Μαρία Δαλαμήτρου - Ελένη Σιγαλού, "Φoμαλώ"

 
Καιρός


Χρόνος δεν είναι ο Καιρός
παρά στην καταχνιά του
πουλί που σκίζει τις σκιές
με κοφτερές φτερούγες.

Σε κάθε πρόθυρο ειρκτή
στέκεται μια στιγμούλα
άνεμος εναγκαλισμός
ακροβασία χάδι.

Ο χρόνος αχαλίνωτος
μα ο Καιρός ξυράφι
κόβει τη ρίζα της βουής.
Σωπαίνω να προφτάσω

να κρατηθώ στην κόψη του
να χαραχτώ στην Τύχη
και να ριχτώ στο αόρατο
να σμίξω την καρδιά του.


                          Ελένη Σιγαλού




Καιρός


Στη γλώσσα μου
ισορροπεί μια στέκα του μπιλιάρδου.

Επειδή σε όσα γράφονται

Κρατιέμαι
να μη χτυπήσω το λευκό, γι’ αυτό

σε όσα γράφτηκαν ή θα γραφτούν
σε όσα σωρηδόν τυπώνονται μέρα τη μέρα

δεν πίνω γάλα.

σε όλα τα βιβλία και άπαντα τα ποιήματα

Έτσι αθήλαστη
θα μεγαλώνω από σπόντα.

επειδή σε όλα αυτά
ένα είναι το θέμα

Με τον καιρό,
οι τρύπες μέσα μου θα με γλεντάνε.

μην αναρωτιέστε
γιατί αυτά κυκλοφορούσαν εξ αρχής σε σελίδες με χρώμα παγωμένο

Όχι και βίαιο το ποίημα αυτό.
Να λες ευχαριστώ.
Ούτε εδώ έχω αμολήσει το

λευκό.


                          Μαρία Δαλαμήτρου



Καιρός: Θεότητα στην Ελληνική μυθολογία. Η κρίσιμη, αποφασιστική χρονική στιγμή. Όπως αυτή της δημιουργίας του σύμπαντος.





Μάτι της γάτας


Μάτι της γάτας πόσες
κραυγές ομόκεντρες
γροικάς

όραση σκόνη με τρυπάς

πόσα σπαράγματα
περιστροφές για το
κενό

νεφέλωμα του νου μου σκοτεινό
 
πόση βαρύτητα
σιωπή
ο ουρανός

για να τυφλώνει με το φως

σπλάχνο του άστρου μου
πληγή μάτι του τέλους
αστραπή

 

                          Ελένη Σιγαλού




Μάτι της γάτας

Πάνω στην έρημο ή σ’ ένα ακρογιάλι
Μαϊστράλει ο νους σαν τη μικρή Κυκλάδα
Σαρώνει στο στήθος ηχώ και εκβάλλει
Στα φρύγανα έναστρη μέρα αποφράδα

Μαϊστράλει ο νους σαν τη μικρή Κυκλάδα
Του κάκου υμνώ να αλλάξουν οι δρόμοι
Στα φρύγανα έναστρη μέρα αποφράδα
Μη με χαιρετίσεις, θα συσπειρώ μόνη.

Του κάκου υμνώ να αλλάξουν οι δρόμοι
Πενήντα τα χρόνια που υπάρχω ξυστά
Μη με χαιρετίσεις, θα συσπειρώ μόνη
Μαντεύω καπνούς και τριπλά τα δεινά.

Πενήντα τα χρόνια που υπάρχω ξυστά
Παλεύω απ’ τους τοίχους να ξεγεννηθώ
Μαντεύω καπνούς και τριπλά τα δεινά
Η βαλσαμωμένη φιλώ τον χαμό.

Παλεύω απ’ τους τοίχους να ξεγεννηθώ
Σε βλέπω ψηλά απ’ της γάτας το μάτι
Η βαλσαμωμένη φιλώ τον χαμό
Μα αν γεννηθώ θα με πείτε Εκάτη.

Σε βλέπω ψηλά απ’ της γάτας το μάτι
Αν δεν γεννηθώ ας φαν το φως άλλοι
Μα αν γεννηθώ θα με πείτε Εκάτη
Πάνω στην έρημο ή σ’ ένα ακρογιάλι.

                          Μαρία Δαλαμήτρου



Μάτι της γάτας: Νεφέλωμα στον αστερισμό Δράκων.

Ο Φομαλώ είναι ο λαμπερότερος αστέρας του αστερισμού του Νοτίου Ιχθύος. Η αραβική του ονομασία σημαίνει «το στόμα του ψαριού».

Οι δύο ποιήτριες στη συλλογή Φομαλώ επιλέγουν ως τίτλους των ποιημάτων τους 20 κύρια ονόματα από το λεξιλόγιο του Σύμπαντος και συνδιαλέγονται με ένα ποίημα η κάθε μία υπό τον ίδιο τίτλο.

Από την έκδοση

Η Μαρία Δαλαμήτρου γεννήθηκε το 1978 στην Κοζάνη. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Α.Π.Θ. και συνέχισε με μεταπτυχιακή ειδίκευση στην Αγγλική Λογοτεχνία. Είναι Διδάκτωρ του Τμήματος Λογοτεχνίας του Essex University στην Αγγλία. Ζει στην Πάτρα και εργάζεται στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Έργα της κυκλοφορούν σε ανθολογίες διηγημάτων και ποίησης, και σε έντυπα και ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά. Η Φομαλώ είναι η τρίτη ποιητική της συλλογή.

Η Ελένη Σιγαλού γεννήθηκε στα Ιωάννινα το 1964. Ζει στην Πάτρα και εργάζεται ως καθηγήτρια Φυσικός. Είναι κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος στη Δημιουργική Γραφή. Έχει διακριθεί σε ποιητικούς διαγωνισμούς και γραπτά της έχουν συμπεριληφθεί σε ανθολογίες. Ποιήματα, πεζά και κριτικές της είναι δημοσιευμένα σε λογοτεχνικά περιοδικά. Έχει λάβει μέρος σε εκθέσεις φωτογραφίας. (ομαδικές και ατομικές). Η Φομαλώ είναι η τέταρτη ποιητική της συλλογή.

Από τη συλλογή «Φoμαλώ», εκδόσεις Μανδραγόρας, 2024.

Ελένη Σιγαλού, "Εκπνοές νερού"

ΑΣΒΕΣΤΗΣ


Αφού το φως σαν τον ασβέστη καίει
λευκή πληγή στο βλέμμα και στα χέρια
στον κήπο της Γεσθημανής μαχαίρια
κόβουν της πέτρας τον ανθό και ρέει

ασήμι αίμα μιας ελιάς που γέρνει
στη ρίζα να θρηνήσει τη ρωγμή της.
Έλαιο ακριβό η πληρωμή της,
Η άρνηση τα βήματά της σέρνει

στον Μυστικό σου Δείπνο προδοσία.
Η τελευταία προσευχή ματώνει.
Πώς τρέμει ρήματι κ’ η απουσία

το απαρηγόρητο πως ξημερώνει
άκου −με της καρδιάς την ανταρσία−
να κελαηδάς αθέατο αηδόνι





ΑΠΟΔΕΙΠΝΑ ΒΕΛΗ

                                          Στον Κώστα Θ. Ριζάκη


Άκοπη πίκρα ακροβολίζεται μονάχη
ακροβατεί στης ερημιάς το μετερίζι
χρυσάφι κοίτασμα το χώμα σού χαρίζει
μες στης χαράδρας τις πτυχές η κάθε μάχη.

Πάνω στου απόδειπνου την πέτρα όπου πυκνώνει
μέσα στο μούχρωμα και τρώσει τη μορφή σου
ό,τι σού λείπεται θα γίνει η πληρωμή σου
μαύρο τσαλάκωμα στης νύχτας το σεντόνι.

Ικέτη δέηση ανίερη ξενίζεις
άμεμπτος άμπωτις συχνά ο λογισμός σου
νερά τραβιούνται αχνοφέγγει ο γκρεμός σου
ξέρες κρυμμένες στο ταξίδι σου ξορκίζεις.

Φαρέτρα μνήμης συναξάρι της γενιάς σου
άφευκτα βέλη συλλαβίζει η λαλιά σου





ΣΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ


Εξορισμένο το κορμί από την γη σου
σκέφτεται τόπους μακρινούς να σεργιανίζεις
αλήτης ήλιος νά: στεγνώνει την πληγή σου
κι εσύ με θάλασσα να την ξαναγεμίζεις.

Τις νύχτες άγρια σιωπή θα ημερεύεις
απαρηγόρητος ο άνεμος να πνέει
στις μέρες άγουρο χρυσάφι θα γυρεύεις
να το φοράς πάνω στο δέρμα να σε καίει.

Σε μονοπάτια θα λαξεύεις τον γκρεμό σου
θα σκάβεις βράχους με το βλέμμα όλο λάβρα
θ’ αργοπορείς. Να μη ζυγώνει ο γυρισμός σου.
Και τα πανιά λησμονημένα πάλι μαύρα.

Σπάζει το τζάμι η βροχή και σε γραπώνει.
Στο κύμα ρίχνεσαι. Αντίκρυ ξημερώνει





ΤΑΦΙΚΑ ΕΘΙΜΑ


Με σκεπασμένο πρόσωπο πάνε στον άλλο κόσμο
τα ήθη αυτά πανάρχαια κανένας δεν τ’ αλλάζει
ο νιος νεκρός μη φορτωθεί με φως που δεν του μοιάζει
και του ξεφύγουν μυστικά στον σκοτεινό του δρόμο.

Το τελευταίο σου φιλί μέσα στη μνήμη χάσμα
βαθύτερο του χώματος που τώρα σε σκεπάζει
κι αν χρόνος ένα τέχνασμα των ζωντανών φαντάζει
φοράω σάρκινη σκευή το τωρινό σου φάσμα.

Μια προσευχή από πηλό μια θάλασσα ερέβη
ένα τρικύμισμα του νου έξω από τη συνήθεια
στη συνοικία των θεών δεν μένει η αλήθεια
μα στα κλεισμένα βλέφαρα τ’ ανείπωτα σμιλεύει.

Σ’ άλλον Ιούλιο ίλιγγο όταν ξαναβρεθούμε
Στο φως που αξιωθήκαμε θα ξαναβαπτιστούμε





ΣΤΟ ΚΑΦΕ


Κάθεσαι στην απέναντι γωνιά
και κάπου-κάπου με κοιτάς. Στα τζάμια
πέφτει βροχή. Θολά κυλούν ποτάμια
ομπρέλες προσπερνούν τη μοναξιά.

Στον τοίχο πίσω σου παγκόσμιος χάρτης
με όλα τα ταξίδια του ανοιχτά
να φεύγαμε για κάπου μακριά
μέχρι να έβγαινε κι αυτός ο Μάρτης.

Jazz και espresso και αχνίζουν χνώτα
ωραίος ο ρυθμός της μουσικής.
Να στρίβαμε ν’ αλλάζαμε τη ρότα

πρόσω στο καλοκαίρι της ζωής!
Κουμπώνεις το παλτό σου. Πας στην πόρτα.
Όνειρα ράκη κάποιας Κυριακής





Από τη συλλογή «Εκπνοές νερού», εκδ. Κουκκίδα 2022.

Κ. Θ. Ριζάκης - Σ. Γρ. Σταμπουλού, "Εφ’ ενός γίγνεσθαι; 2"

 

 

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

 

του Συμεών Γρ. Σταμπουλου

[απόσπασμα από την εισαγωγή της έκδοσης]

Διακόσια χρόνια από την έκρηξη της ελληνικής Επανάστασης, ή διακόσια χρόνια Επανάστασης. Αν το τελευταίο ακούγεται υπερβολικό, αν η επανάσταση, οι επαναστάτες πρέπει να ξεκουράζονται κάθε τόσο, αυτό μπορούμε να το πούμε ασφαλώς για την ποίηση που δεν ξεκουράζεται ποτέ. Ποίηση δεν έχει πάψει να γράφεται ούτε μια μέρα, είπε ο Οδυσσέας Ελύτης. Ας περιοριστούμε στα χρόνια του ηρωικού ιωβηλαίου. Όσα κι αν γραφτούν, κι αν ειπωθούν για το 1821, αυτό θα στενεύεται πάντοτε στη λογική των επετείων και των δοξαστικών λόγων.
    Σκέφτηκα να ξεκινήσω κατ’ αυτόν τον τρόπο το εφετινό Προλογικό Σημείωμα στο Ανθολόγιο 2021 των εκδόσεων Ρώμη και του Κώστα Ριζάκη, σαν περίληψη προηγουμένων, δηλαδή οφειλομένων στην αειθαλή γραφή που βρίσκεται πάντοτε μέσα στα γεγονότα, δείχνει την αθέατη όψη τους και κάποτε τα δημιουργεί. Με την πρώτη σύσταση του ελληνικού κράτους, φαίνεται πως και η ποίηση επισημοποιήθηκε κι αυτή, βγήκε για τα καλά από την ανωνυμία, απέκτησε ταυτότητα, χρονολογία (αν όχι ημερομηνία) γέννησης και καταλέχθηκε σε κατηγορίες. Πριν δοξαστεί από τους επιγόνους και τους ιστορικούς, το Εικοσιένα δοξάστηκε από τους ποιητές, μικρούς και μεγάλους, σαν στρατευμένους στην υπηρεσία του. Δείτε πώς περπάτησαν μαζί ο Ουγκώ και η Φριντερίκε Μπρουν, ο Μπάυρον και η Αμάλιε Χέλφιχ, ο Πούσκιν και ο Άμπραχαμ Λέμπερτ, ο Σέλλεϋ και ο Τέοντορ Μπραντ. Συνοδοιπόροι και δεκάδες Έλληνες. Αρκετοί έγιναν ποιητές για την περίσταση. Ένας, τουλάχιστον, ονομαστός ήδη στη χώρα του, αφιέρωσε το υπόλοιπο της σύντομης ζωής του στην υπόθεση του Αγώνα. Ο Έλληνας-Μύλλερ, ο Wilhelm Müller.
    Απόδειξη ότι γίνεται κι αυτό, η εποχή να γεννά τους ποιητές της. Με τον δικό του τρόπο το παρόν Ανθολόγιο αποτυπώνει την εποχή μας. Το ίχνος της θα το αναζητήσουμε κάποτε κι εδώ, στον Πρόδρομο Μάρκογλου που ηγείται της «εφιππείας», και στις φωνές που ακολουθούν. [...]





Θεώνη Αναστασοπούλου

ΕΠΑΝΟΔΟΣ


Σώματα ωραία
που τα κατοίκησε η φωτιά
και τα ανάλωσε
τήξη εκθαμβωτική.
Αναλήφθηκαν.

Βροχή των ορφανεμένων
λιβαδιών
τα μνημονεύει
κάθε που λυγίζει ο ήλιος.
Όταν σ’ εποχή χειμέρια
οι ώρες νεοσσό φωτός
στις χούφτες τους κρατούν
κι αναπτερώνονται
από μια ακαθόριστη
προσμονή.

Μορφές από σύννεφο
χυμένες σε πηλό.
Κάποιον απρόβλεπτο Απρίλη
θα λουλουδίσει η γη
το μυστικό τους.





Στέλλα Δούμου

PERFORMANCE


Όταν πέφτει το μαχαίρι στα δάχτυλα της νύχτας
Ενόσω αυτή παίζει στο πιάνο τα ορατόρια των ασημιών
Τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει
Το αιματοκύλισμα των στιγμών. Συμβαίνει τότε:
Ανώνυμη Κοκκινοσκουφίτσα
Σκουπίζει τα δάση από τους λύκους,
Καρφιτσώνει καινούργιες σκιές στις παρτιτούρες
Γυρίζει το μάνταλο του φεγγαριού στο σολ
Και κάθεται στο πιάνο. Στα δάχτυλά της
Κομψές δαχτυλήθρες Φαμπερζέ, κρύβουν τα γαμψά της νύχια.
Η μουσική είναι εξαίσια όσο και μαθηματικώς άλυτη.
Η μονωδία των λύκων είναι πάντοτε
Μια καλά στημένη παράσταση.





Βασίλης Πανδής

ΔΑΚΡΥΔΟΧΟΣ (5)


Πολύφυλλα δάκρυα
γέμισαν τούτο το πηγάδι
μέχρι τα έγκατα
της έντασης

Μην ψάχνεις εδώ
για βεβαιότητες
ευάλωτό μου αγρίμι

στη λέξη
η λέξη
κρύβεται
η ταραχή
στην ταραχή

πολλές φωνές
μες στα νερά
πολλή σιωπή
στις μουσικές χιλιετηρίδες





Ελένη Σιγαλού

ΕΠΟΧΗ ΚΥΝΗΓΙΟΥ


Αθόρυβα βυθίζομαι
στο δάσος όταν
του κυνηγού περπατησιά
διπλώνει ίδια σίδερο
τη μέρα

άλλωστε δίχως τσάκιση
πού θα κρυβόμουν
να μη με βρίσκω κάθε που
ως θήραμα θρασεύοντας
ουρλιάζω;





Διονύσης Στεργιούλας

ΔΙΑΣΚΕΨΗ


Μετά από μέρες συζητήσεων
ιδιαιτέρως εποικοδομητικών
αποφάσισαν να διαθέτουν επ’ αμοιβή
σταγόνα-σταγόνα το νερό της βροχής
να ζητούν ενοίκιο για τον αέρα
να διαπραγματεύονται στο χρηματιστήριο
το φως του ήλιου και των αστεριών.
Και δεν ξέρουν τι θα πει καλοκαίρι
δεν ξέρουν τι θα πει φθινόπωρο.
Κάθε βράδυ επιστρέφουν στο σπίτι
και το σπίτι δεν τους αναγνωρίζει.
Βγάζουν προσεκτικά τα ρούχα
φορούν βιαστικά το σώμα τους
και βλέπουν όνειρα με αριθμούς.

Αλέκος Φλωράκης

Ο ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΟΣ


Ο τάφος είναι ασύλητος,
μεγάλη επιτυχία,
τόσα χρόνια ανασκαφές
και τώρα νά τον!
εδώ στο πρανές, στο άνδηρο,
τάφος λακκοειδής,
γεμάτος κτερίσματα,
κύλικες, σφραγιδόλιθους, πλαγγόνες,
μόνο που δεν βλέπει οστά,
περίεργο,
φαίνεται δεν υπήρξε νεκρός,
κτερίσματα μόνο
μιας αναμενόμενης ταφής,
θα κάνει πάταγο η ανακοίνωσή του,
ο τάφος μετατοπίζεται,
κινείται προς την πόλη,
χάνει το πάτωμα του δωματίου του·
ανάμεσα στα κτερίσματα
το παιδικό του τραινάκι.






Πηγή:
«Εφ’ ενός γίγνεσθαι; 2, ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ 2021. Άλλως
με τη ματιάν υποκείμενη στο δεσπόζον δυναμικό
της σύγχρονης ποιητικής μας παραγωγής [218
ανέκδοτα ποιήματα τη συναινέσει 63 δημιουργών]»
Εκδόσεις Ρώμη, 2021.
Επιμέλεια: Κώστας Θ. Ριζάκης - Συμεών Γρ. Σταμπουλού
Προλεγόμενα: Συμεών Γρ. Σταμπουλού
Ανθολόγος: Κώστας Θ. Ριζάκης
Έργα εξωφύλλου και ενοτήτων: Γιάννης Δημητράκης
Τυπογραφική φροντίδα, επιμέλεια εξωφύλλου: Θοδωρής Κιντάπογλου


Σημείωση: Για την παρούσα ανάρτηση επιλέχθησαν ποιήματα ποιητριών και ποιητών που έως τώρα δεν είχαμε ανθολογήσει στο ιστολόγιό μας.