Τζελαλαντίν Ρουμί, "Στον κήπο του Αγαπημένου"

Δεν είμαι ποιητής!

Οι στίχοι μου δεν αξίζουν

ούτε ένα ξεροκόμματο.

Δεν γυρεύω επαίνους.

Δεν αποφεύγω τις κατηγορίες –

Και τα δυο μού είναι αδιάφορα.

Όλη μου η μαεστρία και η ποίηση

χωράνε ίσα ίσα σ’ ένα κύπελλο –

Αν το κρασί δεν σερβίρεται

από το χέρι του Αγαπημένου,

δεν θα πιω ούτε μια γουλιά!

Γύρισες τον κόσμο ψάχνοντας τη ζωή

κι όμως η καρδιά σου θα πεθάνει.

Γεννήθηκες

στην ευλογημένη αγκαλιά της ένωσης

κι όμως θα πεθάνεις ολομόναχος.

Αποκοιμήθηκες στην όχθη μιας λίμνης

κι όμως πεθαίνεις στη δίψα.

Στέκεις στη κορφή του θησαυρού

κι όμως θα πεθάνεις πάμπτωχος.

Δεν είμαστε μπροστά, είμαστε πίσω.

Δεν είμαστε πάνω, είμαστε κάτω.

Σαν το πινέλλο στο χέρι του ζωγράφου,

δεν έχουμε ιδέα πού βρισκόμαστε.

Βλέπεις εκείνο το καραβάνι,

το φορτωμένο με ζάχαρη;

Τα μάτια Του έχουν περισσότερη γλύκα.

Αλλά μην τα κοιτάξεις

αν δεν είσαι έτοιμος να χάσεις τα δικά σου.

Η σακατεμένη μου ποίηση άρχισε να χορεύει,

με το φως που έβγαζε τ’ Όνομα του Θεού.

Τ’ Όνομά Του έστειλε τον άγγελο των λέξεων

στο σπίτι του νου μου.

Με κάθε στίχο γεννιώνται χιλιάδες αθώοι

κι όμως, σαν τη Μαρία,

καθένας παραμένει παρθένος.

                                                     Απόδοση: Καδιώς Κολύμβα

Από τη συλλογή «Τζελαλαντίν Ρουμί - Στον κήπο του Αγαπημένου», 2003,

εκδ. Αρμός, σειρά Μούσες.