Αλήτις Τσαλαχούρη, "Σάκος του μποξ"

Σάκος του μποξ

Πεζοποίηση γραμμένη σαν τηλεγράφημα

(επιλογές)

Σπίτια στη Σελήνη -Ο πιο μοναχικός άνθρωπος στη Γη-Σύμφωνα με τους λίγους συγγενείς-Πριν επιστρέψει στο Σύμπαν από αρρώστια-Συμβολαιογράφο καλεί-Και παρ’ όλες τις αντιρρήσεις και τα εμπόδια-Για την αξιοπιστία τέτοιας διαθήκης-Αφήνει στα τρία αδέλφια της και τέσσερα ανίψια-Τα φανταστικά της Σπίτια στη Σελήνη-Που από μικρή έχει χτίσει-Για να κατοικεί μόνο εκείνη-Μακριά απ’ της ανθρωπότητας την ταραχή και τη φρίκη-Στις δύο αδερφές της αφήνει τα Σπίτια στη Θάλασσα των Βροχών-Στη Θάλασσα των Κρίσεων-Και στη Λίμνη της Λησμοσύνης-Στα τέσσερα ανίψια-Τα Σπίτια στων Καταιγίδων τον Ωκεανό-Στη Θάλασσα των Κυμάτων-Και στη Λίμνη της Ελπίδας-Και στο μεγαλύτερο αδερφό-Τα σπίτια στη Θάλασσα της Ηρεμίας και στη Λίμνη της Καλοσύνης-Όταν ο συμβολαιογράφος ολοκληρώσει την ανάγνωση της παράξενης διαθήκης-Οι κληρονόμοι ούτε θα ξαφνιαστούν ούτε θα αισθανθούν αμηχανία-Αλλά θα το αποδεχτούν σαν του πιο μοναχικού ανθρώπου τη διαθήκη-Και θα αποχωρήσουν σιωπηλοί-Για να επιστρέψουν στο επίγειό τους σπίτι-Και στην καθημερινή ρουτίνα-Που δεν περιλαμβάνει-Δυστυχώς-Καμία της Σελήνης τοποθεσία-





Ψίχουλα -Ο δρόμος και μία κουβέρτα σπίτι του-Λείπει απ’ τη θέση του-Να ζητιανέψει μες στη θλίψη του-Στη διπλανή γωνία-Που καφετέριες και μαγαζιά-Το πλήθος προσπερνά με αδιαφορία-Μα ένα κορίτσι σταματά-Τυρόπιτες αφήνει στην κουβέρτα-Πλακώνουν περιστέρια-Τις τρώνε φρενιασμένα-Κι αυτός-Που ο δρόμος και μια κουβέρτα σπίτι του-Μ’ όλη τη θλίψη του-Επιστρέφει απ’ τη διπλανή γωνία-Βρίσκει τα φαγωμένα περιστέρια-Τρώει τα ψίχουλα-Το πλήθος προσπερνά με αδιαφορία-





Θύματα μιας σόμπας -Την πεπρωμένη μέρα-Βαράει πίσω του την πόρτα-Να συνεχίζει τη ζωή του-Όπως τον έμαθαν-Να φέρεται στα θηλυκά σαν ζώα-Κι αυτή-Μ' αίμα στο στόμα-Αίμα πιτσιλισμένο στα σεντόνια-Που θέλει να νομίζει-Πως είναι οι παπαρούνες που μάζευε παιδάκι-Με τους γονείς της σε μια βόλτα-Μονάκριβη θύμηση στα χρόνια-Και τυλιγμένα πάνω της-Παιδιά με χέρια και με πόδια-Στην τηλεόραση μια παρουσιάστρια χαζογελάει σε μια κατσαρόλα-Κι αυτή βλέπει τη σόμπα-Παίρνει πετρέλαιο-Για να φανεί πως είχε διαρροή-Το ρίχνει γύρω γύρω- Ψηλώνει ο νους της δίχως όρια*-Πετάει ένα σπίρτο-Το σπίτι παραδομένο σε μια φλόγα-Μαζί κι οι παπαρούνες που μάζεψε παιδάκι-Μονάκριβη θύμηση στα χρόνια-Θα τους αποχαιρετούσε η κοινωνία-Που τους μισόβλεπε με θλίψη-Σαν θύματα μιας σόμπας-Δεν θα την έβλεπαν ξανά με μούτρα μπλαβιασμένα-Και τα παιδιά δεν θ’ αντικρίζαν’ φοβισμένα-Τη βία μες στο σπίτι-Θα τους αποχαιρετούσε η κοινωνία-Που τους μισόβλεπε με θλίψη-Σαν θύματα μιας σόμπας-


_________________
* Ψηλώνει ο νους της-φράση του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη από την “Φόνισσα”





“Αθώα χιονισμένα” -Με εισαγγελική στην κλινική-Την πήραν απ’ το σπίτι της γυμνή-Από μια λίμνη με σκουπίδια-Με πλάτη γυρισμένη στη ζωή-Όταν πεθαίνουν οι γονείς της σε ένα μήνα-Πιότερο η μάνα-Της κοστίζει στην ψυχή-Σαν να τη δάγκωσε του πόνου ο καρχαρίας Απ’ το δωμάτιο δεν έβγαινε στιγμή-Για προαυλισμό ή τη θλιβερή ψυχαγωγία-Στην τραπεζαρία για πρωινό και για φαΐ-Ούτε που μίλαγε ποτέ της με κανέναν-Στο διάδρομο με βήματα κοφτά-Και με τα μάτια απλανή-Σκοτεινιασμένα-Πήγαινε πάνω-κάτω-Και θαρρείς-Πως κάπου μίλαγε-Γιατί άκουγες κουβέντα -Στο επισκεπτήριο πάντοτε αδερφός -Περπάταγε στο διάδρομο μαζί της-Τη χτένιζε με χέρια τρυφερά-Να ξαναμοιάσει με ένα όμορφο κορίτσι-Κάποια φορά που περπατούσαμε μαζί-Με ξεχασμένο αυτόν που μίλαγε στην κρίση -Μου λέει πώς φύγαν’ σε ένα μήνα οι γονείς-Ο ένας προδόθηκε απ’ την άτιμη αρρώστια -Κι η μάνα άντεξε ένα μήνα χωριστά -Κι όταν κηδεύτηκε -Βαρύς ήταν χειμώνας-“Χιόνιζε τόσο που τα δάκρυα παγωμένα-Όλα κατάλευκα κι αθώα χιονισμένα”-Tης είπα τότε ας μην πιστεύω στο Θεό -“Η προγιαγιά μου η σοφή-Μικρασιάτισσα που φώναζαν ‘‘Καλέκα’’-Δηλαδή ‘‘Καλή μου’’ απ’ την ομορφιά της στην ψυχή-Όταν κηδεύτηκε και χιόνιζε ο κόσμος-Είπανε κάποιοι σαν να λέγαν’ προσευχή -Όσοι κηδεύονται κι ο κόσμος ρίχνει χιόνι- Σημαίνουν άνθρωποι που υπήρξανε στη γη-Αγγελικοί-Και έτσι ο Θεός το ξεπληρώνει-”-Μου χαμογέλασε και ύστερα απ’ αυτό-Όποτε ήθελε να κάνουμε μαζί-Στο διάδρομό της-Μία βόλτα -Μου ’λεγε-“Έλα -Χιονίζει σήμερα πολύ-Όλα είν’ κατάλευκα και αθώα -Χιονισμένα”-





Διαμερίσματα σκηνές εγκλημάτων -Διαμερίσματα σκηνές εγκλημάτων-Η τηλεόραση στον τόπο συμβάντος-Η κορδέλα της Σήμανσης σέρνεται κάτω-Οι αυτόπτες δηλώνουν τη φρίκη-Σφαίρες πέφτουν απ’ το Χαλέπι ως το Μέξικο Σίτι-Διακοπή για διαφημίσεις-Περιπολικά με Αγιάννηδες και τα ψωμιά τους-Είν’ λαγούμια τα υγρά βλέμματά τους-Οι τοίχοι δίνουν χαριστική στους κροτάφους-Σφαίρες πέφτουν απ’ το Χαλέπι ως το Μέξικο Σίτι-Διακοπή για διαφημίσεις-Διαμερίσματα σκηνές εγκλημάτων-Ουρλιάζουνε οι γάτες των κάδων- Πατάς σε άστεγους-Για να πας να ψωνίσεις Σφαίρες πέφτουν απ’ το Χαλέπι ως το Μέξικο Σίτι-Διακοπή για διαφημίσεις- Διαμερίσματα σκηνές εγκλημάτων Πιτσιρίκια τραβούν με τα κινητά τους-Ενός παιδιού που ‘δείραν- τα μάτια τα μαύρα- Το ανεβάζουν στο Τικ Τοκ να γίνει βάιραλ-Σφαίρες πέφτουν απ’ το Χαλέπι ως το Μέξικο Σίτι-Διακοπή για διαφημίσεις-Διαμερίσματα σκηνές εγκλημάτων-

Αλήτις Τσαλαχούρη, "Διαμερίσματα σκηνές εγκλημάτων"

Ο “Σάκος του Μποξ” διαδραματίζεται στη Μητρόπολη των Θαυμάτων και της Απελπισίας-Και πρωταγωνιστούν σπουργίτια-Που συλλαμβάνονται γιατί ζητούν ψωμί σε περβάζια-Μια κλέφτρα του Χρόνου-Ο πιο μοναχικός άνθρωπος που έζησε στην γη-Ένα κορίτσι που θέλει να χορεύει σε ένα κωλόμπαρο-Την “Λίμνη των Κύκνων”-Ένα κορίτσι που συλλαμβάνεται γιατί πετάει σε διάφορα σημεία της Μητρόπολης “Προκηρύξεις μοναξιάς”-Ένα κορίτσι που διηγείται την πιο τρυφερή ιστορία για το “τηλέφωνο του Ανέμου” στην μακρινή Ιαπωνία-Κάποιος που παραγγέλνει στον Πολυχώρο Προσομοίωσης − “Τεχνητές Αναμνήσεις” -Την προσομοίωση με την μητέρα του να τρέχει στη θάλασσα-Που ως παλιά φύση δεν υπάρχει πια στην Νέα Ανθρωπότητα - Οι ασθενείς στην αίθουσα θεραπειών ενός ψυχιατρείου που κυνηγούν ένα μπαλόνι που βλέπουν μόνο αυτοί-Σαν τον παιδί που δεν υπήρξαν και τους οδήγησε εκεί- Ο “Σάκος του Μποξ” διαδραματίζεται στη Μητρόπολη των Θαυμάτων και της Απελπισίας-

Από το οπισθόφυλλο της έκδοσης

Από τη συλλογή «Σάκος του μποξ», εκδ. Οδός Πανός, 2025.

Η Αλήτις Τσαλαχούρη γεννιέται στην Καμίνα της Κεντρικής Αφρικής-Από γονείς μετανάστες-Από το 1974 ζει στην Ελλάδα-Εργάζεται από δεκαέξι ετών σε εφημερίδες και περιοδικά στο τμήμα της διόρθωσης και αποχωρεί για λόγους ψυχικής υγείας το 2010-Σπουδάζει στη Σχολή Σταυράκου-Αναγκαστικά-Σκηνοθεσία-Γιατί δεν υπήρχε τμήμα σεναρίου-Και πραγματοποιεί μια ταινία μικρού μήκους με τίτλο “Οι δρόμοι περνάνε μέσα από τις πόλεις” βασισμένη σε διήγημα του Μπουκόφσκι-Η οποία παίζεται στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας-Το 2016-Ο ποιητής και εκδότης Γιώργος Χρονάς της δίνει την ευκαιρία να περπατήσει στο δρόμο της Οδού Πανός- Εκδίδοντας το πρώτο της βιβλίο στις εκδόσεις της οδού Πανός- με τον τίτλο Το “Καρουσέλ του Τσε Γκεβάρα”-το 2020 θα εκδώσει πάλι από τις εκδόσεις της Οδού Πανός-Την δεύτερη ποιητική της συλλογή με τίτλο-“'Κάθαρμα”-Τον Φεβρουάριο του 2024 παρουσιάζονται στο Θέατρο Τέχνης υπό τον τίτλο “Τραγούδια”-Τέσσερα τραγούδια σε στίχους της-Με μουσική του αδερφού της συνθέτη Φίλιππου Τσαλαχούρη και την ηθοποιό Λουκία Μιχαλοπούλου- Η πρώτη εκτέλεση των τραγουδιών είχε γίνει με τη φωνή της Λένας Κιτσοπούλου-Τον Απρίλιο του 2024- Παρουσιάζει για πρώτη φορά στο YouTube τη συλλογή της “Μια ωραία πεταλούδα”- Πεζοποιήματα με την συνοδεία μουσικής-Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά-Τη γραφή της την ονομάζει “πεζοποίηση γραμμένη σαν τηλεγράφημα” και δεν περιέχει σημεία στίξης-Την στίξη την κατάπιε η ψυχιατρική αγωγή-Αφήνοντας μόνο μια παύλα-

Αλήτις Τσαλαχούρη, " ‘Κάθαρμα’ "

Ξενοδοχείο “Αγκαλιάς-Πραγματικό Θαύμα”

Καπνίζω στο διάλειμμά μου στην ταράτσα-Στο Ξενοδοχείο “Αγκαλιάς-Πραγματικό Θαύμα”-Στη Μητρόπολη Των Θαυμάτων Και Της Απελπισίας-Που βρομάει βενζίνη και διοξείδιο του άνθρακα-Είμαι υπεύθυνος για τον κεντρικό υπολογιστή-Που συντονίζει τον Κύκλο των Εποχών στα δωμάτια-Με φύλλα να θροΐζουν σε τεχνητά φθινόπωρα-Βροχές να πέφτουν σε αγριόχορτα και χώματα-Και τεχνητά καλοκαίρια με θάλασσας αφρό να ακούγεται σε βότσαλα-Μεγαλύτερη αδυναμία μου όμως-Το Δωμάτιο της Σιωπής-Όπου πολλοί επιθυμούν να αγκαλιάζονται στη σιωπή με τα διαθέσιμα ανδρόγυνα-Χαζεύω ένα Ανδρόγυνο Αγκαλιάς-Καπνίζει κι αυτό σιωπηλό στην ταράτσα-Αναρωτιέμαι με πόσους ανθρώπους αγκαλιάστηκε και κοιμήθηκε σαν παιδάκι-Πόσοι το τρόμαξαν όταν ξύπνησαν και δικαιολογημένα ήταν ερωτευμένοι μαζί του αφόρητα-Αφού της Κοινωνικής Αποστασιοποίησης ξεπέρασαν τα όρια-Απέξω ο τοίχος γράφει με βιαστικά γράμματα “Ζητείται λίγη τρυφερότητα”-Λίγο πριν χαράξει-Στη Μητρόπολη Των Θαυμάτων Και Της Απελπισίας-Που βρομάει βενζίνη και διοξείδιο του άνθρακα-Καπνίζω στο διάλειμμά μου στην ταράτσα-Στο Ξενοδοχείο “Αγκαλιάς-Πραγματικό Θαύμα”

Το διαφορετικό παιδί

 

Το διαφορετικό παιδί-Μετανάστης απ’ τη χώρα του Φιοντόρ-Πριν δολοφονηθεί στις σκάλες μιας πλατείας-Απ’ την παρέα των παιδιών-Που τον φωνάζουν διαφορετικό-Επειδή δεν σκοτώνει στα ηλεκτρονικά και στο κινητό-Επειδή δεν κλοτσάει μαζί τους την μπάλα στα στενό-Αλλά με κορίτσια ζωγραφίζει κόκκινες βάρκες σε θάλασσας αφρό-Εξομολογείται στον δάσκαλό του της μουσικής-Πως τον περισσότερο πάγο και χιόνι της μητρικής του της πατρίς-Στις αρθρώσεις και στην καρδιά-Το λιώνουν οι αχτίδες του ήλιου της νέας του πατρίς-Που θέλουν έντεκα λεπτά να φτάσουν στη γη-Βεβαίως του απέμεινε χιόνι στην ψυχή-Χιόνι πατημένο-Από μορφές και ίσκιους-Που πρωταντίκρισε μωράκι και παιδί-Αλλά ο ήλιος-Ο εκτυφλωτικός της νέας του πατρίς-Του ζέστανε για μια ζωή-Τον Φιοντόρ να λέει του Πούσκιν ποιήματα-Με του πατέρα του φωνή-Τη βότκα-Στο τραπέζι-Τη γεμάτη αινίγματα-Και πρόσωπα σαν βουνοκορφές-Μες σε ομίχλη πυκνή-Το διαφορετικό παιδί που μετανάστης απ’ τη χώρα του Φιοντόρ-Πριν δολοφονηθεί στις σκάλες μιας πλατείας-Απ’ την παρέα των παιδιών-Που τον φωνάζουν διαφορετικό-Επειδή δεν σκοτώνει στα ηλεκτρονικά και στο κινητό-Επειδή δεν κλοτσάει μαζί τους την μπάλα στα στενό-Αλλά με κορίτσια ζωγραφίζει κόκκινες βάρκες σε θάλασσας αφρό

Πρόσφυγας φωνή

Μόνον το ξύσιμο των τροχών-Στου συρμού τη σιωπή-Βασανισμένη μορφή-Φωτογραφία κρατά-Σε ένα σταθμό-Μ’ εκείνη κι άρρωστο παιδί-A capella τραγουδά με τόνο σιγανό-Οι επιβάτες-Ακόμη κι οι πιτσιρικάδες-Σηκώνουν το βλέμμα απ’ τις οθόνες των κινητών-Ρωτούν σε τι γλώσσα τραγουδά-Ψιθυρίζουν “Ωραίο τραγούδι από μακριά”-Η φωνή της τους κάνει να μιλήσουν ξανά-Οι περισσότεροι της δίνουν στο κουτί-Όταν κατεβαίνει-Κάποιος λέει-“Πρόσφυγας φωνή”-Μόνον το ξύσιμο των τροχών-Στου συρμού τη σιωπή-

Χυμός ροδάκινου δεύτερο κουτί

 

Έναν Ιούνιο-Στο Γκρίζο Κτίριο-Που σχολείο λέγανε-Και πήγαινα παιδί-Σαν το πουλί π’ αφήνει άλλα πουλιά απ’ τη σκεπή-Μαθητής σπάζει τη γραμμή-Αρπάζει χυμό ροδάκινου δεύτερο κουτί ενώ έπρεπε να πάρει έναν σύμφωνα με τη δωρεά την κρατική-Τότε ο Καθηγητής με τα Χέρια τα Μακριά-Μπροστά σε όλους τον χτυπά-Απ’ τους χυμούς τρέχουν στα πόδια του ζουμιά--Μα τρεις μαθήτριες-Άλλα πουλιά απ’ τη σκεπή-Με οργή ορμάνε στη σκηνή-Διασώζουν τον συμμαθητή-Που τρέχει μες στον ήλιο να κρυφτεί-Ο Καθηγητής με τα Χέρια τα Μακριά τις σέρνει και τις τρεις στον διευθυντή-Με την κατηγορία πως παρεκωλύθη βιαίως και υβρισθείς στο έργο του το ανήκουστο-Κι η τιμωρία τους από το άκαμπτο συμβούλιο-Σχολικού περιβάλλοντος αλλαγή και χειρίστη διαγωγή-Προσπερνώντας ότι έφαγε ξύλο μαθητής για χυμό ροδάκινου δεύτερο κουτί-Που άρπαξε--Σπάζοντας τη γραμμή-Σαν το πουλί που αφήνει άλλα πουλιά απ’ τη σκεπή-Στο Γκρίζο Κτίριο-Που σχολείο λέγανε-Και πήγαινα παιδί-Έναν Ιούνιο-

Από τη συλλογή “Κάθαρμα”, εκδ. Οδός Πανός, 2020.

Αλήτις Τσαλαχούρη, "Το Καρουσέλ του Τσε Γκεβάρα"

Εκτροχιασμένα βλέμματα

− Εκτροχιασμένα βλέμματα − Θέλουν ν’ αλλάξουν τον κόσμο συθέμελα − Τα κυνηγούν οι Αρχές στα πέρατα − Όταν ζορίσει ο κλοιός με καρφιά ένστολα − Σε έρημα χωριά − Απέραστα − Παίζουνε ρώσικη ρουλέτα − Ενταφιάζουν χαμένους τους σε πεύκα − Αν θες να τα κοιτάζεις − Και αίμα να στάζουνε τα δέντρα − Γράψε μου σύντομα με νέα − Εκτροχιασμένα βλέμματα − Τα κυνηγούν οι Αρχές στα πέρατα − Θέλουν ν’ αλλάξουν τον κόσμο συθέμελα

ΚΥΝΗΓΟΣ ΚΥΠΑΡΙΣΣΙΩΝ

Κέρμα στο δρόμο δεν βρίσκει μια φορά − Με το εφάπαξ μακρόχρονης δουλείας − Ψιλά μακράς οικονομίας − Αγρό αγοράζει για να χτίσει − Για να πεθάνει μες τη φύση − Τριγυρισμένο δε από ουρανομήκη κυπαρίσσια − Το αποκτάει με αγωνία − Μα όταν ξαναπάει το σπίτι να τοιχίσει − Τα κυπαρίσσια δρεπανιασμένα από τη ρίζα − «Αυτά δεν ήταν στη δική μας συμφωνία − Προσοδοφόρα δική μου ήτανε ξυλεία» του λέει κοφτά η ιδιοκτησία − Φρενοπληγής τα αναζητεί πια στα πλοία ως ιστία ή ως έπιπλα σε σπίτια −

Από τη συλλογή «Το Καρουσέλ του Τσε Γκεβάρα», εκδ. Οδός Πανός, 2016