Μαρία Πανούτσου, "Ο κρυφός γάμος"

Ο κρυφός γάμος

ή

αναζητώντας μια σκιά κάτω από έναν θάμνο

με το επικό όνομα

caryopteris incana ‘jason’ sunshine blue

Under a bush, a buss is given

Καθώς αναλογίζομαι την παντοδυναμία του χρόνου

η καρδιά περπατά έξω από μένα

σε γυρεύω πως όχι;

αφού εσύ μ’ αγκαλιάζεις και εσύ με φιλάς.

Ο καιρός των τσιγγάνων πέρασε άδοξα

ας μην περιμένουνε κάτι από αυτό που έφυγε

μόνο έλα να ζήσουμε μαζί έτσι απλά μαζί.

Το τριφύλλι ποια εποχή φανερώνεται;

εμένα πως με ονόμασες μέσα σου;

τι είπες κρυφά τις νύχτες που όμοια τρελός

γράφεις ένα ποίημα σάβανο και ύμνο μαζί;

να δεχτούμε την ασύλληπτη βεβαιότητα των ανθρώπων ;

Πως όλα περνούν, όλα μάταια, όλα έχουν ένα τέλος;

Τι φρίκη αυτή η μονοτονία των απόψεων.

Εσύ εδώ μαζί μου, την ζωή ενός σύννεφου

εσύ εδώ με μένα για την αρχή των πάντων

πώς ένα πουλί πληγωμένο

εσύ εδώ με μένα, ξεριζώνουμε ότι βλαβερό

το άπειρο, τον ίδιο τον θεό,

μέσα απ’ τα κορμιά μας

κάθε σπασμός ένα αντίο ανεπιθύμητο

γι αυτό ας πλαγιάσουμε

όπως ειρηνικά κάθε πουλί

στα κλαδιά των δένδρων

έτσι τρυφερά και αθώα

κουλουριάζεται.

Ο κόσμος γυροφέρνει ένα χρόνο

μειωμένο από τις μνήμες μιας καταστροφής

ο κόσμος ανοίγεται μπροστά μας με πένθος

της χαράς οι στιγμές

ίδιος ήλιος σε λαμπερό

ουρανό αρπάζουν ό,τι σκοτεινό

και το τυλίγουνε σε ένα ξεχασμένο έγγραφο

ας ενωθούμε μέχρι να περάσουμε

μαζί, στην άλλη όχθη

σ’ αυτή που την λένε αθανασία

αφού με την καρδιά μας γράφουμε τους όρους

ποτέ χωρίς εσύ και εγώ

κάθε στιγμή που είσαι μακριά μου

λέω, ανάθεμα στους μύθους του κόσμου που λατρέψαμε

και αφήσαμε ανοχύρωτη την δική μας πόλη

το σώμα σου σε μένα άφησέ λοιπόν

νεκρό ή ζωντανό

και την ψυχή σου

εδώ την έχω κρατημένη.

Οι λέξεις που ειπώθηκαν σε όλους τους αιώνες

δεν φτάνουν να λιγοστέψουν την πείνα μου

για τον βηματισμό των πελμάτων

σου δίπλα στα δικά μου

                     ποια ευχή και ποια κατάρα μας συνοδεύει.

Εσύ είσαι ένα πουλί, που πάτησε

στην παλάμη μου

ένα χάραμα δροσερό μιας μέρας,

δεν θυμάμαι την εποχή

-τι σημασία έχει-

στάθηκε και κοίταξε την μορφή μου

με την λοξή του

την ματιά

τσίμπησε για λίγο

το ζεστό δέρμα της παλάμης

αφήνοντας ένα φτεράκι γκρι

ένα ανύπαρκτο σημάδι

και ένα φευγαλέο βλέμμα.

Ένα χαρτί λευκό λίγο τσαλακωμένο.

Η πέννα και η μυρωδιά από το μελάνι.

Και αρχίζω να σχηματοποιώ τα γράμματα.

Γεμίζω το χαρτί και μια χαρά ξεχύνεται.

Τα λόγια σου έχουν την ίδια δύναμη

με τις πράξεις τις ιερές του κορμιού σου.

Μαρία Πανούτσου

2018, Αθήνα

Σε εξέλιξη.

Ανήκει στη συλλογή ερωτική ποίηση.

Μαρία Πανούτσου, "Δύο ποιήματα"

Τα του σύμπαντος είναι όλα μια σημαία άσπρη

Τριλογία

Ο Θεός

η αγκαλιά μου ανοίγει σαν ένας πάνλαμπρος κάμπος,

εκεί διακλαδίζεται σαν ένα χταπόδι τεράστιο, ένα δένδρο

με τις γειτονικές του ρίζες, να αγγίζει ένα ποτάμι θωλουρό

η αγκαλιά μιλάει για τους Ωρωπούς

το δένδρο, για την γη

και το ποτάμι, για την ιστορία

οι ρίζες χάνονται μέσα στου χώματος την μουντάδα

και εκεί, σμίγουν πλάσματα χωρίς όνομα

εκεί κι’ ο θεός κρυμμένος, ξεκουράζεται

~*~

Ο γείτονας

οι ήχοι από καρέκλα που μετακινείται

η πόρτα πόσες φορές ανοίγει και κλείνει

ένα βράδυ άκουσα ένα κλάμα

ένα άλλο βράδυ άκουσα τους βόγκους

δεν ξέρω αν ήταν από πόνο ή από τον πόνο του έρωτα

ένα άλλο βράδυ με ξύπνησαν οι φωνές τους

άκουσα όλο τον καυγά

ευχάριστες μυρωδιές φτάνουν σε μένα

αναγνωρίζω όλο το μενού της βδομάδας

σηκώθηκα και ήπια καφέ θυμήθηκα έναν δικό μας καυγά

άφησα την γνώση μου παρακαταθήκη σε εκείνη την γειτονιά

θα με θυμούνται για πολύ καιρό

δεν θυμάμαι τι έλεγα,

όπως και δεν θύματα τι έλεγαν οι γείτονες εκείνο το θλιβερό βράδυ

έμεινε, εκείνη η ένταση, εκείνοι οι τόνοι της απελπισίας

~*~

Το παιδί

Η μυρωδιά του παιδιού, η μυρωδιά του παιδιού

Η υγρασία του στόματος, η υγρασία του στόματος

Το άνοιγμα των ματιών, το άνοιγμα των ματιών

Η ταχύτητα, η ταχύτητα, η ταχύτης

Η χάρις του σώματος, η χάρις του σώματος,

Συνύπαρξη με έναν άγνωστο (α, β, γ)

Έλα τώρα, λύτρωσέ με από τον βαρύ

καημό, κι όσα ποθεί η ψυχή μου

να γίνουν, τέλεσε, κι η ίδια εσύ

σύμμαχος γίνε.

Σαπφώ 

α΄

απ’ το αυλάκι των δαχτύλων μου

προβάλλει το σκοτάδι των ματιών σου

ίδρωτας και νεκρά κύτταρα

κι’ η μυρωδιά του δέρματος

ανοίκειος είσαι καθώς πλησιάζεις αργά

και τόσο οικείος όταν απομακρύνεσαι

αυτό το τρελό παιχνίδι εντυπώσεων

το μάθαμε καλά στης θλίψης τα μονοπάτια

αν εμποδίζεις τα χέρια μας να ενωθούν

να γίνουν ζυμάρι από λατρείας φως,

μην περιμένεις η αυγή να φέρει ευλογία

ούτε να πεις λόγια καρδιάς

είναι τα σύννεφα χωρίς νερό

και ασπρουδερά και η νύχτα τα σκορπίζει

μα είναι ο κόσμος μου εσύ,

και εγώ ο δικός σου κόσμος

εσύ να φέρεις το νερό, εσύ και τον καρπό να σπείρεις

είναι τα βήματα κοντά και η αγάπη θεία

είναι και ο φόβος μου τραχύς

και μην τόνε σκλαβώνεις

β΄

ας μιλήσω σήμερα για το φως

το έπος της ανατολής

για την τελεσφορούσα ένταση

για την ολοκλήρωση και το θαύμα

ας μιλήσω σήμερα για τον ιδρώτα της δημιουργίας

για την λαχτάρα της ένωσης

κλείνω όλο το σύμπαν ανάμεσα σε δυο αγκύλες

μια παρένθεση και μέσα η περίληψη της ζωής μου

πόσοι άνθρωποι χωράνε στην καρδιά μου,

θα στριμώξω άλλους τόσους,

όσους αγαπούν το άνθρωπο που κρύβω,

πίσω από την μορφή μου

γ΄

η φιγούρα σου με ακολουθεί καθώς σκεπτική εγώ

μαθαίνω την δική σου γλώσσα όχι για

να μείνω ερεθισμένη

αλλά για να κλείσω μέσα στην λαχτάρα μου την σκιά σου

Μαρία Πανούτσου

[2019-2020]

Στην εικόνα: Edgar Degas, «Melancholy», [(Oil on canvas), (late 1860's)]

Πηγή για την εικόνα: Wikimedia Commons.