Δημήτρης Ι. Σουρβίνος, "Απόηχοι σε πλάγιο φως"

ΤΩΝ ΠΑΡΑΙΣΘΗΣΕΩΝ ΑΙΣΘΗΣΗ

Μόνον οπού συνέζησα

με κάποιες ιδέες ποιημάτων

και που η ωραιότητά τους

μ’ εβασάνισε

κι εντούτοις

η καλή τύχη να τα γράψω

δεν μου εδόθη

δεν τα εχάρηκα

τα επάλεψα

τις λέξεις όμως

– για την άρθρωσή τους

για τη διάσωσή τους –

δεν τις έπιασα ποτέ

οι λέξεις

σκόρπιζαν αμήχανες

σιωπούσαν

Ήταν κι εκείνος ο Καιρός

ο ανάποδος ο ασήκωτος

– μαύρο στο κόκκινο! –

στα μέρη μας

ληστές λεηλάτες Άνεμοι

ξερρίζωναν ουρλιάζοντας

λιόδεντρα Βενετσιάνων

τις πινακίδες

με τα ονόματα των δρόμων

εξεκάρφωναν

Νυχθημερόν

Ούρλιαζαν οι Άνεμοι

– απαγορεύεται!

– απαγορεύεται!

Ω εσύ της πρώτης θάλασσας

γυμνό αλμυρό κορίτσι

για να γλυτώσεις

φεύγεις

με τα μαλλιά - πουλιά

του Φόβου μακρόσυρτα φωνήεντα

οι λυγμοί σου

φεύγεις βυθίζεσαι

σε χάνω

μέσα στα ιερατικά

μυθομανή νερά

του Σεληνόφωτος

Κι εγώ

ένας μοναχικός

ένας προσήλυτος

πάλιν ευρίσκομαι

πίσω απ’ το τζάμι αυτό

– την παραμυθητική

των παραισθήσεων αίσθηση! –

με το δάχτυλο

ακόμα σχεδιάζοντας

στο χνώτο της ομίχλης

διαδρομές χιμαιρικές

ρυμοτομίες του Ανέφικτου

ΤΟ ΠΑΝΔΟΧΕΙΟ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ

                                         του Τάσου Κόρφη

                                   in memoriam

Κυνηγημένοι την Κακοκαιρίας

ξεσπιτωμένοι

πρόσφυγες

με ανάστατα μαλλιά

υποδήματα σχισμένα

ένα σάπιο παλτουδάκι

ριγμένο όπως - όπως

στους ώμους τους λιπόσαρκους

οι νεκροί

οι νεκροί καταφεύγουν

τρυπώνουν στα ποιήματα

εξαντλημένοι στρατοκόποι

ντροπαλοί

μη τάχα και γλυτώσουν

απ’ τη σκληρή τους

περιπέτεια

Α το Πανδοχείο

της καλωσυνάτης θαλπωρής

στα έξαφνα

μες στην καρδιά του μαύρου

πηχτού δάσους!

Παίρνουν

μες στα λιγνά τους δάχτυλα

οι νεκροί

μία κούπα

ένα ρόφημα ζεστό

να πιουν

κάπως να στυλωθούν

μία παρηγόρηση

στα παγωμένα στήθη τους

μία ενδυνάμωση

Κυνηγημένοι της Κακοκαιρίας

ξεσπιτωμένοι

έρμαιοι κι απροστάτευτοι

οδεύουν οι νεκροί

πορεύονται

με το σάπιο παλτουδάκι τους

βολεύονται

μες στα ποιήματα

είναι κι αυτά

μία στέγη επιτέλους

να μη τους μαστιγώνει

η βροχή

να μη διαλύονται

Εκεί

μες στα ποιήματα

ευρίσκουν οι νεκροί

εν’ αποκούμπι

για να επιζήσουν

γλυκά να φέγγουν

μετά Θάνατον

Από τη συλλογή «ΑΠΟΗΧΟΙ ΣΕ ΠΛΑΓΙΟ ΦΩΣ», ΔΙΑΤΤΩΝ 2004

Ο ποιητής Δημήτρης Ι. Σουρβίνος διαβάζει 6 ποιήματά του 

"Ένα κλαδί της πικροδάφνης" - απόσπασμα, στο 0:20

"Οι φλέβες του Θεού" - απόσπασμα (από τη συλλογή "Τεφροδόχος"), στο 2:43

"Χόρτος Αβύσσου" (από τη συλλογή "Απόδειπνος"), στο 6:14

"Μεταμεσονύκτιος λόφος" (από τη συλλογή "Προσευχητάριο για νυχτέρι"), στο 9:59

"Τα μονοσύλλαβα της Θάλασσας - πέντε παραλλαγές για το Νερό και τον Έρωτα"

(από τη συλλογή "Απόηχοι σε πλάγιο φως"), στο 12:40

"Αειθαλής" (από τη συλλογή "Τεφροδόχος"), στο 15:22