Τάσος Φάλκος, "Πρότυπα και Ομοιώματα"

Οι δεσμώτες

Καμιά φορά γίνεται μια ρωγμή

επάνω στον ουράνιο θόλο,

και στάζει φως καφέ χρυσό

Κουρέλια φωτεινά

φτάνουν ως τους δεσμώτες

Αναρριγούνε οι ψυχές. Θυμούνται

Θυμούνται φως αληθινό

και χρώματα σε μια κοιλάδα

με βαθιά φυλλώματα,

όπου αναπαύεται τ’ αγέρι

Και μια μορφή να φέγγει χαμηλά,

κάτι σαν οπτασία αγγέλου

Ομοιώματα θεών

Πολλές φορές επάνω τους

φιλοτεχνήσαμε το πνεύμα

κάποιων μοναχικών ψυχών

μα τους θεούς ποτέ

Αυτοί ποτέ δεν καταδέχτηκαν

τα πλάσματα του ανθρώπου

Αυτοί σιωπούσαν πάντα και σιωπούν

αφήνοντας τη μοίρα μας να φλυαρεί

με τη θανάσιμη λαλιά της

Μαριονέτες

                           θαύματα όντες το πολύ,

                            σμικρά δε αληθείας άττα μετέχοντες

                                                                        Πλάτων

Καμιά δική μας κίνηση

καμιά δική μας θέληση

Απ’ τον εαυτό μας έξω κατοικούμε

μετέχουμε σε κάποιο μύθο

που δεν μας αφορά − κι όμως υπεύθυνοι −

παρόντες απόντες

απ’ την αλήθεια κάτι μυριζόμαστε

Αν μαριονέτες ήμαστε στα χέρια των θεών

τους σέρνουμε κι εμείς από τα νήματα

και τους τραβάμε στο βυθό μαζί μας

Από τη συλλογή «Πρότυπα και Ομοιώματα», εκδ. Αρμός, 2016.

Τάσος Φάλκος, "Η Λιτανεία"

Το παράθυρο

Η μνήμη είναι κλειστό παράθυρο

Τυφλά πουλιά πετιούνται μες στο δώμα

Χτυπάνε στα τοιχώματα και πέφτουν

Πώς να σταθείς ακέριος μες στη μνήμη;

Το δικό σου;

Πατέρα

τι κουβαλούσες δίχως να το ξέρεις;

Και τι μετάδωσες σ’ εμένα;

Τι τάχα είναι αποκλειστικά δικό μου

όταν τα κομματάκια της καρδιάς μου

ανήκουν ήδη σε παλιούς ανθρώπους

που δεν τους γνώρισα ποτέ

επιφανείς κι ασήμαντους

έρωτες και πληγές για κάποιους,

ψυχές χαμένες τώρα στο σκοτάδι;

Σαν ένα τέλος

Κάποιος μέσα μου ψάχνει

Ανοίγει τα παλιά συρτάρια

κοιτάζει τις ψυχές που ξεχαστήκαν

επάνω στις παλιές φωτογραφίες

Σκαλίζει τα ντουλάπια

με τα παλιά τα φάρμακα

που μας συντήρησαν στην μοναξιά

Διαβάζει σχέδια παλιά

φράσεις που δεν ολοκληρώθηκαν

γράμματα που δεν έστειλε ποτέ

χέρια που απλώθηκαν χωρίς ελπίδα

Ανοίγει τα τεφτέρια καταιγίδων

και χρονικά θανατικού και θλίψης

Μετακινεί παιχνίδια που σταμάτησαν

σε στάση απελπισίας

Κάποιος μέσα μου αγωνιά

Ψάχνει το νόημα των φτερών

και των ψυχών που λύγισαν

Ακούει την αγωνία των καιρών

του πληγωμένου χρόνου

Στέκεται κι αφουγκράζεται

εκείνη την απόκοσμη βοή

που ανεβαίνει από μεγάλα βάθη

και φτάνει ως εμάς σαν μια πανάρχαια κραυγή

σαν ένα τέλος που αντιστέκεται

Λιτανεία

Στέκομαι εδώ ταιριάζοντας αταίριαστα κομμάτια

Μες στην απελπισία μου

παίρνω τον δρόμο για τον λόφο

απ’ όπου πρωτοαντίκρισα τη λιτανεία

Την βλέπω μπρος μου σα να ήταν χθες

Κινούσε από μεγάλα βάθη

και προχωρούσε αργά μέσα σε φως θλιμμένο

μια λιτανεία ανθρώπων και ψυχών

Και ξαφνικά

σαν κάποιος να ’δωσε το σύνθημα

υψώθηκαν φωνές δοξαστικές

σαν έκρηξη χιλίων μουσικών οργάνων

τα χρώματα φωτίστηκαν και δέσαν με τη μουσική

κι η γη φάνηκε ως μέρος του ουρανού

τα πάντα ενώθηκαν και γίναν

κρύσταλλο μουσικό

Για μια στιγμή −μόνο μια στιγμή−

φαντάστηκα πως όλα δέναν μεταξύ τους

πως είχαν κάποιο νόημα

πως θα ’βρισκα το μυστικό τους

Πάνω σ’ αυτό πήρε να σκοτεινιάζει

θαμπώσανε τα χρώματα

και κάποιος πήρε να φωνάζει

με μια τρομαχτική φωνή

κλονίστηκε η πορεία

σκόρπισαν οι ψυχές σαν τα πουλιά

κι ο κόσμος έγινε ξανά παράταιρα κομμάτια

Από τη συλλογή «Η Λιτανεία», Δίγλωσση έκδοση, εκδ. Αρμός, 2018.

Τάσος Φάλκος, "Μαρτυρίες για έναν απόντα φίλο"

Ι.

Φύλαξε εσύ

κοντά στ’ αγάλματα τα πληγωμένα

κι εγώ που γνώρισα μονάχα κρότους

απ’ αντικείμενα που σπάζουν

θα πάω και θα κρυφτώ

στη λησμονιά που σκέπασε

τα πράγματα που λύγισαν

Εκεί να ψάξεις να με βρεις

να με τραβήξεις

να με σώσεις

ΙΙ.

Έχω συλλέξει για την τέχνη μου

πολλές παλιές εικόνες

Πασκίζω να τις μιμηθώ

Αυτός ο άγγελος συριακής τεχνοτροπίας

πρόσωπο ακέριο

στήθος παλικαρίσιο

φτερά της Δίκης

είν’ ένας άγγελος πολεμιστής

Μ’ αυτή τη σάλπιγγα σκοτώνει κι ανασταίνει

Μα όταν προχτές

πλησίασα πολύ κοντά

άκουσα μες στο φαγωμένο ξύλο

κάτι ξερό να συντρίβεται

Εμείς λοιπόν

με τα καμένα πρόσωπα τα σκοτεινά

θα δέσουμε τα χέρια μας

με τ’ άλλα χέρια τα πικρά κι αμίλητα

θα πάρουμε τη σάλπιγγα απ’ τα χώματα

Τα ποιήματα είναι από τις "Μαρτυρίες για έναν απόντα φίλο", εκδ. Μανώλης Μπαρμπουνάκης, Θεσσαλονίκη 1999

Τάσος Φάλκος, "Σχεδιάσματα με φως"

Του Πύργου

Στον Πύργο τον εφτάκλειστο

οι κλείδες είναι φως

και πάντα παραδίδονται

Τι θ’ ανοιχτεί μ’ αυτές

κανείς δεν ξέρει

Θητεία

Τις νύχτες σκέφτομαι το φως

Όχι αυτό που ταξιδεύει βλοσυρό

Αλλά το άλλο

που πέρασε μες απ’ το σύννεφο

και του άρεσε στα χαμηλά

και τώρα παίζει μες στον κήπο μας

σαν θεϊκό παιδί

Έτσι ξεχνάμε πως εμείς θητεύουμε στη γη

κι εκείνο στα ουράνια

Στα χίλια δέντρα

Στεκόταν μέσα στο μαγνητικό πεδίο

από το στήθος του έβγαιναν πουλιά

διασταυρώνονταν με λάμψεις

Και τότε άρχισε η θηριωδία:

Σκύλοι της γνώσης και της τύψης

πιάναν τα πουλιά

και τα συντρίβαν ένα ένα

Από τη συλλογή «Σχεδιάσματα με φως», εκδόσεις Ζήτρος, Θεσσαλονίκη 2005

Τάσος Φάλκος, "Δώματα"

Δώματα

Αυτά τα υποσχεμένα δώματα

είναι πληγές που χαίνουν

Μπαίνουν τρεις άντρες

και σφάζουνε τα περιστέρια

ραντίζουνε τον τόπο

Μια μάνα κρύβει το παιδί της

Θα το παρουσιάσει στην άλλη τη σφαγή

αυτήν που έμελλε να γίνει όταν ήρθαν οι τρεις

που σκότωσαν αυτούς που έσφαξαν τα περιστέρια

Δεν είναι ίσως μάταιος ο μύθος

πως κάποτε σε μέρα ιερή

ξεσπάσανε σεισμός και καταιγίδα

που σκόρπισαν στεφάνια και θυμιάματα

και τραγική πνοή άγνωστη ως τα τότε

διαπέρασε την ατμοσφαίρα.

Από το θεώρημα «Λύκοι», Θεσσαλονίκη 2010

(Το ποίημα μάς το πρότεινε ο Παύλος Παρασκευαΐδης)