Δημήτρης Καπετανάκης, "Ποιήματα"

~*~

Δεν μου αρέσει να επαναλαμβάνομαι

ούτε μπροστά στον καθρέφτη

και αφού δεν μπορώ ν’ αλλάξω πρόσωπο

θ’ αλλάξω καθρέφτη

~*~

Αν παρομοιάσω το ποίημα με γυναίκα

οι λέξεις θα με πουν φιλήδονο

Αν όμως παρομοιάσω τη γυναίκα με ποίημα

θα μου πουν ότι κρύβομαι πίσω απ’ τις λέξεις

Γι’ αυτό συνήθως αποφεύγω τις παρομοιώσεις

~*~

Πιστεύω στα χρώματα

περισσότερο από τις λέξεις

Ιδιαίτερα στο γαλάζιο

εκείνο το απέραντο

που αν το αγαπήσεις πολύ

γίνεται κόκκινο

με βαθιές απογευματινές

αποχρώσεις

~*~

Τα λόγια μεγάλωσαν

άρχισαν να μη χωράνε στις σκέψεις

Βρίσκονται σε μια ηλικία

που ζητά ν’ αλλάξει κεφάλι

~*~

Κάποτε οι λέξεις θα ξυπνήσουν από το κώμα

και θα μιλήσουν για το ατύχημα του έρωτα

που δεν θα θυμάται ούτε το ατύχημα

ούτε τις λέξεις

~*~

Η ζωή είναι μια πληγή ανοιχτή

που με το αίμα της τροφοδοτεί καινούρια ζωή

που μια ζωή παλεύει

να κλείσει την παλιά της πληγή

~*~

Εγώ καλλιεργώ τη γη

όταν κινείται στη σφαίρα της φαντασίας

Φυτεύω μήλα

και βγαίνουν ωραίες γυναίκες

~*~

Αν και δεν γνωρίζω από κήπους

οι κήποι γνωρίζουν

πόση άνοιξη ακόμα μας περιμένει

~*~

Ό,τι και να πω για το σκοτάδι

τα περισσότερα θα μείνουν κρυμμένα στο φως

και η αλήθεια πάλι θα λάμψει

εν αγνοία της

~*~

Ζηλεύω την άγνοιά σου

για ό,τι μου συμβαίνει

Κάποτε θα ήθελα να ήσουν η ζήλια μου

~*~

Αν δεν κάναμε λάθη

δεν θα υπήρχαν ποιήματα

να μας διορθώνουν

Τα ποιήματα του Δημήτρη Καπετανάκη δημοσιεύονται για πρώτη φορά.

Στην εικόνα: Νικόλαος Γύζης, «Ο ποιητής στην πηγή (Η έμπνευση του ποιητή)»,

περ. 1875-80, Ελαιογραφία σε καμβά. Συλλογή της Τράπεζας της Ελλάδος.

Δημήτρης Καπετανάκης, "Επτά ποιήματα"

Μισή άνοιξη

                          Ανάμνηση

                          είναι το σχήμα του σώματος

                          δίχως το σώμα

Ο χρόνος αποσύρεται

και μένεις στο δωμάτιο γυμνός

να κοιτάζεις τα έπιπλα

λιγοστά

δίπλα στον τοίχο

η ντουλάπα

το μαύρο ραδιόφωνο

σαν τα ρούχα

που περιμένουν αφόρετα

τόσον καιρό

το σώμα να επιστρέψει

κι εσύ απόλυτη

να συντηρείς

πάνω στο στήθος σου

ρυθμικά

της ζωής τ’ απαραίτητα

αναδιπλώνοντας

μια καρέκλα, το τραπεζάκι

και λίγο νερό

λέξεις ιδιώνυμες

ό,τι απόμεινε στην αγάπη

για να μιλήσει

Εύθραυστο

Τα παλιά σπίτια μας κοιτάνε στα μάτια

Δεν αγγίζονται

Μονάχα αγγίζουν εύθραυστες μνήμες

βγάζοντας κάτι σπασμένα φτερά

αποδημούνε πάντα την άνοιξη

επιστρέφοντας τον χειμώνα

σαν άρρωστα παιδιά

στο κρεβάτι του νόστου

Καμαραϊκό

Μυρίζοντας θάλασσα

ξύπνησα πάλι

κάτω απ’ το χώμα

της Ίδης

με χέρια σπασμένα

που κρατούσαν

ακόμα την αίσθηση

ενός χαμένου

πολιτισμού

*

Μήπως τ’ αστέρια

είναι τα δάκρυα του ήλιου

που πέφτουν στη νύχτα;

*

Κλεισμένο στο φως

ένα μικρό έντομο

διαγράφοντας κύκλους

επαναλαμβάνει

το τέλος μια ιστορίας

που μόλις άρχισε να δραπετεύει

στον θάνατο

*

Τι να μας δένει

άραγε

κι ανεβαίνουμε

πάλι ψηλά

σαν παιδικά μπαλόνια

σ’ αυτές τις εφήμερες

γιορτές

του θανάτου

*

Μόλις που πρόλαβε

τ’ άγριο θυμάρι

ν’ αδράξει τον άνεμο

που σηκώθηκε

εξημερώνοντας

το πέρασμα της στιγμής

Δημήτρης Καπετανάκης

Από την ανέκδοτη συλλογή «Μισή άνοιξη»

Δημήτρης Καπετανάκης, "Ποιήματα"

*

Κάθε νύχτα πατάς τον διακόπτη

Και το φως ξεχειλίζει

Γεμίζει ολόκληρο το δωμάτιο

Όπως τα χιλιάδες ποτήρια

Των εκλεκτών καλεσμένων

Που μια ζωή δεν έρχονται

Και τους περιμένεις

*

Σαν την πέτρα στον τοίχο

Πίστεψα στην ατυχία που την πετάς

Και γυρνάει πίσω

Εξασφαλίζοντας πολλές φιάλες αίματος

Για τον εαυτό μου

*

Έχω ένα κορδόνι άλυτο μες στην καρδιά

Ένα παπούτσι λέει ο γιατρός

Που συνέχεια μου φεύγει

*

Τα φιλιά είναι λιγότερα από τα στόματα

Και οι αγκαλιές δεν περισσεύουν

Το τραπέζι λιτό

Μα οι φιλοδοξίες παραδόξως πολλές

Για το μικρό νησί μας

*

Εγώ από αστέρι θα καώ

Όχι από πυροστιά ή κάρβουνα

Ο εκλεκτός θα γίνω

Έρωτας του θανάτου

*

Κάποια μέρα η γη θα τρυπήσει

Σαν μεγάλο μπαλόνι

Ο Θεός θα πάρει το αίμα του πίσω

Και θα μείνει εδώ

Μια μονότονη στρογγυλή ανάμνηση

Που γυρίζοντας ξανά και ξανά

Θα μας τυραννάει

Τα ποιήματα του Δημήτρη Καπετανάκη δημοσιεύονται για πρώτη φορά