Παύλος Παρασκευαΐδης, "Ο φόβος που αγάπησες"

Ο φόβος που αγάπησες


Σε θαύμαζα στο σκοτάδι
όταν ξυπνούσες μες στην καρδιά της νύχτας
μπλεγμένη σε αραχνοΰφαντες σκέψεις
σε σκέπαζα με το πέπλο των ματιών μου
μα εσύ δεν μ’ ένιωθες

Καθόμουν δίπλα σου
όταν ανέβαινες το βουνό με το αμάξι
θλιμμένος άγγελος προστάτης
σε πρόσεχα στον δρόμο
μα εσύ δεν μ’ έβλεπες

Χάιδευα το χέρι σου εκείνο το βράδυ
σαν δυο ορφανά παιδιά
ζεσταίναμε τις μοναξιές μας
αλλά εσύ μ’ αρνήθηκες
για έναν φόβο άρχοντα δυνάστη



                           Παύλος Παρασκευαΐδης

Ο Παύλος Παρασκευαΐδης είναι εκπαιδευτικός - οικονομολόγος στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Έχει δημοσιεύσει τις ποιητικές συλλογές, «Ερωτικοί μονόλογοι» (Δρόμων, 2010), «Μουσείο κέρινων ποιημάτων» (Ενδυμίων, 2014) και «Πινακοθήκη ψευδαισθήσεων» (Ενύπνιο, 2020). Συμμετείχε στις ανθολογίες «Συνθέσεις» (Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, 2006), «Ποιητικός Πυρήνας - Ανθολογία» (Ενδυμίων, 2012), «Τα ποιήματα της κρίσης (2008-2018)» (Ιωλκός, 2020), «Πινακοθήκη “Λυρικών” Ποιημάτων» (Ρώμη, 2021) και «εφ’ ενός γίγνεσθαι; 3» (Ρώμη, 2022).

Πρώτη δημοσίευση

Στην εικόνα: Henry Fuseli, «The Nightmare» (1781).
Πηγή για την εικόνα: Wikimedia Commons.

Παύλος Παρασκευαΐδης, "Πινακοθήκη ψευδαισθήσεων"

Γάμος στην Καλαμαριά

Ένας κρότος έσκισε τη νύχτα στα δύο

διαλυμένη βάρκα στον Καρφά

ένα ζευγάρι ηλικιωμένων

μισοί σκελετοί μισοί άνθρωποι

θαρρείς δραπέτες απ’ τον Άδη

Από τη Συρία νομίζαμε

από την Κερασούντα μάς ήρθαν

Για το λιμάνι ρωτάνε, για το βαπόρι

να προλάβουν τον γάμο θέλουν

της τρισέγγονης στην Καλαμαριά

να χορέψουνε ομάλ γι’ ακόμη μια φορά

Ο προφήτης της Δεσκάτης

                                                      μνήμη Χρήστου Μπράβου

Μαύρο χωριό απάτητο

λευκό βαμμένο στου χιονιού

τοπίο σκακιέρα στην ομίχλη

Πατημασιές των ξωτικών

που ξεμυτίζουν απ’ το δάσος

κι αντάρτες νύχτα στις αυλές

πετρόκτιστων σπιτιών

Γδαρμένα χέρια ικετεύουν

για λίγο αλάτι και ψωμί

μεσ’ απ’ τα τρύπια τους παλτά

στάζουν οράματα

πισώπλατα μαχαιρωμένα

Από τη συλλογή «Πινακοθήκη ψευδαισθήσεων», εκδ. Ενύπνιο, 2020.

Παύλος Παρασκευαΐδης, "Η Απαγωγή"

Η Απαγωγή

Εμφανώς καταβεβλημένος κι ενίοτε παραπατώντας έφτασε στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής. Αφού τράβηξε όλα τα βλέμματα πάνω του ένας αστυφύλακας προσφέρθηκε να τον οδηγήσει στον αξιωματικό υπηρεσίας. Μετά βίας κατάφερε να δηλώσει μια εξαφάνιση. Στην ερώτηση του αξιωματικού για τα στοιχεία του αγνοούμενου απάντησε πως είχε χάσει τον εαυτό του. Ο υπαστυνόμος άναψε ένα τσιγάρο, πήρε το πιο σοβαρό ύφος που είχε δοκιμάσει ποτέ και ρώτησε εδώ και πόσο καιρό είχε εξαφανιστεί αυτό το πρόσωπο. Του ήταν αδύνατον να απαντήσει καθώς τα είχε χαμένα.

Περίπου δύο μήνες αργότερα ο ίδιος υπαστυνόμος του τηλεφώνησε ανακοινώνοντάς του πως ο αγνοούμενος είχε εντοπιστεί και τον καλούσε να παραστεί στο Τμήμα. Εκεί του έδειξε τη φωτογραφία μιας καστανομάλλας και είπε λεπτομερώς τα παρακάτω: Ύστερα από εξονυχιστικές έρευνες της αστυνομίας βρέθηκε πως η δεσποινίς αυτή απήγαγε μ’ έναν ανεξήγητο για τη λογική τρόπο τον εαυτό σας και τον κρατά κλειδωμένο στην καρδιά της. Δυστυχώς λόγω νομοθετικού κενού δεν ήταν σε θέση να ασκήσει ποινική δίωξη ο εισαγγελέας κι ως εκ τούτου δεν είμαστε σε θέση να τη συλλάβουμε για το κακούργημα το οποίο διέπραξε. Να σας αποκαλύψω επίσης πως ο εαυτός σας αγνοείται από την αποφράδα εκείνη ημέρα όταν σας γλυκοκοίταξε η εν λόγω δεσποινίς κι έπειτα φιληθήκατε σε κοινή θέα σε γνωστό στέκι ρομαντικών ψυχών επί της Νικηφόρου Φωκά. Δηλαδή εδώ και δύο χρόνια περίπου αγαπητέ μου κύριε. Άρχιζε να ζαλίζεται, να παραμιλά και τελικώς κατέρρευσε.  

Έναν χρόνο μετά.

Ο συμπαθής μα κατά τα άλλα ευαίσθητος κύριος περπατάει αμέριμνος στην παραλία. Ένα αυτοκίνητο της ασφάλειας σταματά κι ένας γνώριμος μαυροντυμένος κύριος τον πλησιάζει.

─ Καλή σας μέρα, ωραία μέρα για περπάτημα στην παραλία. Αλήθεια πως τα πάτε;
─ Καλημέρα κύριε υπαστυνόμε μια χαρά είμαι σε τι ακριβώς μπορώ να σας εξυπηρετήσω; Άλλωστε νομίζω πως η υπόθεσή μου έχει κλείσει.

Ο υπαστυνόμος βγάζει μια φωτογραφία από την εσωτερική τσέπη του σακακιού του κι αμέσως αναγνώρισε την καστανομάλλα.

─ Η δεσποινίς αυτή δήλωσε πριν κάμποσες ημέρες μια εξαφάνιση. Όλως περιέργως έχασε κι αυτή τον εαυτό της κι όλα τα στοιχεία οδηγούνε στο συμπέρασμα πως την κρατάτε κλειδωμένη στην καρδιά σας. Τι έχετε να δηλώσετε γι’ αυτό;

Παύλος Παρασκευαΐδης

Στην εικόνα ο Harvey Keitel, σε ένα στιγμιότυπο από την ταινία του Θ. Αγγελόπουλου, "Το βλέμμα του Οδυσσέα".

Παύλος Παρασκευαΐδης, "Β΄ ΠΠ"

Β΄ ΠΠ

                                                              του Παύλου Παρασκευαΐδη

Ενίοτε ξεβράζει η ιστορία

ορισμένα γράμματα πίστης κι αφοσίωσης

σαν εκείνο της Χέλγκας στον Φριτς που βάφτηκε κόκκινο

στην πολιορκία του Λένινγκραντ

ή το άλλο της Φρόσως προς τον Γιάννη που κομματιάστηκε

στο Ύψωμα 731

αλλά κι εκείνο της Σβετλάνας στον αγαπημένο της Μαξίμ

το τρύπησε μια σφαίρα απευθείας στην καρδιά

Ανολοκλήρωτα πάθη

σφαδάζουν στο χώμα

και κάτι οικογενειακές φωτογραφίες

που δεν τραβήχτηκαν ποτέ

καθώς πρόωρα κόπηκε

το εύθραυστο νήμα του έρωτα

Παύλος Παρασκευαΐδης, "Ποίηση και μάρκετινγκ"

ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΜΑΡΚΕΤΙΝΓΚ

του Παύλου Παρασκευαΐδη

Σε μια εποχή όπου θριαμβεύει ο ιδεοληπτικός καταναλωτισμός υποσχόμενος έναν επίπλαστο παράδεισο προσωπικών ηδονιστικών απολαύσεων, ήταν αναμενόμενο να αναδειχθεί η σπουδαιότητα του ρόλου του μάρκετινγκ. Αν και το τελευταίο ξεκίνησε ως μια μορφή συστηματικής προβολής των παραγόμενων προϊόντων και των προσφερόμενων υπηρεσιών των επιχειρήσεων προς το καταναλωτικό κοινό, γρήγορα εξελίχθηκε σε αναγκαία μεταβλητή των πάσης φύσεως κοινωνικών, πολιτικών και πολιτιστικών δραστηριοτήτων στις σύγχρονες κοινωνίες. Επί της ουσίας το μάρκετινγκ αποσκοπεί στην προβολή και διαφήμιση των προϊόντων και των υπηρεσιών, προκειμένου να πείσει τους καταναλωτές να αγοράσουν, ώστε να μεγιστοποιήσουν οι επιχειρήσεις τα κέρδη τους. Η χρησιμότητά του βέβαια εκτιμήθηκε δεόντως και από άλλους κοινωνικούς θεσμούς, όπως επί παραδείγματι στον πολιτικό στίβο όπου οι πολιτικοί διαφημίζουν τον εαυτό τους προκειμένου να κερδίσουν τις ψήφους των ανυποψίαστων πολιτών. Κι αν πράγματι στην οικονομία και στην πολιτική υφίσταται η αναγκαιότητα της συστηματικής προβολής και διαφήμισης, υπάρχει και κάποιος βαθμός κατανόησης στα πολιτιστικά δρώμενα ένα θέατρο να προβάλει τις παραστάσεις του, ένας διοργανωτής μουσικών εκδηλώσεων να διαφημίσει μια συναυλία και κάποιος εκδοτικός οίκος να θέλει να πουλήσει τα βιβλία του.

Εν συνεχεία το μάρκετινγκ εμφιλοχώρησε στον κόσμο των ποιητών δηλητηριάζοντας τις όποιες ρομαντικές και αγνές προθέσεις μεταμορφώνοντας τους δημιουργούς σε διαφημιστές του εαυτού τους. Για να φτάσεις στο σημείο να διαφημίζεις τον εαυτό σου, πρέπει είτε να είσαι σημαντική προσωπικότητα αναγνωρισμένη στον χώρο σου, είτε να πιστεύεις (εσφαλμένα) πως είσαι ή πως σου αξίζει να είσαι (άσχετα αν δεν είσαι και δεν σου αξίζει). Κι εδώ ακριβώς ξεκινάει η κωμικοτραγική διάσταση της σύγχρονης ποιητικής σκηνής. Με την ακόρεστη δίψα για αναγνώριση και προβολή ο όποιος φέρελπις ποιητής (μέγας κατά την αυτοεκτίμησή του) γρήγορα κατανοεί ότι δεν υπάρχει κανείς εκεί έξω που να ενδιαφέρεται πραγματικά για το ανύπαρκτο έργο του. Επομένως οφείλει ως συνεπής ματαιόδοξος να αναλάβει αυτός (ή αυτή) τα ηνία της αυτοπροβολής. Σε μια «παρέα» με τις «υπο-παρέες» της που αριθμούν κάποιους και κάποιες δεκάδες συστηματικούς αυτόκλητους υπερασπιστές της ποιητικής παράδοσης του τόπου, δεν είναι δύσκολο με τις κατάλληλες φιλοφρονήσεις και την διακριτική υποτέλεια να αποκτήσεις κάποιο «όνομα»· βλέπετε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ακριβώς σε αυτήν την ανάγκη της αυτοπροβολής και της αναγκαιότητας της ενισχυμένης αυτοεικόνας οφείλουν την επιτυχία τους. Κι αυτό το γνωρίζουν πλέον οι ασκούντες την τεχνική του μάρκετινγκ και φυσικά κάθε ποιητής και ποιήτρια που σέβεται τον εαυτό του/της.

Διαρκείς αναρτήσεις με περισπούδαστο ύφος από κλασικό αμερικάνικο κινηματογράφο, ατελείωτες φωτογραφικές λήψεις και συστηματική ανακύκλωση παρουσιάσεων με έκφραση αθανάτων καλλιτεχνικών μορφών, ομιλίες με μια δόση (αποτυχημένης) δραματουργίας και ασφαλώς τα ευμενή δημόσια σχόλια (και οι κολακευτικές κριτικές) που περιμένουν ανταπόδοση με την πρώτη ευκαιρία (θαύμασέ με να σε θαυμάσω), συνθέτουν μια κατάσταση απελπιστική με έναν βασικό απόντα, την ποίηση την ίδια.

Διότι στο μάρκετινγκ η ουσία είναι το περιτύλιγμα και όχι το περιεχόμενο. Δεν υπάρχει πλέον κανένα ενδιαφέρον για το ποιητικό έργο, διότι ουδείς ασχολείται πλέον με αυτό, τη στιγμή που είναι πιο αδιάφορο και ανούσιο από ποτέ. Ωστόσο, η αυτοπροβολή συνεχίζεται ακάθεκτη με την εικόνα του σοβαρού διανοούμενου κενού περιεχομένου να κατακλύζει τα ηλεκτρονικά (και μη) περιοδικά και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με ύφος χιλίων καρδιναλίων, που περιμένει διακαώς τη διεθνή του αναγνώριση (στα χνάρια του Σεφέρη και του Ελύτη), καθώς η εγχώρια θεωρείται δεδομένη. Συνεχείς και ασταμάτητες αναρτήσεις προσπαθούν να ικανοποιήσουν την αδηφάγα ματαιοδοξία που αθέλητα προβάλλει τα μη-ποιοτικά χαρακτηριστικά της κενόδοξης φιλαρέσκειας και φιλαυτίας άνευ ερείσματος. Κρίμα που η χώρα βρίσκεται σε οικονομικό μαρασμό, διότι οι σύγχρονοι ποιητές έχουν όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά για να ηγηθούν σε στρατηγικές μάρκετινγκ των ως επί το πλείστον πτωχευσάντων πλέον ελληνικών επιχειρήσεων. Μόνο που πτώχευσε μαζί και η ποίηση κι είναι ζήτημα χρόνου να πτωχεύσει και το ποιητικό μάρκετινγκ.

Παύλος Παρασκευαΐδης, "Κολοφώνας"

ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΣΕΛΙΔΟΠΟΙΗΘΗΚΕ

ΜΙΑ ΒΡΟΧΕΡΗ ΝΥΧΤΑ ΚΑΙ ΤΥΠΩΘΗΚΕ

ΣΕ ΧΑΡΤΙ ΑΠΟΚΡΥΦΟΥ ΠΑΘΟΥΣ

ΑΓΝΩΣΤΩΝ ΓΡΑΜΜΑΡΙΩΝ

ΣΕ ΕΝΑ ΑΟΡΑΤΟ ΤΥΠΟΓΡΑΦΕΙΟ

ΥΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΗ

ΜΙΑΣ ΝΕΑΡΗΣ ΧΕΙΡΟΜΑΝΤΙΣΣΑΣ.

ΕΚΔΟΘΗΚΕ ΣΕ ΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ

ΑΝΤΙΤΥΠΟ ΚΑΤΑ ΤΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΥ.

Παύλος Παρασκευαΐδης, "Ποιήματα"

Κύκνοι

Αν το πουθενά ήταν κάπου

κι εμείς δυο κύκνοι

στην αόρατη λίμνη

Αν το ποτέ ήταν πάντοτε

κι εμείς δυο μισοφέγγαρα

ψάχνοντας τον ήλιο

Θα μου ’δειχνες

του Σκορπιού τα αινίγματα

που μας μύησαν στα πάθη;

Γιατί ακόμα και σήμερα

όποτε καταφέρνω

να κοιταχθώ στον καθρέφτη

Κύκνε εσένα βλέπω

Σμαράγδια

Και μην ξεχάσετε πως

στο μεταίχμιο μιας ανείπωτης σκέψης

κρύβονται τα πιο όμορφα σμαράγδια

τα σκοτεινά πάθη

ενός κυριακάτικου απογεύματος

που καθρεφτίζονται

στα βουρκωμένα πράσινα μάτια της

Το ποίημα "Κύκνοι" είναι από την ανθολογία "Συνθέσεις", εκδ. Πανεπιστημίου Μακεδονίας, Θεσσαλονίκη 2006 και το ποίημα "Σμαράγδια" από το αφήγημα "Ερωτικοί Μονόλογοι", εκδ. Δρόμων, Αθήνα 2010.