Ντέμης Κωνσταντινίδης, "Μετά την ποίηση"

Μετά την ποίηση

Μετά την ποίηση

τι έμεινε να σε μαγέψει;

Όσα το μέλλον υπόσχεται

τα χρωστάς ήδη με τόκο.

Κι έχεις βάλει υποθήκη

το παρόν.

Αλλά έτσι

όπως σέρνεται ο χρόνος

θα σου το βγάλουν κι αυτό

στο σφυρί.

Ούτε παρόν μετά.

Μόνο παρελθόν.

Όταν υπήρχε ποίηση.

Το σκοτάδι

Τα πυροτεχνήματα για λίγο

φώτισαν τον ουρανό,

αφήνοντας πίσω μακριές ουρές

που έσβηναν μέσα στη νύχτα.

Τι γιόρταζαν άραγε;

Έμεινα να φαντάζομαι τα σχήματα.

Κι ύστερα κόπασαν τα επιφωνήματα

και σκόρπισε ο κόσμος,

ο καθένας τραβώντας

για το δικό του σκοτάδι.

Οι προτομές

Μιλώ στις προτομές του πάρκου.

Έχουν ξεχάσει τίτλους και ιδιότητες.

Τις βασανίζει η ακινησία.

Τις πληγώνει θανάσιμη ακαμψία.

Κι αυτά τ’ αναθεματισμένα πτηνά

που δεν σέβονται τίποτα.

Κι αυτές οι χυμώδεις κοπέλες

που περνούν από μπροστά.

"Πήγαινέ μας μια βόλτα", με παρακαλούν.

"Μόνο ξεκόλλα μας από δω, στο Θεό που πιστεύεις!

Και να σε βρουν, άνθρωπε, χίλια καλά"

Αυτό προσπαθώ να εξηγήσω

τόση ώρα στον αστυφύλακα

που με συνέλαβε.

Ένα φως

Όλα περαστικά.

Κι αυτά τ’ άστρα ακόμα

στέλνουν ένα φως

από κάτι που δεν υπάρχει.

Γι’ αυτό,

αν με βλέπεις σκεφτικό,

μη με ρωτάς τι έχω.

Στέλνε μου το φως

των ματιών σου,

ακόμα κι όταν πια

δεν μ’ αγαπάς.

Η χαραμάδα

Μια ελάχιστη χαραμάδα

απ’ όπου στιγμιαία τρυπώνει το φως

σ’ ένα κατασκότεινο δωμάτιο

τόσο μόνο ώστε αφαιρετικά

να συλλαμβάνεις τα σχήματα

κι έπειτα να τα συμπληρώνεις

με τη φαντασία. Αυτό είν’ η ποίηση.

Από τη συλλογή «Μετά την ποίηση» (2023).

Πηγή: Ανοιχτή Βιβλιοθήκη (https://www.openbook.gr/).
Το βιβλίο μπορείτε να διαβάσετε στον σύνδεσμο:
https://www.openbook.gr/meta-tin-poiisi/
Άδεια διανομής: Creative Commons BY-NC
(Αναφορά δημιουργού - Μη εμπορική χρήση).

O Ντέμης Κωνσταντινίδης γεννήθηκε το 1976 στη Θεσσαλονίκη, όπου και ζει. Σπούδασε Αρχαιολογία και Μουσειολογία στο Α.Π.Θ. Έχει εργαστεί ως αρχαιολόγος πεδίου, ως επιμελητής εκθέσεων και παιδαγωγός. Δημοσιεύει στο skorpieslekseis.blogspot.gr, ενώ έχει συνεργαστεί με τα διαδικτυακά λογοτεχνικά περιοδικά Βακχικόν και Χίμαιρα, καθώς και με σημαντικά ιστολόγια και ιστοσελίδες λογοτεχνικού ενδιαφέροντος. Έχει εκδώσει δώδεκα ποιητικές συλλογές.

Ντέμης Κωνσταντινίδης, "Σκάρτη πραμάτεια"

Τα μεσημέρια

Πόσο πιo απλά ήταν τα πράματα

σαν καβάλαγες το ποδήλατό σου

τα μεσημέρια όταν όλοι κοιμόντουσαν,

χωρίς να υπολογίζεις το κάμα

που ζάλιζε τις κότες και άφηνε ανάπηρη

τη θάλασσα.

Σε κατέβαζε μέχρι τα ηλεκτρονικά

ή, άλλοτε, πίσω απ’ τον λόφο

ως της αλάνας τ’ αναχώματα,

κι από εκεί ίσια-καρφί για το σπίτι της...

απλά και μόνο για να την πετύχεις

στο μπαλκόνι.

Αντίχειρας

                                Στον κ. Μ. Τασάκο

Όσο η νύχτα ψάχνει αντίπαλο,

αρκετοί ακόλουθοι χάνονται.

Απ’ τον φωταγωγό,

κάθε καινούργια δημοσίευση

σπρώχνει τις άλλες στο αφώτιστο κενό.

Δείκτες επιμνημόσυνοι αναβοσβήνουν.

Ύστερα κάνουν πάλι χαρακίρι, αφήνουν

ήσυχα τα κουφάρια τους στη λήθη.

Η οθόνη γέρνει νυσταγμένη.

Το δάκρυ ωστόσο δεν κυλά,

ώρα κρεμάστηκε. Και περιμένει.

Αριστοτέλους

Γεμίσαμε μαύρες σημαίες!

Στριμώχνονται οι άνεργοι

στα πάρκα και στις καφετέριες

σκόρπιες παρέες.

Λοξοκοιτούν υπάρξεις αιθέριες

και αραδιάζουν τα προσόντα τους

ο ένας στον άλλον.

Υπολογίζουν τις προϋπηρεσίες τους

οι μεγαλύτεροι μετρούν τα ένσημά τους

μα δεν τους βγαίνουν.

Ξαναβουτούν στις αγγελίες τους

κουβεντιάζουν

έρχονται κι άλλοι με την ώρα.

Αφηρημένη κάποια γυρνά και τους κοιτά −

τότε, ασυναίσθητα εντελώς, αναστενάζουν!

Πλατεία Βαρδάρη

Ο άνθρωπος ο χωρίς προορισμό

φαίνεται απ’ το βηματισμό του ―

αναποφάσιστος στέκεται μπρος

σε μια βιτρίνα

σε μια διασταύρωση μετρά

τα δευτερόλεπτα του φωτεινού σηματοδότη.

Φανταστικός τροχονόμος

νέμει προτεραιότητες:

στους σκύλους στους πεζούς

στους λιγότερο βιαστικούς

στους έσχατους του βίου.

Στίξη

Εσένα ο χαρτοπολτός σου θα διαφέρει

Μ’ αυτήν την αυταπάτη περιμένεις

Αναμασάς τις λέξεις, μία μία

Ψάχνεις στα λεξικά για πρώτες ύλες

Αρχίζεις κι αντιγράφεις κι αντιγράφεις

Θητεύεις ενυπνίως σ’ αυτοκτόνους

Μισομιλούν εκείνοι, σε μισολυπούνται

Κάποτε ενηλικιώνεσαι μονάχος

Απλώνεις τον ιπποτικό μανδύα…

Μακάριος δήθεν, δέχεσαι φιλοφρονήσεις

Για όσα χαρακώνουν το πετσί σου

Για όσα σου κεντούν βαθιά το δέρμα

Τατουατζής της νύχτας στιχοπλόκος

Τη μέρα τρέμεις σαν το λύκο

Που το τομάρι του αξίζει σκοτωμένο.

Πολύ μακρινό

Παλιώνει το διαμέρισμα

μαζί με την ένοικό του.

Τη βλέπω που βγαίνει στο μπαλκόνι

μετρώντας τους περαστικούς

με μια σιωπηλή

και τόσο ευγενική απελπισία.

Ποτίζει τις γλάστρες της

βρέχει τα γυμνά της πόδια

κι ονειρεύεται ακρογιαλιές

πολύ μακρινές.

Ούτε που φαντάζεται πως το μακρινό

θα το έκανα, τώρα κιόλας, κοντινό.

Μα δεν είναι αυτό.

Ποτίζει τις γλάστρες της

βρέχει τα γυμνά της πόδια

κι ονειρεύεται ακρογιαλιές

προ πολλού χαμένες.

Από το βιβλίο «Σκάρτη πραμάτεια» (επιλογή ποιημάτων), εκδ. Οσελότος, 2023.

O Ντέμης Κωνσταντινίδης γεννήθηκε το 1976 στη Θεσσαλονίκη, όπου και ζει. Σπούδασε Αρχαιολογία και Μουσειολογία στο Α.Π.Θ. Έχει εργαστεί ως αρχαιολόγος πεδίου, ως επιμελητής εκθέσεων και παιδαγωγός. Δημοσιεύει στο skorpieslekseis.blogspot.gr, ενώ έχει συνεργαστεί με τα διαδικτυακά λογοτεχνικά περιοδικά Βακχικόν και Χίμαιρα, καθώς και με σημαντικά ιστολόγια και ιστοσελίδες λογοτεχνικού ενδιαφέροντος. Έχει εκδώσει έντεκα ποιητικές συλλογές.

Ντέμης Κωνσταντινίδης, "Τρία ποιήματα"

Ο πάγος


Απέναντι στο ταβερνάκι
που πίνω το ούζο μου,
φούνταραν χθες μάνα και γιος.
Στο ίδιο μέρος σήμερα
κάτι τουριστριούλες
πλατσούριζαν στα ρηχά.
Κι εγώ απολάμβανα
τη μυρωδιά του αντηλιακού τους.
Βάζοντας ακόμη λίγο πάγο
στο ούζο μου.
Ζαλισμένος, χωρίς να ψάχνω νόημα.





Το επίγραμμα


O ποιητής δεν έχει φτιαχτεί
να ξυπνάει κάθε πρωί
στη δουλίτσα να πηγαίνει
μεροκάματο να βγαίνει

Ο ποιητής έχει φτιαχτεί
να κλαίει στη χαρά
και να γελάει στη λύπη

Σ’ όλη του τη ζωή
το επίγραμμά του να σκαλίζει
και να τη βγάζει μ’ ένα πιάτο ρύζι

Να κουβαλά το καύκαλό του
πέρα κι από το θάνατό του





Οι μπογιές


Κύριε μπογιατζή, έπηξαν οι μπογιές σου.
Οι βούρτσες στέγνωσαν στον ήλιο.
Κύριε μπογιατζή, άσε τη δουλειά ημιτελή.
Το μεροκάματό σου πιο μικρό
από εκείνο το λουλουδάκι
που φύτρωσε πεισματικά ανάμεσα στις πέτρες.
Κύριε μπογιατζή, τέλειωσε το τσιγάρο σου
κι από αύριο γράφε μόνο συνθήματα.
Ούτε ένας ξασπρισμένος τοίχος.
Πες το και στους άλλους.
Κύριε μπογιατζή, κάθε αύριο.
Μέχρι να τη βάψουνε.



                                      Ντέμης Κωνσταντινίδης



Πρώτη δημοσίευση

Στην εικόνα: Honoré Daumier, «The Uprising».
Πηγή για την εικόνα: Wikimedia Commons.



O Ντέμης Κωνσταντινίδης γεννήθηκε το 1976 στη Θεσσαλονίκη, όπου και ζει. Σπούδασε Αρχαιολογία και Μουσειολογία στο Α.Π.Θ. Έχει εργαστεί ως αρχαιολόγος πεδίου, ως επιμελητής εκθέσεων και παιδαγωγός. Δημοσιεύει στο skorpieslekseis.blogspot.gr, ενώ έχει συνεργαστεί με τα διαδικτυακά λογοτεχνικά περιοδικά Βακχικόν και Χίμαιρα, καθώς και με σημαντικά ιστολόγια και ιστοσελίδες λογοτεχνικού ενδιαφέροντος. Έχει εκδώσει έντεκα ποιητικές συλλογές.

Ντέμης Κωνσταντινίδης, "Πέντε ποιήματα"

Με τον ουρανό

Να σε κρατήσουν λίγο ακόμη

τα μάτια μου,

πριν σηκωθείς απ’ το τραπέζι.

Πόσον καιρό είχα να πιω

έναν καφέ της προκοπής.

Λες: "δες το χρώμα της θάλασσας"

Συγκατανεύω: "σαν ένα με τον ουρανό"

Η αφιέρωση

Τζάμπα πήγε η αφιέρωση.

Μείναν άκοπες οι χαρισμένες σελίδες.

Κι ύστερα το βιβλίο πουλήθηκε από τους κληρονόμους

σε παλαιοβιβλιοπωλείο του κέντρου.

Κι άγνωστοι μπορούσαν τώρα να δουν την αφιέρωση.

Κι άγνωστοι να χαϊδέψουν τις άκοπες σελίδες.

Εικόνα από μπετό

Παιδί ήθελα να μένω σε δενδρόσπιτο.

Να κατοικώ πάνω σε κάτι ζωντανό.

Αλίμονο, μεγάλωσα σε τσιμεντόσπιτο.

Έγινα εικόνα από μπετό.

Τα κλειδιά

Τι ν’ ανοίγουν, είπες, αυτά τα κλειδιά;

Σφραγισμένες πόρτες;

Για ποια μέρη ακατοίκητα;

Ορφανά, αταίριαστα κλειδιά.

Και διακόσμησες τον τοίχο σου μ’ αυτά.

Η μπαταρία

Οι άνθρωποι θα έπρεπε κάποτε κι αυτοί

να μπαίνουν για φόρτιση.

Ένα κουδουνάκι να τους ειδοποιεί

ότι θα μείνουν χωρίς δυνάμεις.

Ή ότι εξάντλησαν μακράν τις δυνατότητες

αποθήκευσης.

Ίσως έτσι να ξεφορτώνονταν

τις περιττές αναμνήσεις.

Κι η μπαταρία τους στο μέρος της καρδιάς

κάπως να διαρκούσε.

                                                                 Ντέμης Κωνσταντινίδης

Από την ανέκδοτη επιλογή ποιημάτων «Σκάρτη Πραμάτεια».

Πρώτη δημοσίευση

Στην εικόνα:

Jan Davidsz. de Heem, «Abundant Still Life with a Parrot», 1650 (detail).

Πηγή για την εικόνα: Wikimedia Commons.

Ντέμης Κωνσταντινίδης, "Τέσσερα ποιήματα"

Το μονόξυλο

Είμαι ο ιθαγενής που πήρε το δρόμο του

βαθιά μέσα στο δάσος

με την ακονισμένη του μάχαιρα και τη φωτιά

με το ρυάκι του και με τον χρόνο του

με τα παρθένα ξέφωτα και με τα δέντρα τ’ αψηλά

να κόψω και να πελεκήσω

−είναι δουλειά που κάνεις μόνος−

να φτιάσω το μονόξυλο

να ξανοιχτώ στις θάλασσες.

Βρίσκεις χόρτα

Γυρίζεις και βρίσκεις χόρτα

να ’χουν πνίξει το μονοπάτι σου.

(Ούτε νερό ούτε σκιά,

χόρτα ψηλά και ερημιά..)

Στρώνεις θειάφι για τα φίδια.

Για τους ανθρώπους,

κάτι θα σκεφτείς.

Πουλήστε το

Το πήραν απόφαση.

Κι αποφάσισαν να το πουλήσουν.

Γκρέμιζε λέει έτσι απεριποίητο.

Ύστερα ήταν και το δάνειο.

Κι εγώ θυμόμουν

που τάιζα τη Μπλάκυ στο στόμα.

Και που έβαζα τις κοτούλες δυο δυο

λιπόθυμες κάτω απ’ τη βρύση

όταν έπιασε εκείνος ο λίβας.

Και θυμόμουν τις λεμονιές

με τις πράσινές τους βελόνες

και τις αμυγδαλιές

με τα άγουρα ακόμη αμύγδαλα.

Τις Πασχαλιές τις Κυριακάτικες εκδρομές

το γόνατό μου ανοιγμένο

και τη γιαγιά να το πασπαλίζει σουλφαμιδόσκονη.

Και θυμόμουν τον παππού

να πίνει το ουζάκι του στον ίσκιο

και να του φέρνω δροσερό νερό.

Και μας θυμόμουν όλους

μαζεμένους στη βεράντα

τη μέρα των γενεθλίων μου.

Κι είπα: «πουλήστε το»

Το περιστέρι

Δίπλα στην είσοδο της τράπεζας

πέταξε κιόλας

χωρίς το σώμα του.

Κάποιος υπάλληλος

το βρήκε το πρωί.

Όλες οι καταθέσεις του κόσμου

δεν ξανακάνουν

ένα περιστέρι.

Ντέμης Κωνσταντινίδης

Πηγές:
- Περιοδικό Ονειρο+πόλος # 5 (ελεύθερη ανάγνωση στον ακόλουθο σύνδεσμο)
- Ανοιχτή Βιβλιοθήκη:  https://www.openbook.gr/oneiro-polos/
- σκόρπιες λέξεις:  https://skorpieslekseis.blogspot.com/
 
Στην εικόνα: Fritz Syberg, «The painter's daughter is watching the pigeons in the windowsill»

Πηγή για την εικόνα: Wikimedia Commons.

Ντέμης Κωνσταντινίδης, "Οι ψυχές αυτές μένουν απούλητες"

Του παππού

Το σύρμα γύρω απ’ το χαρτόνι,

το ξύλινο μέτρο με το σφυρί.

Καρφάκια ριγμένα στο κουτί τους

περιμένουν όπως τ’ άφησες,

κάτι να μαστορέψεις...

Γιατί οι τοίχοι ξεφλούδισαν

και ξηλώθηκαν τα λούκια.

Η αποθήκη γκρέμισε,

δε τη στηρίζουν παρά κλαδιά―

παίρνει επιδιόρθωση τούτη η ερημιά;

Το χειροκρότημα

Η παράσταση

στο μισοάδειο τσίρκο

μόλις τέλειωσε.

Πόσο λυπάμαι

τους δύστυχους τους κλόουν

τους ακροβάτες.

Οι άνθρωποι πια

τσιγκουνεύονται και το

χειροκρότημα.

Το θέμα

Το θέμα είναι να σ’ αγνοεί η στατιστική.

Να μην έχουν ιδέα για σένα,

να μην έχουν εξουσία σ’ ό,τι σε αφορά.

Να μην είσαι γι’ αυτούς νεκρός ή ζωντανός,

να μην είσαι αριθμός.

Ξένος για τα κιτάπια τους να ζεις

και να πεθαίνεις.

Η εξουσία του μηδενός

                                                        Στο Βασίλη

Δεν υπάρχει οδική βοήθεια για τον άστεγο,

δεν έμεινε από λάστιχο,

δεν άναψε η μηχανή―

θα ’ναι εκεί,

και αύριο και όσες μέρες χρειαστεί.

Γιατί αυτός και μόνο αυτός

κάνει πράξη την απεργία του ενός.

Και μόνο αυτός αποθεώνει

την εξουσία του μηδενός.

Η στάση

Στον φωτεινό πίνακα

δεν αναγγέλλονται δρομολόγια.

Τόση ώρα καθισμένος εδώ

και κανένας δεν πάτησε.

Μόνο ένας σκύλος

μετράει τις ανάσες του στο κρύο.

Ψαχουλεύω τις τσέπες του παλτού μου,

αλλά βρίσκω μόνο χνούδια

κι ένα διαφημιστικό κουτάκι σπίρτα.

Δεν πειράζει, μου γνέφει,

αυτή η στάση δεν υπάρχει

παρά μόνο για τους αδέσποτους.

Εφ’ ω ετάχθη

Από μικρός στη γαλαρία

στα πίσω πάντοτε θρανία

στα πίσω πάντοτε καθίσματα

στους πίσω τάφους.

Από τη συλλογή «Οι ψυχές αυτές μένουν απούλητες» (2020).

Πηγή: Ανοιχτή Βιβλιοθήκη (https://www.openbook.gr/).
Το βιβλίο μπορείτε να διαβάσετε στον σύνδεσμο:

https://www.openbook.gr/oi-psyches-aytes-menoyn-apoylites/

Άδεια διανομής: Creative Commons BY-NC

(Αναφορά δημιουργού - Μη εμπορική χρήση).

Ντέμης Κωνσταντινίδης, "Στίχοι για υγρούς θανάτους"

Πριν σβήσουνε

Προσκυνητής

σ’ άνισο αγώνα

θανάτου και ζωής

με παγωμένο ιδρώτα

κλέβεις στιγμές να παραβγείς

κάποτε ωραίος νικητής...

σαν πρώτα.

Όσο γι’ αυτό

έχεις καιρό να δοξαστείς

για τέτοια μην ανησυχείς

και ρώτα

αν πρόφτασε ποτέ κανείς

τους κόπους του να δει ευτυχής

πριν σβήσουνε τα φώτα.

Από κούραση

Τα μάτια σου λάμπουν

από κούραση:

μένω στο χαμογέλιο, μα

πού να δω

την καταπόνηση,

πλανάρω στην επιφάνεια, μα

πού να υποπτευθώ

τον βυθό.

Οι στέρεες εντυπώσεις

Υποσημειώσεις

σε λευκές σελίδες...

Τίποτα μην κρατήσεις,

κάποιαν αίσθηση ίσως.

Κάποιο περίγραμμα

ασαφές, ιστό αράχνης

για το σήμερα.

Για τα εφήμερα.

Ούτως ή άλλως

ποτέ για σένα,

για τους άλλους μόνο

οι στέρεες εντυπώσεις.

Οι κλειδαριές

Σαν τι ν’ αναπολεί

κάποιος που ερωτεύτηκε,

είναι σα να ονειρεύτηκε

μες σε θολό γυαλί.

Βρεγμένο σκηνικό

και σκουριασμένο κάγκελο,

περίμενε έναν άγγελο

σε γη και ουρανό.

Βλέπει τις κλειδαριές

μνημεία δίχως κίνηση,

μια κάποτε συγκίνηση

για άγουρες καρδιές.

Ο Τριαντάφυλλος

Τι με έσπρωξε προς την ποίηση;

Η πρώτη μου ίσως σχολική ανάμνηση.

Η εντονότερη οπωσδήποτε.

Πρώτη μέρα της Πρώτης Δημοτικού.

Καλοσιδερωμένο πριν τον αγιασμό

τον βλέπω από τα κάγκελα.

Τον κυνηγούν τον κλωτσούν και τον φτύνουν.

Ο Τριαντάφυλλος ο σπαστικός

ο προβληματικός. Μόνος κι αβοήθητος.

Μάταια να προσπαθεί να προστατευθεί

να τους αποφύγει.

Πικρά από τότε δεν παύω να επαληθεύω

τι σόι ανθρωπάκια αποτελούν

το παραγέμισμα αυτού του κόσμου.

Από τη συλλογή «Στίχοι για υγρούς θανάτους», Νοέμβριος 2019.

Τη συλλογή μπορείτε να διαβάσετε στον σύνδεσμο:

https://www.openbook.gr/stichoi-gia-ygroys-thanatoys/

Άδεια διανομής: Creative Commons BY-NC

(Αναφορά δημιουργού - Μη εμπορική χρήση).

O Ντέμης Κωνσταντινίδης γεννήθηκε το 1976 στη Θεσσαλονίκη, όπου και ζει. Σπούδασε Αρχαιολογία και Μουσειολογία στο Α.Π.Θ. Έχει εργαστεί ως αρχαιολόγος πεδίου, ως επιμελητής εκθέσεων και παιδαγωγός. Δημοσιεύει στο skorpieslekseis.blogspot.gr, ενώ έχει συνεργαστεί με τα διαδικτυακά λογοτεχνικά περιοδικά Βακχικόν και Χίμαιρα, καθώς και με σημαντικά ιστολόγια και ιστοσελίδες λογοτεχνικού ενδιαφέροντος. Έχει εκδώσει εννέα ποιητικές συλλογές.

Ντέμης Κωνσταντινίδης, "Ποιήματα"

Οι τελευταίοι

Χωρίς παράσημα ή άλλα διακριτικά

χωρίς στολή

χωρίς καν όπλο

μείναμε να υπερασπιζόμαστε

τούτον τον πύργο

τον γεμάτο σκορπιούς και σαύρες.

Αυστηροί γωνιόλιθοι

νερό ελάχιστο

ξόβεργες για τον επιούσιο

χωρίς αντικαταστάτες.

Απ’ τις πολεμίστρες το σούρουπο

η ατέλειωτη θάλασσα του κάμπου

κυματίζει πέρα βαθειά

κάτι που μοιάζει με δικαίωση.

Ναβαρίνου

                              Μνήμη Φ. Μπαρλά

Παραμονή πρωτοχρονιάς

κόσμος γυρίζει με γλυκά

χαζεύει σε βιτρίνες

διαλέγει λουριά.

Πίσω απ’ αρχαία ερείπια

οι φίλοι μου παίζουν κρυφτό.

Δεν τους μάθανε

να κατευνάζουν τα τέρατα.

Μόνο κατάλαβαν.

Η μαγική λέξη αναβάλλεται.

Κερδίζει όποιος

παραμείνει κρυμμένος.

Και τελείωσε

Είπε πως είναι ποιητής.

Πάει και τελείωσε!

Μέχρι τον τρίτο στίχο

Ο καφές του κρύωσε.

Έξω βροχή δέρνει τους δρόμους.

Στον έκτο στίχο ήδη

Σπάζουν κλαδιά, ουρλιάζουν λύκοι·

Ποτάμια μπουκώνουν τους υπονόμους.

Κάποτε, κάνει να σηκωθεί.

Μα δε σηκώνεται.

Στο πέρας του ποιήματός του

Αφιερώνεται.

Ντέμης Κωνσταντινίδης

Στην εικόνα: Το κάστρο Hohenwerfen στο Σάλτσμπουργκ της Αυστρίας.

Ντέμης Κωνσταντινίδης, "Περίπολος για τους εναπομείναντες"

Πρόμαχοι

Σκληρή, μα έτσι σκυταλοδρομεί

η Ιστορία.

Φθίνουν οι ήχοι των αποχαιρετισμών.

Κάτω απ’ τα τσίνορα

πλέει ανονείρευτα

το τσούρμο των ανοίκειων νεκρών.

Χαλικόδρομος

Νυχτερίδες, γρύλοι

Σκονισμένα λιόδεντρα

Στο τυφλό σκοτάδι

Διαβάτης σκαντζόχοιρος

Σαλεύει τα χόρτα.

Κάθε βράδυ

Τα μικρά σου χρόνια

Τραβούν προς τη θάλασσα.

Πολυτεχνείο

Οθόνη πάλι ασπρόμαυρη―

χάλασαν τη μικροφωνική στη Φαραντούρη

Το απόγευμα οι νεκροί κάτι μουρμούρισαν

μα τα τραγούδια―μέρα επετείου

σκέπασαν τη φωνή τους

και τα λουλούδια ανελέητα

τους έπνιξαν.

Από τ’ ακροθαλάσσι

Γεμάτος κόσμο

Και πάλι τόσο άδειος

Ο πεζόδρομος.

Εκείν’ η κλήση

Μέχρι τέλους θα μείνει

Αναπάντητη.

Ο ήλιος όμως

Στα σκυμμένα σου μάτια

Υποκλίνεται.

Αποκατάσταση

Στις πλατείες ξεχειλίζουν μίση.

Αφού καθαριστούν οι πλάκες, όπου εχθές

Δεκάδες είχαν ξεψυχήσει

Ο Δήμος θα τοποθετήσει

Αγάλματα και παιδικές χαρές.

Από τη συλλογή «Περίπολος για τους εναπομείναντες», εκδ. 24grammata (ψηφιακή έκδοση), Θεσσαλονίκη 2016