Νίκος Λάζαρης, "Τα δέντρα τρέχουν βιαστικά"

ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΘΕΡΙΝΗ

Αυτός ο λόφος δεν ήταν εδώ

αυτά τα δέντρα μάς κοίταζαν από άλλη θέση

αυτά τα μισογκρεμισμένα σπίτια στο βάθος

είδαν τη στέρηση, είδαν την αδικία

κι έβγαιναν τώρα λες

από ένα βαθύ χάσμα μνήμης,

λάμποντας παράξενα στο δειλινό

σαν επιτάφια νησιά ανθισμένα.

Μέσα στους έρημους δρόμους μια σκιά,

ύστερα άλλη κι άλλη

και το φτερούγισμα μιας μακρινής υπόσχεσης

– ήχος ξερός στην αδειανή λεκάνη της καρδιάς.

Απροσδόκητα τότε ερχόταν

τεντωμένος εκείνος ο μεγάλος άνεμος

και μας έσπρωχνε όλους

πολυκατοικίες, ανθρώπους, αυτοκίνητα

και θερινά σινεμά,

ολοένα με μεγαλύτερη δύναμη

προς την τρικυμισμένη θάλασσα.

Η ΕΝΤΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΡΚΗΣ

Ποιος χάνεται απόψε μες στο πλήθος

ποιος μες στον εαυτό του συντρίβεται;

Ποιος αναζητά απεγνωσμένα το άλλο

αυτό που κάποτε υπήρξε

αυτό που δεν θα υπάρξει ποτέ;

Ποιος βήχει στο φεγγάρι

ποιος στο χιονισμένο πάρκο δίπλα σου;

Ποιος σκάβει τις νύχτες τη φυλακή του

και το πρωί βρίσκεται σε μιαν άλλη;

Ποιος ματώνει στα βράχια του μυαλού του;

Ποιος σπρώχνει τους άλλους με αγωνία

για να δει το κρυμμένο, το απαραβίαστο;

Ποιος ίπταται φλεγόμενος;

Ποιος λιμοκτονεί;

Ποιος κρατάει τις άκρες του σχοινιού

που επάνω του βαδίζω;

Ποιος με παύσεις συχνές

υπαγορεύει τούτο το κείμενο;

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΕΙΚΟΣΤΟΥ ΑΙΩΝΑ

Ο ουρανός ναυαγός

πάνω από το κεφάλι μας

και δεν έχουμε βάρκα

να τον περισυλλέξουμε

δεν έχουμε πανί·

οι φωνές μας άναρθρες

πνίγονται

μέσα στον πάταγο του καιρού.

ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ ΤΡΕΧΟΥΝ ΒΙΑΣΤΙΚΑ

Ένας άντρας τώρα είναι μαχαίρι,

είναι καρφί, είναι κοντάρι,

μια γυναίκα γυμνή είναι λίμνη,

είναι λειμώνας, είναι ουρανός,

ένα παιδί χωρίς ομπρέλα στη βροχή

είναι τραίνο και στις ράγες του χρόνου

ταξιδεύει.

Ξημερώνει.

Τα δέντρα στην πλατεία

τρέχουν όλα βιαστικά.

Και ακούω μέσα απ’ τους αιώνες

άλλη μια φορά να πλησιάζουν

των νικημένων τα βήματα.

Από τη συλλογή «Τα δέντρα τρέχουν βιαστικά» (1985).

Πηγή: «Νίκος Λάζαρης, Η ένταση είναι διαρκής [Ποιήματα 1975-2002]»,

Τυπωθήτω / λάλον ύδωρ, 2007.