Γιάννης Υφαντής, "Μανθρασπέντα"

ΕΦΤΑ ΜΙΚΡΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

       1

Αλλοίμονο των εραστών οι ανάσες

έκαψαν του αγγέλου τα φτερά κ’ είναι η ψυχή μου

μέσα στο δίχτυ του Καιρού.

       2

Γόνιμη νύχτα η σιωπή·

με σπόρους από λόγια που θεριεύουν και

ανασαίνουν

τον ύπνο μας

με τη φυλλωσιά του πρώτου μας κόσμου.

       3

Τα χέρια σου στης βρύσης το νερό και η φωνή σου

αλκυόνα

στο φως.

       4

Φωτιά, φωτιά,

μια κορδελίτσα να σου δέσω πράσινη

αγάπη μου φωτιά

μια κορδελίτσα από τη φλούδα του ανέμου

που φύσηξε στον ύπνο των καπνών.

       5

Α των χλωρών καλαμποκιών

ο δροσερός τριγμός καθώς γουρμάζουν μες στη νύχτα

καθώς ο πράσινος χυμός μες στο κοτσάνι τους

σφύζει σαν άγουρο αίμα.

       6

Δύση της ειμαρμένης γαλαζόπλωρη·

κόκκινου ήλιου βύθιση στις ρίζες μου·

αστράφτα χαλκοπράσινη του άλλου παλατιού

κουτού και βουλιαγμένου ύπνου… που…

θα πει:

       7

Το αίμα πιέζει το κρύσταλλο·

Το αίμα θα σπάσει το κρύσταλλο·

Να κυματίσει η όψη μου στο φως

ΣΤΙΧΟΙ

       I

Κι έρχονται οι άξεστοι βουνίσιοι άνεμοι

ντυμένοι τα βαριά αρώματα της ρίγανης και του ελάτου

έχοντας άλλος στο μανίκι άλλος στο γόνατο

την ασημένια λάμψη απ’ τ’ άγγιγμά τους σε μια κρύα πηγή.

       II

Α γέμιση του φεγγαριού και δέση των νερών·

κρένοντας η κρυότερη μορφή σα ρέει στη στέρνα

έναρθρο το ανάστημα τρέμει των καλαμιών.

       III

Κ’ οι νέρινες γυναίκες του συντριβανιού

υψώνουνε το δροσερό κορμί τους ρίχνοντας

η μια στην άλλη λόγια δροσερά

σαν το κορμί τους, σαν την όψη τους

Από τη συλλογή «Μανθρασπέντα», δ΄ εκδ. Δελφίνι 1995

Ομάρ Χαγιάμ, "Επτά ρουμπαγιάτ" (12ος αιώνας)

         4

Τι κέρδισε σαν ήρθα ή τι έχασε

απ’ την ουράνια δόξα του ο Ουράνιος Τροχός;

Γιατί έπρεπε να ’ρθω; γιατί έφυγα;

Ποτέ δεν μου απάντησε σ’ αυτό κάποιος σοφός.

         11

Νεροσταγόνα που ’χει σμίξει με τη θάλασσα.

Μόριο σκόνης που ’χει σμίξει με τη γη.

Μυγίτσα που εμφανίστηκε και χάθηκε

ήταν το πέρασμά μου απ’ τη ζωή.

         15

Ένα βιβλίο με ποίηση, μια τσότρα με κρασί,

μισό καρβέλι μόνο για τροφή.

Μ’ αυτά οι δυο μας σε μια ερημιά

είμαστε πλουσιότεροι κι από το βασιλιά.

         19

Το κύπελλο αυτό απ’ όπου πίνεις

μπορεί φκιαγμένο να ’ναι απ’ την καρδιά ενός σουλτάνου.

Κι ετούτη η κούπα που εγώ τώρα κρατώ

μπορεί φκιαγμένη να ’ναι από το χέρι ενός ζητιάνου.

         20

Αυτή η σκόνη που αδιάφορος πατείς

είναι το χέρι μιας κυράς αγαπημένης

είναι το μάγουλο μιας κόρης ζηλευτής

είναι τα μάτια μιας βασίλισσας θλιμμένης.

         22

Ευλαβικά τίναξ’ τη σκόνη απ’ το μανίκι σου

γιατί αυτά τα μόρια της ξεραμένης γης

μπορεί να ’ν’ ηλιομάγουλο ή φρύδι ενός άστρου,

μπορεί να ’ναι το πρόσωπο εξαίσιας καλλονής.

         27

Αυτός που έφτιαξε τη Γη και τον Τροχό του Ουρανού

τόσες καρδιές με θλίψη έχει σφραγίσει.

Πολλούς με χείλη πορφυρά, όμορφα μέλη, ξύπνιο νου

στη σκόνη αυτής της γης έχει σκορπίσει.

Από το βιβλίο «Γιάννης Υφαντής - Ο κήπος της Ποίησης (2500 χρόνια ξένης ποίησης)», εκδ. Πατάκη 2000

«Ο Ομάρ Χαγιάμ και η Μούσα του»

Γιάννης Υφαντής, "Απ' τα τακούνια τόσων γυναικών"

ΑΠ’ ΤΑ ΤΑΚΟΥΝΙΑ ΤΟΣΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

Εσύ στυλάτο IBIZA δεν έζησες τη δόξα των τριάντα χρόνων μου ώς σαράντα.
Εσύ γνώρισες μόνο την πανέμορφη Αριάδνη.

Όμως εσύ παλιό μου FIAT 127
εσύ και τι δεν άκουσες, και τι δεν είδες.

Σύμπαν μικρό πού σ’ έλειωσαν οι τόσοι στεναγμοί της ευφροσύνης
που σε ξεβίδωσαν κουνήματα γλυκά· που σε σμπαράλιασαν
οι άγριοι σεισμοί των οργασμών.
Και τ’ ουρανού σου από μέσα η οροφή πως αχρηστεύτηκε,
απ’ τα τακούνια τόσων γυναικών.

Από την ενότητα "ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ"
που περιλαμβάνεται στη συλλογή "ΕΡΩΣ ΑΝΙΚΑΤΕ ΜΑΧΑΝ", Μελάνι 2004