Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2013

Κυριάκος Συφιλτζόγλου "Μόνο μη"




Πες το διαλεκτικό κολάζ
καρικατούρα ψηφιδωτό
αρχαιολογία του μικροσκοπικού

Πες το καλειδοσκόπιο σε κλειδαρότρυπα
πολλαπλασιασμών θραυσμάτων
κοιτάσματα αλληγορίας

Πες το ατομική διάσπαση του πνεύματος
συντρίμμια αναστοχασμού
γρίφο μετά από χρόνια ανομβρία

Πες το κάρτες Ταρώ στα χέρια σχιζοφρενούς
ψυχαναλυτικά ερείπια
συνταγές μετεμψύχωσης

Πες το ραβδοσκοπικό εκκρεμές
συναρμολόγηση ονείρων
κομμάτια αντίλαλου σε λατομείο

Πες το παγωμένες παύσεις τετάρτου
καραμελωμένα ημιτόνια
ηχητικά κύτταρα σε ασυνέχειες

Πες το κομμένα χέρια βιογράφου
σπαράγματα ταπείνωσης
αντίδοτο εξουσίας

Πες το ονειρική άλγεβρα
γεωμετρία κατόπιν κλινοπάλης
φταρνίσματα αρχιτεκτονικής

Πες το ερωτική στρόφιγγα
υδρορροή ματαιοτήτων
μοιραίο συγκερασμό

Πες το διαδήλωση άτυχων στιγμών
διασκελισμό δακρύων
ψεγάδια σελήνης

Πες το ισχυαλγία ή οσφυαλγία
Πες το πολυτραυματία
Πες το όπως θες
μόνο μη ρωτήσεις
τι εννοεί ο ποιητής



Νίκος Πορτοκάλογλου - Πες το κι έγινε

Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2013

Δημήτρης Ελευθεράκης, "Επιστολή του Μαρσύα στον Απόλλωνα"




ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΜΑΡΣΥΑ ΣΤΟΝ ΑΠΟΛΛΩΝΑ


Τουλάχιστον θα έχω παίξει τον αυλό
(αυτήν την τέχνη της αναπνοής)
κ’ ύστερα θα ’μαι ολόκληρος μια πληγή:
το αίμα μου θα γίνει πίδακας,
οι μύες μου θα κρέμονται γυμνοί, κ’ οι φλέβες μου
θα πάλλονται στον ανοιχτό αέρα σαν χορδές.
Κάθε κομμάτι δέρματος που θ’ αφαιρείς επιμελώς από τη σάρκα μου
θα σου χαρίζει ένα επιφώνημα: μια φυσική νότα.
Θα ’χεις στη διάθεσή σου τότε, ό,τι είναι απαραίτητο
για να συνθέσεις μια συμφωνία∙ κοντσέρτο
που θα χειροκροτήσει ο κόσμος των θνητών
και των ημίθεων: numina sylvarum, κένταυροι,
οι φαύνοι και οι νύμφες θα δακρύζουν– ένα δωρικό μυαλό
πίσω από ένα φρυγικό μαρτύριο.
Και το τομάρι που θα κρέμεται απ’ τα κλαδιά μιας λεύκας
θα λέει: είναι του θεού η τέχνη, όχι δική μου.





Από τη συλλογή «Εγκώμια», Πατάκης 2013.

Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2013

Δημήτρης Γ. Παπαστεργίου, "Μικρή ερωτική ανθολογία"


(Gian Lorenzo Bernini, "Apollo and Daphne")


ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΣΟΥ

Τον 6ο αιώνα π.Χ. στη Νάξο και στα γύρω νησιά
ήταν έντονη η ανάμνηση της αρχαίας Σφίγγας
Είχε τα χείλη σου ξέρεις
και το χαμόγελό σου…

αυτό το... "σαχλαμάρες λες αλλά μ’ αρέσει να σ’ ακούω"
το… "δε σε καταλαβαίνω αλλά είμαι πλάι σου κι αρκεί"
το… "να σου βάλω ένα αίνιγμα;
               ποιος ξέρει τι να σκέφτεσαι για μένα;"
το… "περνάω μέτρια αλλά η ζωή είναι τόσο γλυκιά"
το… "αχ και να μπορούσα όσα θέλω"

Το χαμόγελό σου...
και ρυτίδες να το περικύκλωναν
και με την αφή να το βλεπα
όταν πια δε θα μπορούσα με τα μάτια
θα το αναγνώριζα ανάμεσα σε χιλιάδες



(Από την ενότητα «Νάξος - Θαλαττινή Ανθολογία»,
της συλλογής «Η ΤΡΑΠΟΥΛΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ», εκδ. Ars Poetica, 2012)




Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΗΣ Κ

Η ομορφιά σου ρανίδες αγγελικού ιδρώτα
Χρώματα πέτρας και κορμιού στο κύμα που τραβιέται
Χαμόγελο-καλωσόρισμα στην πόλη σου
Κουβεντολόι ερωτικό των αηδονιών στις λόχμες
Δάχτυλο του πειρατή στον χάρτη
Άρωμα κήπων σουλτάνου ερωτευμένου
Ακόπιαστο εφηβικό φιλί
Κυριακάτικο χουζούρεμα

Η ομορφιά σου τσιγγάνικος χορός
Κατάμεστο λούνα-παρκ
Απάτητο χιονισμένο δάσος
Χωράφι με ανθισμένες κερασιές
Βόλτα στο πάρκο με τα ζευγαράκια
Καρδιοχτύπι ερωτικής περίπτυξης



(Από την ενότητα «Ένα σμήνος ποιήματα»,
της συλλογής «FUROR SCRIBENDI», εκδ. Ars Poetica, 2013)




ΚΑ_ΡΑΒΑΝΙ ΓΛΥΚΟ

Κάθε πρωί οι πόθοι μου φορτώνουν τις καμήλες
Ύστερα ήλιον αψύ φορτώνονται στις πλάτες
κι όλοι μαζί αργά-αργά βαδίζουνε στον κόσμο

Στον δύσβατο τον δρόμο τους μόνη παρηγοριά τους
είναι οι δύο τρεις στιγμές που θα χαμογελάσεις
Μικρές οάσεις της ζωής στην ερημιά της μέρας

Το βράδυ γύρω απ’ τη φωτιά κοιτούν τον ουρανό σου
Μιλούν για τον Αλντεμπαράν κλαίνε για την Παρθένο
Μετρούν όλα τα τρίγωνα που έχεις στο κορμί σου

Μαζί με όσα η Αίγυπτος έχει στις πυραμίδες
και συνυπολογίζοντας τις θίνες της ερήμου
τα βγάζουνε δεκαοχτώ χιλιάδες τετρακόσια



(Από την ενότητα «Το ακρόπρωρο της Ερατώς»,
της συλλογής «ΠΟΙΗΤΙΚΟΣ ΠΥΡΗΝΑΣ - ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ», εκδ. Ενδυμίων, 2012
Προδημοσίευση από τη συλλογή «Τα μεροκάματα ενός Έρωτα»)





ΕΡΩΤΙΚΟ ΕΡΓΟ ΑΝΑΡΡΙΧΩΜΕΝΟ

Ι

Τώρα που όλα μου τα λόγια για σένα
τα μάζεψα στις χούφτες μου,
τα πέταξα ψηλά στον κυκλαδίτικο ουρανό
ώστε να ψάξουν να σε βρουν
και να σε σαγηνεύσουν,
όλες οι αποστάσεις,
πέραν αυτής που διακρίνω το πρόσωπό σου,
είναι άχρηστες.

Και τι αξία άλλωστε έχει οτιδήποτε
αν δεν περιέχει κάτι από σένα;
Τι αξία έχουν τα ρολόγια
αν δεν μετράνε τον ερχομό σου;
τα ρούχα που δε μυρίζουν όπως εσύ,
τα βιβλία που δε διαβάζεις,
οι τοίχοι που δεν περικλείουν τον έρωτά μας.
Τι αξία έχουν;

ΙΙ

Μα τότε,
τότε καλύτερα να μαστε δυο φύλλα ελιάς
και να τα λέμε δίπλα-δίπλα στον ίσκιο της
ή δυο γάτες που τεμπελιάζουν στον κυκλαδίτικο ασβέστη
κι ακόμα καλύτερα να εξαϋλωθούμε,
φωνογραφώντας ηδονές
κι ερωτικούς ψιθύρους
στα φύλλα μιας κληματαριάς.
Οι μόνες αποδείξεις πως θα υπάρχουμε.



(Από την ενότητα «Νάξος - Θαλαττινή Ανθολογία»,
της συλλογής «Η ΤΡΑΠΟΥΛΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ», εκδ. Ars Poetica, 2012.
Περιλαμβάνεται και στο βιβλίο «ΠΟΙΗΤΙΚΟΣ ΠΥΡΗΝΑΣ - ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ»)


THE POLICE - Every Breath You Take

Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013

Δημήτρης Πέτρου, "Α' Παθολογική"




Το πορτρέτο της Άννας

Η Άννα κατάκοιτη
πάνω σε μια νύχτα που απλωνόταν σαν τις φλοκάτες στη βροχή.

Το σπίτι μικρό, τόσο μικρό, που ούτε η σιωπή
έβρισκε μέρος να σταθεί.
Για κουρτίνες είχε το νυφικό της φόρεμα
και στα πολύφωτα κούρνιαζε σκόνη μαύρη σαν ρόγχος
ή σαν θηλιά δεμένη πρόχειρα.

Κάποτε είχε φυτρώσει ένα χταπόδι-δέντρο στο σαλόνι
και οι γείτονες μαζεύτηκαν με τα κουζινομάχαιρα να το πελεκήσουν
κι ύστερα κάθισαν και τους κέρασε γλυκό.

Η Άννα κατάκοιτη
έριχνε στο ποτάμι των μαλλιών της ενθύμια και βρισιές,
για έναν άντρα που αγάπησε τετρακόσια χρόνια
– όσα τα χρόνια που έζησε με την αρρώστια –
με τα βλέφαρα της στο κομοδίνο
σ ένα ποτήρι δάκρυα.

Τη μέρα που τη θάψαμε, ο ήλιος είχε πρόσωπο συγκεκριμένο.
Ένας ήλιος γκρινιάρης, σακάτης και μοχθηρός,
ανεβοκατέβαινε από τον κόσμο των τυφλών
στον κόσμο των βαριεστημένων.



Κεντρικός συνοικισμός

Αν δε δίναμε σημασία στα λόγια των ειδημόνων, καθότι
καμία λέξη δεν μπορεί να εξηγηθεί,
κι αν στο επόμενο φανάρι ανοίγαμε τις πόρτες και βγαίναμε
σε διαφορετική ζωή, η φύση θα έβρισκε πάλι τρόπο
να μας γεννήσει.

Μεγαλώνοντας ανατρέπεις πολλά δεδομένα, αυτό είναι γνωστό,
και ξαφνικά τα μάτια δακρύζουν.
Μην αναρωτιέσαι λοιπόν γιατί τα σπίτια τρίβονται,
γιατί το χορτάρι φυτρώνει στις ταράτσες και γιατί
όσα ονειρεύτηκες δε θα εκπληρωθούν.

Εδώ τελούνται μυστήρια. Ζωή γεμάτη πολυφαινόλες
και άγρια δέντρα.

Είναι μαγεία να ανακαλύπτεις κατσαρόλες στα ερείπια.



Προδημοσίευση από την ποιητική συλλογή του Δημήτρη Πέτρου «Α' ΠΑΘΟΛΟΓΙΚΗ» που αναμένεται να κυκλοφορήσει σύντομα από τις εκδόσεις ΜΙΚΡΗ ΑΡΚΤΟΣ

Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2013

Αλέξανδρος Αραμπατζής, "Παραποιείν"


(Nicolas Andre Monsiau: "Alexander and Diogenes", 1818)

ΠΑΡΑΠΟΙΕΙΝ

1.-
ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΨΕΜΑΤΑ ειπώθηκαν πολλά
Τόσα που της αλήθειας ο βυθός με ψέματα
τον πυθμένα του επαναβυθίζει
Και του πυθμένα η άμμος μισοβύθιστη
με ορυκτή μεμβράνη φράζει το απύθμενο
Η λήθη πολυμήχανη στο αλμυρό νερό
παραφυλάει το πρόσωπο του πουθενά
Και μες στο σκοτεινό νερό της οπτασίας
συνθλίβουν το ανεκπλήρωτο οι μοίρες
όπως η μάζα συνθλίβει το κενό της

2.-
Όταν σε θλίβει το κακό σου ριζικό
Και υποφέρεις υπόδικος της κάθε συγκυρίας
Δες τον καθρέφτη άδειο από κάθε είδωλο
Μπορεί να τσούξει τα μάτια σου η πικρή μαρμαρυγή
Που κρύβει τον σκληρό κατακερματισμό του κόσμου
Ωστόσο τόσο άβολη θα σου φανεί η καθαρή διαφάνεια
Που πάνω της όλα τα ίχνη λυρικών υπεκφυγών
Αφρικίαστα θα μάθεις να ζήσεις και ν’ αντέξεις.
Θα μάθεις να είσαι είδωλο και μη είδωλο συγχρόνως
Κι όταν τα μάτια σου ανοίξεις τα είδωλα θα συγχωνεύσουν
Ζωή και θάνατο σε μία μόνο παρουσία
Μη σκεφθείς πόσο οδυνηρό είναι να σε καταπιεί
τ’ άγριου κενού η ακανθερή Χρονοπαγίδα
Όταν μονάχος σου τον ρυπαρό Ρουβίκωνα διαβείς
Θα μάθεις πόσο μάταια ηχεί η αναθεωρημένη ουτοπία

3.-
Έλυσα το ζωνάρι μου πλατιά και
μισαναπνέοντας στράφηκα στη δύση
Επιρρεπείς στην αδυναμία αντενεργές
δυνάμεις τις συμφορές μας δρέπουν είπα
Τώρα που γέρασα
ξινίζει κι ο διάβολος τα μούτρα του
όταν μου χρεώνει αμαρτίες
Δεν έχω πλέον εγκαρτέρηση καμιά
Η φθορά πούναι η μεγάλη αδελφή της εκδίκησης
φθείρει την εκδίκηση και η εκδίκηση φθείρει τη φθορά
Κάθε βήμα που περνά μετράει λιγότερο για
την επέτειο της μνήμης
Πίσω μου σπάσανε όλες οι χρονοκάψουλες
Τσίκνα πανικού βρωμίζει το δωμάτιο
Το πικάπ μολύνει την ατμόσφαιρα με τζαζ
Ο έρωτας μονομανής δεν παράγει αντηχήσεις
Οι κατσαρίδες πιάσανε χορό με τον ξανθό Απρίλη
Κι εγώ που έσπασα το κινητό μόνο και μόνο
Να εξαγνίσω από θορύβους τα μικρά μου μυστικά
Με πολιορκούν οι μαύρες σύριγγες των οριζόντων

4.-
Ω η εποχή, η εποχή,
οι πράσινες άμαξές της, τα κόκκινα χαλινάρια της
Τα μπλε άλογά της, οι πορτοκαλοκίτρινες παπαρούνες της
Τα φροϋδικά ζώδιά της, οι μενεξελί σαπουνόπερές της
Τα βρώμικα όμβρια ύδατά της, τα σαπισμένα φρούτα της
Οι κενές μολυβοθήκες της, οι χαλαροί τροχαλίες της
Η παράφορη πλήξη της, οι σαδομαζοχιστικοί κάκτοι της
Ω η εποχή, η εποχή,
με τις κράμπες στα πόδια της, τις σουβλιές στο ισχίο της
το μικρό της βάρος, τις χαμένες δυνάμεις της
τις κακέκτυπες ρεπροντυξιόν της, τις σαθρές επινοήσεις της
το κακό παρελθόν της, το χείριστο μέλλον της
το βαρετό παρόν της
Πρόσκαιρης μνήμης προσφέρω ω εποχή
απρόσφορη αβρότητα
Της προσφιλούς σου ηδύτητας τα ματσακόνια
τακτοποιώ σε πλάγια διάταξη
Τι κι αν απολογούμαι ενώπιον Μαγίστρων Μάγων
και Μωρών Καπαδοκαίων
Μετράω μήνους στο πιοτό ως νέος Μπωνδελαίρ
εις το μεϊντάνι
Με τις ελίτσες μου και τον καπνό μονήρης
στο τσιφτετελίζον πάλκο ενθουσιωδώς ποδοκροτώ
Στην έναστρη πορφύρα των ποιητών
ως αλάνι μεταφυσικό επιμελώς μοιράζω φούσκους
Σαν ραγιάς κανονικός ευελπιστώ
πως στα μεγάλα μάτια μου φυτρώνει νταηλίκι
Και πέραν των παρόντων οριζόντων ανακτώ
πάσα του σογιού μου απωλεσθείσα κομητεία
Του χρόνου και του παραχρόνου δεν θα κουρευθώ
για να προσθέσω στη σοφία μου τη βρωμιά του Διογένη
Τι και αν η βουλιμία επαφής με το πραγματικό
ήταν πάντα το σημείο υπεροχής μου
Βλαξ ξεβλάξ βλαμένος ξεβλαμένος θα το ξαναπώ
στην χώρα που πετροβόλησαν οι δανειστές
χορτάρι δεν φυτρώνει


Τα τέσσερα ποιήματα του Αλέξανδρου Αραμπατζή δημοσιεύονται για πρώτη φορά

(Jacob Jordaens:"Diogenes Searching for an Honest Man")

Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2013

Γιώργος Ναούμης, "Δύο ποιήματα"


(Giovani Boldini, "Woman at a piano")


ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ

Στο μεγάλο σαλόνι
τα κηροπήγια είναι ασημένια
κι οι κουρτίνες βαριές
κρέμονται καταρράχτης
μουρμουρίζοντας σιωπή και θυμίαμα..
Όλα επιβλητικά και σίγουρα
σαν το πορτραίτο του Λοχαγού
στη περίοπτη θέση αγέρωχος,
με πράσινα σιρίτια και σταυρούς τιμής
αντίκρυ στη φωτεινή τζαμαρία
που κουτουλάν ξεγελασμένες απ’ έξω
πεταλούδες με αστείο πέταγμα..
Στο μεγάλο σαλόνι είναι όλα σωστά
κι αντάξια της μεγαλοσύνης Του
..το μόνο που λείπει
είναι το πόδι από ένα πορτραίτο..




HMOYN EKEI..

Ήμουν εκεί.. ηδονικός κι απρόσκλητος
την κόρη να βλέπω στης αίθουσας το ημίφως,
στο πιάνο διάχυτη,
γιασεμιού ευωδιά σε νησί
με τα πέντε δρομάκια
κι εκατόν πέντε φεγγάρια..
Ήμουν εκεί, σκυφτός
στη κλειδαρότρυπα του μυαλού
..ίδια Σαλώμη κέρναγε
το δοξασμένο της χορό στην οικουμένη.
A και να ήταν την άλλη φορά
τον παιδικό της μορφασμό να δω ο φαντασμένος,
όταν τη λάθος νότα
της ζωής μου τη νότα
στο πλήκτρο της χτυπήσει..!



Τα ποιήματα του Γιώργου Ναούμη μάς τα σύστησε ο Παύλος Παρασκευαΐδης
και δημοσιεύονται για πρώτη φορά.

Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2013

Μαρία Κέντρου - Αγαθοπούλου, "Στο λιβάδι"

                         
               
                                               
                                    Στο λιβάδι

                      Ευτύχησα να δω έστω κρυφά
                      Από μια τρύπα σκοτεινή
                      Το σπίτι που όλο γέλια
                      Πήγε εκδρομή σ' εκείνο το λιβάδι

                      Θαρρώ ήταν χειμώνας κι ίσως γι' αυτό
                      Έλαμπε γυμνό μες στην εικόνα του

                      Πουλιά και σαύρες τρέχανε
                      Στην κεραμοσκεπή σαν σε κυνηγητό
                      Και μια δεκαοχτούρα πίσσα μαύρη
                      Περιπαίζοντας το γελαδάρη έλεγε
                      Δέκα-οχτώ δέκα-οχτώ χρονώ
                      Σ' αγάπησα τρελά

                      Απ' τα μαλλιά πιανότανε τα ζούδια
                      Αστεία κορμιά με χάχανα σα να'ταν
                      Βασιλιάδες με κεραίες στ' αυτιά
                      Κι αχ τι γελοία τραγούδια τι ψέματα
                      Φωνάζανε στην μπόχα του μεσημεριού
                      Που των αλόγων νέμονταν τη χαίτη και την ουρά
                      Αλογόμυγες και τσιμπούρια μέχρι αίματος

                      Και το σπίτι της εκδρομής
                      Έζησε για πάντα κάτω στο λιβάδι
                      Μέχρι τους τάφους βαθιά κι ακόμα
                      Η δεκαοχτούρα περιπαίζει το γελαδάρη
                      Δέκα-οχτώ δέκα-οχτώ χρονώ σ' αγάπησα τρελά

 

(Από την ποιητική συλλογή της Μαρίας Κέντρου-Αγαθοπούλου "Σεντόνια της αγρύπνιας", Μεταίχμιο 2006)

Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2013

Περιοδικό θράκα, λόγος και να καίει



Η «θράκα» (http://thraka-magazine.blogspot.gr/είναι ένα ηλεκτρονικό περιοδικό που παρακολουθεί στενά τον χώρο της λογοτεχνίας. Πρόσφατα οι συντελεστές του επεχείρησαν και πέτυχαν και την έντυπη μορφή του σε εξαμηνιαία βάση.
Οι …καρβουνιάρηδες, όπως αυτοαποκαλούνται, είναι νέοι ως επί το πλείστον άνθρωποι, με παρουσία στο χώρο της λογοτεχνίας και με μεγάλη όρεξη για δουλειά. Έτσι, κρατάμε στα χέρια μας καυτό το πρώτο τεύχος της «θράκας» ή άλλη μια απόδειξη ότι ιστορία γράφουν οι παρέες.
Την Κυριακή 24 - 11 - 2013 (στις 19:30) γίνεται και η παρουσίασή του, στο POLIS ART CAFÉ, Πεσμαζόγλου 5, Αίθριο Στοάς Βιβλίου όπου θα μιλήσουν συνεργάτες, φίλοι και οι συντελεστές του περιοδικού. Θα ακολουθήσουν παρουσιάσεις σε Λάρισα και Βόλο και η συνέχεια θα είναι εξίσου καυτή με το επόμενο τεύχος να έχει ήδη δρομολογηθεί για τον Μάρτιο του 2014.
Εμείς τους στέλνουμε ολόθερμες τις …πυρηνικές ευχές μας για καλή επιτυχία και δύναμη για την καλή συνέχεια.


Στο πρώτο Τεύχος της «θράκας» διαβάζουμε:
- Ανέκδοτη επιστολή προς τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη από τον αδερφό του Γεώργιο και ένα μικρό άρθρο για την ιστορία της από την Εύη Σμαρλαμάκη.
- Συνέντευξη της Γλυκερίας Μπασδέκη.
- Το δοκίμιο του Δημήτρη Νεοφώτιστου, «W. Blake - Δ. Σολωμός: Παράλληλοι».
- Ποίηση: Έκτωρ Πανταζής, Μαρίνα Αγαθαγγελίδου, Δημήτρης Λεοντζάκος, Πέτρος Σκυθιώτης, Χρύσα Αλεξίου, Βασίλης Κυριαζάκης, Massimiliano Damaggio, Αφροδίτη Λυμπέρη, Γιώργος Μίχος, Κώστας Ρεούσης, Νίκος Σφαγμένος, Κυριάκος Συφιλτζόγλου, Κωνσταντίνος Μπούρας, Δημήτριος Μουζάκης, Vittorio Sereni (μτφρ. Σωτήρης Παστάκας), Arthur Rimbaud (μτφρ. Κώστας Ριτσώνης), Alejandra Pizarnik (μτφρ. Στάθης Ιντζές), Κωνσταντίν Μπάλμοντ (μτφρ. Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης), Denise Jallais (μτφρ. Κώστας Ριτσώνης), MetinCengiz (μετάφραση από τα τουρκικά στα ιταλικά: Hale Oyal και από τα ιταλικά στα ελληνικά Σωτήρης Παστάκας), Langston Hughes (μτφρ. Μαρία Κατσοπούλου).
- Μια κατάδυση στις ποιητικές συλλογές «ΤΟ ΤΡΙΒΕΙΟ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ» του Πέτρου Γκολίτση και «ΜΙΣΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ» του Κυριάκου Συφιλτζόγλου, από τον ποιητή Αντώνη Ψάλτη.
- Την στήλη «ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΚΝΙΣΑΣ» της Μπελίκας-Αντωνίας Κουμπαρέλη.
- Δύο ενδιαφέροντα κείμενα από τους Βασίλη Λαλιώτη και Εύη Σμαρλαμάκη.
- Και το αφιέρωμα στο έργο του ποιητή Σωτήρη Παστάκα, από τον Πέτρο Γκολίτση.
- Τέλος, διηγήματα τους καταθέτουν οι: Αντωνία Μπελίκα Κουμπαρέλη, Άννα Νιαράκη, Αλέξανδρος Μιχαήλ και Θοδωρής Νταλούσης. 

Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2013

Βασίλης Δασκαλάκης, "Τρία ποιήματα"


Pieter Pauwel Rubens, "Prometheus Bound"


ΔΡΟΜΟΙ ΠΑΡΑΔΡΟΜΟΙ ΑΡΤΗΡΙΕΣ

η πόλη που ζει στο μέσα μας, χαμογελά
πάει να ξεστρίψει απ’ την ανάγκη
που ισχυρή επαναλαμβάνει η συνήθεια

διαφορετικά ηχούν τα σήμαντρα
σε μονές και ναούς
διαφορετικά πενθούν
τα καλοκαίρια που χάνονται

η πόλη που ζει μέσα μας, δεν υπάρχει
μόνο ο δρόμος που οδηγεί
στα αστέρια
σαν ακροβάτες πριν τη συντριβή

λερή που είναι αγάπη
όταν το δάκρυ μας
πνίγει κόμπους
λαλεί σαν πετεινός τα μεσημέρια




ΕΝΑΡΕΤΟΣ

στο πολύχρωμο ζόρι του κάμπου
τσακάλι ασπρόμαυρο χορεύει
στα σπαρτά
σε λάκκους κάνει προσευχές
κι ο γύπας ξεριζώνει την καρδιά
του Προμηθέα
Ιούλιος ο μήνας κήρυκας
θερίζει την πραμάτεια του
στις θίνες της Ιεράπετρας
εκεί ξεσπά ο άρκαλος
κι αγωνιά
λαχτάρα να βυζάξει τα μωρά
να βγάλουν γράμματα καινούργια

στις επαρχίες του νότου
κόρες αλλόκοτες, πετάνε
μάγισσες ύστερες
καρδιές με φλέβες στα μαλλιά
και την ψυχή καπνό
σε γιορτινό ακρογιάλι




ΜΙΑ ΑΓΙΑ ΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ

να βγεις ψηλά κει στο Φηροστεφάνι
να βλέπεις μαύρη σκόνη, τέφρα κι η
πέτρα απ’ το νεφρό να βγαίνει
σαν μια γατίσια συνουσία
απέραντη χωματερή
λαγνεία
τα οινοποιία οπτασία
και οι τουρίστες,
πλείστοι
ιαπωνέζοι με φωτοκάμερες καμένες
κύτταρα παθιασμένης άπω ανατολής
χλιδή αυτοκράτορα απόκοσμου
η λαχτάρα

η μουσικότητα κυρία
αλλόκοτη
να γλείφει τις πληγές μας
και ένα χέλι να χορεύει
με αγριοκέρι να αναστήσω τ’ ακρωτήρι
με Ετρούσκους ραψωδίες να σκαρώσω
συμπλέγματα με ειδώλια Κυκλάδων
κι ο ήλιος χίλια χρώματα να δίνει

(πάνω στην άγρια ομορφιά θα τρέξω
άνεμος αλανιάρης ο θυμός μου
κι όσα αμπέλια ξεριζώσουν απ’ το κορμί μου
στην παρακμή δε θα ενδώσω)



Πρώτη δημοσίευση στο περιοδικό «Παρέμβαση», τεύχος 168-169, Νοέμβρης 2013