Σταυρούλα Σκουτέρη-Σιώμου, "Πέντε ποιήματα"

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ ΑΝΤΗΛΙΑ

Πως μπορεί φθινοπώρου αντηλιά

Πνοή της Άνοιξης να δώσει

Και η πέτρα στον πρώτο πηλό

Τον έρωτα να πλάσει

Το τέλος αρχή

Τη γυναίκα κορίτσι

Που το πρώτο φιλί θα χαρίσει.

Χελιδόνια ενοχές μη γυρνάτε

Φωνές ξεχασμένες

Το λυγμό της σιωπής

Ας ακούσω.

ΓΙΑΛΙΣΚΑΡΙ

Σπασμένες Αφροδίτες

Τα βήματά σας έσβησε στην ταπεινωμένη αρχή

Ο παφλασμός των κυμάτων

Και ο άηχος βίος σας βότσαλο που χάθηκε

Στο πορφυρό της Δύσης

Κι όμως

Αφήνετε πίσω σας μια αιώνια ανατολή

Και τον οίστρο των κοριτσιών κάτω απ’ τα ρείκια

Να ζωγραφίζουν το μέλλον.

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΨΙΧΑΛΑ

Την ανάσα της γης

Με την πρώτη βροχούλα εμύρισα

Βροχή της αγάπης

Σταγόνα της ζωής.

Φωνές της γης

Με την πρώτη βροχούλα άκουσα

Φωνές βουβές

Φωνές παράπονο.

Και έγινε η βροχή αγίασμα

Την ψυχή να μαλακώσει

Αυτών που έφυγαν

Και τους ξεχάσαμε.

ΚΑΘΗΚΟΝ

Ξυπόλυτοι γυμνοί κι απαλλαγμένοι

Ας κοινωνήσουμε απ’ τα ουράνια της μάτια

Ας βαφτιστούμε στο γαλάζιο τους

Ήσυχοι κι αθόρυβοι

Να μην ταράξουμε το απέραντο.

Και ας κρατήσουμε στη χούφτα μας

Το χαμόγελο της άνοιξης που άνθισε

Στα ροδοπέταλα μαγουλά της.

Απαλά καθαρά σφιχτά να μην αλλάξουμε

Την γραμματοσειρά  της πνοής της

«χαχαχαχαχαχα»

Την γραμματοσειρά της Ελπίδας της Ζωής της Δανάης.

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΑ ΠΑΡΑΠΟΝΑ

I

Κραύγασα με την σιωπή

Προκάλεσα με την άρνηση

Ζητιάνεψα με την γραφή

Να σταματήσει η ευθεία

Που μήνα το μήνα

Χρόνο το χρόνο

Έχτιζε το λευκό κελί της ψυχής μου.

II

Άκαμπτο το ΕΓΩ

Κι ο δείκτης τρόπαιο

Περήφανα υψωμένος

Διασχίζοντας τον Αχέροντα

Καταδεικνύει το κουφάρι του

Συνθλιβόμενος στην πύλη

Μιας άλλης ζωής που δεν υπάρχει.

Σταυρούλα Σκουτέρη-Σιώμου

Σταυρούλα Σκουτέρη-Σιώμου, "Στο γιο μου"

(P. Picasso, "Maternidad")

ΣΤΟ ΓΙΟ ΜΟΥ

Γιε μου εγώ που σ’ έπλασα με αίμα της ψυχής μου

Και σ’ έφερα στον κόσμο αυτό μες στο γλυκό Απρίλη

Ρόδα έστρωσα κι ανθούς εσύ να περπατήσεις

Και τ’ αηδονιού κελάηδισμα ήχο πρώτο ν’ ακούσεις

Εκοίταζα και θαύμαζα εσύ πώς μεγαλώνεις

Μ’ ένα κομμάτι της ψυχής που πήρες όταν ήρθες

Επόναγες και πόναγα έκλαιγες σπαρταρούσα

Έκανα ό, τι πιο καλό για σένανε μπορούσα

Δεν ξέρω πόσο δυνατά σημάδια σου έχω αφήσει

Σαν οι ευθύνες μ’ έπνιγαν χωρίς να βρίσκω λύση

Και πάνω σου εξέσπαγα χωρίς να καταλάβω

Πώς στην ψυχή μου φόρτωνα πόνο τόσο μεγάλο

Συγγνώμη αγόρι μου γλυκό συγγνώμη χάρισέ μου

Μέσα στα μάτια σου να δω έλα και λύτρωσέ με

Γιατί μονάχη δεν μπορώ αυτό να συγχωρήσω

Και την αδυναμία που ’δειξα εγώ να λησμονήσω.

Είσαι στολίδι ακριβό σ’ ολόκληρη την πλάση

Μια καρδερίνα ένας αετός κανείς να μην σε φτάσει.

Για εσένανε κατέβασα αγόρι μου τ’ αστέρια

Την κάμαρα το σπίτι σου όλο να το στολίσουν

Κι έφερα αέρινες ξανθιές και όμορφες νεράιδες

Χίλια τραγούδια να σου πουν να σε γλυκομιλήσουν

Και έκατσα νύχτες άγρυπνη τις μοίρες για ν’ ακούσω

Μην έρθουνε και μένανε στον ύπνο με πετύχουν

Και γράψουν μόνες κι άκαρδες της μοίρας σου το δρόμο.

Έκατσα και περίμενα στου φεγγαριού το φέγγος

Περίμενα περίμενα και όμως δεν τις είδα

Ήρθανε γιε μου γράψανε για σένανε τη μοίρα;

Αχ Θεέ μου τι να γράψανε χωρίς εγώ να ξέρω;

Η μια θα σου ’δωσε ομορφιά κι η άλλη καλή τύχη

Κι η Τρίτη η πιο όμορφη χρόνια πολλά να ζήσεις.

Αχ Θεέ μου τι να γράψανε χωρίς εγώ να ξέρω;

Γιε μου εσύ μη σκιάζεσαι τη μάνα σου όσο έχεις

Μπροστά εγώ θα περπατώ και πίσω εσύ θα τρέχεις

Εγώ θα σκίσω τα βουνά και δρόμο θα σ’ ανοίξω

Τη Σκύλα και τη Χάρυβδη μακριά σου θα κρατήσω

Και όταν άντρας θα γενείς και μάνα με φωνάξεις

Και η γερή παλάμη σου χαϊδέψει τα μαλλιά μου

Και πάρεις πια το δρόμο σου μονάχος να περάσεις

Απρίλη που σου ’δωσα ζωή ποτέ να μην ξεχάσεις

Και όταν στην κορυφή του ουράνιου τόξου θα ’σαι

Ηλιοβασίλεμα η ψυχή ν’ ακούει και να θυμάται

Το τσέλο σου και το βιολί και τη ζωντάνια που ’χες

Αχ Θεέ μου τι να γράψανε χωρίς εγώ να ξέρω;

Μοίρες κουφές μοίρες τυφλές το γιο μου σπλαχνιστείτε

Για δάκρυα πόνο κι αίματα σε μένανε να ’ρθείτε

Μόνη μου παίρνω εγώ του Καύκασου το δρόμο

Δίχως αλυσίδες και δεσμά τα στήθη μου τεντώνω

Και στείλτε εκεί τους κόρακες του κόσμου τα γεράκια

Το γιο μου μην πειράξουνε τα δυο μου τα παιδάκια.

                                                                Σταυρούλα Σκουτέρη-Σιώμου