Χαρά Ναούμ, "Δύο ποιήματα"

ΔΙΚΤΑΙΟ ΑΝΤΡΟ

Τα σκορπισμένα ειδώλια κρυφακούν

Μέσα στα στήθη τους οι θεότητες σκάβουν

να σωθούν να φύγουν

Το σπήλαιο δονείται

Πέφτουμε

Πέφτουμε στη λίμνη

Κάποιος φωνάζει προσοχή

Κάποιος παρακούει προσευχή

και κάποιος ακουμπάει το δεξί του χέρι

στον αριστερό ώμο και αναπέμπει δέηση στους σταλακτίτες

τις αιχμηρές θεές μη μας ξεσκίσουν

Αν ραγίσει ένα ειδώλιο

τα υπόλοιπα σωπαίνουν και πονούν

τα χαραγμένα μέλη τους σβήνονται

και μένει μόνο ένας παλλόμενος λεκές

–ορείχαλκος– στο δάπεδο

Η ελιά που μας ευλόγησε ανά τους αιώνες

με τα εξαίσια δάχτυλα και τους ζωτικούς καρπούς

μάγισσα τώρα Τα τερτίπια της βλασταίνουν

λυσσώντας για αίμα

Και ο ταύρος –αυτό το ανυπότακτο παιδί–

χάνει την ιερότητά του αποκτηνώνεται

δεν θα μας υπερασπιστεί στη δίκη

Η Ρέα κρυμμένη στην καρδιά μας

απ’ την αδηφαγία του εραστή της

καταζητούμενη και επίτοκη

Κι ένα σπασμένο αγγείο με τη συλλαβική του προσευχή

κατάσαρκα

να μας κερνά κρασί και ξενιτιά

Μέσα εδώ που έχουμε θαφτεί

τα έχουμε ανάγκη τα κτερίσματα

ΤΟ ΑΜΠΕΛΙ ΠΟΥ ΒΡΥΧΑΤΑΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ

Τα σταφύλια ματώνουν τον Αύγουστο

Τα ποδοπατούν για ώρες

κι ύστερα πίνουν τον ζωμό απ’ τις εκδορές

Σφαγμένα ζώα

ηδύποτα

Τα σταφύλια άμα προσεκτικά τα ακροαστείς

πονούν

Και αυτό το κόκκινο

που στάζει σε γενναίες ποσότητες από τα σωθικά τους

μπαίνει μες σε φιάλες

που αδειάζουμε τα βράδια

–συνένοχοι σιωπής στο αρχαίο έγκλημα–

μες σε μια έκσταση σπονδών

σε ανυπεράσπιστο θεό των ερειπίων

Και εισβάλλει ένας κλαυθμός στις αρτηρίες

Αναδημοσίευση από το ηλεκτρονικό περιοδικό ΦΡΕΑΡ

και από το ιστολόγιο της ποιήτριας: ocean des lettres