυλίγοντας το μίτο.





ΚΟΧΥΛΙ


Να σε σκεπάσει η θάλασσα
άσαρκο, λευκό μου ποίημα
σχέδιο με δίχως σχήμα
που πριν να γράψω χάλασα.

Να σε χαϊδέψει το νερό
να σε σμιλέψει η αλμύρα
μια ναυαγισμένη λύρα
να σε τραβήξει στο ρυθμό

δελφίνια να σε μάθουνε
χορό, αρχαίες σειρήνες
το τραγούδι και το δείλι

τα κύματα πριν σβήσουνε
πλάι στις υγρές μου κνήμες
να σ’ αφήσουνε κοχύλι.





ΧΑΡΥΒΔΗ


Τις νύχτες έρχεται απ’ τα βάθη σου
και σταματάει στα δύο σου χείλη
η Χάρυβδη το αιμοβόρο θήλυ
που όσο κοιμάσαι έχεις για σπάθη σου.

Τις νύχτες ανοίγω, Οδυσσέας,
τα πανιά για να περάσω πέρα
να κρατηθώ γερά, να βγω στη μέρα
νικητής μιας μάχης λυσσαλέας.

Μα η Χάρυβδη εμπρός μου αλυχτά
σε κάθε σου ανάσα με ρουφά
με στροβιλίζει μες στη δίνη

των ονείρων σου έρμαιο μ’ αφήνει
για να με βγάλει πάλι ναυαγό
στης νύχτας τον πνιχτό ωκεανό.





Από τη συλλογή «Σονέτα», εκδ. Gutenberg (σειρά Σύρτις), 2016.

Θεοδώρα Βαγιώτη, "Ολιγόλεκτα II"

Ολιγόλεκτα/μικρά ποιήματα

(ΙΙ)

*

Από το στόμα σου

κρέμονται

σταγόνες πλεχτής

ομοιοκαταληξίας

*

Στα ίσαλα

του κρασοπότηρου

βούτηξα τη ντροπή

και βγήκα

απαγγέλλοντας

*

Μία μέρα από αυτές

θα απαιτήσω

την προσοχή σου

με αντάλλαγμα

ένα ποίημα

έρωτος τρόμου

*

Εμπρός μου

σκυφτή στης γης το χώμα

λυπάται ολάκερη

μια αλέα από λεύκες

όταν ξεστρατίζω τα λόγια

που δεν έγραψα

στο χαρτί

*

Οι  παλιοί εραστές

κοιμούνται

στο μπαουλοντίβανο·

μέσα φυλάει

την προίκα της

μια γυναίκα

ελεύθερη

*

Βουτηγμένος

στη λύπη

ξεπροβάλλει

τραγουδιστός ίαμβος·

αβάπτιστο το ποίημα

δεν έχει το θεό του

*

Πεθαμένο περιστέρι

στην ακτή

σαλεύει απ’ τον αέρα

κι ο φόβος τρέχει

ξοπίσω μου

καθώς κατεβαίνω

το λόφο·

απέναντι

τα φωτάκια που τρεμοπαίζουν

υπόσχονται

γερή ψαριά

                                                       Θεοδώρα Βαγιώτη

Πρώτη δημοσίευση

Στην εικόνα: Albert Edelfelt, «La laitière» (1889).

Πηγή για την εικόνα: Wikimedia Commons.

Νίκος Μυλόπουλος, "Ερασιτέχνης σχοινοβάτης"

ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΛΟΧΜΕΣ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΥ

ΟΙ ΡΑΓΕΣ


Είμαι μια ασήμαντη σιδερένια ράγα
Δίπλα μου άλλη μία
Μοναχική επίσης
Ανάμεσά μας χαλίκια κι αγριολούλουδα
Δεν συναντιόμαστε ποτέ
Στρωμένες από χέρια καταδίκων
Στερεωμένες εξαιτίας παραδόσεων οικογενειακών
Περιμένουμε να περάσουν από πάνω μας
Πολύχρωμα τα βαγόνια και τα αισθήματα.
Αγνοώντας μας επιδεικτικά για πολλές δεκαετίες
Χορταριάσαμε με εικασίες για την αγάπη
Όμως το τραίνο
Δεν φάνηκε στον ορίζοντα ποτέ.

Δυο σκιές άηχες πια
Ακίνητες στεκόμαστε για πάντα
Άσαρκες ακούγοντας νότες.





ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΛΟΧΜΕΣ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΥ


Ανεξέλεγκτες ώρες ανθίζουνε μέσα μας ποταμούς
Το πανάρχαιο βάφοντας όνειρο με ασημένιες κιμωλίες.
Ταξίδια του νου οι πλόες των μέθυσων σκέψεων
Άλλοθι και καταφύγιο μαζί η σιωπή των πνευστών
Κι η υγρασία στων εμπρηστών τα χείλη
Καημός ενδόμυχος χειροκρότημα λευκό
Ο επερχόμενος ναύλος φιλί αγίασμα δροσίζει τα χείλη
Πορτοκαλιού ανθός βροτός ανάμεσα σε λόχμες πανσελήνου.
Σκαρφαλωμένοι στο αέναο εκκρεμές του ανολοκλήρωτου
Ως στήλη παραμένουμε αλατιού
Άπραγοι κι αμετάβλητοι.

Έξω ο Βαρδάρης σαρώνει ανθρώπους, πάθη κι αισθήματα
Το θνησιγενές μετατρέποντας σε ερωτόβιο.

ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΑΓΚΑΘΙΩΝ

ΣΧΟΙΝΟΥΣΑ


Ο δρόμος είχε ζωγραφισμένες στα στήθια του
Άσπρες καρδιές και καραβάκια
Ένας πύρινος τον προστάτευε πέτρινος τοίχος
Αλάτι γέρικο κούρνιαζε σαν ερείπιο στις γούβες των βράχων
Καθώς μεθυσμένες ηλιαχτίδες στις εσοχές βυθίζονταν των κυμάτων
Για μικροσκοπικούς ψάχνοντας κόκκους αλήθειας.
Την αέρινη αφήνοντας να μας θωπεύει στολή του γυμνού
Και με μάτια βουτηγμένα σε μυρωμένο ανθόνερο
Με την παλίρροια επανερχόμαστε της έξαψης
Στην παράκτια γιορτή των οριζόντων.
Σχοινοβάτες στης αλμύρας τον απόρθητο κάβο
Τη μεγαλόπρεπη απολαμβάνουμε αφωνία της θάλασσας
Κι εκείνο το πνιχτό αναφιλητό δημόσιας χρήσης
Που ορίζει τη σιωπή της.

Μοναχικά απομεινάρια του μυαλού
Την ερημιά υπομένουν πολυσύχναστων νόστων.





ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΑΓΚΑΘΙΩΝ


Αδιάβατο πέρασμα η ανοιγμένη πόρτα
0 επίλογος των θαλασσών ανυπόφορος
Όπως κι η κάθε έντιμη σταύρωση όπου δυο
Απαιτούνται εραστές αμοιβαίας μυθοπλασίας.
Εικόνες απ’ το παρελθόν ζωγραφίζει η θύμηση
Αρχάρια στον χορό των αγκαθιών αιμορραγία
Ευζωίας βραχνάς του πάθους ο βρυχηθμός
Σε συνεπαίρνει.
Ύστερα αναπνέεις ελεύθερα σιωπή.
Αγαπημένο χρώμα το κόκκινο
Των ελάχιστων στιγμών χρυσαλλίδα.

Δεν καθορίζονται πια οι ανθρώπινες σκιές
Μόνο γενναίοι χωρισμοί
Από τον παλιό εαυτό μας.

ΜΕ ΕΜΦΑΣΗ ΣΤΟΝ ΚΩΔΙΚΑ ΤΗΣ ΑΜΜΟΥ

ΕΡΩΤΙΚΟΣ ΑΠΟΠΛΟΥΣ


Σε κλινική άκρατης ηδυπάθειας εισήλθε με διάγνωση
Ανεγχείρητος χρόνιος έρως
Με ένα δέλτα ανάποδο ως εφήβαιο
Δύο όμικρον συμμετρικά στο υπερώο
Την πρύμνη στίλβουσα σαν σπέρμα αχινού
Πλεούμενα αβύθιστα τους παλμούς στο ακρωτήρι των αισθήσεων
Και φλέβες μια ανάσα μακριά απ’ τον κόκκινο φάρο.
Ευάλωτη τότε στο ανοιγμένο άκρο της η γέφυρα τρέμει
Μικρά εκπνέοντας σμαραγδένια αστέρια.

Εξαντλητικής συνωμοσίας απόπλους η αγκαλιά
Καθώς ο χρόνος αβίαστα άπαντα τα αλέθει.





ΜΕ ΕΜΦΑΣΗ ΣΤΟΝ ΚΩΔΙΚΑ ΤΗΣ ΑΜΜΟΥ


Συναντηθήκαμε
Σ’ ένα ελάχιστο κλάσμα αιωνιότητας
Τη σωστή ώρα στο σωστό μέρος
Μετά από εξουθενωτική αλληγορία των χειλιών
Αποτυπωθήκαμε ως μύστες σε μια κορνίζα ξύλινη που ανέδυε ευλογία!
Κρατώντας σφιχτά της σιωπής τα ηνία το έσχατο περάσαμε σύνορο
Κι η έκφραση σπασμένη γιορτή σε λευκό ανείπωτων διαλόγων.
Το λίκνισμα των σωμάτων, εκείνη η ανέμελη αερολογία των γοφών,
Τους ήχους μετέτρεπε του κήπου σε όρθρο ερωτικής πλησμονής
Με έμφαση στον κώδικα της άμμου.
Συνεργοί στο ατόπημα της ουτοπίας άθραυστα σφυρηλατήσαμε δεσμά
Ώσπου τα βήματά μας έσβησαν αυτοεξόριστα.

Χαμόγελο πλατύ κάτω απ’ τις πολεμίστρες άπλωνε η θάλασσα
Καινούργια αρχίζοντας ζωή σε κάθε θάνατο δευτερολέπτου.






Από τη συλλογή «Ερασιτέχνης σχοινοβάτης», εκδ. Κοράλλι, 2021.

Χρόνια πολλά! Καλή Χρονιά!

 

Τα μέλη και η συντακτική ομάδα
του ΠΟΙΗΤΙΚΟΥ ΠΥΡΗΝΑ
σας εύχονται ολόψυχα
 
Χ Ρ Ο Ν Ι Α   Π Ο Λ Λ Α
 
και
 
Κ Α Λ Η   Χ Ρ Ο Ν Ι Α
 
με υγεία, αγάπη, και δημιουργικότητα!