Γιώργος Ναούμης, "Νεζινέ"

Νεζινέ

Η Νεζινέ είχε μεγάλα καστανά μάτια

κι άσπρο χαμόγελο

σαν κοιλίτσα χελιδόνας.

Τα επιδείκνυε για διαβατήριο περνώντας τα σύνορα

κι αντίκρισε τη θάλασσα των παραμυθιών

φορτωμένη σε γέρικη αγκαλιά

με κρεμάμενα πόδια

σαν το ξεκούρδιστο εκκρεμές του κόσμου.

Η Νεζινέ καταπίνοντας

μια θάλασσα με παραμύθια

πρόλαβε να δακρύσει

στη ζωγραφιά που είχαν φτιάξει,

λερώνοντας την πέρα ως πέρα

με σκούρα κηλίδα.

Η Νεζινέ κατόπιν,

εύκολα πέρασε

όλα τα σύνορα του κόσμου…

Γιώργος Ναούμης, "Λεωφόρος"

              ΛΕΩΦΟΡΟΣ

             

            Δεν ξέρω να σου πω

            το πώς βρέθηκα εδώ,

            αντίκρυ τη λεωφόρο πως πέρασα

            κι ούτε πως θα ’ρθεις

            μον’  άπλωσε χέρια κλωνάρια κερασιάς

            και κόψε

            κόψε και λύσε τη γόρδια σιωπή

            κόψε και μύρισε τη μοναξιά

            όποιο κι αν είναι το βράδυ  

            και σε τούτη την άθλια πόλη

            μυρίζουν τα νυχτολούλουδα

            κι οι χτύποι δεν θ’ αντηχούν

            πένθιμο τύμπανο ή σφυγμός πεθαμένου.

            Όποιο κι αν είν’  το βράδυ

            όπιο το ίδιο άρωμα με τριγυρνά

            αδέσποτο σκυλί στα σοκάκια

            περιμένοντας κάποιον ή κάτι να δείξει το δρόμο

            παντέρημος κάθε που ξημερώνει

            περισυλλέγω κομμάτια μου

            πεσμένα ψίχουλα απ’ τ’ αντίδωρο των χριστιανών

            πρόσφορο στ’ ακροδάχτυλα των ποδιών σου.

            Δεν ξέρω πως βρέθηκα  

            αντίκρυ στη λεωφόρο και μακριά.

            Μη με ρωτήσεις ποτέ,

            για να σου δείξω πως θα ’ρθεις

            είναι φορές που θαρρώ εδώ γεννήθηκα

            τη λεωφόρο δεν τη διάβηκα ποτές.

Το ποίημα του Γιώργου Ναούμη είναι αδημοσίευτο.

Γιώργος Ναούμης, "Δύο ποιήματα"

(Giovani Boldini, "Woman at a piano")

ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ

Στο μεγάλο σαλόνι

τα κηροπήγια είναι ασημένια

κι οι κουρτίνες βαριές

κρέμονται καταρράχτης

μουρμουρίζοντας σιωπή και θυμίαμα..

Όλα επιβλητικά και σίγουρα

σαν το πορτραίτο του Λοχαγού

στη περίοπτη θέση αγέρωχος,

με πράσινα σιρίτια και σταυρούς τιμής

αντίκρυ στη φωτεινή τζαμαρία

που κουτουλάν ξεγελασμένες απ’ έξω

πεταλούδες με αστείο πέταγμα..

Στο μεγάλο σαλόνι είναι όλα σωστά

κι αντάξια της μεγαλοσύνης Του

..το μόνο που λείπει

είναι το πόδι από ένα πορτραίτο..

HMOYN EKEI..

Ήμουν εκεί.. ηδονικός κι απρόσκλητος

την κόρη να βλέπω στης αίθουσας το ημίφως,

στο πιάνο διάχυτη,

γιασεμιού ευωδιά σε νησί

με τα πέντε δρομάκια

κι εκατόν πέντε φεγγάρια..

Ήμουν εκεί, σκυφτός

στη κλειδαρότρυπα του μυαλού

..ίδια Σαλώμη κέρναγε

το δοξασμένο της χορό στην οικουμένη.

A και να ήταν την άλλη φορά

τον παιδικό της μορφασμό να δω ο φαντασμένος,

όταν τη λάθος νότα

της ζωής μου τη νότα

στο πλήκτρο της χτυπήσει..!

Τα ποιήματα του Γιώργου Ναούμη μάς τα σύστησε ο Παύλος Παρασκευαΐδης

και δημοσιεύονται για πρώτη φορά.