Έλσα Κορνέτη, "Ημερολόγιο φιλοσοφικής ήττας"

1

Η Ποίηση: σαν ακριβό γαλλικό άρωμα

φοριέται σε σταγόνες. Μία πίσω από κάθε αυτί.

2

Ο φθόνος: ένα παγκόσμιο αγαθό.

6

Αυτόματος μηχανισμός επιβίωσης σε τοξικό περιβάλλον: η Ποίηση…

23

Δεν αναρωτιέμαι πια. Το αποφάσισα: ο καλλιτέχνης όταν δημιουργεί είναι ταυτόχρονα καλός και κακός, Θεός και Διάβολος, δυνατός και αδύναμος, πιστός και άπιστος. Αιχμάλωτος στο φως, ελεύθερος στο σκοτάδι.

30

Ο ανεμοστρόβιλος της ζωής σαρώνει πρώτα το σώμα ή το πνεύμα;

45

Η Σούζαν Σόνταγκ εύστοχα είχε πει:

«Ποτέ δεν ξέρεις τι φύλο είναι κάθε μέρα που έρχεται

όπως δεν ξέρεις τι ηλικία έχεις κάθε μέρα που περνάει».

Επιτέλους κάποιος κάποτε προώθησε την απενεχοποίηση της ζωής.

53

Το σώμα όπως ακριβώς και η γλώσσα ξέρει να παίζει καλά το παιχνίδι των λέξεων. Όταν ένα και μόνο γράμμα χωρίζει με μια δρασκελιά μια χαράδρα από έναν αιθέρα την οδύνη από την ηδονή.

70

Οι αμετανόητοι ονειροπόλοι είναι καταδικασμένοι να ψήνονται στην κόλαση των ονείρων τους.

72

Τα όνειρα του ύπνου είναι ό,τι δεν μπορείς να θυμηθείς, αλλά τα όνειρα του ξύπνου ό,τι δεν μπορείς να ξεχάσεις.

77

Η ευαισθησία είναι ένα έντομο εργατικό που υφαίνει επάνω σου μεθοδικά δέρμα αραχνοΰφαντο.

90

Η ελπίδα είναι η μοναχοκόρη του δράματος.

95

Για πρώτη φορά ένας λαός είναι φοβισμένος περισσότερο απέναντι στη ζωή παρά στο θάνατο.

112

Η οξεία όραση προκαλεί αναπόφευκτα οξεία απληστία.

125

Όλη αυτή η κοσμική τακτοποίηση να καταλήγει τόσο άδοξα στο χάος…

127

Το μεταφυσικό επίτευγμα της Ποίησης είναι η μετατόπιση του ονείρου στην πραγματική ζωή.

130

Το πραγματικό αποζημιώνει τον ορθολογιστή με την ύπαρξή του. Το ιδανικό προδίδει τον ονειροπόλο με την ανυπαρξία του.

143

Το όνειρο κυοφορεί μυστικά τη ματαίωσή του.

151

Στις πύλες της αιωνιότητας επικρατεί ο μεγαλύτερος συνωστισμός από υπερεκτιμημένους συγγραφείς κυρίως.

168

Η Τέχνη είναι ένας θηριοδαμαστής. Εξημερώνει τις άγριες ψυχές των ανθρώπων.

173

Ο καλλιτέχνης είναι καταδικασμένος να ζει σ’ έναν άξεστο κόσμο. Και να τον καταγράφει.

194

Σχήμα οξύμωρο: η απληστία ενός ξεδοντιασμένου κόσμου.

199

Η μοναξιά των μοιραίων εραστών εκπέμπει το πιο παράξενο φως.

201

Αν θέλεις να κρατάς την επιθυμία ζωντανή, κράτα την πεινασμένη.

270

Το άρωμα που εκλύεται από το εύθραυστο άνθος:

ο αόρατος φόβος του θανάτου.

314

Τραγικό σημείο των καιρών: η τρομακτική αίσθηση ότι γεννήθηκες για να υπηρετείς μια σκοτεινή οικονομική δύναμη, κι ότι η ζωή πλέον δεν σου ανήκει.

335

Δεν είναι ο ποιητής μάγος μα είναι η λέξη μαγική.

348

Ζήλεια και κτητικότητα: τα κοινωφελή ζιζάνια του έρωτα.

373

Ό,τι και να κάνει κανείς, το χάος του υποσυνειδήτου πάντα υποδόρια θα κοχλάζει.

388

Ο ταυρομάχος δεν άντεξε

ξέσπασε σε λυγμούς

όταν στο βλέμμα του

ετοιμοθάνατου ταύρου

είδε την δική του χαμένη αθωότητα.

408

Η εξυγίανση έρχεται πάντα μέσα από την εξαθλίωση.

421

Ποίηση και πραγματικότητα. Ζευγάρι αχώριστο. Καταδικασμένο στην αναγκαστική συνύπαρξη.

438

Επειδή κανένας μας δεν είναι ευχαριστημένος με αυτό που είναι, επειδή όλοι θέλουν να είναι ένας Άλλος, κυκλοφορούμε μεταμφιεσμένοι.

453

Η ευτυχία μας είναι πάντα υποκειμενική. Διαμορφώνεται από την ευτυχία των άλλων.

457

Τόση φασαρία

Τόση κούραση

Τόσο τρέξιμο

Για την επιβράβευση

Για την διάκριση

Για τη δόξα

Για να επιβεβαιωθείς

μέσα στο μυαλό των άλλων.

484

Η ομορφιά των λίγων πρέπει διαρκώς να εκπαιδεύεται για να αντισταθεί στην αντιπάθεια των πολλών.

485

Η ειλικρίνεια της τεχνολογίας: όταν ο μόνος που εμπιστεύεσαι είναι ο υπολογιστής σου κι αυτός σου δείχνει την αφοσίωσή του με το να σε κοιτά βαθιά στα μάτια.

489

Έρωτας: ο θρίαμβος της ασυναρτησίας.

498

Η άρνηση της πραγματικότητας είναι παράγωγο της ελαφριάς συνείδησης. Και το αντίστροφο.

518

Για να καταλάβεις τον κόσμο δεν πρέπει να τον κοιτάς κατάματα. Πρέπει να τον κοιτάς λοξά.

526

Ερωτικός ποιητής είναι ο ερωτοκτόνος ποιητής.

529

Ο αισθηματολόγος ποιητής. Ο υποκριτής του έρωτα.

557

Αν αναρωτιέσαι ποιος είναι ο Δικτάτορας της Ζωής: είναι η Βιολογία που προστάζει.

566

Να περπατάς ξεχνώντας την ζωή που πάντα των βημάτων σου προηγείται.

567

Τις επιδημιολογικές μελέτες του μέλλοντος θ’ απασχολήσουν όλες οι καχεκτικές αγάπες.

568

Να μην αργήσεις στο ραντεβού με τον εαυτό σου.

569

Τελικά δεν είναι το παραμύθι που ντύνει τη ζωή αλλά η ζωή το παραμύθι.

Από το βιβλίο «Ημερολόγιο φιλοσοφικής ήττας [σκέψεις και αφορισμοί για κάθε μελλοντική ποίηση]», εκδ. Κουκούτσι, 2013.

Τα κείμενα που ανθολογήθηκαν περιλαμβάνονται στις ενότητες:

«Δεν συμπονούμε τον ασθενή», «Ο χρόνος έξω απ’ τον κόσμο», «Υπερασπίζοντας την Ύπαρξη», «Κάκτοι κι ανεμόμυλοι», «Να ζεις σαν θεατρίνος», «Δέρμα αραχνοΰφαντο», «Πώς να σώσεις ένα κόσμο που δεν θέλει να σωθεί;», «Η πτητική ικανότητα (της Mary Poppins)», «Ένα γιγάντιο υπερηχητικό αυτί», «Η μετατόπιση του ονείρου», «Μυστική κυοφορία», «Μια παράταιρη γεωμετρική σχέση», «Η Τέχνη είναι ένας θηριοδαμαστής», «Τοπία εικονικής πραγματικότητας», «Η εποχή της παραίτησης», «Συμπαντική ελαφρότητα», «Όλα τα υπερτροφικά Εγώ», «Ο εορτασμός της αστάθειας», «Τα όνειρα να τα ξυπνάς», «Σύνδρομο καταστροφής πτερώματος», «Μικρά ψυχογραφήματα», «Για ποιον ρομαντισμό;», «Μισός κήπος», «Στη χωματερή του μύθου», «Μέσα στο μυαλό των Άλλων», «Το αντίτιμο της διάσωσης», «Ο θρίαμβος της ασυναρτησίας», «Ο άτυχος κομπάρσος», «Ανιχνευτές λέξεων», «Ο ερωτοκτόνος ποιητής», «Η απλοϊκότητα του μύκητα», «Οι τσαρλατάνοι της ψυχής», «Η φαγούρα».

Έλσα Κορνέτη, "Αγγελόπτερα"

Η Μαρίνα Τσβετάγιεβα στον Ουρανό

με τους αγγέλους

Έτσι όπως ένα σπερματοζωάριο κυνηγά μάταια την ουρά του Το εύκαμπτο είναι ταλαντεύεται ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα Η μοναξιά του υποκειμένου Ο εγκιβωτισμένος πόνος Η νέα αστρονομία των πραγμάτων Τα χάρτινα ποιήματα τα κλειδωμένο σε δωμάτιο αστείρευτης ψυχής Η τελευταία αναπνοή στη σκιά που αφήνει η χαραμάδα της γρίλιας Έχει την αίσθηση ότι μπορεί να σώσει τον κόσμο Η δύναμη του μυαλού υπνωτίζει τα μαλλιά της Τα βάζει να χορέψουν Τα μαλλιά λικνίζονται σαν φίδια σε καμπύλες ερωτικές Τα μαλλιά γίνονται σχοινιά Τ’ αγκαλιάζει στοργικά Είναι όλα τους παιδιά της Τα πλέκει σε κοτσίδα Την πετά σαν λάσο στο άγνωστο Αρπάζει στη θηλιά το πεπρωμένο της Τώρα επιτέλους μπορεί ν’ αγγίξει τα όνειρά της. Αναρριχάται στον ουρανό με μια μπούκλα αγγέλου βρόχο στον λαιμό της

Το μπλε αλογάκι

Ένα απότομο εκτόπισμα

απ’ το κύμα του ύπνου

σε πέταξε στα βράχια

ενός ακόμη θορυβώδους

πρωινού

Σε μια τυφλή στροφή

που δεν υπολόγισες

μπήκες σ’ ένα σύννεφο φυγής

χάθηκες στον κήπο

με τις ανθισμένες κερασιές

βυθίστηκες στην τρυφερή αγκαλιά

ενός παραμυθά

Έπειτα ανέβηκες στο μπλε ξύλινο αλογάκι

για να κλυδωνιστείς

στις παιδικές μνήμες

Κάποιος σε είδε για τελευταία φορά

να κρατάς μια βαλίτσα όνειρα

και να περιμένεις στωικά

στον σταθμό το πεπρωμένο

Ατολμία

Αν είχες άλλη μια μέρα

εκείνου του χρόνου

θα τσιμπούσες τα μάγουλα

ενός ηλιοβασιλέματος

για να ξυπνήσεις ένα ζευγάρι

κυανόλευκα πουλιά

Αν είχες άλλη μια μέρα

εκείνου του χρόνου

θα έβγαζες από την κατάψυξη

την καρδιά σου για να τη ζεστάνεις

με λίγες σταγόνες

ανιδιοτελούς αγάπης

Αν είχες άλλη μια μέρα

εκείνου του χρόνου

θα ξεπρόβαλλες από τη στοά του φόβου

και θα φορούσες ένα ζευγάρι θαρραλέα μάτια

Αν είχες άλλη μια μέρα

εκείνου του χρόνου

το αλαφιασμένο σου μυαλό

θα δανειζόταν το εμπριμέ φόρεμα

μιας οικογενειακής γιορτής

Αν είχες άλλη μια μέρα εκείνου του χρόνου

θα δίδασκες στις ώρες

το μάθημα της ασεβούς ελπίδας

Το κουκλόσπιτο

Όταν ήσουν μικρή

Έπαιζες με τις κούκλες σου κρυφτό

Μια μέρα έτρεξες να κρυφτείς

Εκεί όπου κανένας δεν θα μπορούσε να σε βρει

Τότε κλειδώθηκες κατά λάθος σε λιλιπούτεια φυλακή

Η γάτα του σπιτιού κατάπιε κατά λάθος το κλειδί

Η απουσία σου κατά λάθος δεν έγινε από κανέναν αντιληπτή

Κάποτε κατά λάθος μεγάλωσες

Τότε τα χέρια σου βγήκαν από τα παράθυρα

Τα πόδια σου από την πόρτα

Και το κεφάλι σου από την καμινάδα

Η απόδρασή σου απ’ το κουκλόσπιτο

θεωρήθηκε κατά λάθος επαναστατική

Αλγάπη

Πόσα ακόμα χωμάτινα Βασίλεια να ποδοπατήσεις;

Σε πόσους ακόμα χάρτινους πύργους να φυσήξεις;

Όταν ακόμα να το αποδεχτείς

ότι ήσουν

ενός ακόμα άστατου ανέμου

το χαϊδεμένο μονάκριβο παιδί

που παρέα με τριχωτές αράχνες

μες στα ερείπιά του

ξέφρενα

χορεύει

Το έμαθες;

Σ’ αυτό τον μύθο δεν πέθανε η Ευρυδίκη

Πέθανε ο Ορφέας

Αυτός ήταν ο μεγάλος υπνωτιστής

αυτός ήταν ο αέρινος χορευτής που σε ξεγέλασε

αυτός φύσηξε επάνω σου τον άνεμο της μεγάλης απόδρασης

και σε μάγεψε

Αυτός σε κάλεσε κι εσύ υπνωτισμένη πειθήνια τον ακολούθησες

Έλα κοντά μου

κάθισε δίπλα μου κοριτσάκι

Έλα στην αγκαλιά μου κοριτσάκι

Σήμερα θα σου μάθω μια νέα λέξη

Σήμερα θα σου μάθω μια παράξενη λέξη

Τη λέξη  Α λ γ ά π η

Αλγάπη  είναι η λέξη

Το άλγος της αγάπης

Μικρά χάρτινα φτυάρια είναι τα ποιήματά σου, Ευρυδίκη Επιμένεις να σκάβεις το χώμα να βρεις μιαν ανοικτή υπόγεια διαδρομή να στείλεις τα ποιήματα γράμματα εκεί όπου αναπαύεται ο αγαπημένος

Είναι επώδυνη η αγάπη Συνώνυμο του πόνου είναι η αγάπη Μόνον πονώντας αγαπάς αληθινά Κι αυτή η αγάπη είναι ένα παγκόσμιο αγαθό Βλέπεις; Αγαπώντας έναν, Ευρυδίκη, κάνεις περισσότερους από έναν ευτυχισμένους

Η ομηρία του μύθου

Κλεισμένοι στη σπηλιά

έπρεπε ν’ αποφασίσουν

ποιος απ’ όλους είναι

ο αληθινός Ποιητής

κι ενώ άρχισαν με αβρότητα να ξεμαλλιάζονται

κι έπειτα με ευγένεια να χτυπιούνται

         ─ Εγώ είμαι ο Ποιητής

         ─ Όχι εγώ είμαι ο Ποιητής

         ─ Εγώ είμαι σας λέω

ο Κύκλωπας με το ηχηρό του μάτι

επέστρεψε στη σπηλιά κι έφραξε την είσοδο

κυλώντας έναν βράχο γνωστό

κι αφού έφαγε τους διοργανωτές, τους μουσικούς

κι άλλους περιφερόμενους κι έδειχνε ακόμα

πεινασμένος ρώτησε τους αναμαλλιασμένους:

Λοιπόν, ποιος από εσάς είναι ο Ποιητής;

Κι όλοι μαζί του απάντησαν:

Κανένας

Από τη συλλογή «Αγγελόπτερα», εκδ. Μελάνι, 2016

Έλσα Κορνέτη, "Ο λαίμαργος αυτοκράτορας κι ένα ασήμαντο πουλί"

*

Απόψε αισθάνομαι υπέροχα

Ονειρεύτηκα πως έβαλα

το δάχτυλό μου

στην τσέπη ενός ιππόκαμπου

και πήρα το χρώμα του βυθού

Μη φεύγεις παράξενο πουλί

Έλα κοντά μου

Κι άμα πεινάς

Θα σου δώσω

Μια φρυγανιά

Την ψυχή μου

*

Οι δυνατοί αναίσθητοι

Φοράνε προβοσκίδες

Έχουν δάχτυλα τσιγκέλια

και μια παρδαλή ουρά

Αποκεφαλίζουν

της φαντασίας τα παιδιά

πριν αυτά ακόμα γεννηθούνε

Στα όνειρά τους

δεν βρέχει μανταρίνια

Ποτέ δεν τόλμησαν να πατήσουν

την ουρά μιας κοιμισμένης τίγρης

κι όμως βρυχώνται

                                                     Το μόνο που φοβούνται

μην τύχει και τους λιώσει

η μεταξωτή παντόφλα

του Αυτοκράτορα

*

Χάρισμα σας οι αηδονοφωλιές

τα ζωντανά πουλιά είναι άχρηστα

χρήσιμα είναι μόνο τα ηλεκτρικά πτηνά

φορούν ρεντιγκότες από pixels και microchips

τιτιβίζουν μέσα σε γαλάζιες οθόνες πιστό μπλε

τ’ ουρανού πιστό μπλε της ημέρας

Τα χρήσιμα ηλεκτρικά πουλιά

κάνουν το βιολογικό ρολόι

να χτυπά σαν απομίμηση ουρανού

σαν φωτεινή απομίμηση ημέρας

για να πετάτε με ανακούφιση προσωρινή

την κάθε μοναχική νύχτα σας

με τα σκουπίδια στον κάδο με το κλουβί

του ωδικού υπολογιστή

Από τη συλλογή «Ο λαίμαργος αυτοκράτορας κι ένα ασήμαντο πουλί»,
εκδ. Σαιξπηρικόν 2012