Γιάννης Στρούμπας, "Περίμετρος"

ΜΥΡΜΗΓΚΟΦΩΛΙΑ


Τι κρύβει μέσα της
μια μυρμηγκοφωλιά;
Τι ζει και πώς
στο πολυδαίδαλο σκοτάδι;

Μικρός,
ανασκαφέας σάρωνα
με τη χούφτα το ανάχωμα
κι έμπηγα το κλαδί
ν’ ανοίξω λεωφόρο.
Τζίφος.
Απλή μετάθεση του σκότους
για κάποια εκατοστά.

Τώρα πια ξέρω
Υπάρχει κι άλλος τρόπος.


 


ΕΙΝΑΙ ΣΚΗΝΗ

        ...πως είναι οι γραμμές Αχέροντας
        πως ο συρμός δεν είναι παρά η λέμβος
        πως τα εισιτήρια υποκαθιστούν τα κέρματα
                στο στόμα των νεκρών
        κι ακόμα ότι οδηγός
                είν’ ο ψυχοπομπός…
 
     Τασούλα Καραγεωργίου, «Οι παρομοιώσεις»
                    Από την ποιητική συλλογή Το μετρό


Οι αποβάθρες τούτες δω
δεν στέκουν σε λιμάνι
Μήτε Αχέροντας κυλά
Μήτε βαρκάρης λάμνει
Μήτε απαιτείται οβολός
Μήτε είναι τα βαγόνια
βάρκες στον Άδη που οδηγούν
στη λήθη που απολήγουν
κι αλέ ρετούρ στην πρύμνη τους
διόλου δεν σηκώνουν.

Οι αποβάθρες τούτες δω
δεν είναι αποβάθρες.
Είναι σκηνή θεατρική
μ’ υπόγειες παραστάσεις.
Μονόπρακτα αλλεπάλληλα
στα βάθη ανεβαίνουν
πιστή αναπαράσταση
ηρώων που κατεβαίνουν.
Κομπάρσοι είναι οι ήρωες
Κομπάρσοι μα δαιμόνιοι
Ηθοποιοί δεινότατοι
Υποκριτές δαιμόνοι.

Υποκριτές δαιμόνοι.
Θεατρίνοι ανεξάντλητοι.

Οι αποβάθρες τούτες δω
δεν είναι αποβάθρες.
Είναι σκηνή θεατρική.
Μ’ αυλαία που δεν πέφτει.





ΥΠΟΓΕΙΑ ΔΙΑΦΥΓΗ
 
 
Ακινητοποιείσαι υπεργείως.
Στο μποτιλιάρισμα δεν πέφτει
ούτε μποτίλια διάσωσης.
Ναυαγός στη στεριά
επιπλέεις μόνο αν βουλιάξεις.
Στο φως τα πάντα ακινητούν.
Στον πάτο οι δίοδοι ανοιχτές.
 
Υπογείως διαφεύγεις.
 
Το σκότος ταξιδεύει
με ταχύτητα φωτός.
 
 

Από την ενότητα

προς αποβάθρες

 
 
 
 
 
ΠΑΡΑΛΛΗΛΟ ΣΥΜΠΑΝ


Της σήραγγας
η μαύρη τρύπα με ρουφά.
Μεταφορά ενέργειας.
Δεν ξέρω αν θα λιώσω
ή αν εξέλθω ζωντανός
σε σύμπαντα παράλληλα.

Ξανά στο φως.
Ξανά
στο ίδιο άγχος της πηχτής,
απόκοσμης ροής,
ξένης ροής
παράλληλων σωμάτων.

Είναι σαφές. Υπάρχουν
κι άλλα σύμπαντα.
Επακριβώς παράλληλα.





Ο ΑΠΟΛΩΛΟΣ ΠΟΙΜΗΝ


Αγαθά απολωλότα αμνοερίφια
αρπαζόμαστε από μια χειρολαβή
κι αφηνόμαστε σε υπόγεια ροή
να μας βγάλει όπου ορίσει η συνήθεια.

Ο καλός μας ο ποιμήν ο στοργικός
σαλαγάει τη μαζική μας αμνησία
διευθετώντας μας την πάνδημη κηδεία
απ’ το κέντρο του ελέγχου στανικώς.

Στου μαντριού μας τους ανήλιαγους φεγγίτες
λυσσασμένοι σκύλοι αλυχτούν μ’ αυτόματα
τσιμεντάροντας τα υπόγεια τα χώματα
μη στο φως και δραπετεύσουν οι ερημίτες.

Κι όπως βόσκουμε στο τούνελ απλανώς
μια υποψία γκρίζα μάς πετάει στη σέντρα
πως ελέγχεται το κέντρο από κέντρα
κι ο ποιμήν μας πως διάγει απολωλώς.

Μπα! Δεν θα ’ναι απολωλός ο εσθλός ποιμήν
στη στοά εφησυχάσουμε χαμένοι
την απώλεια προσπερνώντας νυχτωμένοι
της ψυχής μας μ’ ένα άψυχο αμήν.

Από την ενότητα

προς καταβόθρες

Από τη συλλογή «Περίμετρος», εκδ. Σμίλη, 2023.




Ο Γιάννης Στρούμπας γεννήθηκε το 1973. Κατάγεται από την Κομοτηνή, όπου και διαμένει. Είναι φιλόλογος και διδάσκει στη μέση εκπαίδευση. Τακτικός συνεργάτης των έντυπων λογοτεχνικών περιοδικών Τα Ποιητικά και Θευθ, καθώς και του ηλεκτρονικού Ο Αναγνώστης. Συνεργασίες του έχουν επίσης φιλοξενηθεί στα λογοτεχνικά περιοδικά Απόπλους, (δε)κατα, Διαπολιτισμός, Διάστιχο, Δίοδος 66100, Εξιτήριον, Θέματα Λογοτεχνίας, Κ, Καρυοθραύστης, Κουκούτσι, Μανδραγόρας, Νέα Ευθύνη, Πλανόδιον, Πόρφυρας, Φρέαρ, Φτερά Χήνας, Χάρτης, Bibliothèque, Culture Book, Poeticanet, Poetix και αλλού. Έχει εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές, δύο τόμους δοκιμίων, δύο ανθολογίες, μία μελέτη, ενώ έχει συμμετάσχει και σε συλλογικά έργα. Η Περίμετρος είναι η τέταρτη ποιητική του συλλογή και το ένατο προσωπικό του βιβλίο.

Γιάννης Στρούμπας, "Γραφείο ενικού τουρισμού"

ΜΠΑΛΑ ΜΟΥ ΠΕΛΑΓΙΣΙΑ

Κείνη τη μπάλα που παιδί

μου κλέψανε ο αέρας και το κύμα

λικνίζοντάς την πέρα μέσα

στου πελάγου το βαθύ, το σκούρο ρίγος,

Τη βρήκα τελικά προχτές

στης μνήμης τ’ αρχιπέλαγος.

ΠΛΑΪ ΣΤΟ ΚΥΜΑ

Κύμα πλάι στα πεύκα.

Πεύκα πλάι στον δρόμο.

Δρόμος πλάι στο βουνό.

Βουνό πλάι στα σύννεφα.

Σύννεφα πλάι στον ήλιο.

Ήλιος πλάι στα κορίτσια.

Κορίτσια πλάι σε μένα.

Εγώ πλάι στο κύμα.

Καυτό κύμα δροσιάς.

ΤΣΟΥΧΤΡΑ

Μόλις τη βγάλαν στην ακτή με την απόχη.

Τεράστια σαν ταψί,

γαλάζια και λευκή.

Αν και τεμαχισμένη πια

ριγώ και μόνο στη θωριά της.

Όπως αρμόζει άλλωστε

σε μία γαλανόλευκη.

ΨΥΓΕΙΟ ΠΑΓΟΥ

Μαμά,

συνέβη κάτι αλλόκοτο

την ώρα που κολύμπαγες.

Κει που ’παιζα

μπροστά στ’ αντίσκηνό μας

με την άμμο

πλησίασε κουτσαίνοντας

κυρία με ψάθινο καπέλο

και μου ζήτησε νερό.

Άνοιξα το βρυσάκι απ’ το ψυγείο

και της πρόσφερα

του πάγου το νεράκι.

− Γιατί κουτσαίνετε, κυρία;

τη ρώτησα.

− Μόλις βγήκα απ’ τον γύψο

μου εξήγησε.

Σήκωσε το ποτήρι

κι άρχισε να πίνει

Κι όπως ρουφούσε λαίμαργα

έκπληκτος την είδα να γερνά

σαν κουρελιάρα, σαν ζητιάνα

δίχως σπίτι και δουλειά

λες και σαράντα χρόνια

πλακώσαν την καμπούρα της.

Νερά χυθήκαν τότε

απ’ τη μασέλα της

Κι έμειναν σταλακτίτες παγωμένοι

στο πηγούνι της.

− Από τον γύψο στον πάγο

ψέλλισε μυστηριωδώς.

Κι εξαφανίστηκε

αποκεί που ’ρθε.

Από τη συλλογή «Γραφείο ενικού τουρισμού», εκδ. Καλλιγράφος, 2016

Γιάννης Στρούμπας, "Δύο ποιήματα"

ΣΥΡΜΟΣ

Εκκρεμότητες στριμώχνονται

στα βαγόνια του συρμού.

Κοντανασαίνουν

πλάι στο ηχητικό σήμα.

Δεν βολεύονται

σε κάθισμα.

Όρθιες παραφυλούν,

έτοιμες να πεταχτούν

στην επόμενη στάση.

Εκκρεμότητες στριμώχνονται

στα βαγόνια του συρμού.

Η ανεμελιά

αδικαιολογήτως απούσα.

Στην ηλεκτρισμένη ροή

η αδράνεια

δεν είναι του συρμού.

ΡΑΓΕΣ

Στέκει πίσω απ’ τη γραμμή ασφαλείας

περιμένοντας τον συρμό

πρόσωπο οργωμένο

από βάσανα και χρόνια

μέτωπο υπερσιβηρικός

απ’ ανατολή σε δύση

αναγγέλλεται ο συρμός

προσερχόμενος τελετουργικά

ένα βήμα μπρος

− λέω θα πέσει! −

τσακώνει την ανησυχία μου στον αέρα

και μου λέει με το βλέμμα της στο μέτωπο:

«Παιδί μου,

εμένα οι ράγες τούτες

χρόνια τώρα σηκώνουν

βαγόνια προς στρατόπεδα συγκέντρωσης·

έναν απλό συρμό

θα φοβηθώ;»

Τα δύο ποιήματα του Γιάννη Στρούμπα, δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Θευθ, οι δύο όψεις της γραφής, τχ2, Μάρτιος 2016.