Τετάρτη 29 Ιουνίου 2016

CROWD OMNIBUS Reading Tour - Ποιητικός Πυρήνας. Παράλληλοι Κόσμοι. Η εκδήλωση




Παράλληλοι κόσμοι

Βέροια, 10 Ιουλίου 2016, ώρα 20:00
στον προαύλιο χώρο της Συναγωγής, στην Μπαρμπούτα


Tο OMNIBUS Reading Tour είναι πρωτοβουλία του CROWD (Creating Other Ways of Dissemination) (2014 - 2016) το οποίο εντάσσεται στο πρόγραμμα ‘Creative Europe’.
Το CROWD OMNIBUS Reading Tour ξεκίνησε από το Ελσίνκι, για να κλείσει τη διαδρομή του στη Λεμεσό. Συμμετέχουν πάνω από 100 συγγραφείς από 37 χώρες. Πρόκειται για ένα ταξίδι με λεωφορείο, δώδεκα εβδομάδων, μέσα από 14 Ευρωπαϊκές χώρες, με πάνω από 50 στάσεις όπου εμπλέκονται περισσότεροι από 30 τοπικοί εκπρόσωποι, με δεκάδες αναγνώσεις λογοτεχνικών κειμένων, παραστάσεις, εκδηλώσεις, συζητήσεις, συναντήσεις και εργαστήρια.
Είναι αλληλοενημέρωση στο χώρο της λογοτεχνίας. Είναι συγχρωτισμός, αλληλεπίδραση, ανταλλαγή Ιδεών.
Τα σκέλη της διαδρομής είναι:
Α. 02.-21.05.2016 - Φινλανδία, Νορβηγία, Σουηδία
Β. 22.05.-12.06.2016 - Γερμανία, Πολωνία, Τσεχία
Γ. 13.06.-04.07.2016 - Αυστρία, Σλοβενία, Σερβία, Βουλγαρία
Δ. 05.-24.07.2016 - Τουρκία, Ελλάδα, Κύπρος

Το ΙΔΕΟΓΡΑΜΜΑ (Κύπρος), (http://www.ideogramma-cy.com/)
είναι συνδιοργανωτής στο CROWD και είναι υπεύθυνο για τις διαδρομές:
- Κωνσταντινούπολη - Θεσσαλονίκη / 5 - 10 Ιουλίου
- Θεσσαλονίκη - Αθήνα / 9 - 14 Ιουλίου
- Κύπρος / 18 - 22 Ιουλίου.

Στις 10 Ιουλίου το OMNIBUS Reading Tour, κάνει στάση στην πόλη της Βέροιας.
Τίτλος της εκδήλωσης: «Παράλληλοι κόσμοι»

Συνδιοργανωτές:
Ιδεόγραμμα (Κύπρος)
Ποιητικός Πυρήνας
Ε.Μ.Ι.Π.Η. (Εταιρεία Μελετών Ιστορίας και Πολιτισμού Ημαθίας)

Τους ταξιδιώτες λογοτέχνες:
Crauss (Γερμανία)
Tone Elisabeth Hødnebø (Νορβηγία)
Alexandra Salmela (Φιλανδία)
Christoph Szalay (Αυστρία)
Mira Tuci (Αλβανία)
Αλέξη Σταμάτη (Ελλάδα)
& Γιώργο Χριστοδουλίδη (Κύπρος)

υποδέχονται οι ποιητές

Βασίλης Δασκαλάκης
Δημήτρης Καπετανάκης
Βικτωρία Καπλάνη
Ανδρέας Καρακόκκινος
Δημήτρης Ιορδ. Καρασάββας
Σούλης Λιάκος
& Δημήτρης Γ. Παπαστεργίου

Μουσική:
Τραγούδι: Βικτωρία Καπλάνη
Φωτεινή Γεωργουδάκη
Κιθάρα: Γιάννης Γεωργουδάκης

Την εκδήλωση θα συντονίσει η Κατερίνα Ζιαμπούλη

Κυριακή 10 Ιουλίου 2016, ώρα 20:00, Βέροια
στον προαύλιο χώρο της Συναγωγής, στην Μπαρμπούτα
στο μικρό θεατράκι

Θα χαρούμε να σας δούμε κοντά μας σε μια μοναδική λογοτεχνική βραδιά.


Η λογοτεχνική συντροφιά θα προσέλθει στον χώρο της εκδήλωσης έπειτα από μια σύντομη περιήγησή της σε γνωστά και άγνωστα αξιοθέατα και μονοπάτια της πόλης.
Επιμέλεια περιήγησης: Ολυμπία Μπέτσα.


Η περιοχή της εκδήλωσης - Μπαρμπούτα
Φωτογραφίες: Ρίτσα Λίτσα






Κυριακή 26 Ιουνίου 2016

Ορέστης Αλεξάκης, "Νυχτοφιλία"




Σ’ όσους πέρασαν μέσ’ απ’ το στήθος μου
− σαν τον νερό μέσ’ απ’ το μύλο
  


Νύχτωνε
κι ήμουν τόσο μοναχός

που νόμιζα πως ο Θεός
πλησιάζει

*


Ακοίμητος στα στήθη μου
καημός

ο καταποντισμός
του παραδείσου

*



Στη μοναξιά των λέξεων
κατοικώ

στην έρημο των στίχων
ασκητεύω

*



Πόσα ναυάγια μέσα μου χωρούν;

Πόσους νεκρούς η ανάσα μου
λικνίζει;

*


Ο θάνατος
ο πιο
πυκνός
καπνός

ο θάνατος
ο κλίβανος των μύθων

*



Άνοιξη
και τα χώματα σκιρτούν

άνοιξη και τα σώματα
θυμούνται

*



Κι αν τα κρυμμένα μάς
φανερωθούν

πόσοι θ’ αντέξουν τόση
φωταψία;

*


Τώρα κι εσύ
στα δόντια τού καιρού

στην ερημιά τού παγερού
καθρέφτη

*


Μόνος
μ’ αυτό που πάντα σε απειλεί

με τη σιωπή
της αιωνιότητάς του

*


Μες στο μυστήριο του
τυφλού
θεού

στην παγωνιά
της παντοκρατορίας

*



Όπως ο λύκος έτσι κι η ψυχή

στην οιμωγή
στην απεραντοσύνη

*



Μιλώ
γι’ αυτόν που αιώνια καρτερεί

μ’ ένα κερί λιωμένο στην παλάμη

*


Μνήμη συνάζω
μνήμη και σιωπή

στυφή τροφή
για τον βαρύ χειμώνα

*


Πάλι χαράζει εντός μου
παρελθόν

πάλι χιονίζει εμπρός μου
πεπρωμένο

*


Τι σκοτεινός ωκεανός
το φως

τι φωτεινό βασίλειο
το σκοτάδι

*



Ψυχή μου
που αναθρώσκεις στο αχανές

Σώμα μου
που το χώμα σου αποδίδεις

*


Με προσκαλούν τα δάση
των ριζών

οι μαγικές πατρίδες
των μετάλλων

*


Μακριά
πέρ’ απ’ τα τείχη τής σιωπής

ακούω ξανά τον σαλπιγκτή
της νιότης




Από τη συλλογή «Νυχτοφιλία» (1995), που περιλαμβάνεται στη συγκεντρωτική έκδοση «Ορέστης Αλεξάκης - Ποίηση (1960 - 2009)», εκδ. Γαβριηλίδης 2011

Πέμπτη 23 Ιουνίου 2016

Μανόλης Αναγνωστάκης, "Παρενθέσεις"




Τοπίο

Ερειπωμένοι τοίχοι. Εγκατάλειψη.
Περασμένες μορφές κυκλοφορούνε αδιάφορα
Χρόνος παλιός χωρίς υπόσταση
Τίποτα πια δε θ’ αλλάξει δω μέσα.
Είναι μια ήρεμη σιωπή μην περιμένεις απάντηση
Κάποια νύχτα μαρτιάτικη χωρίς επιστροφή
Χωρίς νιότη, χωρίς έρωτα, χωρίς έπαρση περιττή.
Κάθε Μάρτη αρχίζει μιαν Άνοιξη.
Το βιβλίο σημαδεμένο στη σελίδα 16

Το πρόγραμμα της συναυλίας για την άλλη Κυριακή.




Επιτύμβιον

Λυπηθήκαμε, ίσως, που θα ’φευγε μια μέρα από κοντά μας
Απρόσιτος, έστω, χειρονομούσε με κινήσεις ανέλπιδες
Ίσως αξιαγάπητος, ίσως −ή μάλλον− συμπαθητικός
Μέσα σ’ εναντιότητες, σ’ αβλεψίες, μ’ αξιοπρέπεια
Με μια χλαμύδα οδύνης ανιστόρητης
Καλλιεργώντας με σύνεση μαραμένα τριαντάφυλλα
Σε σχήμα καρδιάς ή ξεθωριασμένων αναμνήσεων.
Λυπηθήκαμε, ίσως, που θα ’φευγε μια μέρα από κοντά μας
Τόσο μονήρης, άψογος, κύριος μέσα σε κάθε αποτυχία
Μ’ έναν ήχο αναπότρεπτο −ολέθριος επίλογος−
Ο τελευταίος, αναντίρρητα, μιας παρακμής.




Στον Νίκο Ε… 1949


Φίλοι
Που φεύγουν
Που χάνονται μια μέρα
Φωνές
Τη νύχτα
Μακρινές φωνές
Μάνας τρελής στους έρημους δρόμους
Κλάμα παιδιού χωρίς απάντηση
Ερείπια

Σαν τρυπημένες σάπιες σημαίες.
Εφιάλτες,
Στα σιδερένια κρεβάτια
Όταν το φως λιγοστεύει
Τα ξημερώματα.

(Μα ποιος με πόνο θα μιλήσει για όλα αυτά;).





Από τη συλλογή «Παρενθέσεις», 1956

Τρίτη 21 Ιουνίου 2016

Θανάσης Μαρκόπουλος, "Χαμηλά ποτάμια"






Η ΧΕΙΡΑΨΙΑ

Αν ήταν κάτι να κρατήσω
απ’ όλα τα μουσεία της μνήμης μου
θα κρατούσα μονάχα
μια επιτύμβια χειραψία με χέρια κομμένα
που είδαμε ένα καλοκαίρι στο Δίο
τότε που απεγνωσμένα σμίξαμε
θεόγυμνοι στο κύμα




ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΑΠ’ ΤΗ ΒΕΡΓΙΝΑ

Δυο μίσχους μονάχα να στηρίζουν
την απουσία του σώματος κι ένα σκύλο
να παίζει μες στο χαμένο βλέμμα του
μας άφησε στων ματιών τις προθήκες
ο μικρός Ηρακλείδης ο γιος του Φίλωνα
εκεί που άλλοι τρανοί και σπουδαίοι
μας άφησαν μονάχα
χρυσάφια και λάρνακες κι οξειδωμένο αίμα

Και τη λεζάντα βέβαια με τ’ όνομά του
να μην ξοδευόμαστε σε εικασίες




Θανάσης Μαρκόπουλος, "Χαμηλά ποτάμια", Αθήνα 2015, εκδ. Μελάνι

Κυριακή 19 Ιουνίου 2016

Άγγελος Σικελιανός, "Πνευματικό εμβατήριο"




ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΕΜΒΑΤΗΡΙΟ

Σαν έριξα και το στερνό δαυλί στο φωτογώνι
(δαυλί της ζωής μου της κλεισμένης μες στο χρόνο)
στο φωτογώνι της καινούργιας Λευτεριάς Σου Ελλάδα,

μου αναλαμπάδιασε άξαφνα η ψυχή, σα να ’ταν
όλο χαλκός το διάστημα, ή ως να ’χα
τ’ άγιο κελί του Ηράκλειτου τριγύρα μου
όπου χρόνια,
για την Αιωνιότη εχάλκευε τους λογισμούς του
και τους κρεμνούσε ως άρματα
στης Έφεσος το Ναό·
γιγάντιες σκέψες
σα νέφη πύρινα ή νησιά πορφυρωμένα
σε μυθικόν ηλιοβασίλεμα
άναβαν στο νου μου,
τι όλη μου καίγονταν μονομιά  η ζωή
στην έγνια της καινούργιας Λευτεριάς σου Ελλάδα!

Γι’ αυτό δεν είπα:
Τούτο είναι το φως της νεκρικής πυράς μου.
Δαυλός της Ιστορίας Σου, έκραξα, είμαι,
και να, ας καεί σα δάδα το έρμο μου κουφάρι,
καταβολάδα του Εμπυραίου,
με την δάδα τούτην,
ορθός πορεύοντας ως με την ύστερη ώρα,
όλες να φέξουν τέλος, τις γωνιές της Οικουμένης
ν’ ανοίξω δρόμο στην ψυχή, στο πνέμμα, στο κορμί Σου, Ελλάδα!

Είπα κι εβάδισα
κρατώντας τ’ αναμμένο μου συκώτι
στο Καύκασό Σου
και το κάθε πάτημά μου
ήταν το πρώτο, κι ήταν, θάρρευα, το τελευταίο
τι το γυμνό μου πόδι επάτει μέσα στα αίματά Σου
τι το γυμνό μου πόδι εσκόνταβε στα πτώματά Σου
γιατί το σώμα, η όψη μου, όλο μου το πνέμμα
καθρεφτιζόταν σα σε λίμνη, μέσα στα αίματά Σου.

Εκεί, σε τέτοιον άλικο καθρέφτη, Ελλάδα,
καθρέφτη απύθμενο, καθρέφτη της αβύσσου
της Λευτεριά Σου και της δίψας Σου, είδα τον εαυτό μου
βαρύ από κοκκινόχωμα πηλό πλασμένο,
καινούργιο Αδάμ της πιο καινούριας πλάσης
όπου να πλάσουμε για Σένα μέλλει, Ελλάδα!

Κ’ είπα:
Το ξέρω, ναι, το ξέρω, που κ’ οι θεοί Σου
οι Ολύμπιοι, χθόνιο τώρα γίνανε θεμέλιο,
γιατί τους θάψαμε βαθιά-βαθιά να μην τους βρουν οι ξένοι.
Και το θεμέλιο διπλοστέριωσε, κι ετριπλοστέριωσε όλο,
μ’ όσα οι οχτροί μας κόκαλα σωριάσανε από πάνω.
Κι ακόμη ξέρω, πως για τις σπονδές και το τάμα
του νέου Ναού π’ ονειρευτήκαμε για Σένα Ελλάδα,
μέρες και νύχτες, τόσα αδέλφια σφάχτηκαν ανάμεσό τους
όσα δε σφάχτηκαν αρνιά ποτέ για Πάσχα!

Μοίρα· κ’ η μοίρα Σου ως τα τρίσβαθα δική μου!
Κι απ’ την Αγάπη, απ’ τη μεγάλη δημιουργόν Αγάπη,
να που η ψυχή μου εσκλήρυνεν, εσκλήρυνε και μπαίνει
ακέρια πια μέσα στη λάσπη και μες στο αίμα Σου να πλάσει
τη νέα καρδιά που χρειάζεται στο νιο Σου αγώνα Ελλάδα!
Τη νέα καρδιά που κιόλας έκλεισα μέσα στα στήθη,
και κράζω σήμερα μ’ αυτή προς τους Συντρόφους όλους:

«Ομπρός, βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα,
ομπρός βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από τον κόσμο!
Tι ιδέτε, εκόλλησεν η ρόδα του βαθιά στη λάσπη,
κι ά, ιδέτε, χώθηκε τ’ αξόνι του βαθιά μες στο αίμα!
Ομπρός παιδιά, και δε βολεί μονάχος του ν’ ανέβει ο ήλιος,
σπρώχτε με γόνα και με στήθος, να τον βγάλουμε απ’ τη λάσπη,
σπρώχτε με στήθος και με γόνα, να τον βγάλουμε απ’ το γαίμα.
Δέστε, ακουμπάμε απάνω του ομοαίματοι αδερφοί του!
Ομπρός, αδέρφια, και μας έζωσε με τη φωτιά του
ομπρός, ομπρός κ’ η φλόγα του μας τύλιξε, αδερφοί μου!»

«Ομπρός, οι δημιουργοί... Την αχθοφόρα ορμή Σας
στυλώστε με κεφάλια και με πόδια, μη βουλιάξει ο ήλιος!
Βοηθάτε με και μένανε αδερφοί, να μη βουλιάξω αντάμα!
Τι πια είν’ απάνω μου και μέσα μου και γύρα
τι πια γυρίζω σ’ έναν άγιον ίλιγγο μαζί του!
Χίλια καπούλια ταύροι τού κρατάν τη βάση
δικέφαλος αητός κι απάνω μου τινάζει
τις φτέρουγές του και βογγάει ο σάλαγός του
στην κεφαλή μου πλάι και μέσα στη ψυχή μου
και το μακρά και το σιμά για με πια είν' ένα!
Πρωτάκουστες, βαριές με ζώνουν Αρμονίες! Ομπρός συντρόφοι
βοηθάτε να σηκωθεί, να γίνει ο ήλιος Πνέμμα!

Σιμώνει ο νέος ο Λόγος π’ όλα θα τα βάψει
στη νέα του φλόγα, νου και σώμα, ατόφιο ατσάλι.
Η γη μας αρκετά λιπάστηκε από σάρκα ανθρώπου!
Παχιά και καρπερά, να μην αφήσουμε τα χώματά μας
να ξεραθούν απ’ το βαθύ τούτο λουτρό του αιμάτου
πιο πλούσιο, πιο βαθύ κι απ’ όποιο πρωτοβρόχι!
Αύριο να βγει ο καθένας μας με δώδεκα ζευγάρια βόδια,
τη γην αυτή να οργώσει την αιματοποτισμένη.
Ν’ ανθίσει η δάφνη απάνω της και δέντρο της ζωής να γένει,
και η Άμπελό μας ν’ απλωθεί ως τα πέρατα της Οικουμένης.

Ομπρός, παιδιά, και δε βολεί μονάχος του ν’ ανέβει ο ήλιος.
Σπρώχτε με γόνα και με στήθος, να τον βγάλουμε απ’ τη λάσπη,
σπρώχτε με στήθος και με γόνα, να τον βγάλουμε απ’ το γαίμα,
σπρώχτε με χέρια και κεφάλια, για ν’ αστράψει ο ήλιος Πνέμμα!»

Έτσι σαν έριξα και το στερνό δαυλί στο φωτογώνι
(δαυλί της ζωής μου της κλεισμένης μες στο χρόνο)
στο φωτογόνι της καινούριας λευτεριάς Σου, Ελλάδα,

αναψυχώθηκε άξαφνα τρανή η κραυγή μου, ως να ’ταν
όλο χαλκός το διάστημα, ή ως να ’χα
τ’ άγιο κελί του Ηράκλειτου τριγύρα μου, όπου, χρόνια
για την Αιωνιότη εχάλκευε τους στοχασμούς του
και τους κρεμνούσε ως άρματα
στης Έφεσος το ναό, ως σας έκραζα, συντρόφοι!




Πηγή:
http://www.sarantakos.com/kibwtos/elgr/sikelianos_pneumemb.html