Δημήτρης Βαλασκαντζής, "Άκμων"

Μ’ αξιοπρέπεια

Το δέχτηκε μ’ αξιοπρέπεια

κι αν υπάρχει κάτι που μας πληγώνει

είναι η αξιοπρέπεια που το δέχτηκε –

εκείνη η κίνηση, κοιτάζοντας

το τζάμι του παραθύρου – όχι

έξω από το τζάμι – κ’ εμείς

εκεί, στο πλάι, και σα να λείπαμε.

                                                                    13.3.70

Η σπιθαμή

Εκείνα τα καλοκαίρια, τον έπαιρνε ο πατέρας του στα γίδια.

Τούδονε ένα κατσουλάρι: αυτό στη βροχή, αυτό

σκέπασμα το βράδι. Όταν γύριζαν το φθινόπωρο

στο χωριό, ήταν ψηλότερος μια σπιθαμή – τόνιωθε.

Τώρα, ένα χρόνο στην πολιτεία, κάθε βράδι, σ’ άλλο

κρεβάτι πλαγιάζει. Τα πρωινά

που φεύγει – το νιώθει: έχει κοντήνει μια σπιθαμή.

                                                                     4.12.69

Καταχνιά

Πιστέψαμε, στο πρώτο χέρι, στο πρώτο

χαμόγελο. Έτσι, απλά-απλά, βρήκαμε σ’ αυτά

μιαν απόδειξη του προορισμού μας. Τι τάχα

παρακάλια θέλαμε;

Σήμερα, που θέλησες κάτι χειροπιαστό

μήτε χέρι – μήτε χαμόγελο.

                                                                    18.3.69

Πέρασμα

Τον φιλούσαν κ’ έκλαιγαν. Να μην τους ξεχάσει

τούλεγαν, κ’ είναι στερνός. Τα καμώματα

του μεγάλου, μην τα ματαδούνε.

Ανέβηκε κ’ έγυρε στην κουπαστή. Η ματιά του

στα χείλη τους· οι ματιές τους, στα χείλη του.

Εδώ, π’ ακούς τα δέντρα να μεγαλώνουν,

πόσο γρήγορα κυρτώνει ο άνθρωπος.

                                                                    21.5.69

Αγάπη

Έτσι, μ’ όλη τη ντροπή, το μετάνιωμα νάρθεις.

Μη σταθείς στις πρόχειρες δικαιολογίες. Τη σιωπή

κράτα. Καταλαβαίνω περισσότερα απ’ όσα

το κουράγιο σου μπορεί να ομολογήσει. Έλα,

κ’ εγώ τη σιωπή σού φέρνω, τη συγνώμη

που μετάνιωμα λογίζεται, ντροπή μολογιέται.

Όλοι, κάποια ύποπτη σύσταση, έχουμε στο καρνέ μας.

                                                                    20.4.67

Από τη συλλογή «Άκμων» (β΄ έκδοση), εκδ. ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ, Αθήνα 1979.

Στη φωτογραφία: το Βαθύ της Σάμου στις 8-3-1962.
(Πηγή: http://samosold.blogspot.gr/)