.jpg)
Γιώργος Μπουζιάνης, "Γυναίκα στον καθρέπτη"
Δύο σπουργίτια
Δύο σπουργίτια με κοιτάζουν ακίνητα,
ατάραχα από το διάβα μου κοντά τους.
Βάλθηκαν να μου εμπιστευτούν ένα μικρό τους μυστικό
κι όσο τα πλησιάζω, νιώθω να μου λένε εκκωφαντικά μέσα στη
σιωπή τους:
¨πως το σώμα είναι κάτι απλό, οικείο, φυσικό,
μια απλή απόληξη της ζωής μέσα στο σπίτι, τη φωλιά.¨
Τελευταία νύχτα
Τελευταία νύχτα σ' αυτή την πόλη
φόρτωσα τα πράγματα στο αυτοκίνητο
κι έμεινε ένα δωμάτιο γυμνό
με μια κουβέρτα κι ένα στρώμα
και τη φωνή μου να τσακίζεται στους τοίχους.
Μια βδομάδα αφότου διαλύσαμε το δεσμό μας
πήρα το τηλέφωνο του αποχαιρετισμού
και βρεθήκαμε να διασχίζουμε τις γειτονιές
όπως την πρώτη νύχτα της γνωριμίας.
Ταξιδέψαμε στο διπλανό χωριό
φάγαμε σε ταβέρνα -με κοίταζες στα μάτια-
κι επιστρέφοντας περίμενες από το στόμα μου
να σε καλέσω σπίτι.
Πέσαμε στο στρώμα
κι η ανάσα μας χτυπούσε στα τζάμια και την πόρτα
και ξαναερχόταν στ' αυτιά μου πιο δυνατή
κι ανακάλυπτα το σώμα σου απαιτητικό
με τα φιλιά να γίνονται δαγκάματα
και τα χάδια μια επαλήθευση
του χειμώνα που πέρασε.
Ήταν η πιο θερμή ερωτική μας νύχτα
κι ήταν το πιο ψυχρό μας πρωινό
χωρίς αγκαλιές και δάκρυα
με μια εντύπωση ότι το σεξ θεριεύει
μόλις κρύβεται η αγάπη.
Μόνο είπες: το χειρότερο βάσανο είναι οι αναμνήσεις.
Το σκοτεινό παρελθόν
"Τις νύχτες ανηφορίζει με τα σκοτεινά του μάτια
και χτυπά το κουδούνι της.
Δεν έχει τρόπους, ούτε επάγγελμα.
Γεμίζει το ερειπωμένο σπίτι
με βρισιές
και χωρίς παρακάλια
τραβά τα μακριά της μαλλιά
κι ανεμίζει σαν άγριο θηρίο μέσα της.
Λέει πως τον αντιπαθεί
αλλά τον περιμένει απρόσκλητο
στα άγρια μεσάνυχτα".
Θυμήθηκα την ιστορία
τώρα που είδα ξαφνικά το πρόσωπό της
σε μια φωτογραφία.
Τελείωσαν οι σπουδές της
κι έχει παντρευτεί σε άλλη πόλη
ενώ συχνά βλέπω τον φίλο της στο δρόμο:
έχουν μακρύνει τα γένια του,
το βήμα πιο αργό,
το βλέμμα απλανές, χαμένο οριστικά στην τρέλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου