ΑΝΑΒΟΛΗ
Θολό
πανωφόρι πάνω στο ξεχασμένο της βλέμμα
που
δεν πρόφτασε να πάρει την άγουσα
για
κει που το καρτερούσε.
Πέθανε
κι αυτό στη γέννα του
σβήστηκε
μεμιάς όπως γράφτηκε
αφήνοντας
αδυσώπητα λευκά κενά.
Έτσι
χαλάν οι ομοιοκαταληξίες.
Έτσι
κι οι κουτσές αμαξοστοιχίες
χωρίς
το μεσαίο βαγόνι.
Έτσι
και το κενό στην οδοντοστοιχία
όταν
έπεσε το δόντι.
Έτσι
κι αυτό που ήταν πάντα δικό της
και
φάνηκε σα να της το χάρισε.
Τώρα
ανασκευάζει την ομολογία του
τη
γεμίζει με ιστορίες ανύπαρκτες
και
πλήθος ηρώων με χαρακτηριστικά
από
άλλες εποχές και επιμένει
Τίποτα
δεν υπάρχει.
Μόνο
παγωμένες στάχτες που γίναν λάσπη
στην
πρώτη βροχή.
Η
φωτιά αναβάλλεται.
ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΒΛΕΜΜΑ
Σκισμένος
ουρανός.
Η
ανατολή είχε μια μαχαιριά στο στήθος
και
βογκούσε.
Ο
Καρούζος με έκλεισε σε ένα κουτί
έβαψε
έναν κόκκινο σταυρό απέξω
και
με πέταξε στ’ ανοιχτά.
Πριν
πνιγώ στις όχθες του βλέμματος
είδα
μιαν υποψία ζωής
μόριο
υπόσχεσης
σχάση
μικρής γέννας
μπλεγμένα
μέλη διάσπαρτα
σε
σώμα ανύπαρκτο
Βουβό
ζώο πάνω στο χαλί της φωτιάς.
ΜΑΥΡΗ ΤΡΥΠΑ
Ξεφύλλιζα
ένα περιοδικό
είδα
μια θάλασσα
μας
έβαλα μέσα
μετά
την έσκισα
τη
δίπλωσα και την έφαγα.
Σε
λίγο
θα
φάω το πρόσωπό μου
θα
το εξαφανίσω μέσα στο στόμα μου
θα
καταπιώ όλα τα βλέμματα και τις λέξεις.
Σειρά
θα έχει το υπόλοιπο σώμα.
Την
τελευταία στιγμή θα βγάλω τα παπούτσια μου.
Θα
μείνει μια άσπρη τελεία σε μαύρη οθόνη.
ΒΑΛΚΥΡΙΕΣ
Χαμηλωμένος
ουρανός
χειμερινή
αρπάγη που πνέει τα λοίσθια
και
εκπνέει τις τελευταίες βροχές.
Στο
πολύγωνο άνοιγμα της στέγης παρελαύνουν
ράθυμες
αρμάδες μουσκεμένα φωτεινά σύννεφα
ουράνιες
μηχανές που μεταφέρουν
αποσπάσματα
από μορφές που διαλύονται
υποψίες
κρυφών αστεριών που καίγονται
κι
όλους τους σκυφτούς θαμώνες της νύχτας.
Περνούν,
περνούν και φεύγουν
με
υπόκωφο θόρυβο και χάνονται εκεί
που
συντελείται η μεγάλη σύγκλιση
η
σημειακή κατάληξη
το
ύπατο καταφύγιο της ύλης που αναγεννάται.
Το
είναι του πυρήνα
Ο
πυρήνας του είναι
Ο
συμπαντικός κόκκος της άμμου.
Από
τη συλλογή «Ασκητική του φθινοπώρου», εκδ. Γαβριηλίδης, 2015
