Αντονέν Αρτώ: "Από τα Δεκαοκτώ Ποιήματα"

Ι

Τα όντα δε βγαίνουν στο εξωτερικό φως

Δεν έχουν άλλη δύναμη παρά ν’ αναπηδούν

        απ’ την υπόγεια νύχτα όπου γεννιούνται.

Μα εδώ κι αιώνες

ξοδεύουν τον καιρό τους

κι ο καιρός

γίνεται έτσι που

κανένα δεν εφτιάχτηκε ποτέ

Πρέπει να περιμένουμε το χέρι του Ανθρώπου

        να τ’ αδράξει και να τα στοιβάξει

γιατί μόνος

ο Άνθρωπος

από τη φύση του ταγμένος

έχει αυτή τη φοβερή

ανέκφραστη

ικανότητα

Να βγάλει το κορμί από τ’ ανθρώπινο

έξω στο φως της φύσης

να το βυθίσει ζωντανό στο αχνόφεγγο της φύσης

όπου ο ήλιος τέλος θα το παντρευτεί.

                                                                     Μετάφραση: Τάκης Σινόπουλος

Από το βιβλίο: Χριστόφορος Λιοντάκης, «Ανθολογία Γαλλικής Ποίησης. Από τον Μπωντλαίρ ως τις μέρες μας», Καστανιώτης, 2000