Κώστας Ψαράκης, "Το φως ως ιμάτιον"

Έρχονται στο χωριό για το Πάσχα.
Έρχονται από την Αθήνα, από τη Γερμανία,
κάποιος από το Βόλο...
Κυρίως από την Αθήνα.

Όσοι έχουν φέρει ακριβό αμάξι
παρκάρουν στην πλατεία.
Κατεβαίνουν δήθεν αδιάφοροι,
επιτέλους δικαιωμένοι.

Έχουν μια έξαψη
και έναν κάπως παιδικό θρίαμβο…
όπως χτυπάνε την πόρτα
και κάθονται στις παλιές καρέκλες
ψάχνοντας στα μάτια μας
την πληρωμή της ξενιτιάς.

Μετά από λίγο ξεχνιούνται.
Κοιτάζουν τους ευκαλύπτους,
τον αρχαίο βράχο,
τους γερόντους που ζουν ακόμα, αναλλοίωτοι,
χαμένοι στο χρόνο τους,
τις ίδιες φωτογραφίες στους τοίχους
με τους πεθαμένους λυράρηδες
και τους καπετάνιους,
τις γριές που αγωνίζονται τοίχο τοίχο
τον ανήφορο και το θάνατο

Έρχεται και η νύχτα
ακούνε τους σκύλους που γαυγίζουν μακριά,
νιώθουν στη καρδιά τους
τη λεπίδα του φεγγαριού

μπαίνουν στα όνειρά τους
γιατί αυτοί είναι οι τόποι των ονείρων τους.

Τους κερνούμε ρακές, τους προσέχομε.

Όταν ακουστεί το νυχτοπούλι

φεύγουν απαρηγόρητοι και μεθυσμένοι.
Σταματούν κάποιες στιγμές απότομα
έτοιμοι να δεχτούν την αποκάλυψη
που αισθάνονται να γεννιέται μέσα τους.

Αυτό το τεράστιο νόημα που όλο έρχεται
να ξεσπάσει σαν κύμα
και ποτέ δε φτάνει.

Αυτό που θα τα ξεκαθαρίσει όλα αυτά δια μιας:
τα όνειρα, τους γέρους, τα σοκάκια,
τις μυστικές στοές στην αποθήκη,
το αίμα που χύθηκε μιαν Άνοιξη,
εκείνο το κορίτσι που γελούσε κάποτε στο ήλιο,
αυτή την αυλή που δεν είναι πια ακριβώς αυλή,
είναι και ένα συναίσθημα
και τα σχέδια των ίσκιων των ευκαλύπτων
στο φως του φεγγαριού
που είναι πλέον σκέψεις,
σκέψεις μέσα σε σκέψεις,
τόποι της μεθυσμένης τους ψυχής
όπως το κοιμητήρι
που έμπαινε στη θάλασσα
και βρέχανε τα κύματα
τους πρώτους τάφους…

Η νύχτα είναι λίγο δύσκολη απόψε
με την Άνοιξη να διαπερνά σιγά σιγά τους ανέμους.

Η νύχτα είναι πάντα δύσκολη στις δίνες του Χρόνου.
Αύριο θα τους κεράσομε καφέ.
Τους αγαπάμε.


Από την ενότητα: "ΤΟ ΦΩΣ ΩΣ ΙΜΑΤΙΟΝ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΕΞΙ ΠΕΠΛΑ"
ΠΟΙΗΤΙΚΟΣ ΠΥΡΗΝΑΣ - ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ, Ενδυμίων 2012

(Η φωτογραφία είναι του Δ. Γ. Παπαστεργίου)

ΚΩΣΤΑΣ ΨΑΡΑΚΗΣ

"ΑΡΧΑΙΕΣ ΓΕΦΥΡΕΣ ΣΤΟ ΧΑΟΣ"

ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΗ ΕΡΕΙΠΙΑ

Αν ήμουν ταπεινός και είχα νου
θα έφτιαχνα ένα σπίτι με κήπο
να ’χω ένα πράσινο φύλλο
ένα αυγό
και δυο τρεις κατσίκες
όπως όλος ο κόσμος

Τριάντα χρόνια χτίζω λέει το κάστρο μου
στο φρύδι του γκρεμού
πέτρες πάνω στις πέτρες
σκάλες που δε πάνε πουθενά
πόρτες στο χάος
σχέδια μέσα σε σχέδια
όλα μισοτελειωμένα και τεράστια

τι τα ’θελα τόσο μεγάλα

τι τα ’θελα τόσο πολλά
ούτε ένα να μη τελειώσει...

– τόσος κόπος –
και γω θανατωμένος
απ’ τους γκρεμούς και τα φεγγάρια
άστεγος
σε τούτα τα μεγαλοπρεπή ερείπια

κι ούτε ένας κήπος
ένα πράσινο φύλλο

σε τούτα τα ερείπια
που ζω τα τελευταία χρόνια
ελεύθερος
σαν τους νεκρούς

ΝΙΚΟΣ ΞΥΛΟΥΡΗΣ - ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ

VENDETTA

Ανάψαμε φωτιές στις κορφές
να μαθευτεί το φονικό.
Καθίσαμε στην αυλή
και περιμέναμε...
Ήρθαν οι πεθαμένοι
τους ξεσήκωσε το αίμα
καθίσανε στα πεζούλια σειρές σειρές
κοιτάζανε τα καινούργια σπίτια
τα μικρά παιδιά...
ήταν ανήσυχοι
περιμένανε να κάμομε το χρέος μας.

Τους κοιτάζαμε και μείς
ακούγαμε τον άνεμο
που κατέβαινε από τα φαράγγια
το κλάμα των γυναικών
ήρθε κι ο σκοτωμένος
σαστισμένος από το θάνατο
δεν ήξερε με ποιους να πάει.

Φύγαμε
βγήκαμε ψηλά
στης νύχτας τις κορφές
στα μονοπάτια του χρόνου
αρχαίες γέφυρες στο χάος
να βρούμε τη συμπόνια που χρειάζεται
για να σκοτώσομε.

Όταν πέθαινες
είδα στα μάτια σου μια θάλασσα.
Μετά τους δυο αετούς που χανότανε στη κορφή
και το μικρό σου γιό.
Εσύ τι έβλεπες στα μάτια μου
όταν σε σκότωνα;

Από την ενότητα: "ΤΟ ΦΩΣ ΩΣ ΙΜΑΤΙΟΝ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΕΞΙ ΠΕΠΛΑ"

ΠΟΙΗΤΙΚΟΣ ΠΥΡΗΝΑΣ - ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ, Ενδυμίων 2012

ΚΩΣΤΑΣ ΨΑΡΑΚΗΣ

  

ο Ποιητής

1.
στο τέλος γκρεμίστηκε σχεδόν το σπίτι
γεμάτο γάτες και βιβλία
αλλά Αυτός
συνέχισε να λύνει Αρχαίες Ασκήσεις

για το μνημειώδες έργο του
"Γεωμετρία για Γάτες"
και να γράφει απίστευτα όμορφα ποιήματα .


2.
Το καλοκαίρι στο σαλόνι
όπου ανάμεσα στις πολυθρόνες φύτρωσαν καλάμια
κάτω από τις μεγάλες τρύπες της στέγης
και τον χειμώνα
στο μόνο στεγνό μέρος το σπιτιού
κάτω από μια σκάλα
που έστεκε κι εκείνη ,έτσι, χωρίς νόημα πια.

3.
τις κρύες νύχτες
που κουλουριαζόταν κάτω από τη σκάλα
ένας ένας έρχονταν οι γάτοι
και κουλουριάζονταν πάνω του
να μην κρυώνει
κι ένα μικρό γατάκι
στ αυτί του
του υπαγόρευε
το επόμενο ποίημα
για το άρρητο.

Ψ.Κ.

από τα τετράδια του Β.Κ. (παιδικό δωμάτιο)

παιδικό δωμάτιο

........

Στό σπίτι , ανακαλύψαμε ένα κρυφό δωμάτιο μέσα στον τοίχο .

Είχε κούκλες ,χρωματιστά κουτάκια , κορδέλες , κοριτσίστικα πραγματάκια ...

το ξανακλείσαμε

κανείς δεν άντεξε αυτή την εκδοχή .

άρχισε λοιπόν να φυσά εκείνος ο Νότιος άνεμος της Άνοιξης,

που φέρνει τη σκόνη από την Αφρική

ο Άγγελος του Θανάτου.

Και μετά ήρθαν τα δυό φέρετρα ...

άσπρα

κι ο άνεμος του θανάτου να φυσά ,τρεις μέρες την Άνοιξη .

Τότε θυμηθήκαμε το δωμάτιο .

Τις κορδελίτσες , τα κουτάκια , τις κούκλες ,

τοτε θυμηθήκαμε το γέλιο

που φτεροκοπούσε σαν πουλάκι ετοιμοθάνατο

και χτυπούσε στα έπιπλα

μα το δωμάτιο ειχε χαθεί

Συμβαίνουν αυτά ξέρεις στα σπίτια των ανθρώπων

Είναι οι πόρτες

Εμφανίζονται , χάνονται …

ειχε κορδελίτσες , ψαλιδάκια κι έκείνο το γέλιο

που σαν πουλάκι χτυπούσε στους τοίχους ....

Κώστας Ψαράκης, "Παλιέ μου φίλε"

Ήρθε και με βρήκε καθώς κοίταζα τη θάλασσα

τρελαμένος

έπινε συνέχεια φραπέδες και κάπνιζε

(όπως κάναμε τότε)

και μου έλεγε αυτά που λέγαμε στα δεκαοκτώ μας

για τις γυναίκες και το θάνατο.

Βαθιά στα μάτια του ένας μου εαυτός

με κοίταζε κ΄ αυτός λησμονημένος κ’ άγνωστος

σα τον παλιό μου φίλο

χαμένοι κ οι δυό στις δίνες του χρόνου

και τη λησμονιά

Όλη νύχτα μιλούσε μιλούσε ,κάπνιζε ,έπινε φραπέδες

ήρθαν και τον μάζεψαν την επαύριο..