Μυθική μέρα
Σε βλέπω στον ύπνο μου
είσαι δεκάξι
με την παλιά φωνή,
το γέλιο σου φωταγωγημένο
και λέω
μήπως ξεχάσω τη χρονιά του ΄90
που έμπασε τη θάλασσα στο σπίτι-
Θηρίο της αποκάλυψης
αν έγραφα το ποίημα
απόψε-
θα είχες
κάτι από την αύρα
των ψυγείων
στα μαλλιά σου
Πρότερος έντιμος βίος
Τι πειράζει που δεν είσαι ο Καραβόμυλος,
όταν ανάμεσα στα πόδια μου
μπαίνεις
όταν φτάνουμε σε ένα τέλος
ελαφρύτερο
από το ποίημα,
με μάτια ξυράφια
και το τριλαμπές της μιας Θεότητας.
(Μετρώντας) σαράντα μέρες με την όπισθεν
το φως το βίαιο,
το σπαραχτικό
σε μια θάλασσα στάχτης
ανάμεσα στους απόντες,
μια ακόμα φορά ανάβω.
Μ΄ ελάχιστη απόκλιση
τα τυφλά σημεία
σαν χρόνια παιδικά
λάμπουν
Τι θα πει μαύρη γη,
δεν ξέρω,
άσε κάτω τα κονιάκ
να τα πιούμε γιαγιά
επί τόπου,
μήπως παν τα φαρμάκια
κάτω.
Από τη συλλογή "μυθική μέρα", εκδόσεις Ενδυμίων 2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου