Κωνσταντίνος Π. Καβάφης, "Ο Δεκέμβρης του 1903"

Ο Καβάφης από την Θάλεια Φλώρα Καραβία (1926)

Ο ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ΤΟΥ 1903

Κι’ αν για τον έρωτά μου δεν μπορώ να πω —

αν δεν μιλώ για τα μαλλιά σου, για τα χείλη, για τα μάτια·

όμως το πρόσωπό σου που κρατώ μες στην ψυχή μου,

ο ήχος της φωνής σου που κρατώ μες στο μυαλό μου,

οι μέρες του Σεπτέμβρη που ανατέλλουν στα όνειρά μου,

ταις λέξεις και ταις φράσεις μου πλάττουν και χρωματίζουν

εις όποιο θέμα κι’ αν περνώ, όποιαν ιδέα κι αν λέγω.

[1904]

ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΜΑΛΑΜΑΣ - Δεκέμβρης 1903

ΟΤΑΝ Ο ΦΥΛΑΞ ΕΙΔΕ ΤΟ ΦΩΣ

Χειμώνα, καλοκαίρι κάθονταν στην στέγη

των Aτρειδών κ’ έβλεπ’ ο Φύλαξ. Τώρα λέγει

ευχάριστα. Μακριά είδε φωτιά ν’ ανάβει.

Και χαίρεται· κι ο κόπος του επίσης παύει.

Είναι επίπονον και νύκτα και ημέρα,

στην ζέστη και στο κρύο να κυττάζεις πέρα

το Aραχναίον για φωτιά. Τώρα εφάνη

το επιθυμητόν σημείον. Όταν φθάνει

η ευτυχία δίδει πιο μικρή χαρά

απ’ ό,τι προσδοκά κανείς. Πλην καθαρά

τούτο κερδήθηκε: γλιτώσαμ’ απ’ ελπίδας

και προσδοκίας. Πράγματα εις τους Aτρείδας

πολλά θα γίνουνε. Χωρίς νάναι σοφός

κανείς εικάζει τούτο τώρα που το φως

είδεν ο φύλαξ. Όθεν μη υπερβολή.

Καλό το φως· κι’ αυτοί που έρχονται καλοί·

τα λόγια και τα έργα των κι’ αυτά καλά.

Και όλα ίσια να ευχόμεθα. Aλλά

το Άργος ειμπορεί χωρίς Aτρείδας να

κάμη. Τα σπίτια δεν είναι παντοτεινά.

Πολλοί βεβαίως θα μιλήσουνε πολλά.

Ημείς ν’ ακούμε. Όμως δεν θα μας γελά

το Aπαραίτητος, το Μόνος, το Μεγάλος.

Και απαραίτητος, και μόνος, και μεγάλος

αμέσως πάντα βρίσκεται κανένας άλλος.

[1900]

Κ.Π. Καβάφης

(Από τη σειρά του ΣΚΑΪ, "Έλληνες του Πνεύματος και της Τέχνης")