Χριστίνα Καραντώνη, "Επισφάλεια"

 
Επισφάλεια


Επισφαλείς οι βαθμίδες
οι εκδορές δε βοούν εμφανείς
μην ανέβεις σε κίνδυνο μην επ-
ουδενί εκτεθείς
ο γέγονε πάει δεν η ανα-
ψηλάφηση βοηθά τ’ ακυρωμένα
ν’ αναιρεθούν υποσχέσεων θα
προς τι επιπλέον η άφεση τόσα
χρόνια μετά όχι δά και λευκή περι-
στερά ψιμυθίω η ευθύνη
‒ πάει πολύ και τα ρέστα λειψά

Σήψης διάχυτη αποφορά αερ-
αγωγούς φράσσει υδρορ-
ροή πνίγει αίμα

με σκουριά



                      Χριστίνα Καραντώνη





Η Χριστίνα Καραντώνη γεννήθηκε στην Αμαλιάδα το 1959 και ζει στην Πάτρα. Έχουν εκδοθεί οι ποιητικές συλλογές της, Κοινοτυπίες (Πλέθρον, 1989), Ακόμα χρόνος (ΑΩ Εκδόσεις, 2011), Πάθη συμφώνων (Οι Εκδόσεις των Φίλων, 2014), Σε κλοιό σώματος (Εκδόσεις του Φοίνικα, 2016), Παρακειμένων Εκείνων (Εκδόσεις του Φοίνικα, 2019), Από βροχή σε βροχή (Το Ροδακιό, 2021) και η μελέτη της Νατάσα Κεσμέτη: Ευλόγως η χαρά (Κουκκίδα 2022). Ποιήματα και κριτικά της δοκίμια έχουν δημοσιευθεί σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά και συλλογικούς τόμους. Εικονογραφώντας (ζωγραφική - φωτογραφία) επιμελείται εικαστικά, βιβλία ποίησης και λογοτεχνίας καθώς και περιοδικά.

Πρώτη δημοσίευση

Η φωτογραφία είναι της Χριστίνας Καραντώνη.

Χριστίνα Καραντώνη, "Εργοστασιακή ρύθμιση"

 
Εργοστασιακή ρύθμιση


Παγκόσμιος ο χάρτης
απορροφητικός λίαν
τράβηξε αιμάτων τις λίμνες
το σύνολο ρούφηξε των ατμών

Υπερασπίζεται ‒γράφει η ούγια‒
το status quo όποιο κι αν είναι
Δεν ψάχνει αν πρώτα η κότα
το φίδι ή το αυγό


                                                                07.10.2023
                                               Χριστίνα Καραντώνη

Η Χριστίνα Καραντώνη γεννήθηκε στην Αμαλιάδα το 1959 και ζει στην Πάτρα. Έχουν εκδοθεί οι ποιητικές συλλογές της, Κοινοτυπίες (Πλέθρον, 1989), Ακόμα χρόνος (ΑΩ Εκδόσεις, 2011), Πάθη συμφώνων (Οι Εκδόσεις των Φίλων, 2014), Σε κλοιό σώματος (Εκδόσεις του Φοίνικα, 2016), Παρακειμένων Εκείνων (Εκδόσεις του Φοίνικα, 2019), Από βροχή σε βροχή (Το Ροδακιό, 2021) και η μελέτη της Νατάσα Κεσμέτη: Ευλόγως η χαρά (Κουκκίδα 2022). Ποιήματα και κριτικά της δοκίμια έχουν δημοσιευθεί σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά και συλλογικούς τόμους. Εικονογραφώντας (ζωγραφική - φωτογραφία) επιμελείται εικαστικά, βιβλία ποίησης και λογοτεχνίας καθώς και περιοδικά.



Πρώτη δημοσίευση

Στην εικόνα: Seymour Fogel, «Industrial Life (mural study, old Social Security Building, Washington, DC)».

Πηγή για την εικόνα: Wikimedia Commons.

Χριστίνα Καραντώνη, "Δυνάμει Πάσχα"

Δυνάμει Πάσχα


Ανάσταση ανέμενε ολονυχτίς των νεκρών

Την επαύριον γενική είπαν απεργία πάγωσε
κάθε κίνηση ‒ανάταση, πρόταση, έκταση‒
των ψυχών εν γένει· μαρμάρων το λευκό τίποτα
δεν έσπασε ούτε καν της λήθης η σκόνη
Εκκωφαντικά παγερό παρέμενε
ανάχωμα

στο επέκεινα ανάμεσα και το
χθόνιο εδώ


                                                   Χριστίνα Καραντώνη

Πρώτη Δημοσίευση

Φωτογραφία: Χριστίνα Καραντώνη

Χριστίνα Καραντώνη, "Από βροχή σε βροχή"

                                                        ποταμῷ γὰρ οὐκ ἔστιν ἐμϐῆναι δὶς τῷ
                                                        αὐτῷ· σκίδνησι καὶ πάλιν συνάγει καὶ
                                                        πρόσεισι καὶ ἄπεισι

                                                                            Ηράκλειτος (DK B91)


                                                 Από τη θάλασσα η βροχή, τα ποτάμια
                                                 ‒δις το εμβήναι και τρις‒
                                                 χνότο που δε χάνεται, επιστρέφει

                                                 Βαθεία η εκπνοή τής γης
                                                 χοάνη της η αγκάλη

                                                 Από βροχή έλεγες σε βροχή και
                                                 κάποτε
                                                 την απόσταση εννοούσες
                                                 δύο σταγόνων ανά-
                                                 μεσα
                                                 τον χρόνο άλλοτε βραχύ
                                                 επιπλέοντα

                                                 επί
                                                 κατακλυσμών
                                                 διαρκείας

                                                 Μετανάστης η επιβίωση
                                                 εν αιθρία ή υπό νεφών την απειλή
                                                 μέσα πωλεί ‒ αγοράζουμε
                                                 μιας κάποιας προστασίας ενώ

                                                 άγρυπνο καραδοκεί βλέμμα
                                                 την άρση να σημάνει της ασυλίας

                                                 ας μη ποτέ χορηγήθηκε
                                                 ‒ ούτε καν εζητήθη

                                                 Ότι λαβή δεν σ’ αξίωσα

                                                 λαβίδα π’ αναμοχλεύει την πληγή

                                                 ‒ να κλείσει δε λέει

                                                 Και πώς
                                                 αφού γωνία ορθή απάγκιο
                                                 θα ήσουν εξώστης
                                                 ποτέ μα ποτέ να μη στάξει
                                                 μη βρέξει μην
                                                 βραχεί

Ν’ ακούς, έλεγε, τη βροχή σαν έρχεται· τα βήματά της να οσφραίνεσαι πριν τη στροφή. Τη λάσπη π’ αφήνει πίσω της να ζυμώνεις, πάλι και πάλι. Καινούργιες πλάθε ‒από το τέλος‒ μορφές.

Σαράντα δύο φωτογραφικά αποτυπώματα συνθέτουν στη διαδοχή τους μια μικρού μήκους ιστορία ενώ συγχρόνως συνδιαλέγονται με ό,τι ο ποιητικός λόγος αρθρώνει. Οι παράλληλες, υπάλληλες και επαλλάσσουσες αφηγήσεις από και για τη βροχή καλούν το δέκτη να χαράξει τις δικές του υδάτινες διαδρομές, τα δικά του να χαρτογραφήσει έσω και έξω τοπία.

(από το οπισθόφυλλο της έκδοσης)

Από τη συλλογή «Από βροχή σε βροχή», εκδ. Το Ροδακιό, 2021.

Χριστίνα Καραντώνη, "Παρακειμένων Εκείνων"

Από την ενότητα

Επί μνήμης ακμής

Πολλαπλασιασμός

Ψήλωσαν μάς θέριεψαν πολύ

οι πικροδάφνες της αυλής

και οι καημοί πατέρα

Πύκνωσαν τόσον που

τέσσερις ενώθηκαν σε δυο

Και τούτον κατ’ αναλογίαν λοιπόν

όσο για την απλή μέθοδο των τριών

ες αεί ευγνώμων

ότι με άσκησες από παιδί

να μην ξεχνώ

ούτε και να θυμώνω

Καταμέτρηση

                          στον ποιητή Κώστα Θ. Ριζάκη

Σαν σε παράγγελμα ηχούσε

εν δυο εν δυο

Συντόνιζε το βλέμμα

βηματισμό δεν είχε

δεν μπορούσε

ακίνητο ακοίμητο τον όρισαν

το αποδέχτηκε

φρουρός των περασμένων

Είδε στον ουρανό

μέτρησε

ένα και δύο

δέκα μαζί μετά δώδεκα

σύνολο περιστέρια

όλα λευκά

να φεύγουν

να πετούν

μακριά σαν πριν πιστός

Ο ποιητής αθώα αριθμεί

Αντιγόνη για λίγο

Αντιγόνη υπήρξα κάποτε

για λίγο

Κι ήμουνα

βήμα που έτριζε

βάρος

στο δάπεδο της σκηνής

Θεός πουθενά

από τότε κανένας

ούτε καν από μηχανής

−Ο Άγγελός σου πόσο φύλακας

στον τάφο της νεκρής

διαρκώς αδελφής!

Από την ενότητα

Όσα εκκρεμοτήτων εκκρεμή

Ζώντας μεταφορικά

Μεταφορικά ζώντας

με ενσωματωμένη τη σκευή

φωνή στο κέντρο εύθραυστη

καλά από τους κραδασμούς προστατευμένη

στην πίσω τσέπη στα τέσσερα

δελτίο διά βίου διαδρομής

το άνοιγμα-κλείσιμο αυτόματο

της φυλακής διασφαλίζει

έλα

στο εικοστό τέταρτο χιλιόμετρο

διαρκώς δασώδους υπομονής

Κάθε κυριολεξία μου

ετοιμόρροπη − τρίζει

Επειδή άργησαν οι μέλισσες

Πολύ άργησαν οι μέλισσες να ’ρθουν

Εξαντλημένο το αγιόκλημα

απέσυρε τα άνθη του από τον φράχτη της αυλής

κι από αναρριχητής

έρπον κατέληξε να εκλιπαρεί

για δυο σταγόνες αιφνίδιες

βροχής

Διάτρητες εκκρεμότητες

Εκκρεμότητες −

Παλιοί λογαριασμοί με των σπιτιών τα παράθυρα

και τις αναρριχήσεις των ματιών

Πού να σου εξηγώ

Έχουν αλλάξει συντελεστή οι αποδομήσεις όλες

Συλλήβδην αυθαίρετες θα εκληφθούν

σύμπασες οι απόπειρες

στη μεσοτοιχία τα βλέμματα να βγούν

να φθάσουν

Θα πούνε πως αόρατη μεσολάβησε αρχή

τζάμια να μείνουν ανοιχτά, παντζούρια

και των δωματίων οι πόρτες διάπλατες

Επ’ ουδενί να δεχτούν τρόπω πως

διάτρητες στα μπαλκόνια

απλώνονται οι ζωές

καίγονται

και ακόμα πως

δεν χρειάζονται διάμεσοι, αρμόδιοι, αρχές

για να εκτιμηθούν

στην συγκατοίκηση

τη μονοκατοίκηση

ενός εκάστου οι αντοχές

Από τη συλλογή «Παρακειμένων Εκείνων», Εκδόσεις του Φοίνικα, 2019.

Χριστίνα Καραντώνη, "Ακόμα Χρόνος"

ΔΕΝ ΗΡΘΕ

Η καλύτερη που περιμέναμε

δεν ήρθε τιμή

παρά τις εκπτώσεις

η αξία κρατήθηκε

σταθερά υψηλή

απρόσιτη

για τη δική μας μίζερη

επιφάνεια εργασίας

με φόντο

ένα σκούρο

μονόχρωμο γκρι.

ΣΩΑ

Κανένα δεν έμεινε ανέπαφο

λεπτό αναμονής

από την πρόσκρουση

με το βαρύ όχημα

της λογικής.

Εκείνη, πάντως, επέζησε.

Σώα

πιο επιμήκης

και περισσότερο

τω όντι

επιβλαβής.

ΠΡΟΕΡΓΑΣΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Προεργασία Χριστουγέννων

χωρίς φάτνη, πάχνη

και ζάχαρη να χύνεται άχνη παντού

στο στάδιο ακόμη του καθαρμού

χώρου πλήρους χαρτιού

πεπιεσμένου απ’ άκρη σ’ άκρη

που σκίζεται

με τη λευκή σελίδα μαζί

του μυαλού.

Επεξεργασία προσδοκωμένων

σε σφραγισμένη καλά πήλινη γάστρα

να μη βγαίνει άχνα

να μη θαμπώνει η επιφάνεια

γυάλινου τραπεζιού

φορτωμένη σε μήκη και πλάτη

ασύμμετρου

−πονά−

κορμού.

Πάντα εδώ

τέτοιες μέρες δεν πάμε αλλού

χιονίζει μέσα

σκόνης νιφάδες

ενώ αναμένεται το θαύμα

εν ονόματι πάντα

κάποιου χαμού.

ΞΕΡΩ

Ξέρω πώς είναι

σ’ εκείνη τη χώρα

ν’ ανοίγεις πληγές

να βάφεις με αίμα

το σήμερα

το αύριο

το ήδη προχθές.

ΑΚΟΜΑ ΧΡΟΝΟΣ

Λίγος διατίθεται

ακόμα χρόνος

για να σε βρει

σε αποβάθρα επάνω από χαρτί

όσο συντηρείται εν ζωή

με μηχανική υποστήριξη

δανεικού μολυβιού

ευγενική χορηγία λαμπρού, εξέχοντος μυαλού

ακατέργαστος

πρωτόλειος ο πόνος

παντού.

ΑΣ ΦΥΓΟΥΝ

Ναι, μάλλον έτσι

μ’ αυτή τη διάταξη

ας φύγουν εντέλει μακριά

τα έπεα πτερόεντα,

ας είναι γραπτά,

κατάκοπα ας φτάσουν

σε ώτα σφραγισμένα, κλειστά

ή μάτια που φοβούνται να διαβάσουν

τα όσα σβησμένα επέστρεψαν

φαντάσματα ντυμένα

λευκά.

Από τη συλλογή «Ακόμα Χρόνος», ΑΩ Εκδόσεις, 2011.

Χριστίνα Καραντώνη, "Σε κλοιό σώματος"

Σε κλοιό σώματος

Σε κλοιό σώματος ασφυκτικό

διαρκώς

επιχειρεί έξοδο

ρήγμα

σεμνήν ανάληψη

χωρίς φωτοβολίδες

στον ουρανό

Για τη θέα

Κάποτε κάστρο

Ερείπιο τώρα

Τι να αλώσεις

όλα ανοιχτά

Μπες για τη θέα

Αν βέβαια αντέχεις

της αποσύνθεσης

την αποφορά

Περιμένοντας το ανέφικτο

Χρόνια περίμενε το ανέφικτο

σε περίκλειστη αίθουσα αναμονής

γυμνή

Ώσπου άσπρισαν τα μαλλιά της

Ξεχείλωσε του λαιμού η καμπύλη

αναποφάσιστη αιωρείται θηλιά κενή

Σε αχρηστία τα χείλη από προσώπου χάθηκαν

       βουβά

Τα μέλη κάμφθηκαν

τεθλασμένες πλέον οι κάποτε ευθείες γραμμές

Στηρίζεται όλη

σε αναμμένα επάνω

από ατσάλι καρφιά

Finale

Και μετά την κοινωνία

σώματος

αίματος

ψυχής

Παραμένει ο πόθος αήττητος

Περισσότερον ασεβής

Στου κειμένου το σώμα

Στου κειμένου το σώμα

ασέλγησε

σβήνοντας ολόκληρες γραμμές

Στα περιθώρια

ανελέητες όμως

ανεξίτηλες

μία μία οι Ερινύες

έθεταν

υπογραφές

Επιτάφιος νόμος

                     τριαντατρία χρόνια ράγισα στις πέτρες

                                     Κ.Θ. Ριζάκης, ο κυρίως ναός

Επιτάφιος νόμος

άλλα τριάντα χρόνια δίσεκτα να

       προστεθούν

κι ακόμα ένα εκ γενετής χωλό

ως χρέος από τον ισολογισμό της γης προς

       τον ουρανό

που μεριμνά το χώμα να διατηρείται

       αρκούντως νωπό

όσο πρέπει

για να ευδοκιμούν μακρά τα φωνήεντα

και τ’ αη-Γιωργιού ανήμερα στην καλύτερή

       τους να είναι στιγμή

για τη γενέθλια κραυγή

τον εαρινό θρήνο

τον ατελεύτητο

Από τη συλλογή «Σε κλοιό σώματος», Εκδόσεις του Φοίνικα, 2016.