Ματθαίος Μουντές, "Τα αντίποινα"

ΜΙΑ ΜΑΤΑΙΗ ΕΠΙΘΕΣΗ

Δε θα τον αντέχαμε για πολύ.

Έτσι που πήγαινε

μπορούσε στο τέλος να καταλήξει

και σωματέμπορας των αγγέλων.

Σπάσαμε πρώτα πρώτα

τη στατική μορφή της ευαισθησίας του.

Έδειχνε ανέπαφος.

Αρχίσαμε τότε να του περιγράφουμε αναλυτικά

τα γεγονότα των κορυφών

και των πτώσεων.

Έδειξε να συγκινείται

μόνον από κάποια υποσύνολα.

Του προτείναμε να μας διατυπώσει

την άποψή του σχετικά με την πρόσληψη

και την αποβολή των ονείρων.

Άρχισε να μας μιλάει

για τους άρρητους αριθμούς.

Βεβαιωθήκαμε πια

πως αντιστρατεύεται στη φύση μας.

Η ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ

Ενδιαφέρουσα ήταν η πλοκή

μέχρι την προδιαγραμμένη ήττα.

Όλα θεωρητικά βέβαια.

Παλιά ήταν διαφορετικά.

Όλα είχαν πραγματικό νόημα.

Δε γίνονταν στο χαρτί.

Οι λυγμοί ήταν λυγμοί

τα έργα, έργα.

Τώρα όλα μπορούν να εξαιρεθούν

ή να υποκατασταθούν

ή ν’ αλλάξουν σειρά

χωρίς να συμβεί τίποτε.

Όλα ήταν κοντά στην καρδιά.

Τώρα η ανάμνηση

μένει ευνουχισμένη

ήχος πνιγμένος

από το πηγάδι της αλήθειας

φθάνει σβησμένος

και προσπαθεί να ξυπνήσει

το αρχαίο δέος.

Από τη συλλογή «Τα αντίποινα», 2η εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 1993.

Ματθαίος Μουντές, "Δέηση του Δεκαπενταύγουστου"

(Οδυσσέας Ελύτης, "Η Παναγιά τα πέλαγα", κολάζ)

ΔΕΗΣΗ ΤΟΥ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

Έλα σαν αυγουστιάτικο μελτέμι

– προτού οι εφτά πληγές σφραγίσουνε το τέλος –

παραπονεμένος άνεμος

να χαϊδέψης το κατώφλι μας.

Η φωνή μας σε περιμένει

– έχει απομείνει μονάχη –

τραγούδι επίμονο του τζίτζικα στο κοιμητήρι.

Περιδιάβασε ανάμεσα στις τύψεις μας.

Έχει μια λύπη η δέησή μας,

από έναν παιδικό καιρό, που ξανάνθισε

μια τρυφερότητα νησιώτικης ακρογιαλιάς

που καθρεφτίζει τους οικτιρμούς σου.

Κατέβα από τους λόφους,

φέρε την πηγή του ελέους σου

ν’ αναβλύση πλάι στην πληγή μας.

Μάζεψε πάλι εκ περάτων

τα μηνύματα της χαράς,

φόρτωσέ τα πάνω σε δειλινές καμπάνες

που σημαίνουν την Παράκληση

και φέρτα να τα καρφώσης

στεφάνι στην πόρτα μας!