Δημήτρης Κονιδάρης, "Οικείος"

ΧΟΡΟΣ


Εγώ λάτρεψα τη ροή
είμαι πιστός των αναπεπταμένων
και σκλάβος του κυματισμού
          κι ένα μαντήλι όταν ξετυλίγεται αρκεί
          να μ’ αποζημιώσει.

Πλησίασε τώρα εδώ που γράφω,
ανέμισε, κυμάτισε κάτι ολάνοιχτο.
στροβίλισε το χιόνι των γλυκών χεριών σου
στον αέρα,
χόρεψε τελετουργικά για τον ακίνητο.





Η ΕΡΜΗΝΕΙΑ


Τον είδα πάλι να γράφει
κείμενα πικρά
αναζητώντας εύσχημους τρόπους,
πάντα γυμνόν και πάντα ευπροσήγορο,
πάντα με τον τοίχο μπροστά του και πάντα
οικείον,
αυτόν που βούλιαζε όλα τα χρόνια
σε μία χοάνη λασπωμένη
μέχρι που ακινητοποιήθηκε στο στενό της στόμιο.

Τον είδα πάλι να γράφει
κείμενα ελπίδας
(τόσα οχυρώματα,
τόσες επιχειρήσεις ψυχραιμίας)
αυτός που δεν είχε ελπίδα στην καρδιά,
ούτε καν την ελπίδα του πρωινού φωτός.

Αυτόν τον προσφιλή και άγνωστο
τώρα τον καταδίκασαν
στη δημοσίευση των κειμένων του σκαμμένων από μέσα

γεμάτων λαγούμια και υλικά ανατινάξεων.





ΑΦΙΞΕΙΣ


Φόβος είν’ οι αφίξεις που μαστίζουν
τα δωμάτια,
τα ευπαθή τους πράγματα.
Ο καιρός περνάει
κι ο χαρακτήρας μου αλλάζει.

Περνάει ο καιρός κι ο χαρακτήρας μου
φθίνει
όπως του κουρασμένου τραγουδιστή η φωνή
(χαράματα σε κέντρο διασκεδάσεως)
ή όπως φθίνουν οι μύες του χεριού του σερβιτόρου
που συγκεντρώνει τ’ άδεια πιάτα.





Η ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ


Τα βραχιόλια σου
πάνω στο μάρμαρο
κυκλώνες.





ΕΝΑ ΜΑΚΡΙΝΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ


Όταν συναντηθούμε
Αναφορές στο παρελθόν δεν θα επιδιώξουμε,
εύθραυστες διηγήσεις δεν θα επιχειρήσουμε
(θα μιλούν τα άλλα πρόσωπα
που θα ’χουν επικαθίσει στα πρόσωπά μας,
οι κόλαφοι
που θα ’χουν αυλακώσει τα μάγουλά μας).

Κάποια μέρα
αν συναντηθούμε
θα χαρούμε ο ένας την παρουσία του άλλου
σαν ν’ αρχίζει νέα σχέση μεταξύ μας

κι ενώ θα έλκεται η νύχτα προς την πόλη
θα συζητήσουμε για χίλια τετριμμένα.





Από τη συλλογή «Οικείος», εκδ. Οδυσσέας, 1984.
Πηγή: «Δημήτρης Κονιδάρης - Ποιήματα (1981-2016)», εκδ. Κουκκίδα, 2017.

Στην εικόνα: Ilya Repin, «They Did Not Expect Him».
Πηγή για την εικόνα: Wikimedia Commons.

Δημήτρης Κονιδάρης, "Ανταύγεια χρόνων παιδικών και άλλα ποιήματα"

ΑΝΤΑΥΓΕΙΑ ΧΡΟΝΩΝ ΠΑΙΔΙΚΩΝ

Τι λάθος έκανα και ήλθε εκείνη η κυρία

από το παρελθόν,

αυτό το κέρινο ομοίωμα

με τα βαμμένα χρυσαφί μαλλιά,

με τ’ ασημένια νύχια,

που επισκεπτόμουν όταν ήμουνα παιδί

μαζί με τη μητέρα.

Δεν μ’ άφηνε να παίξω στο μεγάλο σπίτι της,

δεν ήθελε αταξίες,

«μη φέρεις άλλο το παιδί, κάνει ακαταστασίες,

δεν το μπορώ»,

την άκουσα να λέει κάποια φορά.

Τι έκανα λάθος και ζωντάνεψε

εκείνη η άκαμπτη κυρία,

η ντυμένη σαν αρχόντισσα,

που μου αποσπούσε τότε θάλασσες και ουρανούς

κι όλες τις χορωδίες μου.

Παραίσθηση θα είναι,

αυτή η κυρία είναι πια συγχωρεμένη,

ανταύγεια μνήμης είναι,

ανταύγεια χρόνων παιδικών

ενός φαντασιοκόπου.

Ο ΠΟΝΟΣ ΤΟΥ ΑΞΙΟΠΡΕΠΟΥΣ

Να φαίνεται στην κοινωνία

αξιοπρεπής,

μεγαλοπρεπής,

ήθελε,

μα πώς να φαίνεται αξιοπρεπής

και μεγαλοπρεπής,

και αψεγάδιαστος,

όσο κι αν ντύνεται καλά,

όσο κι αν πάντα φρεσκοξυρισμένος

και καλοχτενισμένος είναι,

όταν όλα τριγύρω του

διασώζουν τα φαντάσματα της νύχτας.

ΔΕΝ ΣΑΣ ΠΙΣΤΕΥΩ

Δεν σε πιστεύω πια,

ψεύτη λύκε του παραμυθιού,

ψεύτη λαγέ, ψεύτη ιπποπόταμε, ψεύτρα πάπια,

ψεύτρα μέλισσα,

δεν σας πιστεύω πια,

ζώα ψεύτες των παραμυθιών

που μου μιλάτε και σαν άνθρωποι,

κι όμως λυπάμαι, λυπάμαι,

γιατί αν δεν σας πιστεύω σημαίνει ότι πέρασαν

τόσα αμέτρητα χρόνια από τότε

που σας πίστευα.

Μεγάλωσε από τότε κι η πριγκίπισσα,

μεγάλωσε και η βασιλοπούλα,

ούτε κι εκείνες σας πιστεύουν πια,

κι έτσι χαλάει οριστικά το παραμύθι.

Τα μάτια της πριγκίπισσας και της βασιλοπούλας

δεν λάμπουν άλλο,

δεν είναι καταρράκτες,

είναι τώρα κι αυτές κυρίες ηλικιωμένες

βυθισμένες στα πένθη τους

και μόνο εσείς, ζώα των παραμυθιών,

απομείνατε να λέτε

ψέματα συνεχώς

κι όλο να μιλάτε σαν κι εμάς, ανθρώπινα.

Θα βρείτε πια άλλα παιδιά να σας πιστεύουν,

που κι αυτά σε λίγα χρόνια

μαζί με την πριγκίπισσα και τη βασιλοπούλα,

ίσως και καθηλωμένα σε κλίνες μεγάλου πόνου,

θα διαθέτουν κρίση

και θα λυπούνται, θα τραβάνε τα μαλλιά τους,

θα χτυπούν το στήθος τους

που ως σοφότερα, δεν σας πιστεύουν ούτε αυτά πια.

Κι όλοι θα κλαίμε γοερά που μεγαλώσαμε.

ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

Σαν να είναι δικές μου

αυτές οι αναμνήσεις,

σαν να είναι κτήμα μου,

ιδιοκτησία μου.

Ακούω τις ζητωκραυγές τους

αλλά δεν τους απευθύνω τον λόγο

(άλλωστε δεν είναι δικές μου

και δεν έχω λόγο γι’ αυτές),

παρ’ όλ’ αυτά, τους λέω κρυφά

ότι κανένας τρόπος δεν υπάρχει τώρα

να προωθηθούν στο σήμερα

και να βλαστήσουν

με κάποια μαγική βοτανική.

(Κι όμως, είναι δικές μου τελικά αυτές οι αναμνήσεις,

δεν τις πετώ απ’ το παράθυρο).

Από τη συλλογή «Ανταύγεια χρόνων παιδικών και άλλα ποιήματα», εκδ. Ρώμη, 2020.

Δημήτρης Κονιδάρης, "Οι συζητητές"

ΕΛΞΗ

Παράλληλα είχε μιαν

άνεση,

μιαν ευκολία να ελκύει,

μιαν ικανότητα να πείθει ίσως,

όμως το εξαίσιο τούτο χάρισμα

πολλές φορές το τράβηξε από τα μαλλιά.

Την αίσθηση του μέτρου δεν απόκτησε ποτέ,

κι όσο περνά ο καιρός και υπερβάλλει

τόσο φουντώνει κι η αγωνία των φίλων του.

Αναρωτιόμαστε

τι τελικά απογίνονται

οι συνομιλητές του

κι οι άλλοι που γεύονται κάποια στιγμή

την κόλαση της γλυκύτητάς του.

ΜΑΤΑΙΑ

Έρχεται ο ευερέθιστος άνθρωπος

δρασκελώντας βουνά και κάμπους,

μ’ όλα τα μεταφορικά μέσα

στη διάθεσή του.

Εμείς εδώ λέμε ότι

θα συνεχίσουμε να συζητάμε ακόμη κι όταν

πάρει αυτός θέση που δεν του πρέπει

στον κύκλο των συζητητών.

Διακρίνουμε τη βία των απόψεων

ενός τρίτου ανθρώπου

βγάζουμε νερό από μολυσμένο πηγάδι.

ΕΙΣΔΥΣΗ

Στις συναντήσεις μας

παρατηρώ τα μάτια

να εννοήσω αν βλέπουν,

σ’ αιφνιδιάζω μ’ ανταύγειες και λουλούδια,

σε τέρπω με πολύχρωμα πουλιά,

μετρώ τις αποκλίσεις σου,

σμιλεύω τη δυσπιστία του σκεπτικού σου

και περιμένω λέξεις σου

φωνή από πηγάδι.

ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ

Το δωμάτιο έχει γίνει κονίστρα

ερίδων,

στα λίγα τετραγωνικά του

χωρούν

όλα τα πάθη της γης.

Την επιείκεια της παρουσίας

την ξέρουν μόνο τα πουλιά

που πάνε κι έρχονται στα δέντρα.

Άνθρωποι με προίκα την ασφυξία

στις σχέσεις τους

αντλούν τον αέρα του διπλανού.

ΤΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ

Με τα επιχειρήματά μου έγινα

οριστικός

σαν το αυτί του βαρήκοου

που δεν ξέρει πώς

χτίζεται η φωνή.

Οι κρουνοί των επιχειρημάτων που έχω ανοίξει

μας πνίγουν

και τους δύο.

Από την συλλογή «Οι συζητητές» (εκδοτική σειρά του περιοδικού Πόρφυρας, 1981).

Πηγή: η συγκεντρωτική έκδοση «Δημήτρης Κονιδάρης - Ποιήματα (1981-2016)», εκδ. Κουκκίδα, 2017.

(Στην εικόνα, το εξώφυλλο της συγκεντρωτικής έκδοσης «Οι συζητητές», εκδ. Έψιλον, 1995).

Δημήτρης Κονιδάρης, "Ο χτύπος της καρδιάς"

                

                              Το ταξίδι

                        Ευτυχισμένος ταξιδεύει ο πατέρας στο εξωτερικό

                        κι απολαμβάνει τις πρωτεύουσες της Ευρώπης,

                        πεζοπορεί σε τεράστιες λεωφόρους

                        ενσωματωμένες στην ομίχλη,

                        θαυμάζει τους αρτιγέννητους ουρανοξύστες,

                        μπαίνει ζαλισμένος σε μουσεία και σε καθεδρικούς

                        ναούς,

                        πηγαίνει στ' αξιοθέατα,

                        μαθαίνει κι όλο μαθαίνει

                        κι ας είπε ο Μπέκετ

                        ότι γεννιόμαστε καβάλα στον τάφο.
                        

                       Πάντα χρυσοθήρας και προσκυνητής νέων εντυπώσεων

                       -όπως και τότε-

                       α, ο γλυκός μου πατέρας ταξιδεύει,

                       αφήνοντας μακριά του, πολύ μακριά του

                       τα βάρη και τους περιορισμούς της μικρής Κέρκυρας,

                       ίσως και το κυρίαρχο αίσθημα της νοσταλγίας,

                       και εισχωρώντας επιτέλους μ' όλη του την ευχαρίστηση

                       -καλά-καλά δεν το πιστεύει-

                       στην πάλλουσα καρδιά του παραδόξου

                       (στο μπράτσο του η δασκάλα).

                       -Γελοίε τάφε

                       ο πατέρας ταξιδεύει.

                     

                            Ο χτύπος της καρδιάς

                

                      Αισθάνομαι ένα μαγευτικό

                      τρικύμισμα μέσα μου,

                      μια ευδαιμονία τρυφερότατη

                      για το αίμα που έχυσα

                      για δίκαιους αλλά και γι' άδικους λόγους,

                      για τα σωστά μου και για τους παραλογισμούς μου,

                      τώρα που ορίζεται και για μένα

                      η τελευταία λεπτή γραμμή,

                      η τύχη του άστρου της ανάμνησης

                      και του τρόπου που γράφεται η ζωή.

                      (Όταν όμως θα έχω ξεχάσει τα πάντα

                      και θα μ' έχουν ξεχάσει όλοι

                      και θα 'χουν στερέψει τα δάκρυα

                      αυτών που θα εξακολουθούν να ζουν

                      θα ξέρω πάρα πολύ καλά

                      και θα ξέρεις

                      ότι οργάνωνες τις υποθέσεις μας

                      και τους τρόπους της αναφοράς μας

                      και τους ρόλους μας στον κόσμο

                      με τον χτύπο της καρδιάς,

                      ότι

                      εσύ ήσουν

                      η μόνη

                      αληθινή). 

Από τη συλλογή "Ο χτύπος της καρδιάς", εκδ. Έψιλον, 2009.