Ι
Της έσφιγγα το χέρι
ήταν ζεστό, όχι όμως
όσο λίγο πιο πριν ακόμα.
Το χαμόγελό της
που μόνο εγώ το έβλεπα
είχε σβήσει.
Μου είπε ο γιατρός
ευγενικά κι αδιάφορα
«Το τέλος πλησιάζει
μπορείτε να μείνετε
αν θέλετε».
«Όχι, γιατρέ
σας ευχαριστώ», απάντησα
όσο πιο ψύχραιμα
μπορούσα
και βγήκα από την
εντατική.
Ήθελα να κρατήσω την
εικόνα
της κοπέλας που η
ομορφιά της
με είχε θαμπώσει
πριν από τόσα χρόνια
την εικόνα που κι εκείνη
τη στιγμή
ίδια την έβλεπα όπως τότε.
ΙΙ
Μια σύντομη ζωή γυναίκας
πέρασε σαν αστραπή
μέσα από τη δική μου
για να την κάνει πιο ζωή
να βεβαιώσει πως το φως
όσο κι αν όλα αρχίζουν
και τελειώνουν με
σκοτάδι
πάντοτε βρίσκει τρόπους
να επανέρχεται και να
φωτίζει.
ΙΙΙ
Πώς γίνεται να μη χαθεί
η θέρμη του χεριού της
απ’ το χέρι μου
πώς γίνεται να μείνει ως
την αιωνιότητα
ο τελευταίος μας αποχαιρετισμός
όπως μένει στ’ ανάγλυφα
του Κεραμικού;
Σήμερα πια δεν
φτιάχνονται τέτοια ανάγλυφα
όμως σε μένα φτάνει που
γράφω στο χαρτί
όπως χαράζανε παλιά στην
πέτρα
Ο Τίτος αποχαιρετά τη Ρένα.
Από τη συλλογή «Συγκατοίκηση με το παρόν», εκδ.
Κέδρος 2011
